Λιλήθ

 

Σκοτεινιάζω κατά το ήμισυ τα τρία παράθυρα του σαλονιού,  και ξαπλώνω στον καναπέ αφήνοντας τον ήλιο έξω από το σπίτι.  Ανεμιστήρας στο φουλ.  Κλιματιστικό στο χωλ για να πιάνει την κρεββατοκάμαρα.  Πιάνω να διαβάσω το βιβλίο μου,  μου έχουν μείνει καμμιά δεκαριά σελίδες.  Είναι συμπαθητικό,  ελαφρύ,  μυστηριώδες ακριβώς όπως μου αρέσει να είναι τα βιβλία το καλοκαίρι.  Το τελειώνω.  Ομολογώ πως είχε μια πρωτοτυπία.  Σημαντική,  αν εξαιρέσουμε τις πολλές,  τις πάρα πολλές αναφορές στη σεξουαλική ζωή των πρωταγωνιστών.  Κάπου λες,  έλεος,  όχι άλλο,  βαρέθηκα.  Εκεί ακριβώς αποσκοπεί.  Βρίσκω το προφίλ της συγραφέως στο instagram.  Είναι μια γεματούλα ξανθιά,  νέα γυναίκα, σε πολλές φωτογραφίες μπροστά από στίβες κάποιας καινούργιας της έκδοσης.  Ψάχνω να βρω μια φωτογραφία που να δείχνει το βιβλίο αυτό που μόλις διάβασα.  Το βρίσκω,  της αφήνω τον ενθουσιασμό μου γράφοντας της μια λέξη στα αγγλικά.  Τα μεσημέρια πολλές φορές νυστάζω.  Αλλά δεν κοιμάμαι.  Συνήθως είμαι σε υπερένταση,  πόσο μάλλον τώρα που τελείωσα το βιβλίο.  Σηκώνομαι και κάθομαι στο laptop.  Ανοίγω μια πλατφόρμα με παιχνίδια.  Παίζω ένα παιχνίδι με λέξεις.  Μου αρέσει πολύ.  Μου ανεβάζει την αδρεναλίνη.  Με ξεκουράζει.  Είναι εθιστικό.  Παίζω με έναν αντίπαλο.  Κερδίζω.  Δεν ανεβαίνω πίστα.  Δεν μ'ενδιαφέρει άλλωστε.  Λαμβάνω ένα μήνυμα.  Δεν έχω κανέναν γνωστό σ' αυτή την πλατφόρμα.  Το ανοίγω.  Μέσα,  μαζί με την περιγραφή μιας βραδιάς σε κάποια μπουάτ με την Νένα,  υπάρχει ένας σύνδεσμος,  κάνω αντιγραφή / επικόλληση και με οδηγεί σ' αυτό εδώ το τραγούδι στο youtube. Το ακούω.  Μου αρέσει.  Απαντώ στο μήνυμα.  Ευχαριστώ!