Κάποιες μέρες ξημερώνουν από μόνες τους σαν ποίημα, δεν χρειάζεται να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι. Απολαμβάνεις το καλύτερο πρωινό, την καλύτερη βόλτα, τον καλύτερο ήλιο, τον καλύτερο καφέ! Είναι Δευτέρα και το κυριότερο, έχουν φύγει τα πολυπόθητα χριστούγεννα, μαζί με όλες τις συγκρίσεις και τις ενοχές μεταξύ αυτού που θέλεις κι αυτού που μπορείς.
Όσο για αυτό που έχεις, όσο κι αν μετρώντας σου φαίνεται λίγο, πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που για αυτούς θα είναι πολύ. Θα μου πεις το θέμα μας δεν είναι αυτοί οι άλλοι κάποιοι, αλλά εσύ.. και σ' αυτό δεν μπορώ να διαφωνήσω!
Ναι ισχύει! Μερικές μέρες ξημερώνουν λαμπερές με ούρια αύρα. Όπως ακριβώς και στη φύση. Με τα καλά και τα κακά της. Όχι δεν θέλω να φεύγουν οι γιορτινές μέρες Στέλλα. Τι έχω να κερδίσω στην απουσία τους; Ένα κενό τίποτα. Αυτή η λάμψη που τις περιβάλλει δίνει στην καρδιά άλλη αύρα. Για αυτό και βαστάμε τα στολίδια όσο περισσότερο μπορούμε. Όσον αφορά τις προσδοκίες, καλή μου φίλη, εκεί σηκώνεται ένα μεγάλο θέμα πραγματικά που θέλει τη φιλοσοφία του. Οι πραγματικά μεγάλες προσδοκίες βρίσκονται σε πολύ "μικρά" πράγματα καλή μου.
ReplyDeleteΣτέλνω τα φιλιά μου και τις ευχές μου.
Στον απόηχο μιας ιδιαίτερης γιορτής (τα φετινά Χριστούγεννα) τα συναισθήματα με μια αίσθηση ματαιότητας και μοναξιάς (δεν εννοώ σε αριθμούς) πήραν κιόλας το δρόμο μιας συνηθισμένης καθημερινότητας. Ευτυχισμένες μέρες, ευτυχισμένες γιορτές μάλλον μια νοσταλγία έμειναν από αλλοτινούς καιρούς και μια συνειδητοποίηση πως στον απόηχο μιας αναγκαστικής αποξένωσης ζούμε σε διατεταγμένη υπηρεσία ευτυχίας, με όλα τα στραβά συνεπακόλουθα. Αυτή η ασφυκτική εικόνα ισοπεδώνει ότι ευχάριστο έχει απομείνει.
ReplyDeleteΕυτυχώς όλα περνάνε και η όποια μικρή θλίψη με τέτοιες μέρες όμορφη φαίνεται. Γιατί όχι;
Καλό βράδυ Στέλλα!
Στέλλα: Τα Εις Εαυτόν
ReplyDeleteΝα είσαι Καλά,
Φιλιά :)