Εκείνη την εποχή, αυτό που θέλαμε θα μπορούσε να συμβεί κάνοντας απλά μια προσευχή. Με το νου μας φέρναμε το φως στο σπίτι, τίποτα δεν μπορούσε να μείνει ακίνητο, ανασυντάσσονταν η ύπαρξη, γινόταν ορατή η αύρα, φούσκωναν σαν πανιά οι αναπνοές. Ήταν μυστήριο το πώς έρχονταν έτσι στρωτά τα πράγματα, πως ίσιωναν οι γραμμές, και πώς οι λέξεις έπαιρναν την πρωτοβουλία να τοποθετούνται με ρυθμό στη σωστή αράδα.
Τότε ακριβώς ήταν που φτιάχτηκε μια όαση με ναι, χαραγμένη στον χάρτη της ερήμου με τα όχι.
Κι όλοι γνωρίζαμε πως το τέλος του πριν, και η αρχή του μετά, δεν θα έμοιαζε με τίποτα παλιό.
No comments:
Post a Comment