πεταλούδες

Προχθές,  ήμουν στο δρόμο όταν σκέφτηκα πως κάτι σημαντικά ενδιαφέρον κι ευχάριστο που συνέβαινε,  θα ήθελα να σου το πω.  έκανα ελάχιστα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω πως αυτό θα ήταν αδύνατον,  τουλάχιστον όχι στον πλανήτη ετούτο.
Σήμερα,  κάναμε ένα σωρό πράγματα κυρίως για μας,  κι ας λέγαμε πως ήταν για τη θύμηση σου αφού όλοι αποφεύγουμε να θυμόμαστε,  τουλάχιστον όχι περισσότερο από όσο αντέχουμε και πίστεψε με δεν αντέχουμε.
Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε,  και χθες το βράδυ ξενύχτησα αναπαράγοντας με το μυαλό μου τα περασμένα.
Συμβιβαστήκαμε,  κι ας μοιάζει ο χρόνος σαν να είχε διάρκεια μόνο μια μέρα.  Όμως τίποτα δεν είναι πια ίδιο.  Τίποτα!
Ωστόσο,  θα ήθελα πολύ το γέλιο μας,  να μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί ψηλά.  Γιατί εγώ,  το δικό σου το ψιθύρισμα,  το άκουσα που έλεγε,  μη νοιάζεσαι,  εγώ εδώ που είμαι, είμαι καλά.

υ.γ.  Μαζί με το βιβλίο μου,  αυτή τη φορά,  αγόρασα κι ένα σελιδοδείκτη γεμάτο πεταλούδες σε διάφορα χρώματα φτιαγμένο από αυτό το γνωστό πλαστικό που κάνει τις εικόνες να κινούνται ή να δείχνουν τριδιάστατες και κάθε φορά που ανοίγω κάποια σελίδα για να διαβάσω,  κάνω μια έτσι,  και πιάνω μια πεταλούδα,  άλλες φορές κίτρινη κι άλλες κόκκινη και καμμιά φορά ριγέ και χαίρομαι!