ανοχή

 

Κάθε που ξανασυναντιόμαστε,  

ξανασυστηνόμαστε,  

δυό κορίτσια άγνωστα,  

ως που να καταλάβουμε πως τίποτα δεν άλλαξε σε όσα ως τώρα δεν είχαμε ανοχή.

της Τετάρτης

 

Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη για την παρέα της Τετάρτης,  δεν φαντάζεσαι πόση ευγνωμοσύνη.  Πόσο το ονειρευόμουν όλο αυτό και πόσο το λαχταρούσα και ήρθε μια μέρα που έκανα σαν τρελή από τη χαρά μου που το βρήκα έτσι έτοιμο μπροστά μου,  που ξαφνικά ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο που βρισκόταν δίπλα μου αλλά εγώ δεν τον έβλεπα.  

Τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες γύρω από ένα τραπέζι με δροσερά νερά,  ζεστό μυρωδάτο καφέ και στις γιορτές μας κουτάκια με γλυκά!

Αυτό που μας ενώνει είναι η κοινή διάθεση για σύνδεση,  για παρέα,  για κουβέντα και ξεγνοιασιά αυτές τις ώρες που βρισκόμαστε όλες μαζί. 

Νιώθω την ικανοποίηση ότι την έχω κερδίσει αυτή την παρέα,  με τη στάση μου και τον χαρακτήρα μου, την έχω κερδίσει με την δοτικότητα μου,  τους χαμηλούς τόνους μου,  την ευγένεια μου,  την αποδοχή και την αγάπη μου!

    

28

 

Ξεχυθήκαμε όλοι στην παραλία η οποία κυριολεκτικά θα βούλιαζε,  για να δούμε τον τρελό να πιλοτάρει το αεροπλάνο.  Εξαιρετική επίδειξη πτήσης.  Μπρος,  πίσω,  οκτάρια,  άνοδος,  κάθοδος,  ανάποδα και ίσια,  και οι μεγάλοι φυσικά,  αλλά και τα παιδάκια σκαλωμένα στους ώμους των πατεράδων τους, ενθουσιάστηκαν.  

-Είναι πολύ τρομακτικός,  ξαναέρχεται!

Έχουμε κάνει πρόοδο αν σκεφτείς ότι λίγα χρόνια πριν κλείναμε τα αυτιά μας στο θόρυβο που δημιουργούσε στο πέρασμα του.  

Αυτό το τριήμερο είναι/ήταν/θα είναι,  το αγαπημένο μου.

Και κάπως έτσι,  κλείνει κι ετούτος ο Οκτώβρης..  πολύ αγαπησιάρικα,  πολύ ανθρώπινα,  όμορφα!

σαν πίνακας

 

Αν οι δυό μας είμασταν πίνακας,  θα είμασταν ο έναστρος ουρανός του Βαν Γκογκ.  Πλατιές πινελιές,  μπλε αποχρώσεις,  σκοτάδια και ενδιάμεσα ήλιοι κι αστέρια λαμπερά και πολλά.   Ικανοί να φωτίσουμε το σύμπαν με δυό κινήσεις τόσο,  όσο και να δημιουργήσουμε το αδιαπέραστο,  καταθλιπτικό μπλε/μαύρο της νύχτας.  Τέτοιες αντιθέσεις.  

της γιορτής

Κάποιες μέρες,  είναι υ π έ ρ ο χ α εξαντλητικές!  

Και το βράδυ,  όταν το σώμα θέλει να ξεκουραστεί,  ενώ η τούρτα παγώνει στο ψυγείο,  η θερμοφόρα μπαίνει στην πρίζα και αγκαλιάζει ζεστή και τρυφερή τη μέση.  

Σ αυτή την ηλικία φτάσαμε :)

Halloween

 

Πραγματικά,  δεν καταλαβαίνω όλους εσάς που φοβάστε το Halloween.  Είναι το έθιμο κάποιων λαών.  Δεν θέλετε να το κάνουμε δικό μας.  Το αποκαλείτε σατανιστικό,  μιλάτε για ασυδοσία.  Τί μυαλό κουβαλούν κάποιοι άνθρωποι;  Τί λογική;  Τί φιλοσοφία;  Πόσος συντηρητισμός.  Απορώ!

Λες και μας το επέβαλλαν με το έτσι θέλω..

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το Halloween εδώ (πατήστε στο link)

τα πουλιά

 

Έρχεσαι στο μυαλό μου,  όχι σαν ένα συμπαθητικό σπουργίτι που τσιμπάει μια ρόγα από σταφύλι,   αλλά σαν ένα κοπάδι από άγρια,  επιθετικά πουλιά.  Παραμένεις παντού,  Στα πρωινά μου,  στις νύχτες μου,  στους στίχους των τραγουδιών,  στις κινηματογραφικές ταινίες,  στις σελίδες των βιβλίων,  στα φιλιά που ανταλλάσσουν τα νεαρά ζευγάρια στους δρόμους.  Καλύπτω το κεφάλι μου με ύφασμα αδιαπέραστο,  γυμνάζω το μυαλό μου ώστε να καθοδηγεί τις σκέψεις μου,  γελάω,  αγαπάω και αγαπιέμαι πολύ.  Κι έπειτα,  έρχονται αυτά τα πουλιά και τρέφονται από τις σκέψεις μου,  από το γέλιο μου κι από ό,τι γεμίζει το μέσα μου και νιώθω σαν το ίδιο μου το ''είναι''  να δημιουργεί τροφή για αυτά.  

όμορφος κύκλος

 

Όταν έχεις γύρω σου ευχάριστες συμπεριφορές,  σχέσεις,  παρέες,  τα αρνητικά άτομα αυτοαποβάλλονται από τον όμορφο κύκλο που έχει δημιουργηθεί.  Γιατί να μην μπορείς να πεις απλά ένα ευγενικό ''αντίο'',  δεν μου κάνετε,  με πληγώσατε,  με στενοχωρέσατε κλπ  Επειδή αυτό που ζητάς είναι η αποδοχή από τους άλλους,  αλλά σε βγάζει εκτός ο ίδιος ο χαρακτήρας σου,  το ΕΓΩ σου το οποίο ούτε εσύ ο ίδιος δεν αποδέχεσαι.   Καταλαβαίνεις πώς θα ήθελες να είσαι αλλά δεν μπορείς να είσαι.  Επειδή είναι πολύ πιο εύκολο να είναι όλοι οι άλλοι λάθος παρά εσύ.

18 χρόνια blogging

 

Αυτό το blog έκλεισε 18 χρόνια.  Μια ολόκληρη ζωή.  Αλλαγές.  Σαν ένας άλλος άνθρωπος να το ξεκίνησε.  Μια άλλη Στέλλα,  μια άλλη φεγγαρένια.  Ένα κορίτσι που ήθελε να αγκαλιάσει το φεγγάρι και δεν ήξερε πώς.  Και στην πορεία έμαθε πως το φεγγάρι είναι τόσο μακριά που μπορείς να χαζεύεις όλες του τις φάσεις αλλά που δεν μπορείς να το αγκαλιάσεις.  Και τότε άρχισε να κοιτάει δίπλα του.  Κι εκεί υπήρχαν άπειρες αγκαλιές πολύ χορταστικές και απολαυστικές.

αντίδοτο

 

Halloween,  και τα πιο τρομερά γεγονότα συμβαίνουν γύρω μας..Δεν ξέρω αν υπάρχει το αντίδοτο,  πάντως αν υπάρχει στην γειτονιά μου δεν έχει βρεθεί ακόμα.

ε υ τ υ χ ί α

 

Με τί έχεις να παλέψεις ξέρεις;  Η απάντηση μου  είναι όχι.  Έχεις πιάσει το μεσαίο τραπέζι κάποιου ατμοσφαιρικού καφέ και πίνεις το καφεδάκι σου.  Περνούν οι μέρες.  Άλλοτε γλυκές σαν σοκολάτα κι άλλοτε πικρές σαν το ραδίκι.  Έχει την ομορφιά του όμως όλο αυτό,  το θετικό συναίσθημα διαδέχεται το αρνητικό και τούμπαλιν.  Βάφεις τα νύχια σε έντονο ροζ και είναι φθινόπωρο που τόσο αγαπάς.  Εκτός των άλλων έχεις να συναντήσεις σε λίγο τους πιό αγαπημένους σου ανθρώπους κι αυτό από μόνο του το λες ε υ τ υ χ ί α!

της Τετάρτης

 

Ή κάποιος σ ακούει ενώ νομίζεις ότι είσαι μόνος ή κάποιος μέσα από το περιβάλλον σου,  που δεν μπορείς να φανταστείς,   σε προδίδει.  

Η τύχη ωστόσο ξεπετάγεται μπροστά σου ολόλαμπρη όταν την χρειάζεσαι.  Και ξαφνικά στο πουθενά εμφανίζεται ο Πέτρος και έχει και το νούμερο του τηλεφώνου που  θέλεις και το κινητό που εσύ ξέχασες στο σπίτι.

Φεύγεις από το σπίτι και στα 5-10 λεπτά απόσταση καταλαβαίνεις ότι στην τσάντα σου δεν έχεις κινητό.  Πολύ μακριά για να γυρίσεις πίσω,  εύχεσαι να μη τύχει η στραβή και το χρειαστείς,  άλλωστε τί να σου τύχει όλα είναι οργανωμένα. 

Κι όμως σου κάθεται η στραβή.  Και νιώθεις γυμνός και με την ουρά στα σκέλια.  Και ξαφνικά τσουπ ως δια μαγείας όλα διορθώνονται.  

Έχω την εντύπωση ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο,  κάποιος με οδηγεί εκεί που πρέπει..