Κάθε σπιτικό, κρύβει πίσω του τα όνειρα και τις επιθυμίες των ενοίκων του. Μια αέναη πάλη του θέλω και του μπορώ κάτι το οποίο χάνεται όταν οι άνθρωποι αυτοί φεύγουν από τη ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις ποιός θα κληρονομήσει τα τούβλα, τους τοίχους, ποιός θα είναι ο επόμενος κάτοικος ή ο επόμενος ιδιοκτήτης. Τίποτα από όλα όσα έχουμε δεν είναι δικά μας. Μόνο ο μόχθος, για της εκάστοτε στιγμής το καλύτερο. Αυτό το φυλάμε σαν πολύτιμο μας και φεύγοντας το παίρνουμε μαζί μας. Τίποτα άλλο.
Ακριβώς αυτό που είπες Στέλλα μου και μακάρι να το εμπεδώναμε εμείς οι άνθρωποι αυτό. Οπότε ας χαιρόμαστε το τώρα! με τα πολλά και τα λίγα μας! φιλιάααα. 😘🤗
ReplyDeleteΣε ένα τέτοιο πανέμορφο σπιτικό θα ήθελα να ζω έστω και για όσο ζήσω.😉
ReplyDelete