οι πόρτες μου

Κλειδώνω και ξεκλειδώνω πόρτες.  Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου!  Πόρτες μαλακές σαν βούτυρο, πόρτες σκληρές σαν ατσάλι,  πόρτες που τις άνοιξα και το εσωτερικό τους με μάγεψε,  κι άλλες που
το σκοτάδι τους με έδιωξε μακριά.  Αρμαθιές από κλειδιά!  Κάποια να κουμπώνουν κατευθείαν στην κλειδαριά κι άλλα να χρειάζονται λιμάρισμα.  Κλειδιά που άνοιξαν και πόρτες που μισάνοιξαν ή μου δόθηκαν διάπλατα.  Πόρτες που φοβήθηκα χωρίς λόγο κι άλλες που αντιμετώπισα αφελώς με αθωότητα. Πόρτες που έκλεισα πίσω μου με δύναμη κι άλλες που στάθηκα για χρόνια στην έξοδο ανίκανη να κλε'ισω πίσω μου ερμητικά.  Πόρτες που κλώτσησα με δύναμη κι άλλες που αδίκησα αντικρύζοντας τες με υπεροψία κι άλλες ακόμη πολλές που χάζεψα ανίκανη να κάνω δικές μου.
Πόρτες που ονειρεύτηκα νύχτες ατέλειωτες.  Πόρτες που άνοιξα με φόρα και δύναμη κι άλλες που υποχώρησαν με ένα τρίξιμο,  μαλακά.  Και τέλος,  πόρτες αόρατες..  του μυαλού οι καλυτερότερες..  που με λαχτάρα ζωγράφισα και έπεσαν ηρωικά στο βωμό της πραγματικότητας,  δίχως να ανοίξουν,  δίχως καν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους!