Καμμιά φορά, μια συμπεριφορά δεν μπορούμε να την ορίσουμε ως τρυφερότητα αλλά ούτε μπορούμε να την διαγνώσουμε ως τοξική και έτσι δυσκολευόμαστε να την τοποθετήσουμε στο ανάλογο κουτάκι της. Μια συμπεριφορά ας πούμε που δεν είναι ολοκάθαρη, γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα συναισθήματα που μας δημιουργεί, που είναι μεν θετικά αλλά έχουμε και λίγες δεύτερες σκέψεις, λίγες υπόνοιες, λίγο μη εμπιστοσύνη, λίγο από αυτό και λίγο από κείνο. Που τις μισές φορές επιστρέφοντας στο σπίτι σου νιώθεις ευγνωμοσύνη και τις άλλες μισές σκέφτεσαι ''πού πήγα και έμπλεξα''. Σ' αυτή την περίπτωση είτε φταίνε τα γυαλιά που φοράμε, ο τρόπος δηλαδή που φιλτράρουμε κάθε φορά την σχέση, είτε δεν έχουμε κατασταλάξει στο τί ακριβώς θέλουμε και αν το παίρνουμε αυτό που θέλουμε αλλά πώς να το ξέρουμε άραγε αν πραγματικά δεν ξέρουμε τί θέλουμε, είτε στο όνομα αυτής της σχέσης έχουμε τόσο διαστρεβλώσει τον εαυτό μας κι αυτό δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε ποιοί είμαστε. Σε κάθε περίπτωση, μόνο το να είσαι απόλυτα ο εαυτός σου δίνει σε σένα την φροντίδα που σου πρέπει. Και αυτό ναι, ονομάζεται τρυφερότητα!
No comments:
Post a Comment