όνειρο

Κάπου στην πλατεία Αριστοτέλους,  αίσθηση εσωτερικού χώρου,  μάλλον διαμέρισμα σπίτι που στη συνέχεια μεταλλάσεται  σε ξενοδοχείο.  Απίστευτα ζωντανή η αίσθηση του χώρου.  Ήμουν με έναν φίλο ξέροντας πάρα πολύ καλά ότι είσαι ''εσύ''.  Ο Κ. υπάρχει στο όνειρο σαν ιδέα,  σου εξηγώ πως  μένει στο δεξί κοίλο κτίριο της πλατείας,  όπως κοιτάμε από τη θάλασσα αριστερά, εν τω μεταξύ κάπου ακαθόριστα αλλά πολύ κοντά βρισκόμαστε κι εμείς.  Καθώς μιλάμε,  εμφανίζεται μια πισίνα έξω από το παράθυρο μας,  την κοιτάζω,  μου αρέσει.. δοκιμάζω με τα γυμνά δάχτυλα του ποδιού τη θερμοκρασία του νερού,  είναι πάρα πολύ καλό,  μου κάνει.  Γυρίζω σκεπτική στο δωμάτιο,  είναι και η Ν.  βγάζω τα ρούχα μου αλλά μένω με τα εσώρουχα,  από κάτω βρακί κι από πάνω ένα φανελλάκι άσπρο σαν αυτά που φορούσα τους χειμώνες πριν το 2009.  Γυρίζω ξανά προς την πισίνα, καθώς επιδιώκω να ξεντυθώ τελείως,  αλλά μου λέει η κόρη μου,  ''μαμά σταμάτα είναι γεμάτη πλαγκτόν'',  ''αλήθεια;''  ρωτάω..  ''θα τηλεφωνήσω στη ρεσεψιόν να ρωτήσω αν είναι επιτρεπτά προσβάσιμη'' - κοιτάζω έξω και στο νερό επιλέουν φύλλα,  πολλά,  πράσινα,  όμορφα πλατιά φύλλα κομμένα από το κοτσάνι τους που δεν αφήνουν χώρο για οποιαδήποτε κίνηση στο εσωτερικό.
Επιστρέφω απογοητευμένη από την πραγματικότητα στο εσωτερικό του δωμάτιου,  παντού ένα όμορφο, όμως βαλτώδες πράσινο.



*ήθελα τόσο πολύ να θυμάμαι το πρωινό μου όνειρο !