λέω ''θάλασσα'' κι ανοίγει ο ουρανός

Θα βάλω στη βαλίτσα μου όλο τον ''αέρα'' της πόλης..
κι όταν φτάσω στο νησί, θα τον σκορπίσω στα κρυφά και θα κρύψω μέσα θάλασσα κι αλμύρα και φύκι, βρεγμένες γυμνές πατούσες και κύματα, άρωμα πεύκου και μουσικές από τζιτζίκια..
*ακούγοντας το ''άγιος ο έρωτας''
*η φωτό από την Πάρο, διακοπές του περσινού καλοκαιριού!

καλοκαίρι

..................................το καλοκαίρι είναι σαν ένα ώριμο ροδάκινο.. το πιάνεις με τα χέρια, ανατριχιάζεις με το χνούδι της φλούδας, χώνεις δυνατά τα δόντια στα ζουμερά μάγουλα και αρχές σεπτέμβρη φτύνεις το κουκούτσι ;)))

το ξενοδοχείο

Xτύπησε το τηλέφωνο.
Στο δέκατο κουδούνισμα το σήκωσε αφού έφτυσε μια βρισιά..
-Ντύσου και κατέβα γρήγορα στην είσοδο.
Το ρολόι έδειχνε 5 το πρωί. H φωτεινή ταμπέλα του ξενοδοχείου αναβόσβηνε ακόμη στέλνοντας χρώματα στο εσωτερικό του δωματίου και τσούζοντας τα μάτια του. Τα έσφιξε δυνατά και τα ξανάνοιξε.
-Μα τι στο διάολο σ έπιασε, ύπνο δεν έχεις;
-Είναι ανάγκη boss!

Κοιμόταν δίπλα του, νόμισε πως βρέθηκε ανάμεσα σε άπειρες καμπάνες, τον άκουσε να μιλάει με εκείνη την μπάσα, βραχνή του φωνή, ένα ''όχι'' κι ένα ''ναι'' ανάμεσα σε δυο ερωτηματικά, αμφιταλαντευόταν μέσα στο όνειρο, τυλήχτηκε με το σεντόνι της ως το λαιμό, ρίγησε, χάιδεψε το μαξιλάρι δίπλα της, άπλωσε ναζιάρικα τα πόδια της ανάμεσα στα δικά του ίσα για να καταλάβει την απουσία. Η πόρτα έκλεισε μαλακά πίσω του.

Έτσι όπως ήταν, με το λευκό σεντόνι για φόρεμα βγήκε στο παράθυρο. Πρόλαβε να δει ένα 42δυάρι κολλημένο στην πλάτη του. Το γείσο του καπέλου του έκρυβε σχεδόν όλο του το πρόσωπο. Ένα μαύρο λουστρινάτο αυτοκίνητο έφευγε στριγγλίζοντας, παίρνοντας τον μαζί.
Έβγαλε μια κραυγή..



Άντρες.. σκέφτηκε καθώς ντυνόταν το μαύρο μακρύ φόρεμα, με το βαθύ ντεκολτέ απομεινάρι της χθεσινής νύχτας! Πέρασε χαμογελώντας το μαργαριταρένιο κολιέ στο μακρύ λαιμό της..
Άντρες.. τς.. ξαναείπε!

ακούγοντας το Αs Time Goes By

WhoWillTakeMyDreamsAway

Πάει καιρός που έχω πάψει να μετράω. Ό, τι έχω δεν είναι συγκεκριμένο. Με μια κουβέντα, δε μπορώ να κλείσω ήρεμα τα μάτια μου το βράδυ υπολογίζοντας πως αυτά τα ένα δύο τρία ολόδικά μου πράγματα θα με περιμένουν με ένα τρυφερό ξύπνημα το πρωί.
Είμαι τόσο ρευστή όσο ποτέ!
Δεν ξέρω τον τρόπο να φτιάξω το περίγραμμα μου.
Αυτά που έχω δεν με ορίζουν πιά.. αυτά που δεν έχω ίσως με σχηματίζουν περισσότερο.
Μπορώ να με βρω μόνο συγκριτικά. Πχ εγώ και η θάλασσα. Το νερό γράφει με την αλμύρα του το σώμα μου. Εγώ κι ο ήλιος.. κοκκινίζει και μαυρίζει το σώμα μου.
Εγώ κι αυτό το περίεργα ζεστό χάδι, ενοχλητικό πολλές φορές που διαπερνά σχεδόν καθημερινά το δέρμα μου.

Μερικές φορές νιώθω πως είναι μόνο η θάλασσα, ή ο ήλιος, ή το χάδι ή ακόμη κι ένα φύλλο πεσμένο στα πλάγια ενός μονοπατιού, πως όλα αυτά είναι Εκεί, θα είναι Εδώ κι εγώ λείπω.
Περπατάω κι είναι μόνο τα χνάρια που αφήνουν οι πατούσες μου.
Ένα τσίμπημα μέλισσας σε ότι έχει παρέλθει. Το τώρα ένα απόλυτο τίποτα κι εγώ συμβατικά προσαρμοσμένη σ αυτό!
Να λέω Είμαι και να μην Είμαι. Το Υπάρχω είναι απλά ένα ρήμα της γραμματικής που χάνεται στην απειρία του σύμπαντος.

Φοβάμαι πως όταν αρχίσει να συμβαίνει αυτό, είναι αόρατος πιά ο δρόμος της επιστροφής!
*ακούγοντας το Who Will Take My Dreams Away

μπρούτζινοι άγγελοι

Aργά την νύχτα, με παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μιάς άγριας βροχής, νωρίς το πρωί με ξυπνούν δεκαεπτά πυροβολισμοί. Ένας φόβος και μιά απόγνωση.
Μιά βόλτα και πολλά χιλιόμετρα. Πως γίνεται πάντα να φεύγουμε όταν οι άλλοι επιστρέφουν;
Άμμος.. αλάτι.. κύμματα.. συννεφιά.. ήλιος.. άγγελοι..
Μ αρέσει πολύ όταν βρισκόμαστε εσύ, εγώ κι η θάλασσα. Ντόμπρα επαφή!
Καφές σε πλαστικό ποτήρι που μοιάζει τόσο πολύ με αληθινό.. γλύφω το γάλα, το τσιγάρο γίνεται πάντα πιό εύγεστο με την αλμύρα.. αναπτήρας και σταυρουδάκι σε χρώμα τυρκουάζ, τριγύρω μπρούτζινοι άγγελοι..
Έξι ευρώ η ομπρέλλα και τέσσερα ο καφές. Σχηματίζω στην πλάτη σου καρδιές από αντιηλιακό.
Ένα μωρό, ημερών σχεδόν σου χαρίζει τον ύπνο του. Το κοιτάς με λατρεία. Το ακούω να σου ψυθιρίζει μελλοντικές υποσχέσεις.
Γλώσσες από κάπου Βόρεια, μπερδεμένες κι άγνωστες, γαλανές ματιές, στήθια ζουμερά, χρώματα ανοιχτά.
Σελίδες χάρτινες και ιδρωμένες, καμμιά πενηνταριά, τις πέρνει το κύμα. Ο αέρας φέρνει στα πόδια μου ένα ξανθό με νάζι αλά Μονρόε. Την τσιμπάει με θόρυβο ένα αρσενικό μελανούρι και μ εκνευρίζει αφάνταστα.



Το καλοκαίρι βρίσκεται τόσο βαθιά μέσα μου, που μου φέρνει ζάλη, ίσως να ευθύνεται ο δύσκολος χειμώνας..

1) ακούγοντας το Mystics Dreams

2) η φωτό από το περσινό καλοκαίρι στην Πάρο!

ο βασίλης μου!

Eίναι κάποιες σχέσεις που κρατούν χρόνια. Πόσα δε λέμε, αλλά είναι πολλά. Πάρα πολλά!
Κάποιοι τις ονομάζουν σχέσεις ζωής.
Θυμάμαι, ήταν και είναι ο μόνος που μ έκανε να παραληρώ στις κερκίδες. Ναι, ο Βασίλης.
Φωνή που άγγιζε και αγγίζει ακόμη τα πιό βαθιά της καρδιάς μου. Στίχοι που έχω γράψει σε ρεβασάκια, που έχω χαρίσει, που έχω αγαπήσει πολύ. Αν και ροκ από τους πιό ερωτικούς.
Σ ακολουθώ.. μου λείπεις.. σ αγαπάω να προσέχεις..
Παρουσία δοτική. Θεσσαλονίκηηηη είμαστε και πάλι μαζί!
Ναιιιι.. από το πρώτο ως το τελευταίο τραγούδι να κρέμεται ένα θέατρο γης ή ένα θέατρο δάσους από τα χείλια του.. Παλιότερα.
Χθες, στο φράγμα της Θέρμης. Δεν ξέρω το γιατί. Παρέα με συνεργάτες.. εδώ μπορώ να απαντήσω στο γιατί.
Δυο ολόκληρες ώρες ο Βασίλης να εντυπωσιάζει με την απουσία του..

Παρέα μεγαλώνουμε. Από έναν άνθρωπο που έχω πάρει, κι αν δεν έχω πάρει.. δεν θα ήθελα να πικραθώ.. ούτε να στεναχωρήσω..
Μόνο να επισημάνω.. όταν ένα πρόγραμμα αδυνατώ να το βγάλω μόνος μου, φροντίζω μιά συνεργασία αξιοπρεπή, ώστε να δώσω μια ποιότητα συναυλίας άξια ως τα σημερινά μου δεδομένα..

Τίποτα άλλο..
Βασίλη μου σ αγαπώ, και θα συνεχίσω να σ αγαπώ αλλά με άλλο πλέον τρόπο.
Τέλος στα live σου!

Δεν είναι αξιοπρεπές να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή;
Να λες όχι όταν πρέπει;)

ντεν έχω τίτλο καρντιά μου !!!

Mια στιγμή, ένα άγγιγμα που δεν πραγματοποιήθηκε, ένα δέρμα που δεν αγγίχτηκε, μια γραμμή που έσκιζε διαγώνια το λαιμό, το μισάνοιχτο κουμπί ενός πουκαμίσου, μια κίνηση των χεριών, ένα πεισματάρικο σφύξιμο των χειλιών, ο καπνός του τσιγάρου, ο τίτλος ενός βιβλίου, ένα μήνυμα, δυό στίχοι, μια φωτογραφία, δυό κόλλες χαρτί, λέξεις χωρίς προορισμό, ένα μενταγιόν, δυό τούφες σγουρό μαλλί, χτύποι καρδιάς ώσπου να.. , επιλεκτική αδιαφορία, μια συνάντηση, κλεφτές ματιές, ένας έρωτας που ντράπηκε να πει το ναι, ένα κάτι σα φως που ξέφυγε από την πηγή του, ιδρωμένες παλάμες, αβεβαιότητα, νύχτες μοναχικές κι αδιάφορες, συναισθήματα απροσδιόριστα, ένας κόμπος στο κατέβασμα του αλκοόλ, άρωμα από μανταρίνι, καπνός τυλιγμένος σε μιά μεγάλη σιωπή..

μεγάλη πουτάνα η μνήμη τελικά..

*σχέση μεταξύ κειμένου και φωτογραφίας μηδενική.. απλά έτυχε..
*πάω για φωτογράφηση..
*αύριο ο βασίλης μου τραγουδάει στο φράγμα της Θέρμης
*στους έρωτες που έμειναν στην επιφάνεια κι είναι αυτοί που με κάνουν να αναρωτιέμαι περισσότερο..
*κι όλο αυτό εξ αιτίας του aster-oid.. ένας έρωτας κι αυτός από τους εκείνους τους όμορφους πλατωνικούς..
*ακούγοντας το back to black

συγγνώμη;

Η νύχτα τελειώνει στο στόμιο της παγωμένης carib μου. Κουβέντες σε χρώμα κίτρινο και γεύση λεμονιού. Φωτιά στην παρέα απέναντι. Ψίθυροι στον πρώτο όροφο ενός ξενοδοχείου.
Βλέμματα. Σιωπές. Τα ίδια.
Το ξημέρωμα βρίσκει τα άστρα βουτηγμένα σε θαλασσινό νερό, μαζί και το σώμα μου.
Ο νους μου σ εκείνα τα Δέκα Γράμματα Στον Ποιητή, να πέτυχαν άραγε τον σκοπό τους;
Η ομορφιά στις λέξεις που στολίζουν το χαρτί.
Τι είναι αυτό άραγε που δημιουργεί τις επιθυμίες; Ποιά δύναμη μπορεί να κουβαλά ένας άνθρωπος που σε μαγνητίζει; Και συμβαίνει αυτό με όλους όσους βρίσκονται γύρω του ή είσαι ο μοναδικός δέκτης;
Κι αν σε πονέσω; Δεν έχει σημασία η αιτία, δές το απλά.. αν καταφέρω και σε πονέσω τόσο.. σα να σου γδέρνω το δέρμα.. παράδειγμα σου φέρνω..
Κι αν αμέσως το μετανοιώσω, μα ήδη θα έχω χρησιμοποιήσει όλες τις αιχμηρές λέξεις εναντίον σου..
Και μετανοιωμένη σου ζητήσω συγγνώμη..
Και μετά αρχίσω μία μια να γλύφω τις πληγές σου, αυτές που η ίδια δημιούργησα..
Πες μου
Ένα μόνο
Πόσο δύσκολο είναι να συγχωρείς, πόσο ανοιχτό μυαλό χρειάζεται να έχεις, πόσο έντονη προσωπικότητα κι αυτοπεποίθηση και φιλοσοφία ζωής..
Πόσο ΑνΘρώπινος πρέπει να είσαι..

Στις πατούσες μου κολλάει η άμμος ψιλή σαν αλεύρι. Βούλιαξε σήμερα η ακτή. Μπροστά μου ένα όμορφο ζευγάρι ξένων. Μοιράζομαι το τραπεζάκι και λίγο από την ομπρέλλα μου με δυό μελαμψά αγόρια..
Ένα ρεύμα, καθώς κολυμπώ, με στέλνει μανιωδώς πίσω. Όπως κι εσύ!

Κάποια πράγματα, μας αρέσουν μόνο και μόνο επειδή τα βρίσκουμε κάτω από εκείνες τις ειδικές πάντα συνθήκες. Όταν γίνουν δικά μας, δεν κρατούν τίποτα πιά από την αίγλη τους. Για αυτό κι εγώ, αυτό το αντιηλιακό με άρωμα καρύδας θα σου το χαρίσω..
Επάνω σου είναι που μυρίζουν όλα μου τα καλοκαίρια!

*ακούγοντας το Ether Party

σε άσπρο μαύρο

Απόψε, οι δύο άνθρωποι που έχω μέσα μου περπατούν ξυπόλητοι στην άσφαλτο. Έχουν φορά αντίθετη και σκιά που συμπτίπτει κάτω από το φως του ίδιου ήλιου. Μετρούν απώλειες. Καταγράφουν τον χρόνο. Θυμώνω με οποιαδήποτε αναφορά. Δεν δέχομαι να συμβιβαστώ. Μέχρι χθες ΔΕΝ.. σήμερα ΠΩΣ;

Εικόνες κολλημένες σε πλέξιγκλας και αναρτημένες με σπάγγο λεπτό.
Πρώτα είναι το φως. Διαπερνά το χαρτί και ακουμπάει στο βυθό των ματιών. Τώρα οι άνθρωποι μου είναι ένας! Οι χάρτινες εικόνες ουρλιάζουν μέσα από το νερό της βροχής. Χαρακώνουν τον αέρα.
Καθώς πέφτει το σούρουπο ανάβουν τα νυχτερινά. Κάτω από ένα φωτισμένο παράθυρο, είναι απλωμένο ένα λευκό φόρεμα. Σχεδόν το τρυπάει το φως. Φλέγεται! Θέλω να το σκίσω σε μικρά κομματάκια. Να το κάνω σκόνη που θα την εξαφανίσει η βροχή. Καίγομαι!

Βροχή και καφές. Ο αέρας κτυπάει με δύναμη μεταξύ τους τις ομπρέλλες από πάνω μας. Φασαρία πολύ. Κουβέντες κοριτσίστικες. Ένα φλας. Φως και πάλι.

Απόψε η θάλασσα είναι τόσο μακριά, κι η έρημος ατέλειωτη..
Κι ο χρόνος, αχ αυτός.. κάτσε του λέω.. κάτσε να τα πούμε λίγο.. μα πριν προλάβω να τελειώσω την κουβέντα μου..

*ακούγοντας το Fire

με μυρωδιά καρύδας

Kοιτάζω την θάλασσα. Ρουφάω όλο το μπλε με το βλέμμα. Τεράστιο μπλε με στίγματα πορτοκαλί και ένα αερόστατο στον ουρανό με τα πιό όμορφα χρώματα όλου του κόσμου.
Βουτάω. Χάνομαι για να ξαναβγώ στην επιφάνεια. Καταπίνω αλμύρα και μεγάλα κίτρινα κομμάτια ήλιου.
Το μικρό αγόρι είναι μπροστά μου. Έχει μόλις κλέψει από το βάζο με το γλυκό και τρέχει με γυμνές πατούσες στην αμμουδιά. Κοντό τζην παντελονάκι με τιράντες που πέφτουν από τους ώμους. Πλάτη καλυμένη με κόκκινο ήλιο κι αλμύρα. Τσούζει! Αλοίφει το ευαίσθητο δέρμα του με παχιές στρώσεις κρέμας που μυρίζει καρύδα.
Ένα αεράκι του παίρνει μακριά την φουσκωτή μπάλα. Χρώματα και πάλι που βυθίζονται στο μπλε. Ποιό διάφανο από ποτέ. Μιά πάνινη κορδέλα, φεύγει από τα μαλλιά του κοριτσιού δίπλα μου. Ένα κύμα λύνει την ξανθιά κοτσίδα της. Πάλι αυτή η μυρωδιά της καρύδας.. με τρελλαίνει!


*Νιώθω απίστευτα ελεύθερη αυτό το διάστημα, κι αυτό είναι κάτι που το θέλω και κάτι που όχι. Από την άλλη όμως, πράγματα που υπάρχουν γύρω μου με κάνουν να πιστεύω πως ίσως αυτό το προνόμοιο να μην το έχω για πολύ. Τίποτα δε μένει ίδιο, και το ''πάντα'' δεν έχει πλέον υπόσταση.

*Έχω κουραστεί να απολογούμαι και είμαι πολύ θυμωμένη για αυτό.

*Θέλω να αγοράσω ένα κλάμερ γιά να σηκώνω τα μαλλιά ψηλά, μία όζα σε χρώμα τυρκουάζ, κι ένα αντιηλιακό με άρωμα καρύδας που να υπόσχεται οπωσδήποτε γρήγορο μαύρισμα.

*Όζα, ήταν το βερνίκι νυχιών όταν είμασταν παιδιά!

*Στην αρχή, σκεφτόμουν να καλύπτω τα σημάδια στους αστραγάλους με ειδικά προιόντα.. μα τ αγαπώ τόσο πολύ!

*Σκέφτομαι, γράφω και ακούω το Κοοp Island Blues

ακούγοντας μουσικές

Τα απογεύματα της Κυριακής, καταπίνω τον ιδρώτα μου και γεύομαι αλμύρα. Ονειρεύομαι θαλασσινό νερό και χάρτινους καφέδες νεροπούμπλια. Γυμνές πατούσες να χώνονται με γλύκα στην άμμο. Τεράστιες ομπρέλλες να παλεύουν να κρύψουν τον ήλιο. Σελίδες βιβλίων να μπερδεύονται με το πρώτο υποτυπώδες αεράκι.

Που λες το παρελθόν, κάποιες φορές με καίει ακριβώς όπως η άμμος κάτω από τις καφτές ακτίνες. Και δεν είναι τίποτα που μ ενοχλεί, παρά το ότι δε με βρίσκω. Διαβάζω παλιά κείμενα που τότε με άγγιζαν και ψάχνω να βρω την αίσθηση. Δεν είναι που έχουν το χρώμα το μαύρο, το ξέρεις πως εγώ τα θετικά κρατώ. Τρόπος επιβίωσης. Κι η λήθη; Τρόπος άμυνας!
Καταγραφή ημερομηνιών σ ένα ημερολόγιο και κάποιες λέξεις που να θυμίζουν το τότε. Χαμογελώ. Τι έκανα ένα χρόνο πριν, τέτοιο καιρό; Πως σκεφτόμουν; Τι με οδήγησε εκεί; Τι έλειπε; Τι πλεόναζε; Και μετά; Πως η μέρα έγινε νύχτα; Το λευκό ή έστω το μπεζ, μαύρο; Ή το μαύρο, γκρι και μετά λευκό;

Μ αρέσει πολύ όλο αυτό το παιχνίδι που πολύ εύκολα μπορώ να το παίξω μέσα σε τούτο δω το ημερολόγιο. Ένα κλικ κι έχω αυτό που θέλω. Τις μέρες των διακοπών μου, του ιδρώτα και της ζέστης, το τραγούδι από τον πλανόδιο νύχτα στην παραλία, τον χίτσκοκ στην οθόνη, εκείνο το ατύχημα κι όλος ο κόσμος που χάθηκε ξαφνικά κάτω από τα πόδια μου, κομμάτια από αγαπημένα βιβλία.. λόγια.. λόγια.. το ΟΛΟ μου σε λέξεις βαλμένες στη σειρά, άλλες κωδικοποιημένες κι άλλες ατόφιες όλες ελαφριές κι όμορφες σα μιά τόση δα αναπνοή.

Μια ανάσα ήταν αυτή που μ έφερε και μιά σειρά από συμπτώσεις κι άλλη μιά αυτή που με πήρε.. ποτέ δε κατάφερα να το διαχειριστώ αυτό !

Τα απογεύματα της Κυριακής, φυσάει ένα αεράκι χαδιάρικο, περνάει κάτω από τα φουστάνια, τρίβεται στα μάγουλα, με κάνει και κοκκινίζω..
Ένα τεράστιο μπουκάλι νερό δίπλα μου, μουσική στ αυτιά και ένα μαύρο κουμπί που μου ζητάς να ράψω.
Μου φεύγεις κι έχω μια μικρή λύπη να μου κουνάει την ουρά της σαν τη όμορφη κεραμιδόγατα σήμερα το ξημέρωμα. Περνούσε ανάμεσα από τα γυμνά μας πόδια πάλι και πάλι κι εμείς απομείναμε να την κοιτάμε, ήταν τόσο νόστιμη η επαφή της.

Θέλω να καταπιώ μιά θάλασσα, όσο πιό σύντομα γίνεται !

υ.γ.
1) το κείμενο γράφτηκε έχοντας στ αυτιά το Highwayman
2) η φωτό πάρθηκε βλέποντας γιά άλλη μια φορά το ''the piano''

αγαπημένη

Θεσσαλονίκη / ματιά / παραμύθι / εμπρεσιονισμός / φιγούρες / χρώμα / θάλασσα / γαλάζιο / γκρι / φως / απόγευμα / απόλυτο / συναίσθημα / τρόπος / ιδιαιτερότητα / περπατώ / παράθυρο / πόλη / άποψη / παιχνίδισμα / ζωγραφιά / αγαπημένη

το μικρό αγόρι

Kάποια μάτια.. θα μ ακολουθούν γιά πάντα..