έτσι γράφεται η ιστορία

 

Αυτό που συνέβη σήμερα είναι ό,τι πιο δυνατό συνέβη τα τελευταία 15 χρόνια.  Γράφουμε την ιστορία.  Νομίζω πως σήμερα,  28 Φλεβάρη του 2025 κάτι άλλαξε σ αυτή την ταλαίπωρη χώρα και θα συνεχίσει να αλλάζει χαρίζοντας μας το δίκιο που όλοι αξίζουμε.

σαν να περιμένω τη σειρά μου

 

Συχνά τα τελευταία χρόνια συμβαίνει κάποιο γεγονός ''μοιραίο''  που με κάνει να σκεφτώ πόσο πρόσκαιροι είμαστε,  πόσο τη μια στιγμή μπορεί να ανασαίνεις βαθιά και την άλλη να μην υπάρξει ποτέ ξανά η ανάσα σου,  εσύ,  εγώ,  το σπίτι μας,  οι φίλοι μας,  τα δέντρα,  ο ήλιος,  η γη.   Ανατριχιαστικό μεν,  ρεαλιστικό δε.  Και δεν υπάρχει κανείς να σου χαιδέψει το κεφαλάκι,  να σου κάνει γούτσου γούτσου και να σου πει πως δεν είναι έτσι.  

Κι έπειτα μέσα στο μυαλό μου περνάνε όλα σαν μια ταινία,  αυτός ο άνθρωπος,  η αλληλεπίδραση μεταξύ μας,  η ντροπή,  το θράσος,  η ζήλεια,  ο θαυμασμός,  η σύγκριση κι όλα αυτά τα ανθρώπινα που μας διακατέχουν ακόμη και σε σχέση με ανθρώπους που πολύ ελάχιστα γνωρίσαμε.  

Κι όλο λέω πως από εδώ και πέρα θα το αλλάξω αυτό το μοτίβο αυτό και θα γίνω απαθής,  αδιάφορη και εγωιστικά στον κόσμο μου,  λες και πριν δεν ήμουν,  αλλά τελικά τίποτα δεν αλλάζει.

Παραμένω άνθρωπος,  ένας άνθρωπος αδύναμος,  που λυπάται τόσο πολύ όταν συναντιέται με τον χαμό ενός άλλου ανθρώπου.

ένα ανθρώπινο σ' αγαπώ

 

Αγαπώ πολύ τα ζώα,  αλλά αγαπώ πολύ περισσότερο τους ανθρώπους ακόμη κι αν είναι δύσκολη η αλληλεπίδραση μαζί τους.  

Ένα ανθρώπινο ''σ'αγαπώ''  δεν αγοράζεται με ένα πιάτο κροκέτες κι αν ειπωθεί είναι πολύ περισσότερα από την γλώσσα ενός ζώου που γλύφει την ανάστροφη της παλάμης σου.

ζακετούλα

 

Κάποιες φορές η γενική αίσθηση  είναι αυτή του να φοράς μια ζεστή πλεκτή ζακετούλα που σε ζεσταίνει ως τα βάθη της καρδιάς σου. 

γιατί οι άνθρωποι είναι κάπως έτσι

 

 

"Με αγαπάς;" ρώτησε η Αλίκη.
 

«Όχι, δεν σε αγαπώ» απάντησε το Λευκό Κουνέλι. 

Η Αλίκη συνοφρυώθηκε και ένωσε τα χέρια της, όπως έκανε πάντα, όταν ένιωθε πληγωμένη. "Βλέπεις;" απάντησε το Λευκό κουνέλι, παρατηρώντας. 

 «Τώρα θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι σε κάνει τόσο ατελή και τι έκανες λάθος, ώστε να μην μπορώ να σε αγαπήσω τουλάχιστον λίγο. Ξέρεις, γι' αυτό δεν μπορώ να σε αγαπήσω. Δεν θα είσαι πάντα αγαπητή, Αλίκη. 

Θα υπάρξουν μέρες που οι άλλοι θα είναι κουρασμένη με τη ζωή, θα πετάνε στα σύννεφα, και θα καταλήξουν να σε πληγώσουν. Γιατί οι άνθρωποι είναι κάπως έτσι, μερικές φορές. 

Κάπως έτσι, καταλήγουν να πληγώνουν ο ένας τα συναισθήματα του άλλου, είτε από παραμέληση, είτε από παρεξήγηση, ή από τις εσωτερικές τους συγκρούσεις. 

Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, έστω λίγο, αν δεν δημιουργήσεις μια πανοπλία αυταγάπης κι ευτυχίας γύρω από την καρδιά σου, οι αναποδιές που προκαλούν οι άλλοι θα γίνουν θανατηφόρες και θα σε εξοντώσουν. 

Την πρώτη φορά που σε είδα έκανα ένα σύμφωνο με τον εαυτό μου: Θα αποφύγω να σε αγαπήσω μέχρι να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου!». 

*Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον,  κάπου στο διαδίκτυο

σκέψεις μιας ημέρας ιδιαιτέρως μελαγχολικής

 

Ο καθένας μας έχει ένα σενάριο στο μυαλό του κι αυτό ακολουθεί.  Μπορεί να νιώθω θαυμασμό για τους δικούς σου στόχους και τα δικά σου όνειρα αλλά προχωράω με τα δικά μου.  Μπορεί εσύ σ εκείνο το κομβικό σημείο της ζωής σου να επέλεξες ένα δρόμο και να ανακάλυψες την κότα με το χρυσό αβγό,  δεν σημαίνει όμως ότι θα συμβεί το ίδιο σε εμένα ή στον καθένα μας.   Για αυτό το -εγώ έκανα αυτό κι εκείνο και το άλλο γιατί δεν το κάνεις κι εσύ- δεν θεωρώ ότι είναι η καλύτερη συμβουλή.  Να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου,  τα χέρια σου και τα πόδια σου,  αυτό είναι μια ρεαλιστική συμβουλή.  Δεν μπορούν όλοι να περπατήσουν με τον ίδιο ρυθμό κι ούτε χρειάζεται άλλωστε.

 

 

ένα όνειρο

 

Είμασταν πολύ χαρούμενες και πολύ ευτυχισμένες.  Γελούσαμε!  Μα καθώς έβλεπα χθες βράδυ αυτό το όνειρο,  σκεφτόμουν πως δεν μπορεί τόση χαρά και τόση ευτυχία να ήταν πραγματικότητα,  γιατί στην πραγματικότητα η σχέση μας ήταν κυρίως ανταγωνιστική και εγωιστική,  χωρίς βαθιά αγάπη.   Και λυπόμουν πολύ που θα ξυπνήσω και το συναίσθημα αυτό το τόσο ευχάριστο δεν θα υπάρχει.  Ήταν όμως τόσο ζωντανό,  μα τόσο ζωντανό που εκείνη τη στιγμή δεν πίστευα ότι είναι όνειρο.  

Καθότι άνθρωπος πιστός του ''ποτέ μη λες ποτέ'',  πάντα επέστρεφα (εγώ επέστρεφα στις σχέσεις μου) κι οι άλλοι το αποδέχονταν βέβαια αλλά δεν ήταν ποτέ αυτοί που έκαναν την πρώτη κίνηση.  Δεν ήταν αυτοί που θα με έβλεπαν τις νύχτες στα όνειρα τους,  δεν τους έλειπα,  δεν με αναζητούσαν.  Κανείς τους δεν μου χτύπησε ποτέ την πόρτα,  ή το τηλέφωνο,  ή έστω ένα μήνυμα ώστε να με ρωτήσει ''πού χάθηκα''.  

Όχι όλοι βέβαια,  όχι,  θα ήμουν αχάριστη,  υπήρξαν πολλοί που έδειξαν κατά καιρούς ενδιαφέρον,  ειδικά παλιότερα που οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και όλοι μας νεώτεροι.

Αυτοί όμως που ήθελα,  που λαχταρούσα να με βάλουν στη ζωή τους και που πίστευα πως θα άλλαζαν την δική μου ζωή σε κάτι πιο αγαπησιάρικο και φροντιστικό,  όχι,  αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ.

Θέμα τύχης πιστεύω,  το να σ' αγαπούν όσοι αγαπάς και να αγαπάς όσους σ' αγαπούν. 

Τί λες;

έρωτας πφφφ

 

Αν είχα την επιλογή σε μια δεύτερη ζωή,  θα έκανα όλα τα υπόλοιπα αλλά δεν θα ερωτευόμουν!  Ας ερωτεύονταν οι άλλοι εμένα..

 

Φλεβάρης

 

Μπήκα στις 12.54 πμ στο σταθμό μετρό  της γειτονιάς μου και βγήκα στο σταθμό αγίας σοφίας στη 01.03 λεπτά.  Σαν να διακτινίστηκα ένα πράγμα.  Μ' ενθουσιάζει όλο αυτό το μαγικό κι αν ήμουν μικρό παιδί,  θα ζητούσα από τον πατέρα μου βόλτες ξανά και ξανά.  Αλλά τώρα αγαπώ τον ήλιο και να επιστρέφω από την παραλία,  περπατώντας βήμα βήμα,  ακούγοντας τα πουλιά,  χαζεύοντας τη θάλασσα και χαιρετώντας κάποιους γνώριμους συνοδοιπόρους.  

Αγόρασα κλαδιά μπαμπού για το μεγάλο βάζο.  Μου τα κρατούσες σε όλο το δρόμο κι εγώ σου είπα πως αυτές οι μέρες είναι πολύ στενάχωρες για μένα,  κάθε χρόνο, από το Φλεβάρη του 2016.  Φέτος πίστεψα πως δεν θα μου χτυπούσε την πόρτα η λύπη,  δεν την προσκάλεσα,  για άλλη μια φορά μόνη της ήρθε.  Σου είπα πως δεν το θέλω όλο αυτό,  και σε συγχάρηκα για ακόμη μια φορά που σε αντίστοιχη περίπτωση εσύ φάνηκες γενναίος και δεν έβγαλες κιχ.  Άχνα!

Παλιά,  το είχα σε κακό να μη εκφράζει τα συναισθήματα του ένας άνθρωπος.  Τελικά,  δεν είναι απαραίτητο αυτό που λέμε κάποιος να τα ''κρατάει μέσα του''  μπορεί απλά να έχει τη δύναμη να τα διαχειρίζεται.  

Ή,  να βρίσκει σπουδαιότερα και πιο ενδιαφέροντα κάποια άλλα πράγματα από το να ασχοληθεί με την μαυρίλα του εσωτερικού του κόσμου.  Πχ να παρακολουθήσει μια σειρά της Αγκάθα Κρίστι ή μια πολιτική συνέντευξη.  Να μαγειρέψει για τον εαυτό του ή για τα παιδιά του.  Να ασχοληθεί με τα καθημερινά μικρά απαραίτητα.

Χαζεύω τα μπαμπού μέσα  στο δικό μου πια βάζο και μου αρέσουν πάρα πολύ.  Με ηρεμεί το πράσινο μέσα στο σπίτι μου.   Όλα μέσα στο μυαλό είναι κι αυτό το μυαλό εξαρτάται από το πώς δουλεύει κι επεξεργάζεται,  ώστε να είναι υπέρ μου/σου κλπ

συμφωνείς;

 

Νομοτελειακά,  όσο/όπου κι αν ψάχνεις,  από ένα σημείο και μετά (κόκκινο ή μαύρο,  βάψ' το ό,τι χρώμα σ' αρέσει) είναι αδύνατον να βρεις αυτό που γνώριζες για εαυτό σου,  την τρέλα σου,  τη διάθεση σου,  τα νιάτα σου και τον αυθορμητισμό σου.

 

πεταλούδα

 

Τρελαίνομαι να ξυπνάω το πρωί και να ασχολούμαι με τον εαυτό μου.  Πλένομαι με τα σαπούνια μου,  αλείφομαι με κρέμες,  ψεκάζομαι με αρώματα.  Χαιδεύω τα φυτά μου,  ποτίζω τα λουλούδια μου,  κόβω άνθη και γεμίζω μ' αυτά το βάζο μου.  Έπειτα φτιάχνω καφέ και ονειρεύομαι ότι είμαι μια κιτρινόλευκη πεταλούδα που χοροπηδάει ευτυχισμένη στη λιακάδα.

λάθος

 

Όποιος σας είπε ''πάρτε πινέλα και ζωγραφίστε τη ζωή σας'',  είναι λάθος.  

 

Η ζωή σε πάει,  δεν την πας!

σαν καραμέλα

 

Ακόμη και τώρα,  έρχεσαι στο μυαλό μου σαν καραμέλα,   πότε με γεύση όξινη και πότε με γεύση γλυκιά και φρουτένια.  Άλλες φορές,  όπως η μέντα,  δροσίζεις το στόμα μου και συγχρόνως καις τον λαιμό μου ως εκεί που πια -δεν αντέχω άλλο σου λέω- κι εσύ μου απαντάς πως στην αγάπη όλα πρέπει να τα αντέχεις,  αλλιώς δεν αγαπάς.  Λάθος!  Στην αγάπη πρώτα εσύ σκέφτεσαι να μην ξεπεράσεις τα όρια του άλλου,  στέκεσαι εμπόδιο σε κάθε πόνο,  θέλεις να τον βλέπεις χαμογελαστό κι ευτυχισμένο.  Δεν ξέρω αν γνωρίζεις να αγαπάς,  ξέρω όμως ότι προσπάθησες με τα λίγα που ήξερες.  Και σου άρεσε να προχωράς,  να μαθαίνεις,  να γίνεσαι καλύτερος,  αλλά κάπου εκεί θέλησες να πάρεις στο χέρι ένα ποτήρι κρασί,  και μια βαθιά ανάσα,   να απολαύσεις τα κεκτημένα,  να νιώσεις την ηρεμία και την γαλήνη.  Να παραδώσεις τα όπλα.  Να χαλαρώσεις.  Να ζήσεις χωρίς να αγωνιάς,  να μη σε καταβάλλει το απροσδόκητο ή το απραγματοποίητο.