καθημερινά

 

Πήγαινε τότε στον παιδικό σταθμό,  και μου έφερνε τις ζωγραφιές της κρυμμένες μέσα στο παπούτσι της.  Τον παιδικό σταθμό τον μισούσε αλλά αν θυμάμαι καλά την είχε ολοκληρώσει τη χρονιά,  μπορεί όμως και όχι.  Το κορίτσι μου!

Ήταν πολύ πολύ μικρούλης όταν τον έστειλα παιδικό σταθμό.  Ξυπνούσε κάθε πρωί σαν στρατιώτης,  τον έβαζα στο σχολικό,  τον ξαναέπαιρνα το μεσημέρι.  Δεν κράτησε πολύ,  μια μέρα με το που ανέβηκε τα σκαλοπατάκια του βαν πάτησε ένα κλάμα από το βάθος της μικρής του ψυχούλας,  γυρίσαμε πίσω στο σπίτι κλαίγοντας με αναφυλητά και οι δύο,  αγκαλιά.  Το αγόρι μου!

Χθες της τηλεφώνησα,  δεν τολμώ να το κάνω πολύ συχνά,  δλδ όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα κάθε μια ώρα ας πούμε,  ακούω τη φωνή της και προσπαθώ να βγάλω άκρη,  αν είναι καλά,  αν είναι αγχωμένη,  αν είναι ήρεμη.  Το καταλαβαίνει και είμαι σίγουρη ότι από αυτό ξεκινάει ο εκνευρισμός.  Ρωτάω τί κάνεις,  πώς είσαι,  δούλευες σήμερα κλπ;  Και τώρα δουλεύω από το σπίτι ήταν η απάντηση που μου φάνηκε λίγο κοφτή αλλά οκ το ξεπέρασα.  Ξαναρωτάω είσαι καλά;  Στο μέσα μέρος του μυαλού μου θέλω να ρωτήσω,  περνάς καλά ή θέλεις να έρθουμε να σε πάρουμε από εκεί;  Η φωνή της ακούγεται ακόμη πιο κοφτή και εκνευρισμένη,  μάλλον με ξέρει πολύ πιο καλά από όσο φαντάζομαι.  Έλα μαμά,  κλείνω,  δεν έχω καλό σήμα..  καλό βράδυ..  κλικ..  Μένω με την πίκρα που ούτε δυό λεπτά δεν μιλήσαμε και με το ερωτηματικό στο κεφάλι μου,  μα τι στο καλό λάθος κάνω;  

Με τον μικρό μιλάμε πρωί βράδυ σχεδόν κάθε μέρα.  Έχθές μιλήσαμε το πρωί,  πήγαινε στη δουλειά,  είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του το τάπερ με το φαγητό που μαγείρεψαν μαζί με το κορίτσι του.  Θα γυρίσω πίσω μου είπε να το πάρω.  Το βραδάκι τον ρώτησα.  Όχι δεν γύρισε να το πάρει ήταν ήδη μακριά.  Τί έφαγες;  Αγόρασα μια σαλάτα.  Μα καλά όλη μέρα είσαι με μια σαλάτα;  Ναι ρε μαμά,  και τώρα έχουμε κανονίσει με τα παιδιά από τη δουλειά να δούμε ποδόσφαιρο και να πάρουμε πίτσες.  

Ποιά ομάδα παίζει αγόρι μου;

(ψιθυριστά)  Ο πάοκ ρε μαμά άντε γειά..  κλικ..