Εκείνη την εποχή, αυτό που θέλαμε θα μπορούσε να συμβεί κάνοντας απλά μια προσευχή. Με το νου μας φέρναμε το φως στο σπίτι, τίποτα δεν μπορούσε να μείνει ακίνητο, ανασυντάσσονταν η ύπαρξη, γινόταν ορατή η αύρα, φούσκωναν σαν πανιά οι αναπνοές. Ήταν μυστήριο το πώς έρχονταν έτσι στρωτά τα πράγματα, πως ίσιωναν οι γραμμές, και πώς οι λέξεις έπαιρναν την πρωτοβουλία να τοποθετούνται με ρυθμό στη σωστή αράδα.
Τότε ακριβώς ήταν που φτιάχτηκε μια όαση με ναι, χαραγμένη στον χάρτη της ερήμου με τα όχι.
Κι όλοι γνωρίζαμε πως το τέλος του πριν, και η αρχή του μετά, δεν θα έμοιαζε με τίποτα παλιό.
Καλησπέρα Στέλλα μου,
ReplyDeleteκαλή βδομάδα. Κρυώνει ο καιρός, καλή μου φίλη.Κρυώνει και τέτοιες λυρικές εκμυστηρεύσεις σαν τις δικές σου, γλυκαίνουν όλο και περισσότερο τις καρδιές μας.
Φιλιά πολλά.
Εγώ τα έχω περισσότερη ανάγκη Γιάννη, γλυκαίνεται πρώτα η δικιά μου η καρδιά.
DeleteΣ ευχαριστώ
καλό βράδυ
Κρατάμε σαν ίαμα, ότι γλυκαίνει τη δική μας καρδιά, Στέλλα μου. Το αξίζουμε θαρρώ. Όμορφο βράδυ.
Delete