Ακόμη και τώρα, έρχεσαι στο μυαλό μου σαν καραμέλα, πότε με γεύση όξινη και πότε με γεύση γλυκιά και φρουτένια. Άλλες φορές, όπως η μέντα, δροσίζεις το στόμα μου και συγχρόνως καις τον λαιμό μου ως εκεί που πια -δεν αντέχω άλλο σου λέω- κι εσύ μου απαντάς πως στην αγάπη όλα πρέπει να τα αντέχεις, αλλιώς δεν αγαπάς. Λάθος! Στην αγάπη πρώτα εσύ σκέφτεσαι να μην ξεπεράσεις τα όρια του άλλου, στέκεσαι εμπόδιο σε κάθε πόνο, θέλεις να τον βλέπεις χαμογελαστό κι ευτυχισμένο. Δεν ξέρω αν γνωρίζεις να αγαπάς, ξέρω όμως ότι προσπάθησες με τα λίγα που ήξερες. Και σου άρεσε να προχωράς, να μαθαίνεις, να γίνεσαι καλύτερος, αλλά κάπου εκεί θέλησες να πάρεις στο χέρι ένα ποτήρι κρασί, και μια βαθιά ανάσα, να απολαύσεις τα κεκτημένα, να νιώσεις την ηρεμία και την γαλήνη. Να παραδώσεις τα όπλα. Να χαλαρώσεις. Να ζήσεις χωρίς να αγωνιάς, να μη σε καταβάλλει το απροσδόκητο ή το απραγματοποίητο.
