Μέσα σ' εκείνο το δωμάτιο που δεν έμπαινε αέρας από πουθενά περιμέναμε. Ήταν αστείο αλλά όταν μας φώναξαν σηκωθήκαμε και οι τρεις ταυτόχρονα. Ήταν σαν να είμασταν στο σχολείο, ή στο στρατό ή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κάπου τέλος πάντων που θα μπορούσαν να μας έχουν πάει σηκωτούς λόγω χχμμμ απροθυμίας μιά που δεν υπήρχε, δεν υπάρχει επιλογή, υπάρχει μόνο η υποχρέωση της ανάγκης. Η δική μας, ήταν η πρώτη φορά, για αυτό και είμασταν τόσο αγχωμένοι. Ξέρω, πως σιγά σιγά, θα μάθουμε να ανοίγουμε το παράθυρο σ' αυτό το χώρο. Κι όταν θα αρχίσει να μοιάζει με το σπίτι μας ίσως να μη πεταχτώ ξανά, μισολιγόθυμη τρεις φορές, μέσα από το σύνολο αυτών των γκρίζων ανθρώπων.
Όλο αυτό, εχθές, πήρε πολλές ώρες.
Κατά τις 5.30 το απόγευμα πιά, στη θάλασσα, τα χρώματα της δύσης πίσω από τον Όλυμπο, οι φθινοπωρινές αποχρώσεις, τα χρωματιστά μπουφάν των περιπατητών μου φάνηκαν παράδεισος!
Πόση αντίθεση το μπλε της θάλασσας αλλά και τα χρώματα των μπουφάν με το γκρίζο που έζησες ( ή και ένιωσες ως το πετσί)...
ReplyDeleteΚάτι τέτοιες στιγμές εκτιμάμε το ελάχιστο ....νιώθουμε την αξία της ευγνωμοσύνης στο έπακρο!
:)))
οπως ακριβως τα λες Αριστεα μαζι και οτι τιποτα δεν ειναι δεδομενο παρα μοναχα η στιγμη, και οι ατιμες αυτες οι στιγμες μερικες φορες ειναι τοσο μα τοσο ομορφες :)
ReplyDeleteκαλο σου βραδυ
:)
♥
DeleteΤέτοιες στιγμές, όταν επικρατεί απροθυμία, άγχος και «η υποχρέωση της ανάγκης», αναλαμβάνει ο νους που... από μόνος του μπορεί να δημιουργήσει έναn παράδεισο!
ReplyDeleteμπορεις να ζησεις μια ολοκληρη ζωη μεσα στο μυαλο το ξερεις Στρατο;
Delete(αν και δεν θα το ηθελα ποτε αυτο για μενα γιατι θα σημαινε αλλα πραγματα)
σιγουρα στα δυσκολα και στα γκριζα, φροντιζουμε να δουμε πιο εντονα τα χρωματα εφ οσον αυτα τα δυο σαν περιβαλλον μπορουν να υπαρξουν ξεχωριστα!
νομιζω θελει μεγαλες αντοχες..
καλη σου μερα :)
Οφείλω να πω πως τα σχόλια με μπέρδεψαν κάπως σε σχέση με αυτό που διάβασα!
ReplyDeleteόμορφη μέρα αγαπημένη <3
@our walk
Deleteκαι με το δικιο σου σε ενα τοσο προσωπικο και λιγο ..κωδικοποιημενο αρθρο, αν θελεις μου λες τι καταλαβες ωστε οσο μπορω να εξηγησω :)
καλημερα και σε σενα
σ ευχαριστω για το περασμα
Καταρχήν λέγε με Νικολέτα,τόσο καιρό "μοιραζόμαστα" σκέψεις μέσω των μπλογκ!!
DeleteΔεν είναι ότι δεν κατάλαβα όσα έγραψες,απλώς διαβάζοντας στη συνέχεια τα σχόλια ένιωσα πως είναι κάτι προσωπικό,κάτι παραπέρα από αυτό που είδα και για κάποιο λόγο δίστασα!
Nικολετα μου μετα το καταλαβα οτι ησουν εσυ ;))))))))
Deleteεχεις δικιο ειναι λιγο προσωπικο
ειναι κι οτι θελει να καταλαβει ο καθενας, αναλογα με τις εμπειριες του
οποτε θα ηθελα να κρατησεις το συναισθημα που σου αφησε και μονο αυτο
φιλια πολλα
στελλα