Το μαύρο είναι η θλίψη αυτοπροσώπως. Το κόκκινο η φωτιά. Βρήκα στις αποθήκες μου τα υφάσματα και άρχισα να κόβω με το ψαλίδι. Άναρχα, χωρίς κανένα μέτρο. Το γκρι, είναι η ρουτίνα μας, η βάση μας, αυτό που όλοι πιστεύουμε συχνά, πως είναι γερά θεμελιωμένο και πως τίποτα δεν μπορεί να το γκρεμίσει. Την προηγούμενη εβδομάδα, των παθών όπως άκουσα να λέει μια φίλη, το μαύρο με το κόκκινο κάναν χαρά μεγάλη. Έτσι, ήρθε μια τεράστια θλίψη και φώλιασε στην καρδιά μας. Πόνος και δάκρυα. Χθες βράδυ, η πανσέληνος, η γη και ο ήλιος μας χάρισαν ένα υπέροχο θέαμα έκλειψης. Πως γίνεται να πιστεύουμε σε ένα θεό αόρατο, και να μην πιστεύουμε πως θεική είναι η ίδια η φύση! Πάνω πάνω, έραψα σε πράσινο φόντο την Ελπίδα. Δύσκολα έδεσε χρωματικά με τα υπόλοιπα. Έγραψα με βελονιές. Όταν ξεκίνησα, ήμουν πολύ φορτισμένη, τελειώνοντας ένιωσα πιό ανάλαφρη.
Το πως μετουσίωσες σε πράξη αυτές σου τις σκέψεις πάνω σε αυτά τα υλικά ευλικρινά με εκπλήσσει θετικά σαν έμπνευση αλλά και σαν συμβολισμό.
ReplyDeleteΚάθε χρώμα και μήνυμα, κάθε σου κίνηση πολύ συγκεκριμένη.
Στέλλα μου μένω γοητευμένος από τον τρόπο που προσέγγισες αυτές σου τις σκέψεις.
Την καλησπέρα μου.