σαν πυτζάμα

Περπατούσαμε σε ένα πολύ στενό μονοπάτι.  Χωρούσαμε ίσα ίσα δύο άτομα,  περπατώντας άνετα πλάι πλάι.  Αριστερά και δεξιά δέντρα,  χώμα και πεσμένα ξερά φύλλα.  Σε κάποια δεδομένη στιγμή,  διασταυρωθήκαμε με ένα νεαρό ζευγάρι.  Τους είδα διαπεραστικά,  μια που θεώρησα αδιακρισία το να τους κοιτάξω κατάματα και λεπτομερειακά,  πιο πολύ επικεντρώθηκα στο πως θα χωρούσαμε στον φυσικό διάδρομο που περπατούσαμε και προσπαθούσα να ζυγίσω εάν θα συγχωνευθούν αριστερά ή δεξιά ή αν εγώ θα έπρεπε να φύγω από τα όρια του μονοπατιού όπως και έγινε.  Η παρέα μου στοιχήθηκε πίσω μου,  εγώ πάτησα φύλλα και χώμα,  κατεβαίνοντας μισό βήμα,  στα αριστερά του μονοπατιού.  Το ζεύγος δεν μετακινήθηκε,  πέρασε χαλαρά,  αφού τους δώσαμε το δικαίωμα αφήνοντας τους το περιθώριο.  Την ώρα που περνούσαν ακριβώς από δίπλα μου,  η κοπέλλα σφύρηξε ανάμεσα από τα δόντια της και είπε ''με την πυτζάμα της ήρθε αυτή''  προφανώς μιλώντας για μένα.  Κοίταξα το φόρεμα μου,  δεν συνηθίζω να φοράω φορέματα,  αλλά τούτη η μέρα και τούτη η συγκεκριμένη βόλτα που είχαμε αποφασίσει να κάνουμε,  το ζητούσε.  Είπα πως σφύρηξε,  γιατί σαν σφύρηγμα έφτασε στα αυτιά μου,  ένας ήχος από λέξεις από ένα στόμα άγνωστο,  με χροιά αρκετά πικρή ομολογώ.  Ξαφνιάστηκα και στενοχωρέθηκα,  όχι βέβαια πολύ,  νά εκείνο μόνο το συνηθισμένο τσίμπημα στο μέρος του σώματος μας που το λέμε στομάχι.  Κοίταξα το φόρεμα μου και η αλήθεια είναι ότι χαμογέλασα,  μια κοροιδία μόνο με χαμόγελο μπορείς να την φέρεις βόλτα,  χαμογέλασα στον εαυτό μου αναλογιζόμενη ότι το έχω σκεφτεί κι εγώ αυτό για αυτό το φόρεμα,  και ίσως για αυτό να μην το φοράω τόσο συχνά όσο θα έπρεπε,  είχε όμως και άλλα χαρακτηριστικά,  αρκετά όμορφα, αυτά ακριβώς που με έκαναν με χαρά πριν λίγους μήνες να το αγοράσω.

Λίγο αργότερα,  επανέφερα το όλο σκηνικό στην παρέα μου,  μαζί με το τι άκουσα.  Ο φίλος μου,  ανιδιοτελής ως συνήθως,  το έριξε στο αστείο.  ''Μη δίνεις σημασία σε κανέναν'' μου είπε μετά με φωνή πιο σίγουρη κι από τη σιγουριά που είχε κάθε δέντρο που συναντούσαμε για τις ρίζες του.

Είμαι πια σε μια ηλικία,  του είπα,  που δεν μ'  ενδιαφέρει,  πραγματικά δεν μ'  ενδιαφέρει και το εννοώ με κάθε γράμμα της λέξης.  Όμως κοίτα του λέω,  σε τι σκέψεις μπήκα!
Συναντάμε σε ένα τέτοιο,  εξαιρετικό φυσικό τοπίο,  ένα ζευγάρι νέο,  που καθώς το προσπερνούσαμε μου άφησε και μια ιδέα όχι τόσο μοντερνισμού όσο αυτό που λέμε νιάτα!  Αντί να είναι αγκαλιασμένοι,  χαλαροί,  αντί να απολαμβάνουν την φύση,  αντί να κουβεντιάζουν όμορφα,  αντί να κάνουν σχέδια για το μέλλον ή για την επόμενη μια ώρα,  μα κυρίως αντί από ευγένεια,  τακτ,  καλωσύνη να συμπτηχθούν στην πλευρά όπου περπατούσαν για να περάσουμε όλοι μαζί όμορφα και ωραία δίχως να δυσκολέψουμε ο ένας τον άλλον,  ασχολήθηκαν με το πως έμοιαζε ένα φόρεμα.

Και συνεχίζω,  για να τελειώσω είπα.  Σκέψου λοιπόν,  να πρέπει να συνεννοηθείς μ'  αυτούς τους ανθρώπους.  Να ζούνε στην πόλη σου,  να είναι οι γείτονες σου,  να γίνουμε ομάδα και να κάνουμε πράγματα για τα οποία θα μπορούσαμε να ωφεληθούμε όλοι.  Να πάμε βρε παιδί μου ένα βήμα μπροστά.  Δεν θα ήταν κάτι αδύνατο;  Να λοιπόν ένας καλός λόγος που ΔΕΝ..  είπα.. και πραγματικά,  αναρωτιέμαι,  άραγε αυτό  να συμβαίνει στους πολιτισμούς όλου του κόσμου;

Ο φίλος μου,  καλώς ή κακώς,  δεν συνηθίζει να σκέφτεται τόσο πολύ,  χαμογέλασε και η κουβέντα μας σταμάτησε εκεί,  άλλωστε είχαμε τόσα όμορφα πράγματα μπροστά μας να ασχοληθούμε.