ιδιόρυθμοι ή τρελλοί;

 

Όλοι γνωρίζαμε ποιό ήταν το μυστικό αν & για κάποιο λόγο δηλώναμε άγνοια γυρνώντας την κουβέντα αλλού.  Κι αν κάποιος αφελώς επέμενε,  λέγαμε πως ήταν ιδιόρυθμος ή τρελλός.  Εν τω μεταξύ η πραγματικότητα,  ερχόταν πάντα κι ερχόταν κρυμμένη καλά,  στο κλάμα όταν είμασταν παιδιά,  καθώς τέλειωνε το παιχνίδι κι έπρεπε να πάμε για ύπνο ή όταν γδέρναμε τα γόνατα μας πέφτοντας από το ποδήλατο,  στον έρωτα αργότερα καθώς κανείς δεν πληρούσε τις προυποθέσεις,  ο εραστής ήταν βιαστικός ή πιεστικός ή αδιάφορος,  στη φιλία,  κανείς δεν μας παρηγόρησε σε ώρες δύσκολες και κανείς δεν μας έδωσε από αγάπη ένα φιλί παρά μόνο στο επόμενο δευτερόλεπτο για να μας προδώσει.  Κι όλο λέγαμε πως συμβιβαζόμαστε κι έκαιγε στον πυρήνα μας ο συμβιβασμός,  κι όλο λέγαμε -μα πώς να κάνουμε αλλιώς-,  -άλλωστε ποιός είχε ιδέα ποιό να ήταν αυτό το αλλιώς-,  δικαιολογημένοι αδικαιολόγητοι εκλογικεύαμε,  απλώνοντας κομμάτια μας στον ήλιο να ξεραθεί το αίμα,  να στεγνώσει το συναίσθημα,  να καλυφθεί το κενό που ολοένα μεγάλωνε τόσο,  έγινε πελώριος βράχος κι εμείς στην κορυφή κι ο εσωτερικός μας κόσμος στο κενό να φλέγεται.  Ώσπου  αποκαμένοι και αποκομμένοι,  αφεθήκαμε να πέσουμε από εκείνο το μεγάλο ύψος,  πέφταμε,  πέφταμε κι έπειτα όλα ήταν εντυπωσιακά και πρωτόγνωρα μαλακά,  απαλά,  θερμά,  φιλικά και ανέλπιστα αγαπησιάρικα!