απλά ξέχασε το

 

Ο οδοντίατρος είπε ''πάρε τα μουδιασμένα δόντια σου και φύγε''  κι λίγο πριν ''εγώ δεν βλέπω τίποτα''  και λίγο μετά είπα ''αντίο,  ελπίζω κάτι να αλλάξει τις επόμενες μέρες''  κι εκείνος δεν απάντησε με ένα ''ναι''  ή με ένα ''όχι'',  παρά είπε ''απλά ξέχασε το''.  Έτσι λοιπόν,  αποφάσισα να το ξεχάσω με μια βόλτα στην άνω πόλη,  που έτσι κι αλλιώς λειτουργεί σαν φάρμακο,  σαν ηρεμιστικό αλλά και σαν σιρόπι για το βήχα με γεύση φράουλας μαζί.  Ο κάθε δρόμος έχει μια ιστορία που μάλλον την ξέρουμε μόνο εσύ κι εγώ και να εδώ ήταν η κυρά Φρόσω,  απέναντι από το μαγαζάκι της κυρά Ολυμπίας και οι δύο είχαν μοδιστράδικο.  Μα καλά δεν μαλώνανε;  Δεν υπήρχε ανταγωνισμός;  Σε μια σταλιά δρόμο δυό ίδια μαγαζιά λες και είχαν ζηλέψει το ένα το άλλο.  Πώς επιβίωναν;  Επιβίωναν;  Καμμία απάντηση δεν πήρα,  δες εδώ γράφει πως αυτό το κτίσμα ήταν παλιά λουτρά.  Εδώ σε έφερνε για μπάνιο η μαμά σου;  Όχι,  με πήγαινε στα άλλα στην αγίου Δημητρίου.  Καφεδάκι στο φοιτητικό,  ένα ζευγαράκι,  μια σιλουέτα μοναχική κι εμείς.  Δεν ήταν η ησυχία,  ήταν πιο πολύ η ηρεμία.  Μπαίνει μέσα μου όλη εκείνη η γειτονιά και γλύφει τις πληγές μου.  Όταν και όποτε.  Κάποιες φορές,  θα ήθελα να μη μου έλεγες ''άντε ώρα να φύγουμε''  θα ήθελα να έμενα εκεί για πάντα,  μια μαύρη φιγούρα που πίνει τον καφέ της,  στρίβει τον καπνό της και χαιρετάει εγκάρδια όλους τους περαστικούς.  Ίσως και σε κάποιο κομμάτι χαρτί,  να ορνιθοσκάλιζε κάποιο ακαταλαβίστικο ποίημα.