χωρίς ραντεβού

Είναι γαλήνη οι λέξεις σου,  είναι ηρεμία,  είναι τρυφερότητα,  μια γλυκιά πραότητα γεμίζει την ατμόσφαιρα κάθε φορά που έρχονται σε μένα.  Είναι παιχνίδι οι λέξεις σου,  νιώθω παιδί και χαμογελάω με τον τρόπο που ξεκινάς,  το πως ελίσσεσαι,  το πως λες αυτό που θέλεις να πεις χωρίς να ακούγεσαι δυνατά ή παράφωνα.  Σαν μια φωνή ραδιοφωνική που ακούω για χρόνια,  συντονισμένη πάντα στην ίδια συχνότητα,  χωρίς ραντεβού αλλά με την έκπληξη και την δύναμη του ξαφνικού και της αβεβαιότητας.  

όσο ακόμη είναι αύγουστος

Θα μπορούσες να με ξαναγαπήσεις,  όταν είμαι πολύ θλιμμένη,  όταν οι σκέψεις μου πάνε εκεί που δεν θέλω,  όταν παθαίνω κρίσεις πανικού,  όταν οι φοβίες μου με υπερβαίνουν και οι παλμοί μου ξεπερνούν τους 100,  θα μπορούσες να με λιώσεις με λέξεις και με χάδια και με πράξεις τρυφερές. Μου χρωστάς ακόμη εκείνο το ταξίδι που μου 'ταζες ψιθυρίζοντας ερωτόλογα με την ανάσα σου να ακουμπάει το αυτί μου.  Γεράσαμε ποθώντας ο ένας τον άλλον,  σπρώχναμε τους εαυτούς μας μέσα στο χρόνο με βία,  ποθώντας,  πληγώναμε,  ξεσκίζαμε τα σωθικά μας για να μας τα ράβουμε ξανά και ξανά από την αρχή με ηδονή.  Μας γδέρναμε για να χρησιμοποιούμε τις γλώσσες μας και να γλειφόμαστε,  τα αίματα έτρεχαν,  τα χέρια μας μας ζύμωναν σαν να ζύμωναν του τελευταίου  πρωινού ψωμί,  τέλειωναν οι ανάσες μας και τις απαιτούσαμε,  εγώ από εσένα κι εσύ από εμένα,  είμασταν ο θάνατος και η ζωή μαζί,  η θάλασσα και το σύννεφο,  η δύση και η ανατολή,  το μαύρο και το άσπρο,  το καλό και το κακό,  είμασταν ένα όνειρο,  σε τέλεια,  ιδανική ύφανση με την φαντασίωση.  Θα μπορούσες να με ξαναγαπήσεις,  με τον ίδιο πόθο,  μια πανσέληνο του Αυγούστου,  ξεχειλισμένη από ολοκλήρωση.  

περπατώντας στην παραλία

Έχει κάτι δραματικό,  τούτη η γωνιά της πόλης.  Σπασμένο πλακόστρωτο,  πέντε σκαλιά,  γλειμένα από το θαλασσινό νερό θαρρείς από αιώνες, σε φέρνουν στο ίδιο ύψος με τη θάλασσα.  Σκουριασμένα σίδερα,  σπασμένα κάγκελα,  κι αν κοιτάξεις απέναντι,  χάνεσαι στο αγνάντεμα της πόλης.  Η πιο αγαπημένη ώρα λίγο μετά από αυτήν της φωτογραφίας,  όταν δύει ο ήλιος,  λυγίζει κουρασμένο το φως και δίνει τη θέση του στο σούρουπο και τα ηλεκτροφωτισμένα παράθυρα.
Ένα χάρτινο μεγάλο ποτήρι γεμάτο νόστιμο καφέ,  πλάι στη θάλασσα,  σου θυμίζει πως τα όρια της λογικής με τα όρια της τρέλας είναι ένα τσιγάρο δρόμος.  Κι όποιος αντέξει.  Δεν είναι έτσι όμως.  Κανένας στο τέλος δεν αντέχει,  όλοι λυγίζουν και αποτραβιούνται στη σιωπή.  Και η τρέλα μένει να αιωρείται άπραγη αλλά χορτάτη,  σαν θηρίο που κατέκτησε.
Σκέφτομαι τα χρόνια με την Α.  Ακόμη περνάω κάτω από το διαμέρισμα της.  Κοιτάζω επάνω.  Έχει τα παραθυρόφυλλα στην ανάκλιση.  Ξέρω πως λείπει ταξίδι.  Σε λίγες μέρες,  που θα είναι φθινόπωρο,  τα απογεύματα,  θα ανάβει το φως.  Δεν θέλω να σκέφτομαι πια,  πως κάποιος μπορεί να είναι μέσα.  Δεν θέλω να σκέφτομαι προβληματισμένους ανθρώπους.  Ούτε εμμονές,  ούτε απωθημένα που δεν ξέρουν που να διοχετευτούν.

Με πνίγω με χρώματα.
Και γεννιέμαι μέσα από αυτά!

της Δευτέρας

Τι να πεις πια σε ένα περιβάλλον όπου έχουν ειπωθεί τα πάντα!  Έχουν πάψει να με ενδιαφέρουν πράγματα με τα οποία αδυνατώ να συντονιστώ,  είπε ο μικρούλης γλάρος και πέταξε μακριά.

φεγγάρια και πανσέληνα φιλιά

ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΡΕ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΠΑΕΙ ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΤΟΝ ΑΓΕΡΑΣΤΟ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ
 Έλα να δώσουμε φιλιά, στα χείλη στα μάτια στο στήθος στους αστραγάλους.
Κυρίως εκεί.
Εκεί που κάθεται ο χρόνος και μας κρατάει στα πόδια μας.
 Έλα να δώσουμε κι άλλα φιλιά.
 Κορίτσια, αγόρια, άντρες και γυναίκες, όλων των ηλικιών κολυμπούν μέσα τους.
Εκεί δεν υπάρχει ηλικία, εκεί κανείς δεν θα σε ρωτήσει πόσων χρονών είσαι, το μόνο που θα σου πει είναι σου χαρίζω τον ουρανό με τα άστρα.
 Όπως κάνουν τα παιδιά της πιάτσας που δεν υπολογίζουν τα λόγια όταν σου τάζουν τον Κρόνο με τα δαχτυλίδια του και το πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι.
 Αλλά τι να το κάνεις το φεγγάρι ρε μάτια μου αν δεν σε πάει το φιλί στον αγέραστο εαυτόν σου.
Να σε χωρέσει η αναπνοή του άλλου, να σε καταπιεί, να δεις το Πουέρτο Ρίκο την Ικαρία τη Τζαμάικα τη Σικελία κι όλα τα νησιά στα σπλάχνα του.
Ζόρικο πράγμα το φιλί, αλλά σε κάνει κόκκινο κατακόκκινο κρύσταλλο.
Ρε συ, μην τρίζεις τα δόντια σου, να μου δαγκώνεις μόνο τα χείλη, μπορείς;

ΑΧ, ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ-ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΓΙΝΕΣΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΣ:
 αυτές που καταπίνουμε και χάνονται στην τρύπα του στήθους χωρίς χώματα υψώματα πυροβολισμούς πιτσιλιές πηχτές είναι που σε τσακίζουν κι ας τους βγάζεις την γλώσσα [πάλι καλά που δεν τελείωσαν τα φιλιά] πάντα κερδίζουν τα φιλιά τα πάρε δώσε και το «πάντα» γράφε το χωρίς ή με φώτα θορύβους με ότι βρεις εξ’ επαφής


δυο ποιήματα της Ελένη Νανοπούλου για φεγγάρια και πανσέληνα φιλιά

μικρό, τόσο δα

Έχω μπροστά μου 16 ολόκληρα λεπτά!
Τί προλαβαίνω να κάνω μέσα σ΄ αυτό το χρόνο;
Νά 'το το ''τίποτα'' επιβλητικό πάλι μπροστά μου.

ο αριθμός τηλεφώνου

ΠΡΩΤΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ. ΜΕΤΑ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΕΥΩΔΙΑΣ. ΜΕΤΑ… Τον αριθμό τηλεφώνου της δεν τον θυμάμαι πια. Το μόνο που ξέρω ακόμα είναι ότι φορούσε μαύρο καπέλο μ’ ένα καφετί φτερό. Κι ότι ήθελα να ζήσω μαζί της, επίσης ότι κάποτε ήθελα να πεθάνω γι’ αυτήν. Αμυδρά θυμάμαι το χρώμα των ματιών της, το γελάκι της, αμυδρά το άρωμα της επιδερμίδας της. Θυμάμαι τον πόνο που μου προκάλεσε• αλλά μόνο έτσι, όπως πονάμε για το θάνατο ενός προ πολλού νεκρού. Θυμάμαι και τη χαρά που μου χάριζε• αλλά μόνο έτσι, όπως θυμούμαστε ένα πλούσιο γεύμα, ένα τσιμπούσι, ένα φαγοπότι, που τις λεπτομέρειες τους τις έχουμε ξεχάσει από καιρό. Όλα αυτά τα θυμάμαι, αμυδρά. Αλλά τον αριθμό του τηλεφώνου της, που πριν από λίγα χρόνια τον είχα αυτομάτως έτοιμο, σαν να ’ταν συμπλεκτικός σύνδεσμος, αυτόν δεν τον θυμάμαι πια. Έτσι πεθαίνουμε, ο ένας για τον άλλο. Πρώτα πεθαίνει ο αριθμός τηλεφώνου. Μετά η ανάμνηση μιας ευωδιάς. Μετά το σώμα στο οποίο ανήκουν ο αριθμός τηλεφώνου και η ευωδιά. Μετά όλα.

[Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ του Σαντόρ Μαράι από το βιβλίο ΜΕΓΑΛΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, εκδόσεις Γνώση - ART by Mario Antonio Gomez]

σαν μικρά λουκουμαδάκια

Τα αυγουστιάτικα μεσημέρια,  τις μέρες που δεν πήγαινε στη θάλασσα,  έπαιρνε το βιβλίο της,  στο πιο δροσερό δωμάτιο,  άνοιγε και τον ανεμιστήρα και διάβαζε,  αστυνομικά μυθιστορήματα κυρίως.  Ο χρόνος περνούσε,  το μόνο δεδομένο,  αργά,  ζεστά,  σταθερά.  Πολλές φορές πιεστικά ή ανιαρά.  Αυτή η ώρα,  μετά το φαγητό και πριν το απογευματινό,  είναι απαιτητική και δεν ξέρεις πως να την καλοπιάσεις,  να βρεις αυτό που ζητάει και να της το δώσεις.
Έκλεισε τα μάτια της και αφουγκράστηκε τον εαυτό της σήμερα.  Σκέφτηκε μια γεύση φρουτώδη και βουτυράτη,  λίγο μελένια και με πολύ κανέλα.
Σηκώθηκε από το κρεββάτι,  πήγε στην κουζίνα και τσέκαρε τα υλικά της.  Έβαλε λίγο νεράκι σε ένα τηγανάκι τεφάλ,  έκοψε μια μπανάνα σε μικρούτσικα αλλά λίγο χοντρούτσικα φετάκια και την έριξε στο ζεστό τηγάνι.
Τα τούμπαρε και αφού πήραν μια βράση,  και άρχισαν να μελώνουν,  τα ζαχάρωσε με μια κουταλιά μέλι.  Τα έριξε σα μικρά λουκουμαδάκια σε ένα πιάτο,  χιόνισε με μπόλικη κανέλα και χόρτασε ακριβώς αυτό που είχε ονειρευτεί.

πίσω από το παράθυρο

Ονειροπολούν οι άνδρες;
Σε ένα τυχαίο διάβημα,
ένα φωτισμένο παράθυρο,
μια ριγμένη κουρτίνα,
νιώθουν την αίσθηση;
έχουν τις επιλογές
να φαντασιωθούν;
πέρα από ένα σώμα πιθανότατα γυμνό;

Μια γυναίκα που ράβει κάτω από το ηλεκτρικό φως;
Ένα παιδί που επιδιορθώνει το παιχνίδι του;
Ένας άνδρας απεγνωσμένος,  πρόσφατα έχασε την εργασία του!
Μια γιαγιά που υποφέρει ξαπλωμένη σε ένα κρεββάτι,
το οινόπνευμα πλάι στο κομοδίνο,
τα χάπια,  οι ενέσεις,
η επίσκεψη από την νοσοκόμα;

Κάποιος βγήκε από το μπάνιο,  μοσχομυρίζει σαπούνι
θα απλώσει σε λίγο την βρεγμένη πετσέτα στο σκοινί.
Φαγητό,  που ψήνεται στο πίσω δωμάτιο της κουζίνας.
Μια βοηθός που έχει ξεσαλώσει
καθώς οι ένοικοι λείπουν σε ταξίδι.
Μουσική,  ακούγεται μουσική;
Ένας νέος μπροστά σε έναν υπολογιστή.
Κάποιος ντύνεται,  ετοιμάζεται να βγει,
ή μόλις ήρθε κι ακουμπάει τα ψώνια στο τραπέζι.

cheek to cheek

18 Αυγούστου,  αυτό το καυτό πρωινό του Σαββάτου,  όπου ο ιδρώτας κατέχει κάθε πόντο δέρματος στο κορμί,  αν με ρωτούσες θα σου απαντούσα ''ναι,  ακόμη!''.
Με άλλο τρόπο όμως!
Πιο ρεαλιστικά,  πιο συγκαταβατικά,  πιο ναι μεν αλλά,  πιο ήρεμα,  πιο γαλήνια,  λιγότερο διεκδικητικά,  χωρίς ερωτηματικά,  με απαντήσεις,  λιγότερο απαιτητικά,  με άλλες προσωπικές ανάγκες και με επίγνωση του καινούργιου εσωτερικού μου κόσμου.
Με τρόπο διαφορετικό ,  αλλά καθαρό.
''ακόμη ναι''!
Θα σου απαντούσα,
Αν με ρωτούσες!

Στα ηχεία,  το cheek to cheek

ηδονικά

Μερικά συναισθήματα και κάποιες στιγμές,  με λέξεις δεν περιγράφονται.  Είναι πράξεις στο αποκορύφωμα των αισθήσεων που γδέρνουν,  εισχωρούν,  ποτίζουν,  διοχετεύουν,  τρυπούν,  καίνε ηδονικά!!!

δεκαπενταύγουστος

Δεκαπενταύγουστος,  είναι η καφτή αμμουδιά,  οι γιαλόπετρες που πληγώνουν τις πατούσες στο κατά μήκος της θάλασσας περπάτημα,  το κύμα που ορμάει κατά πάνω σου και δεν προλαβαίνεις να αποφύγεις,  το δέρμα που τσούζει από το αλάτι κι από τον ήλιο,  τα μαζεμένα φύκια στο βυθό,  ο ήχος από τα πούλια και τα ζάρια στη διπλανή ομπρέλλα,  οι όμορφοι άντρες που με ξεσηκώνουν και που παίζουν για ώρες τάβλι,  οι βρεγμένες πετσέτες με τα κρόσια στις ξαπλώστρες,  κυρίως οι μαύρες,  το κίτρινο μαγιώ,  το λευκό μαγιώ,  το μαγιώ στο χρώμα του μαυρισμένου δέρματος,  οι παγωμένες μπύρες,  οι ντομάτες και τα αγγουράκια από τον κήπο,  η πόλη που μοιάζει σαν να δόθηκε ένα σύνθημα φευγιού και κάποιοι το κατάλαβαν και άλλοι όχι,  το μπουρνούζι στο σκοινί που στεγνώνει στο μισάωρο,  τα μπισκότα που κόβουν την πείνα,  το κρέας με τις μελιτζάνες στο φούρνο,  τα μικρά παιδιά που παίζουν οπουδήποτε (είναι η παναγιά η ίδια)!

υπάρχουν και αυτοί

Εν τω μεταξύ,  οι άνθρωποι που είναι χορτάτοι από ζωή,  αντί να ασχολούνται με διάφορες μικροπρέπειες,  εκτιμούν την καλή κουβέντα,  την τέχνη,  τα ταξίδια.
Σπουδαία έννοια το ''εκτιμώ''.  Αναφέρεται σε ένα ποιοτικό βάθος που σπάνια το βρίσκεις.
Ακόμη πιο σπάνιες οι ''καλές κουβέντες''.  Κι ακόμη ακόμη πιό σπάνιο,  το να φύγεις από μια συνάντηση χωρίς να σε ταλαιπωρούν δεύτερες σκέψεις.

likes

Δεν καταλαβαίνω την επιθυμία των likes!  Τελευταία,  δεν καταλαβαίνω ούτε την παραμονή μας στο facebook.  Το μόνο που προσφέρει είναι χάσιμο χρόνου.  Ούτε καν επιφανειακή διασκέδαση.  Ούτε καν τροφή στη φαντασία μας.  Ούτε καν μάθηση,  δίδαγμα!
Γίναμε όλοι όμοιοι.  Άσχημα πουλιά που κράζουν.  Που νομίζουν πως έχουν βήμα.  Τίποτα!  Από όσα νομίζαμε,  ένα τίποτα.  Μηδέν. 

πύργοι στην άμμο

Έχω πάθει πλάκα με το δυστοπικό ''Handmaid's Tale''.  'Εχω συγκλονιστεί.  Το δε συναίσθημα που μου δημιουργεί είναι από την μια θλίψη,  φόβος,  πίεση κι από την άλλη η επιθυμία να το φτάσω στο τέλος,  πράγμα αδύνατον να συμβεί σύντομα γιατί από ότι έμαθα,  εκτός από τους δύο κύκλους,  υπάρχει και ένας τρίτος με άγνωστη για μένα διάρκεια,  αλλά και μόνο που θα το διακόψω και θα περιμένω,  μου δημιουργεί συναίσθημα αγωνίας αλλά ίσως και ένα ξενέρωμα.
Βλέπω δύο με τρία επεισόδια τη μέρα,  με αποτέλεσμα να μην έχω κοιμηθεί καλά τις δύο τελευταίες νύχτες.  Ο ύπνος είναι απών και το κεφάλι μου γεμίζει από σκέψεις μαύρες,  κακές και άσχημες.  Ευτυχώς η θάλασσα,  το δροσερό αεράκι,  το κολύμπι ισορρόπησαν κάπως το μέσα μου.  Αν δεν ήταν και αυτές οι τεράστιες μωβ μέδουσες που σε ανύποπτο χρόνο,  βλέπουμε να πλέουν μπροστά μας θα μπορούσα να πως ήταν παράδεισος.
Μ'  αρέσει,  που σ αυτή την ακρογιαλιά,  σ'  αυτό το beach bar με τις μεγάλες φραντζωτές ομπρέλλες,  παίζουν πολλά παιδάκια,  ακούγονται παιδικές φωνές,  και με πλησιάζουν παιδικά χεράκια για να μαζέψουν τα παιχνίδια που ξέφυγαν από τον δρόμο τους.  Δεν μου αρέσουν οι μεγάλοι,  γιατί οι φωνές τους ακούγονται δυνατότερα από τις τσιρίδες των μικρών,  δεν μου αρέσουν οι λαμογίστικες φάτσες που κλείνουν δουλειές και ραντεβού στο κινητό τους,  ενώπιον όλων λουομένων και μη και δεν μ'  αρέσουν οι μυρωδιές από βαριά τσιγάρα που φέρνει ο αέρας στα μούτρα μου.
Μου αρέσουν τα ευγενικά αγόρια και κορίτσια που είναι σερβιτόροι,  τα χρώματα από τα διάφορα φουσκωτά,  το καλύτερο,  ήταν ένα διάφανο κόκκινο καρπούζι.  Μου αρέσουν όταν οι άνθρωποι αγαπιούνται και αγγίζονται κάτω από τις ψαθωτές ομπρέλλες,  μου αρέσουν τα σύννεφα που δημιουργούνται κάθε φορά σαν γκρίζα μπομπαράκια έτοιμα να  σκάσουν ψυχάλες,  που όμως τελικά φεύγοντας τις παίρνουν μαζί τους.  Μου αρέσει,  που υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει τι λέω και οι συμβουλές του πιάνουν τόπο.  Μου αρέσει που βάζω από κάτω τα πρεσβιωπικά κι από πάνω τα γυαλιά ηλίου και διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο με κατακόκκινο εξώφυλλο.  Μου αρέσει που και άλλοι άνθρωποι στη θάλασσα διαβάζουν,  είναι λίγο σαν να ερχόμαστε μια ιδέα πιο κοντά.  Μου αρέσει να αποκρυπτογραφώ τους τίτλους αυτών των βιβλίων,  για την ακρίβεια αν δεν το καταφέρω,  πεθαίνω.
Μου άρεσε η όμορφη Ρωσίδα κυρία,  με το κατακόκκινο μανικιούρ,  που μπήκε στη θάλασσα με τα γυαλάκια της και στην επιστροφή,  περιέγραφε στον σύντροφο της το μέγεθος μιας μέδουσας που προφανώς συνάντησε στα βαθιά,  και έδειχνε με τα χέρια 50 x 50 χωρίς υπερβολή.
Μου άρεσαν τα δύο μικρά που ήρθαν τρέχοντας στους γονείς για να δηλώσουν με λαχτάρα πως είδαν πολλές μέδουσες αλλά και έναν ξιφία.
Εγώ,  ευτυχώς είδα μια και μοναδική περίπου τρία μέτρα μακριά μου για καλή μου τύχη προς το τέλος και αφού είχα καταευχαριστηθεί το μπάνιο μου.
Δεν μου αρέσει,  τώρα,  καθώς είμαι κουρασμένη και φαγωμένη,  πρέπει να ξεπλύνω τα αλάτια από το σώμα μου και τα μαλλιά μου.  Και μετά να ντυθώ και να τα στεγνώσω.  Θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος άλλος το έκανε αυτό για μένα!

Μιά Κυριακή,  δυό μέρες πριν την μεγάλη γιορτή του καλοκαιριού,  το δεκαπενταύγουστο.

Παρ'  όλο που δεν ξέρεις τον τρόπο να καλμάρεις κάποιον,  μια που από τη φύση σου δε λες λόγια πολλά ούτε εμβαθύνεις,  όταν παίρνεις το μέρος μου,  σ'  αγαπώ δέκα φορές περισσότερο.  Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι που καταλαβαίνουν και ξέρω πως αυτό συμβαίνει μόνο με σένα,  ίσως επειδή έχουμε την ίδια λογική μερικές φορές,  ίσως επειδή έχουμε πάμπολλα κοινά βιώματα,  ίσως ακόμη,  επειδή έχουμε υποστεί τις ίδιες πιέσεις.

λίγη χρυσόσκονη

Διαβάζω το ''οι φόνοι της κίσσας''  και έχει ωραία ατμόσφαιρα και ωραία γραφή.  Όταν με κουράζει το διάβασμα,  βλέπω στο nova το ''Handmaid's Tale'',  ή αλλιώς η ιστορία μιας θεραπαινίδας,  κι ακόμη,  ''η πορφυρή δούλη''.  Είναι μια σειρά,  10 επεισοδίων και βασίζεται στο βιβλίο της Άτγουντ,  που δεν την έχω διαβάσει ποτέ,  αλλά θα το κάνω πολύ σύντομα,  οπωσδήποτε!!!  Της Άτγουντ ήταν και ''το άλλο πρόσωπο της Γκρέυς'',  σειρά 6 επεισοδίων,  επίσης εξαιρετική και υπέροχη ιστορία.

Άσχετο αλλά χρειάζομαι λίγη χρυσόσκονη,  κάτι από μαγεία σήμερα.

της Τετάρτης

Δεν θυμάμαι άλλο καλοκαίρι να νοσταλγώ τόσο τα χριστούγεννα και το φθινόπωρο.  Πιο πολλά κόκκινα φύλλα και βροχές έχω μέσα στο μυαλό μου,  παρά μπλε και θάλασσες.
 
Mood Marry Poppins,  στο goodbye.  Τώρα,  οφείλω να παίξω εγώ τον ρόλο της.  Και θέλω να παίξω σωστά!
 
Majica de Spell,  ήρθε και τα πήρε και τα σήκωσε.  Κάτι δεν πάει καλά μέσα της.  Και η εξωτερική ομορφιά πόσο ξεγελάει.  Ένα ωραίο χρώμα στα μαλλιά,  ένα σέξυ φόρεμα,  περιποιημένα νύχια και όταν το στόμα ανοίξει ξερνάει αγκάθια.

Κουνάει αυτή η αλλαγή,  και νιώθω μια ελαφριά ναυτία σαν να είμαι σε καράβι!

φέρε ένα σκύλο καλύτερα

Αφού λοιπόν,  δεν κατάφερα να εμπιστευτώ ούτε εσένα,  θα πάω και θα καθήσω σε μια καρέκλα,  σε ένα τραπέζι,  μόνη μου.  Ο σερβιτόρος θα με ρωτήσει τι θέλω,  κι εγώ μαζί με τον καφέ μου και την πάστα μου,  θα του πω να φέρει κι έναν άνθρωπο που να έχει κοινά μαζί μου.  Κι αν αυτό δεν είναι δυνατόν,  θα του πω να μου βρει κάποιον που να είναι ευγενικός,  και να διαθέτει μπόλικη αυτογνωσία.  Ανοιχτός σε συναισθήματα.  Παραδοχή λαθών και έλλειψη εγωισμού αποδεκτά με χαρά.  Στοιχεία που αποδεικνύονται ολοένα και πιο σπάνια.
- Με δύο ποτηράκια νερό παρακαλώ!  Και στην τελική,  αν δεν σας βρίσκεται αυτό που ζητώ,  μια χαρά κάνω και μόνη.  Μην πολυαγχωθείτε..

ξεχνάμε

Κάνουμε τα πάντα για να θυμηθούμε.
Χρησιμοποιούμε χρονόμετρα,  ημερολόγια,  προγράμματα.
Και όμως ξεχνάμε.  Ξεχνάμε πολύ περισσότερα από όσα υποπτευόμαστε.

Κι αυτό,  είναι καλό για κάποιες καταστάσεις,  για κάποιες άλλες όμως,  κακό.  Πολύ κακό.  Βολικό και αφελές.  Κυρίως αφελές!