Έλεγα στη μ. πως μοιάζει σα να ξεχνάμε το παρελθόν, τα όσα έχουμε κάνει, προσπάθειες να προχωρήσει η δουλειά, μεγάλωμα παιδιών με όποιο κόστος, πάλη με μια καθημερινότητα ίσως όχι δύσκολη, αλλά όχι πάντα ανεκτή! Καλλιέργεια των σχέσεων μας με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας. Είμαστε στο τώρα, και νιώθουμε πως δεν έχουμε πια πολλές επιλογές! Μόνο αυτό, συμβιβαζόμαστε με τις λιγοστές επιλογές μας, με το όλο και πιό "λίγο" μας.
Η μ. μου είπε ''αα όχι, εγώ θυμάμαι όλα όσα κάναμε, πώς δεν θυμάμαι, και να καμμιά φορά σκέφτομαι πώς είμασταν κάποτε όλοι μαζί και τρώγαμε και πίναμε και γελούσαμε και να πως τώρα ήρθε η στιγμή που κάθομαι μόνη μου στην πολυθρόνα, μόνη μου τρώω, μόνη μου κοιμάμαι''.
Μετά θυμήθηκα πως κάθε πρωί και κάθε απόγευμα ερχόταν στο σπίτι μας η Δ., η Δ. ήταν πολύ δημιουργική και όλο και κάτι καινούργιο είχε να μας δείξει, άλλοτε ένα πλεκτό, άλλοτε ένα κέντημα, άλλοτε κάτι για ράψιμο. Οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της, ήταν όταν με τα πινέλα της και τα χρώματα, ξεπατίκωνε τον πίνακα κάποιου σπουδαίου ζωγράφου. Η Δ., μας καλούσε για τσάι στο σπίτι της, και για καφέ και πάντα στο μικρό τραπεζάκι του σαλονιού της είχε αναμμένα όμορφα κεράκια.
Η Δ. τώρα ζει σε μια περιοχή που χρειάζονται δύο λεωφορεία και μια ολόκληρη ώρα για να φτάσουμε στο σπίτι της. Όμως δεν μας καλάει. Με το ζόρι τηλεφωνιόμαστε στις γιορτές και την πρωτοχρονιά για τον καινούργιο χρόνο. Ζει δύσκολα, έχει χάσει μεγάλο κομμάτι της περιουσίας της, πούλησε το διαμέρισμα της, το αυτοκίνητο της, όλες τις όμορφες αντίκες της και ζει σε ένα σπίτι που νοικιάζει. Πριν λίγους μήνες, της έψαχνα κάποιο γιατρό, γιατί έχει πάθει κάτι σαν κατάθλιψη. Δεν θέλησε να πάει. Λέει πως το καινούργιο σκυλάκι που απέκτησε της φτιάχνει το κέφι. Πως είναι πολύ καλό σκυλί, και έχει μια πολύ όμορφη στριφογυριστή ουρά, παρ' όλο που άλλο σκυλί της είχαν υποσχεθεί από τη φιλοζωική κι άλλο της έστειλαν!
Δεν ξέρω πως τα θυμήθηκα όλα αυτά!
Ήθελα απλά να γράψω πως να, όλοι εμείς στα 50+ ή στα 60+ ή στα 70+ δεν φυτρώσαμε έτσι ξαφνικά στο σήμερα και το τώρα, έχουμε ένα παρελθόν που ήταν υπέροχο γμτ!
Στέλλα μου,
ReplyDeleteσαν ανοίγεις την καρδιά σου σε μνήμες, βιώματα, στιγμές, ένας όμορφος κόσμος αναδύεται μπροστά μας.
Επίσης μια γλυκιά μελαγχολία και μια υποψία παραίτησης ; ίσως ; δεν ξέρω. Αυτό μερικές φορές εισπράτω.
Και ναι, έχουν αλλάξει πολλά. Ναι, έχουν χαθεί άλλα τόσα. Αλλά πάντα το παρελθόν μπορεί να εναλλαχτεί με ένα όμορφο παρόν. Να φτιάξουμε νέες στιγμές, νέες δημιουργίες, να ζωντανέψουμε πράγματα, να χαρούμε απλές καταστάσεις.
Το έχεις είμαι σίγουρος....! κάντο.
Την καλησπέρα μου
Γιαννη, ο καθενας μας ζει το σημερα, αυτο ειναι αυτονοητο, αναφαιρετο δικαιωμα και σιγουρα δεν περιμενουμε τη συμβουλη καποιου φιλου για να το κανουμε.
ReplyDeleteΕγω δεν θα το ελεγα παραιτηση, αλλα ρεαλισμο, αυτα που γραφω συμβαινουν και καλως συμβαινουν, δε γινεται διαφορετικα..
Μελαγχολια παντα εχουμε η οποια συνηθως διαδεχεται την χαρα.. και τουμπαλιν
καλο απογευμα!