ροζ-μωβ

Ξεχνάω.  Με ρωτούν κάτι και πιέζω το μυαλό μου να θυμηθεί..  βασικά πράγματα..  ας πούμε το τι κάνω τώρα..  ίσως γιατί πρέπει να απαντήσω με μια λέξη ''υπομονή''  κι η ''υπομονή'' είναι λέξη με μεγάλες απαιτήσεις και με κουράζει..  τόσο που θα μπορούσα και να πεθάνω από αυτή την κούραση..  Θυμάμαι μόνο νούμερα που τα λένε κωδικούς και μπαίνω στα παράθυρα και για να βρω ονόματα..   κι από όλα αυτά πρέπει να διαλέξω ένα που θα γίνει το αγαπημένο μου ή το μισητό μου..  η κομμώτρια μου μου δηλητηριάζει τα μαλλιά βάφοντας τα μπλε..  δεν μ ' αρέσει το μπλε αλλά αυτή επιμένει..   πονάω..  στην καρέκλα..  στον καναπέ..  στο κρεββάτι..   γιατί οι άνθρωποι όταν είναι να πεθάνουν δεν το κάνουν με απλό τρόπο αλλά πιό πριν αρρωσταίνουν και ταλαιπωρούνται και κλαίνε και πονάνε και απελπίζονται - δεν έχω πόδια να περπατήσω χιλιόμετρα..  το μυαλό μου έχει σβήσει κάθε σκέψη και κάθε πράξη..  και το ''καλά''  παίζει σε δίσκο βινυλίου..  α ρ γ ά..
Μη κινείς αυτό,  μη τεντώνεις το άλλο..  πρόσεχε πως κάθεσαι..  ξάπλωσε..  πονάω..  σήκω..  περπάτα..  μικρά βήματα..  όχι απότομες κινήσεις..  θα σπάσεις..  θα χωρίσεις στα δύο  ή στα πέντε ή στα δέκα..  πρόσεχε λοιπόν..

Θέλω να ανοίξω μια τρύπα στη γη και να χωθώ για να το πω..
Μου λείπουν εκείνες οι μέρες που ήταν ροζ-μωβ..  καθαρό,  λαμπερό,  ατόφιο ροζ-μωβ κι εμένα δεν μου άρεσε τίποτα γιατί πάντα ήθελα το άλλο..  αυτό όμως δεν έκανε τίποτα να χάσει την αυθεντικότητα του..