αφαιρέσεις

 

 

 

 

 

 Ήθελα,  να αγοράσω δυό σακούλες με είδη καλωπισμού και να σου τα δώσω.  Ποτέ δεν υπήρξα ανιδιοτελής.  Όλες οι κινήσεις μου γύρευαν μιαν ανταμοιβή.  Θα σου χάριζα πχ κρέμες ξυρίσματος μα θα με είχες στο νου σου κάθε πρωί καθώς μετά από τον ύπνο και κοιτάζοντας στον καθρέφτη θα πασάλειβες το πρόσωπο σου.  Θα περνούσες απαλά και κάθετα το ξυραφάκι,  θα πλυνόσουν και θα έβαζες κολώνια μα όλα αυτά τα αξεσουάρ θα ήταν δικά μου,  θα σου θύμιζαν να μου τηλεφωνήσεις,  να μου πεις την καλημέρα σου,  να μου γράψεις -σ'αγαπώ-.  Έψαχνα τρόπους να κάνω το μυαλό σου -δικό μου- περισσότερο από κάθε τι!

Πολλές φορές,  στις κουβέντες μας στα όνειρα μου,  σου το έχω πει ,  το να είσαι ανιδιοτελής,  το να προσφέρεις αγάπη και βοήθεια στον συνάνθρωπο σου,  είναι χάρισμα.  Εμείς οι δύο δεν το διαθέταμε.  

Ακουμπούσαμε ο ένας στον άλλον και νιώθαμε τέτοια πληρότητα που δεν μας ενδιέφερε τί κάνει ο δίπλα.  Αν πονάει,  αν υποφέρει,  αν χρειάζεται.  Ψωνίζαμε τα βασικά,  μαγειρεύαμε και τρώγαμε χωρίς να προβληματιστούμε αν κάποιος πεινάει.  Οι γέροι άνθρωποι μας φαίνονταν φερμένοι από έναν άλλο πλανήτη κι οι ανήμποροι ας κατάφερναν κάτι μόνοι τους.  Είχαμε τα νιάτα,  είχαμε την δύναμη,  είχαμε τον έρωτα μας.  Είχαμε έναν μεγάλο εγωισμό που ξεχείλιζε.  Βασικά Είχαμε!  

Το βλέπω τώρα που σιγά σιγά της αφαιρεί.  Η ίδια η ζωή της αφαιρεί,  ένα ένα της παίρνει από αυτά που χρόνια της έδινε.  Τρομάζω με αυτή την παραμορφωτική αφαίρεση.  Λέω,  πού θα φτάσει αυτό,  λέω, τί έχω να δω ακόμα.  Κι αν προλάβω,  με 23 χρόνια διαφορά ακολουθώ.  Παρακολουθώ κι ακολουθώ.  Σήμερα,  κάτι έγινε κι έτρεξα να τη βρώ,  δεν καλοπερπατάει πια,  της έδωσα το μπράτσο μου να στηριχτεί.  Την νιώθω ευάλωτη,  πιο πολύ από ποτέ,  είναι Οκτώβρης κι έχει μια φίλη που μοιάζει με την Άνοιξη,  στην τσαχπινιά,  στη δοτικότητα,  στην τόλμη,  ταιριάζουν,  συμφωνούν και συμπληρώνουν η μια την άλλη κι αυτό είναι κάτι που μπορώ με όλο μου το είναι να το ευχαριστηθώ.