Εχθές, σκέφτηκα πάρα πολλές φορές να έρθω και να γράψω, όμως το δευτεροεμβολιασμένο σώμα μου δεν με υπάκουε. Θολούρα, κούραση, κρεββάτι, νύστα κλπ. Παρόλο που δεν είχα πυρετό, έφτασα μέχρι 37,2 κι αυτό σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα, προς το βραδάκι είχα ζάλη που με ανησύχησε. Το θέμα είναι ότι το έκανα! Γιατί με τρομάζει η πανδημία, για να νιώσω ελεύθερη και μια ιδέα για να σώσω τον κόσμο. Χμμ αυτή την ελευθερία δεν την πολύ πιστεύω είναι η αλήθεια. Ούτε και το ότι θα σωθεί ο κόσμος, αλλά για να γίνω λίγο εγωκεντρική, μου αρκεί που θα πάω το καλοκαίρι σε μπιτσομπαράκι. Μου έλειψε αν σκεφτείς ότι το περσινό καλοκαίρι εγώ δεν ξεμύτησα από το σπίτι.
Όταν μου έρχονται ερωτηματικά για το μέλλον, σκέφτομαι ''απλά ζήσε το σήμερα'', όπως μπορείς Στελλίτσα. Με ευγένεια κυρίως. Με ότι σημαίνει αυτό. Και δεν το σκέφτομαι παραπάνω. Δεν αξίζουν οι σκέψεις άλλωστε όταν υπερβαίνουν την ίδια την ζωή.
No comments:
Post a Comment