Πάντα στολισμένος έρχεται ο έρωτας..
Όμορφος, σαγηνευτικός, γοητευτικός!
Διεκδικητικός και αλαζόνας. Νομίζει ότι τα έχει όλα, ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, οτιδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο, για να έρθεις κοντύτερα σ' αυτό που φαντάζει το άλλο σου μισό.
Τραβάς λοιπόν από δω, κόβεις από κει.. ξεχειλώνεις και στενεύεις κι αυτό όλο το ονομάζεις ''βάζω νερό στο κρασί μου για να έρθω πιο κοντά''.
Αν ήξερες πόσο ξεγιελιέσαι και πόσο ζαλίζει αυτό το νερό.. πόσο σε μεθάει..
Όσο σε φέρνεις στα μέτρα του άλλου τόσo σε χάνεις.. ώσπου σιγά σιγά ούτε ο ίδιος δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου..
Και το χειρότερο; Δεν σε αναγνωρίζει ούτε το άλλο σου μισό. Και κάπου εκεί το παιχνίδι λήγει. Με κερδισμένους και χαμένους.. κι αρχίζεις να γλύφεσαι και να συνειδητοποιείς.. πότε ήρθαν στο σώμα σου όλες αυτές οι πληγές; Πότε βρέθηκες με κομμένο πόδι; ή με στραμπουληγμένο χέρι;
Και περνάει ο καιρός.. και συνέρχεσαι.. αργά.. μα σταθερά.. βρίσκεις γη κάτω από τα πόδια σου..
Κι όταν ξαναποκτήσεις γερά όλα σου τα μέλη, ψάχνεις να ξαναδοθείς.. τόσο άτιμη είναι η ζωή.. τι λέω άτιμη.. πουτάνα είναι..
Καθολου ατιμη δεν θα τη χαρακτηριζα. Γενναιοδωρη ισως, που μας προσφερει ξανα και ξανα ο,τι δεν εχουμε χορτασει. Ο,τι δεν εχουμε μαθει.
ReplyDeleteΜονο το απληστο θεριο μεσα μας εχει την ευθυνη της επαναλληψης.
Καλημερα φεγγαρενια μου :)
@ dee dee
ReplyDeleteποσο δικιο εχεις :)
Σήμερα η σκέψη μου πρέπει να πέρασε απ’την πόρτα σου. Την είδα εδώ γραμμένη.
ReplyDeleteΆτιμη είναι, γιατί την γλύκα στην δίνει απλόχερα μα κι εύκολα στην παίρνει και όσο την αναζητάς τόσο σε παιδεύει...
Καλό ξημέρωμα
@ ναυαγε μου
ReplyDeleteτυχαινει να συναντιουνται οι σκεψεις των ανθρωπων καποιες φορες :)
τη μια στα συννεφα, την αλλη στη γη.. ντουζ κρυο / ζεστο.. αυτο ακριβως, μεχρι που στο παιρνει τελειως και σου δινει χρονο για ανασυγκροτηση
και μετα παλι απο την αρχη
κι εμεις καθολου δε θελουμε ε; ε;
ψαχνεις να ξαναδοθεις γιατι..http://www.cosmo.gr/body-and-mind/Soma/Psychologia/mia-apo-tis-makrovioteres-meletes-ever-apokaluptei-ti-mas-kanei-eytyxismenoys.2231812.html
ReplyDeleteτο θεμα ειναι πως οτι τελειωνει δεν σβηνει,μενει πληγη μεσα.και οταν μαζευονται πολλες πληγες,πολλες ιστοριες που δινεσαι και δεν ευδοκιμουν...εκει τι κανεις;ποσες πληγες αντεχει μια ψυχη;
ειμαι σε τετοια φαση τωρα.ψαχνω το ξεφωτο της αισιοδοξιας.
καλημερα,καλως σε βρηκα :)
οι πληγες γινονται σκονη στον ανεμο και ο χρονος κραταει μονο τις καλες αναμνησεις..
ReplyDeleteσε ολη μας τη ζωη μαζευουμε εμπειριες, μαθηματα που δε χρειαζεται ολα να εχουν καποιο, οποιοδηποτε τελος ;)