άλλη μιά Κυριακή

Ήταν το ίδιο τοπίο. Περίπου τέσσερις μήνες μετά. Ένα πρωινό που δε ζήλευε τίποτα το καλοκαιράκι.

Η νέα κρήνη βουτηγμένη στην ομίχλη. Από νωρίς γιατί μετά, όλα πήραν το χρώμα τους.
Αναμνήσεις, όχι απαραίτητα όμορφες. Θυμάσαι τρείς μήνες πριν; Τέσσερις; Πέντε;
Θυμάσαι κι ανατριχιάζεις.
Η κουβέντα σχετική με τους χαρακτήρες.
Ο ένας μετράει τα πάντα με το χρήμα, κουράζεται, τα θέλει όλα.
Ο άλλος cool, και δεν είναι η διαφορά ηλικίας, θέμα φιλοσοφίας είναι.
Όταν θέλεις να πιάσεις το φεγγάρι, απογοητεύεσαι από την πεζή πραγματικότητα.
Τόσο πεζή, που δεν αρκείσαι ούτε στο να απλώσεις το χέρι κάπου πιό κοντά, στα ράφια του σούπερ μάρκετ ας πούμε.
Σα να μαλώνεις με τις καταστάσεις γιατί δεν είναι στα μέτρα σου. Και κακιώνεις με όλους και με όλα. Δεν μοιάζει σαν είδος κατάθλιψης κι αυτό;
Από την κρήνη βρεθήκαμε στην παραλία.

Τα καινούργια έργα δόθηκαν στο κοινό. Πόσους μήνες μετά; Κοντά δυό χρόνια;

Έργο του ΥΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. Γήπεδα, το πάρκο των ήχων, το πάρκο των ρόδων, πέτρινα δρομάκια που σε περνούν μέσα από πράσινο, νεοφυτευμένα δεντράκια, λιμνούλες με νούφαρα, τριαντάφυλλα σε όλα τα χρώματα, νερά που γλύφουν τοιχώματα, πίστες με άμμο γιά παιδάκια και κουβαδάκια, δωμάτια με πέτρες γιά σκαρφαλώματα και κυνηγητό.

Πρώτη φορά είδα τόοοσο κόσμο στην παραλία. Κόσμο ικανοποιημένο γιά αυτό που του δόθηκε.

Άντε επί το έργον τώρα να τα συντηρήσουμε..