Σκέφτομαι, πως ακόμη κι αν έχεις περάσει σε κάποια στιγμή της ζωής σου, φάση του τύπου μπορώ να ζήσω και πέντε ζωές συγχρόνως, έρχεται η στιγμή που αυτό καταρέει και κάπως βρίσκεσαι εκτός εαυτού καθώς κατανοείς πως ούτε την μία δεν έχεις καταφέρει να ζήσεις με πληρότητα. Όλο και κάποιους δρόμους ανακαλύπτεις συνεχώς που δεν έχεις διανύσει ενώ θα ήθελες ή θα έπρεπε, όχι βέβαια λόγω ευθυνοφοβίας αν και αυτό δεν το αποκλείω, αλλά κυρίως λόγω του ότι ο χρόνος είναι τόσο σύντομος και οι επιλογές τόσες πολλές.
Να δεις που πολλές φορές μου έρχεται αυτή η σκέψη Στέλλα από τον τρόπο που σκέφτονται μερικοί άνθρωποι. Με μια παροιμιώδη αλαζονεία. Λες και η ζωή είναι ένα αφελές video game στο οποίο, εμείς, οι πρωταγωνιστές έχουμε άπειρες ζωές μπροστά μας να αναλώσουμε. Έτσι δημιουργείται ο μύθος και η αφέλεια. Και πολύ καλά έκανες και το έθιξες.
ReplyDeleteΤην καλησπέρα μου καλή μου φίλη.
Χμμ, μύθος ναι, αφέλεια όχι τουλάχιστον όχι όπως την εννοώ εγώ. Εγωισμός θα έλεγα!!! Εγωισμός μιας συγκεκριμένης περιόδου και ηλικίας που θα μπορούσαμε πλέον να την χαρακτηρίσουμε και ''παιδική'' κι ας είμασταν πιο ώριμοι (που δεν είμασταν).
DeleteΕίναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει να νιώθει ''παντοδύναμος'', αλλά δεν..