ο κόσμος θολός

 

Παλιότερα,  ακολουθούσα δεκάλεπτες διαδρομές,  που τις έκανα καθημερινά.  Είχα μάθει κάθε επιχειρηματία και κάθε υπάλληλο.  Λάτρευα την ευγένεια,  με εξέπλησαν είτε αρνητικά είτε θετικά οι συμπεριφορές των ανθρώπων.  Την αγάπη και σαν πράξη και σαν έννοια την έβρισκα μόνο στα ζευγάρια ή στους ερωτευμένους.  Τώρα απλά δεν τη βλέπω, σε αυτούς που καθαρά μισούν.  Το μίσος στερείται ευθύνης.  

Οκτώβρης με τη βαλίτσα στο χέρι.  Τα φρούτα του φθινοπώρου,  ακτινίδια κι αχλάδια.  Οι λωτοί στη πιατέλα ωριμάζουν.  Τα μήλα πια,  δεν τα θέλω καθόλου.  Η έπαρση με πνίγει.  Η δηθενιά,  το φαίνεσθαι.  Δεν κοιμάμαι καλά τα βράδια όταν οι αγαπημένοι μου είναι μακριά.  Τα γόνατα μου δεν βολεύονται στην ισιάδα του κρεββατιού.  Μιλάω με τον εαυτό μου τις δύσκολες ώρες της νύχτας.  Σκέφτομαι στιγμές,  από αυτές προτιμώ τις πιο πρόσφατες,  οι παλιότερες δεν βοηθούν.  

Κλείνω το ένα μάτι κι αφήνω ανοιχτό μόνο το δεξί.  Κάθομαι στο αυτοκίνητο στη θέση του συνοδηγού.  Κοιτάζω έξω,  ο κόσμος δεν είναι τόσο θολός όσο εχθές κι αυτό με κάνει να ελπίζω έξη μήνες μετά.  Μπορεί μερικές φορές οι γιατροί να κουβαλούν την λευκότητα του πουκαμίσου που φοράνε;  Ακούγεται τραγικό,  αλλά δεν εμπιστεύομαι κανέναν.

Στο ραδιόφωνο άκουγα το ''goodbye my friend goodbye my love'' και σκέφτομαι πως κουράστηκα με τόσους αποχαιρετισμούς.  Θα ήθελα να χωράμε όλοι, πιο απαλά και πιο τρυφερά, ο ένας μέσα στον άλλον.  Νιώθω τα νήματα μα δεν νιώθω την επαφή.  Κι αυτό είναι μια συνεχής,  αιώνια,  βαθιά θλίψη!