σκηνικό αργιών

 

Το ότι δεν είμαι το άτομο που θα σκηνοθετήσω στιγμές,  το αντιλαμβάνομαι κυρίως τις αργίες.  Σε αντίθεση με τη μαμά μου που (τότε που μπορούσε) οργάνωνε σκηνικό πολύ πριν την μέρα της παράστασης.  Σκηνικό χριστουγέννων,  σκηνικό πάσχα,  σκηνικό πρωτομαγιάς κλπ κλπ  Την ακολουθούσαμε και περνούσαμε αν και τότε δεν το ξέραμε,  το καταλάβαμε όταν η μαμά σταμάτησε λόγω γήρατος να παίρνει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες,  περνούσαμε φίνα διότι άλλος τραβούσε την ευθύνη του πρωταγωνιστή,  εμείς είμασταν απλώς κομπάρσοι.  Βέβαια τότε υπήρχε κι ένα δωμάτιο στο σπίτι στο χωριό το οποίο τώρα δεν ξέρω σε τί κατάσταση θα βρίσκεται από την εγκατάληψη.  Ακόμη παλιότερα υπήρχαν κι η γιαγιά και ο παππούς.  Τεράστιες αξίες που στο σήμερα την νιώθω την έλλειψη τους.  Όπως νιώθω και την έλλειψη πολλών καταστάσεων που τις έζησα αλλά για τους δικούς μου λόγους δεν είχα την δύναμη να τις συνεχίσω.  

Τελικά,  ακολουθήσαμε έναν τρόπο ζωής που δεν ξέρω αν μας βοηθάει στο σήμερα που οι ανάγκες μας έχουν αλλάξει.  Εννοώ ακριβώς αυτό,  πως κάποια πράγματα δεν έχουμε πια τη διάθεση να τα κάνουμε.  Ή δεν μπορούμε.  Και η διάθεση έχει άμμεση σχέση με το αν μπορώ.  Το ένα σμπρώχνει το άλλο ή και το μηδενίζει πολλές φορές.

Όμως θα συνεχίσω την σκέψη μου όπως συνηθίζω και θα πω πως πολλά πράγματα αν όχι όλα δεν έχουν τόσο να κάνουν με το χαρακτήρα αλλά με το μυαλό.  Με την ώριμη σκέψη.  Που βοηθάει στο σωστό εστιασμό.  Αλοίμονο αν δεν την έχεις.  Αν και προικισμένα άτομα είμαστε δεν το αμφισβητώ απλά λίγο περισσότερος φωτισμός εκεί που χρειάζεται θα βοηθούσε παρά θα έκανε κακό.  Ψάχνοντας πάντα για το καλύτερο!