ψυχικές ασθένειες

 

Σχετικά με τις ψυχικές ασθένειες,  είμαι το τελευταίο άτομο που θα μπορούσα να μιλήσω,  η εμπειρία μου σταματάει στο να σοκάρομαι κάθε φορά που μαθαίνω από τις εφημερίδες πως ο τάδε ή η τάδε έπεσε από το μπαλκόνι,  αυτοκτόνησε κλπ  Συνέβησαν πολλά τέτοια περιστατικά τελευταία στην περιοχή μου,  και μάλιστα το ένα από αυτά τα πρόσωπα έμαθα μόλις χθες πως είναι παιδί ανθρώπων που συναντάμαι χρόνια στο δρόμο και λέμε καλημέρα.  

Δεν ξέρω τί να πω πέρα από το σοκ που με καταλαμβάνει.  Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως,  ίσως αν είμασταν κοινωνικά πιο αποδεκτοί με τα άτομα που έχουν τέτοιου είδους ασθένειες;  Αν οι γονείς,  η οικογένεια,  ήταν λίγο ομιλητικοί σε σχέση με το πρόβλημα,  το τεράστιο πρόβλημα που κουβαλάνε;  Νιώθω ένα σούσουρο να γίνεται πίσω τους,  κι όταν τους συναντώ,  μιλούν για οτιδήποτε άλλο με έπαρση διπολικής διαταραχής μόνο και μόνο για να μη τους κάνεις την ερώτηση,  -τί κάνει ο τάδε-,  και να απαντήσουν απλά ένα πολύ συγκρατημένο ''καλά'',  ''τα ίδια''.   

Φαντάζομαι ωστόσο ότι ο στενός περίγυρος αυτών των ανθρώπων,  με ψυχικές ασθένειες,  τραβάει το δικό της γολγοθά.  Δεν είναι εύκολο,  αν ποτέ το αποδεχτείς.  Και πόση δύναμη χρειάζεται για να τους στηρίξεις;  Και πόση προσωπική δουλειά για να το αντέξεις,  υποθέτω ότι σ' αυτά τα σπίτια τα ψυχιατρικά φάρμακα κάνουν πάρτυ,  όπως και οι επισκέψεις στον ψυχίατρο ή στον ψυχολόγο κυρίως για να βρεις τον τρόπο να στηρίξεις τον εαυτό σου και μέσα από αυτό και τον ασθενή.