Συνήθως, παραμένουμε στην είσοδο της πόρτας, αδύναμοι να τραβήξουμε την κουρτίνα, είτε επειδή η κουρτίνα είναι βαριά, είτε επειδή μας φαίνεται βρώμικη, κυριώτερη αιτία όμως είναι ο φόβος. Απροσδιόριστος, ασαφής κι ασυνείδητος βοηθάει να παραμείνουμε στην επιφάνεια, στο φαίνεσθαι, το οποίο σχεδόν πάντα, διατηρεί μια ψεύτικη γαλήνη και νηφαλιότητα μια που μόνο εσωτερικά συμβαίνουν ''τα πάντα''. Και το ''λίγο πιο βαθιά'' του άλλου, ίσως μας συνταράξει, ίσως μας κάνει να αναθεωρήσουμε ώστε να χρειαστεί να αλλάξουμε, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, ή πάλι ίσως μας γεμίσει ενοχές όταν βρούμε εκείνα τα κομμάτια που μοιραία έχει συμβάλλει κι η δική μας συμπεριφορά..
Δύσκολες διαδικασίες ειδικά όταν αυτός που έχεις απέναντι σου δεν απαιτεί αυτό το ''προσέγγισε με σωστά''..
Ο φόβος για το άγνωστο, είναι κάτι που πάντα θα μας κυριεύει!
ReplyDeleteΚαλη μας εβδομάδα
Φιλια :)
και πως ισως εκει μεσα βρουμε την ενοχη πλευρα του εαυτου μας!
DeleteΤο πιο ουσιαστικό θαρρώ, είναι να τραβάει κανείς τις κουρτίνες (εφ'οσον θέλει να δει καθαρά σε βάθος και όχι απο απλή περιέργεια), χωρίς να το ζητήσει ή να το απαιτήσει ο άλλος. Έτσι απλά, σαν ανάγκη του, όμοια με τη δίψα ή την πείνα...
ReplyDeleteουτοπια !
Delete