από χαρτί

Να ήμουν χαρτί λέει και να πετούσα μακριά με τον πρώτο άνεμο.  Να ήταν τα ταξίδια μου τόσο ανάλαφρα και τα παράθυρα μου τόσο μεγάλα και φωτεινά.  Να μην υπήρχε λογική,  παρά μόνο το άκουσμα των αναγκών του σώματος.  Να έπλεεαν στον αέρα οι στιγμές.  Να μην υπήρχε εγώ.  Ούτε θυμός.  Ούτε δειλία.  Ούτε συμπεριφορές κτισμένες επάνω σε άλλες και μετά κι άλλες,  κι άλλες..
Να ήταν οι επιθυμίες ένα στροβίλισμα.  Και όλα σε τέτοιο κόκκινο ΠουΝαΜηνΠονάειΤαΜάτια.  Ένα πάρτυ από ρίγες,  πουά,  και νιφάδες του χιονιού.  Και λευκό..  ένα λαμπερό,  διαμπερές θετικό λευκό που να καλύπτει τα πάντα.  Σαν γνώση..  ή σοφία..  ή εκείνη η απόλυτη,  τελευταία στιγμή που λες ''δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο,  τα έχω όλα''