Επιστρέφοντας, με τρία mon amour κέρασμα στο χέρι τυλιγμένα σε χρυσόχαρτο, θα μπορούσες να το πεις και ευτυχία.
Ένας φίλος μου είχε πει κάποτε, πως κάποια πράγματα ίσως αργούν, αλλά έρχονται. Θα συμπληρώσω πως αρκεί όταν έρθουν να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε. Μερικές φορές ακόμη κι αυτό είναι δύσκολο μια που μαθημένοι στην επιφυλακή, τον φόβο και την ανασφάλεια, άθελα μας σαμποτάρουμε ακόμη και τις υγιείς σχέσεις μας.
Όταν δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό στον άλλον συνοδεύοντάς το με ένα χαμόγελο. αυτό δίνει και την αίσθηση της ασφάλειας. Ίσως και την στιγμή της συνάντησης να είσαι εκεί, παρούσα.....και όχι να σκέφτεσαι τι θα μαγειρέψεις το μεσημέρι και βέβαια χωρίς επικριτική διάθεση που φωνάζει από μακριά για τη δική σου ανασφάλεια. Αυτά και Καλό ξημέρωμα Στέλλα μου!
ReplyDeleteΚαλημέρα Αννίκα μου!
DeleteΌλα αυτά τα ωραία που είπες είναι σημεία κλειδιά.
Μερικοί άνθρωποι πρέπει να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα πάνω σ'αυτά. Αν θέλουν! Οι πιο πολλοί δεν θέλουν. Είτε το έχουν είτε όχι.
φιλιά πολλά!!!