επικοινωνία

Ο πρώτος μήνας του χρόνου τελειώνει και εσύ ακόμη να εμφανιστείς.  Σε βλέπω όμως,  σε αισθάνομαι παντού,  πίσω από κάθε μου βήμα,  κάθε μου λέξη.  Ξέρω πόσο θα ήθελες να μου στείλεις ένα γράμμα,  ένα mail,  ένα μήνυμα στο κινητό έστω.  Βλέπεις υπάρχουν πολλοί τρόποι επικοινωνίας κι εγώ τους λαχταρώ όλους,  κυρίως όμως αυτό που με στοιχειώνει είναι το ότι θέλω να ξανακούσω τη φωνή σου.  Πάντα τρυφερή και ζεστή!  Κι εκείνη η αίσθηση,  πόσο μακρινή φαντάζει πια,  να σε έχω απέναντι μου.  Πόσο πιο απαλά θα ήσαν όλα.  Πόσο πιο γαλήνια!

#coffee

Οι πιό δύσκολες μέρες είναι αυτές που στρώνεις τα παιχνίδια σου στο πάτωμα,  αλλά κανένα δεν σε ελκύει για να παίξεις.
Δεν έχουμε κάνει ένα λάθος μόνο,  ή μία στραβή,  είμαστε ολόκληροι φτιαγμένοι από λάθη και στραβές!
Τις περισσότερες φορές,  παλεύουμε σε έναν μονόδρομο.  Με τον εαυτό μας!  Από οπουδήποτε αλλού διαφεύγουμε εύκολα.
Τα παραμύθια μας,  τα φτιάχνουμε μόνοι μας,  κομμένα και ραμμένα στα δικά μας μέτρα,  από τους άλλους ζητάμε απλά να τα υποστηρίξουν. 

επανάληψη

Κενό συναίσθημα
η βόλτα γύρω από το σπίτι σου
περπάτησα τους δρόμους
με το κεφάλι χαμηλά
το πηγούνι κρυμμένο στον καλά κουμπωμένο γιακά του παλτού μου
οι ώμοι γυρτοί,
στην γωνιά παραφυλούσαν οι αναμνήσεις
δεν με αναγνώρισαν,
ούτε κι εσύ αν μ'  έβλεπες,
αυτό, με χαροποιούσε!

delete

Επιτυχές το εγχείρημα
''σβήσιμο της μνήμης''
τσεκ κάθε πρωί
καθώς απομακρύνομαι από το μαξιλάρι
κι έπειτα,
καθώς ανακατεύω με το κουταλάκι
δύο καφέ,  μία ζάχαρη
ναι,  ξέχασα
ή αν θέλεις
μου απαγορεύω να θυμάμαι!

συζητήσεις

Να πω την αλήθεια,  το θετικό με το αρνητικό,  λίγο το ξεχώριζα.  Τώρα κάνει μπαμ.  Βρωμάει από μακριά,  όταν ένας άνθρωπος έχει ανάλογο θέμα.  Φαίνεται στον τρόπο που σου μιλάει,  και στα θέματα που διαλέγει να σου πει.  Η εμμονή του πάνω σ'  αυτά!  Εμμονή,  εγωισμός,  αλαζονεία,  έπαρση,  πάθη,  διαστροφή όλα τα διακρίνεις,  δεν κρύβονται άλλωστε.  Και τελικά η εξομολόγηση της επίσκεψης σε ψυχίατρο και τα πέντε λεξοτανίλ την ημέρα.
Όλα ξεκίνησαν με την κουβέντα γύρω από τον πρόσφατο θάνατο ενός κοινού γνωστού.  Τρόμαξα!
Σε λίγο,  αν όχι ήδη, έναν φυσιολογικό άνθρωπο θα τον ψάχνουμε με τον μεγεθυντικό φακό!

σ΄ αναζητώ

Το 1979,  δεν υπήρχε διαδίκτυο,  δεν υπήρχαν cd και ο μόνος τρόπος να ακούσεις στο σπίτι σου μουσική,  ήταν τα κασετόφωνα και τα πικάπ που έπαιρναν τους δίσκους βινυλίου.  Οι δίσκοι,  ήταν ακριβά κομμάτια,  έπρεπε να έχεις μαζέψει λεφτά για να τον αποκτήσεις.  Οι κασέτες ήταν πιο φθηνές και συνήθως διαλέγαμε καμμιά δεκαριά δημοφιλείς τίτλους των τραγουδιών της εποχής για να μας γράψουν μέσα. 
Η πιο γλυκιά ανάμνηση που έχω από εκείνη ήταν εποχή,  ήταν ένα βράδυ,  όπου παιζόταν μια ελληνική ταινία.  Βρισκόμουν στο σαλόνι του πατρικού μου,  ήμουν δεν ήμουν δεκαοχτώ χρονών και παρακολουθούσα με πολύ ενδιαφέρον,  γιατί λίγο πολύ,  εμείς,  τα παιδιά εκείνης της εποχής,  πιο πολύ με την τηλεόραση και με τις ελληνικές ταινίες μεγαλώσαμε.  Αυτή η ταινία όμως ήταν πολύ διαφορετική σε σύγκριση με ότι είχα δει μέχρι τότε.  Πρωταγωνιστούσε ο Άγγελος Αντωνόπουλος ο οποίος έπαιζε τον ρόλο του πλούσιου και όμορφου άνδρα,  που περνούσε τις διακοπές του σε κάποιο νησί.  Έμενε λοιπόν σε μια σουίτα,  και κάθε βράδυ ερχόταν στην αγκαλιά του μια επί πληρωμή γυναίκα,  την οποία και έστελναν από κάποιο πρακτορείο.  Δίπλα ακριβώς,  σε άλλη σουίτα,  έμενε η Έλενα Ναθαναήλ,  που από την πρώτη στιγμή που τον πρόσεξε,  της χτύπησε ο έρωτας την πόρτα και έκανε τα πάντα να βρεθεί στην αγκαλιά του.  Νομίζω ότι πρόκειται για την πιο ερωτική ελληνική ταινία,  όπου μάλιστα η δύναμη και η πρωτοβουλία,  δίνεται στη γυναίκα. 
Στην ταινία αυτή,  έπαιζε ως soundtruck ένα υπέροχο τραγούδι,  που ψάχνοντας το για πολλοστή φορά,  πριν λίγο,  διαπίστωσα πως είναι της Μαρίας Δημητριάδη.  Διόλου περίεργο λοιπόν,  που την επόμενη μέρα πρωί πρωί,  πήγα στο studio juliano,  το δισκάδικο της γειτονιάς μου τότε,  και προσπαθούσα να του περιγράψω την ταινία,  τον τίτλο,  τους πρωταγωνιστές για να μπορέσει να μου βρει το τραγούδι και να μου το γράψει σε μία κασέτα.
Ο Juliano ήταν γάτος στη δουλειά του γιατί και τα βρήκε όλα και την κασέτα μου έγραψε,  κι εγώ την πλήρωσα,  την πήρα μαζί μου κι έφυγα ευτυχισμένη.  Ακόμη και σήμερα νιώθω 'κάτι' όταν ακούω αυτό το τραγούδι,  σκιρτάει το σώμα μου θαρρώ.

το ''λίγο''

Έλεγα στη μ.  πως μοιάζει σα να ξεχνάμε το παρελθόν,  τα όσα έχουμε κάνει,  προσπάθειες να προχωρήσει η δουλειά,  μεγάλωμα παιδιών με όποιο κόστος,  πάλη με μια καθημερινότητα ίσως όχι δύσκολη,  αλλά όχι πάντα ανεκτή!  Καλλιέργεια των σχέσεων μας με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας.  Είμαστε στο τώρα,  και νιώθουμε πως δεν έχουμε πια πολλές επιλογές!  Μόνο αυτό,  συμβιβαζόμαστε με τις λιγοστές επιλογές μας,  με το όλο και πιό "λίγο" μας.
Η μ.  μου είπε ''αα όχι,  εγώ θυμάμαι όλα όσα κάναμε,  πώς δεν θυμάμαι,  και να καμμιά φορά σκέφτομαι πώς είμασταν κάποτε όλοι μαζί και τρώγαμε και πίναμε και γελούσαμε και να πως τώρα ήρθε η στιγμή που κάθομαι μόνη μου στην πολυθρόνα,  μόνη μου τρώω,  μόνη μου κοιμάμαι''.
Μετά θυμήθηκα πως κάθε πρωί και κάθε απόγευμα ερχόταν στο σπίτι μας η Δ.,  η Δ.  ήταν πολύ δημιουργική και όλο και κάτι καινούργιο είχε να μας δείξει,  άλλοτε ένα πλεκτό,  άλλοτε ένα κέντημα,  άλλοτε κάτι για ράψιμο.  Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της,  ήταν όταν με τα πινέλα της και τα χρώματα,  ξεπατίκωνε τον πίνακα κάποιου σπουδαίου ζωγράφου.  Η Δ.,  μας καλούσε για τσάι στο σπίτι της,  και για καφέ και πάντα στο μικρό τραπεζάκι του σαλονιού της είχε αναμμένα όμορφα κεράκια.
Η Δ. τώρα ζει σε μια περιοχή που χρειάζονται δύο λεωφορεία και μια ολόκληρη ώρα για να φτάσουμε στο σπίτι της.  Όμως δεν μας καλάει.  Με το ζόρι τηλεφωνιόμαστε στις γιορτές και την πρωτοχρονιά για τον καινούργιο χρόνο.  Ζει δύσκολα,  έχει χάσει μεγάλο κομμάτι της περιουσίας της,  πούλησε το διαμέρισμα της,  το αυτοκίνητο της,  όλες τις όμορφες αντίκες της και ζει σε ένα σπίτι που νοικιάζει.  Πριν λίγους μήνες,  της έψαχνα κάποιο γιατρό,  γιατί έχει πάθει κάτι σαν κατάθλιψη.  Δεν θέλησε να πάει.  Λέει πως το καινούργιο σκυλάκι που απέκτησε της φτιάχνει το κέφι.  Πως είναι πολύ καλό σκυλί,  και έχει μια πολύ όμορφη στριφογυριστή ουρά,  παρ' όλο που άλλο σκυλί της είχαν υποσχεθεί από τη φιλοζωική κι άλλο της έστειλαν!
Δεν ξέρω πως τα θυμήθηκα όλα αυτά!
Ήθελα απλά να γράψω πως να,  όλοι εμείς στα 50+  ή στα 60+  ή στα 70+  δεν φυτρώσαμε έτσι ξαφνικά στο σήμερα και το τώρα,  έχουμε ένα παρελθόν που ήταν υπέροχο γμτ!

του Σαββάτου

Δύσκολο το χαμόγελο,  για αυτό και ιδιαιτέρως εκτιμητέο.  Ειδικά όταν έχεις περάσει από σαράντα κύμματα για να το αποδεχτείς. 
Η ψυχολογία,  μιλάει για πράγματα δεδομένα,  αλήθεια κάθε μυαλό μπορεί να τα σκεφτεί και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες;  Σα να λέμε αυτό το ότι ''τα μικρά πράγματα κάνουν τη ζωή να μοιάζει μεγάλη'',  όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα το βρεις γραμμένο από κάτω.
Άν είναι έτσι,  τότε τί;

διπλωματίες

Τον χειμώνα,  για να τον γλυκάνεις,  θέλει να τον ντύνεις με ρούχα πολλά,  να του φοράς μάλλινα τσιμπερά,  να του διαβάζεις λόγια τρυφερά,  να τον παίζεις με αινίγματα και γλωσσοδέτες να ξεχνιέται,  να τον ποτίζεις με ροφήματα ζεστά,  να τον μεθάς με υψηλόβαθμα αλκοολούχα ποτά,  να του μαγειρεύεις πικάντικες σούπες και όσπρια με μπόλικα μπαχαρικά,  να τον καθίζεις στην πιο φιλόξενη γωνιά του καναπέ σου,  εκεί που το ηλεκτρικό φως περνάει μέσα από το φυσητό γυαλί,  πλάι στο τραπεζάκι με το λευκό μάρμαρο και τις επίμονες μνήμες.  Να τον κανακεύεις,  να αγαπάς την βροχή του,  να λατρεύεις το χιόνι του.  Να χουχουλιάζεις στα σύννεφα του!

*Και πάλι δεν θα τον φέρεις στα μέτρα σου!

μετά!

Δεν καταλαβαίνω,  γιατί μερικά πράγματα δεν συνεχίζουν να παίζουν στον υπερθετικό βαθμό!

βόλτες στην ομίχλη

Προσπαθεί να ελέγξει τις σκέψεις της.  Να ξεχωρίσει και να ξεσκαρτάρει.  Να βγάλει τις βελόνες που τρυπούν το κορμί.  Κάθε μέρα,  κάθε ώρα,  κάθε λεπτό,  όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο πολύ.  Θέλει να σκέφτεται μόνο τα όμορφα.  Μόνο τις στιγμές.  Μόνο το τώρα.  Να ακυρωθεί σαν όρος ο φόβος.  Να μην υπάρχει.  Το μαύρο,  το τέλος,  ο πόνος,  η αγωνία.  Το λιώνω,  το χάνομαι! 
Τον έλεγχο,  δεν καταφέρνει να τον έχει.  Τουλάχιστον να τις εξαφανίσει.  Να μην υπάρχουν.  Να φύγουν τα σύννεφα από πάνω της μια και καλή.  Η ομίχλη,  το ασήκωτο κρύο.  Η ψύχρα της ψυχής.  Να μην σκέφτεται.  Ω τι ηρεμία,  τι γαλήνη!  Μάταια.  Έχει να αντιμετωπίσει θηρία άγρια.  Παλεύει,  ματώνει,  προσπαθεί,  υποχρεώνεται,  συμβιβάζεται.  Χίλιες φορές καλύτερα να συμβιβάζεται παρά να σκέφτεται.  Αυτή η βροχή περιέχει δηλητήρια.  Κι αυτό το χιόνι είναι παγίδα.  Και τα όνειρα εφιάλτες.  Να σκεπάζει με χώμα μωρά στον ύπνο της;  Πού ακούστηκε αυτό;  Ευτυχώς ξύπνησε.. 

Ξύπνησε,  Τρίτη πρωί,  την ένατη μέρα του νέου χρόνου.
Από το παράθυρο,  δεν διακρίνεται τίποτα μέσα στην πυκνή ομίχλη.
Οι σκέψεις της,  οι εχθροί της.

Κατέβηκε στο μαγαζάκι της γειτονιάς,  και αγόρασε χρώματα.  Μ'  αυτά,  πλάθει μικρά μπαλάκια χαράς.  Μετά,  θα τα σκορπίσει για να ομορφύνει το σύμπαν.  Κάπου,  στο βάθος,  σίγουρα υπάρχει ένα καλοκαίρι!

μικροί απολογισμοί

Την πέμπτη μέρα του χρόνου έγινε ένας μικρός απολογισμός ζωής, μεταξύ μιάς κουταλιάς σούπας με άσπρο ζουμάκι και 5-6 χυλωμένα ρεβύθια και ένα πιρούνι που έσκαβε ευλαβικά μια πλάκα ολόλευκο,  μαλακό τυρί μανούρι.  Του είπα,  πως θα μπορούσα κάπου εκεί στα 20 με 25 μου χρόνια να έκανα μια ιδέα πιο ώριμες κινήσεις υπέρ των θέλω μου,  και λιγότερους συμβιβασμούς και γυρίσματα του κεφαλιού σε ενοχλητικές καταστάσεις που δεν με βόλευαν.  Τα πράγματα θα μπορούσαν να πάρουν την απόχρωση του άσπρου ή του μαύρου,  αλλά εγώ πάντα διάλεγα τις χίλιες αποχρώσεις του γκρι,  και καθ'  όλη την πορεία,  τις έζησα όλες μια προς μια,  από το λίγο λερωμένο λευκό της αγνότητας ως το βαθύ σκούρο του χάους της ψυχής. 

*Σε κάθε ξεκίνημα,  αναθεωρώ και ελέγχω από την αρχή τις αποφάσεις μου.  Σε κάθε Τέλος βρίσκω πως χρησιμοποίησα περισσότερο την καρδιά μου από την λογική μου.
  

τρία μαύρα νούφαρα

Το ολιγόλεπτο πρωινό ψιλόβροχο είχε παγώσει εν ήδη πάχνης στο γυάλινο εξωτερικού χώρου τραπέζι κι εγώ ήθελα να γράψω πάνω του 2018 ευχές για τη ''νέα''  χρονιά.  Ένας πόνος στο δεξί μπράτσο,  ψηλά κοντά στον ώμο με κράτησε στο σαλόνι του σπιτιού μου.  Η μουσική,  το φωτισμένο δέντρο και η Bonnie,  ήταν σήμερα οι φίλοι μου.  Και τα ''τρία μαύρα νούφαρα'' του Bussi,  που τα διάβασα απνευστί,  με δύο μαξιλάρια βοηθητικά,  το ένα να συγκρατεί το χέρι μου και το δεύτερο τον όγκο το βιβλίου.  Και αφού ταξίδεψα ως το Ζιβερνί,  και αφού χάθηκα σε εκτάσεις από νερά και νούφαρα,  στο τέλος έκλαψα πολύ! 
Παραμονή πρωτοχρονιάς,  για γούρι,  αγόρασα το ''κορίτσι της πτήσης 5403''  του ίδιου συγγραφέα.  Είναι πια έθιμο των τελευταίων χρόνων.
Ένας,  κάποιος,  μου έστειλε ένα μέηλ.  Άγνωστος.  Πώς γίνεται να διαβάζει ο οποιοσδήποτε μια βδομάδα τις αναρτήσεις μου και να θέλει να με γνωρίσει;  Αστείο!!!  Όχι!  Οι ιδιαιτερότητες του διαδικτύου και η φαντασία που τρέχει και αναπτύσσεται.  Για κάποια άλλη εποχή,  σίγουρα ανέφικτο.  Σύνηθες για την σημερινή!

υ.γ.  αν θα είχα μια και μοναδική ευχή για την μόλις τεσσάρων ημερών χρονιά,  θα ήθελα να μείνουν όλα όπως έχουν!!!