Μπήκα στις 12.54 πμ στο σταθμό μετρό της γειτονιάς μου και βγήκα στο σταθμό αγίας σοφίας στη 01.03 λεπτά. Σαν να διακτινίστηκα ένα πράγμα. Μ' ενθουσιάζει όλο αυτό το μαγικό κι αν ήμουν μικρό παιδί, θα ζητούσα από τον πατέρα μου βόλτες ξανά και ξανά. Αλλά τώρα αγαπώ τον ήλιο και να επιστρέφω από την παραλία, περπατώντας βήμα βήμα, ακούγοντας τα πουλιά, χαζεύοντας τη θάλασσα και χαιρετώντας κάποιους γνώριμους συνοδοιπόρους.
Αγόρασα κλαδιά μπαμπού για το μεγάλο βάζο. Μου τα κρατούσες σε όλο το δρόμο κι εγώ σου είπα πως αυτές οι μέρες είναι πολύ στενάχωρες για μένα, κάθε χρόνο, από το Φλεβάρη του 2016. Φέτος πίστεψα πως δεν θα μου χτυπούσε την πόρτα η λύπη, δεν την προσκάλεσα, για άλλη μια φορά μόνη της ήρθε. Σου είπα πως δεν το θέλω όλο αυτό, και σε συγχάρηκα για ακόμη μια φορά που σε αντίστοιχη περίπτωση εσύ φάνηκες γενναίος και δεν έβγαλες κιχ. Άχνα!
Παλιά, το είχα σε κακό να μη εκφράζει τα συναισθήματα του ένας άνθρωπος. Τελικά, δεν είναι απαραίτητο αυτό που λέμε κάποιος να τα ''κρατάει μέσα του'' μπορεί απλά να έχει τη δύναμη να τα διαχειρίζεται.
Ή, να βρίσκει σπουδαιότερα και πιο ενδιαφέροντα κάποια άλλα πράγματα από το να ασχοληθεί με την μαυρίλα του εσωτερικού του κόσμου. Πχ να παρακολουθήσει μια σειρά της Αγκάθα Κρίστι ή μια πολιτική συνέντευξη. Να μαγειρέψει για τον εαυτό του ή για τα παιδιά του. Να ασχοληθεί με τα καθημερινά μικρά απαραίτητα.
Χαζεύω τα μπαμπού μέσα στο δικό μου πια βάζο και μου αρέσουν πάρα πολύ. Με ηρεμεί το πράσινο μέσα στο σπίτι μου. Όλα μέσα στο μυαλό είναι κι αυτό το μυαλό εξαρτάται από το πώς δουλεύει κι επεξεργάζεται, ώστε να είναι υπέρ μου/σου κλπ
Αλήθεια είναι! Όλα μέσα στο μυαλό είναι! Οι αναμνήσεις και οι επιθυμίες και οι προσδοκίες, ακόμα και το πως αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο. Δεν υπάρχει τρόπος ζωής απέναντι στη θλίψη. Ούτε σωστός και λάθος δρόμος. Μόνο ψυχικές αντοχές. Κάποιοι το καταφέρνουν. Άλλωστε η ευτυχία είναι στιγμές! Να σαν μια βόλτα στην παραλία ή όταν παρατηρείς τα κλαδιά μπαμπού στο μεγάλο βάζο.
ReplyDeleteΚαλή εβδομάδα Στέλλα μου!
Φιλιά!