πέτρινα ημερολόγια

 

Δεν ένιωσα ξαφνικά φόβο για αυτή τη ρωγμή που θύμιζε μάγισσα,  όχι βέβαια -- ήξερα πολύ καλά πως τέτοιου είδους ανθρωπομορφισμοί είναι φαντασιοπληξίες που οφείλονται στην εγωπάθεια μας και στην τάση μας να θεωρούμε τον εαυτό μας μέτρο των πάντων.  Ήξερα επίσης ότι άλλοι άνθρωποι,  άνθρωποι πιο ευτυχισμένοι από μένα,  δεν θα έβλεπαν σ αυτή τη ρωγμή μια παραμορφωμένη ραχοκοκαλιά,  αλλά ένα ποτάμι,  ένα χάρτη ίσως μιας βυθισμένης ηπείρου,  με λίγη φαντασία ακόμα κι ένα βουνό με μια κινέζικη παγόδα στην κορφή του,  μια παγόδα με την κλιμακωτή της στέγη γεμάτη κρέμα σαντιγί.  Βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε.  Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας είναι απόρροια των βαθύτερων αναγκών μας,  αυτό το μαθαίνεις στην Εισαγωγή στην Ψυχολογία,  που ήταν υποχρεωτικό μάθημα στο κολέγιο μου.  Όχι,  αυτό που με τρόμαξε στη ρωγμή του ταβανιού πάνω από το κρεβάτι μου ήταν το ότι ήταν ακόμη εκεί.  Πάντα εκεί.  Αμετακίνητη κι επίμονη.  Αποφασισμένη να είναι για πάντα μαζί μου.  Κομμάτι δικό μου.

 

Από το βιβλίο,  ΠΕΤΡΙΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ,  της Carol Shields,  σελ. 328