διακοπές

Έψαξα να βρω μια φωτογραφία με στιβαγμένες βαλίτσες που να μυρίζει φευγιό αλλά δεν έκατσε..

Την ''κάνω'' λοιπόν..
Ίσως όχι για όσο μακριά θα ήθελα,  μα η ανάγκη να ξεκουραστεί το μυαλό είναι μεγάλη.
Όχι τόσο στο να αλλάξει παραστάσεις,  όσο στο να πάψει για λίγο καιρό να ασχολείται με τα ίδια..  κι ας είναι τα πιό αγαπημένα..

Θα τα πούμε ξανά τον επόμενο μήνα..  μέχρι τότε σας φιλώ κι εύχομαι να περνάτε όμορφα!


Περισσότεροι πίνακες της Samantha French στο άλλο μου blog εδώ

υ.γ.  αν,  λέω αν υποθέταμε πως το καλοκαίρι του 2011 θα ήταν το τελευταίο καλοκαίρι στη γη..  θα ήθελα να βρεθώ σε ένα τόπο ίδιο με της ''γαλάζιας λίμνης'',  ναι εκείνης της ταινίας με τον ντι κάπριο..  ανάμεσα σε δάση,  σε αλμυρά και γλυκά νερά και σε παραδεισένιες πηγές..  Γυμνή..  κι όποιος ήθελε να μ ακολουθήσει καλοδεχούμενος,  γιατί εγώ δεν θα ήθελα ποτέ και για τίποτα να πιέσω τον οποιοδήποτε..
αυτό,  με ερέθισμα ένα άρθρο που διάβαζα πριν λίγο στο LIFO και μου άρεσε !!!

''παίξε μαζί μου''

  ''Χαμογέλα λίγο,  μωρέ Αγγέλα.  Ένα παιχνίδι είναι η ζωή,  αν δεν το παίξεις,  πως θα τη διασκεδάσεις;''

  ''Μάλλον έχασα στον πρώτο γύρο και δε με παίζουν πια,  κυρία Ρούλα''.

  ''Θα σε παίξουν άλλοι.  Κάνε δυο δρασκελιές παρακάτω και θα δεις για πότε θα τους βρεις''.

  ''Μπα,  νομίζω πως μεγάλωσα απότομα.  Δεν είμαι για παιχνίδια πια..''

  ''Δε σταματάει το παιχνίδι επειδή μεγαλώσαμε Αγγέλα.  Μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε..''




από το βιβλίο της Μικαέλα Σφηνιά ''Παίξε μαζί μου''  εκδόσεις Καστανιώτη

ένα απόγευμα

Πήγαμε στα jumbo με μια φίλη μου,  γεμίσαμε από τρεις σακούλες όμορφα πράγματα,  ήρθαμε στο σπίτι,  τα τακτοποιήσαμε,  ανάψαμε κεριά,  φτιάξαμε mojito,  ανοίξαμε τριών ειδών πατατάκια και πιάσαμε την κουβέντα.

-Καλύτερα να νταντεύουμε εμείς τον εαυτό μας,  παρά να τον κάνουμε πάσα στους άλλους που στο κάτω κάτω δε φταίνε σε τίποτα..  είπε η φίλη μου..

-Έχω ανάγκη από το να με καταλάβουν οι άνθρωποι  είπα εγώ..  ενώ δοκίμαζα το κοκτέηλ μου..

-Εγώ δεν θέλω να με καταλάβει κανείς μου απάντησε..

-Γιατί;

-Γιατί απλά δε θέλω..

θέλω..

θάλασσα
αλμύρα
ξεγνοιασιά
χαλάρωση
όνειρα
επιβεβαίωση
ζωντάνια
βουνό
θέα
δροσιά
ποτάμια
δέντρα
αγάπη
αγκαλιά
βιβλίο
άμμο
πάγο
παρέα
σκέψεις
σελίδες
νοσταλγία
mojito
βασιλικό
νερό
κήπο
κεραμίδια
γάτα
πίστη
ασφάλεια
εμπιστοσύνη
τρυφερότητα
έμπνευση
χρόνο
προγραμματισμό
διάθεση
χώμα
παιχνίδι
φλερτ
σοκολάτα
παγωτό
ανάσα
απάντηση
μέλι
τηγανίτες
μαρμελάδα
διακοπές

''παίξε μαζί μου''

  ΄΄Όχι,  δεν κλαίω,  κυρία Ρούλα.  Τώρα πια δεν κλαίω.  Πέρασε..''

   ''Μα γι' αυτό να κλάψεις παιδί μου.  Επειδή πέρασε.  Να γιορτάσεις την ανακούφιση μ'  ένα δυνατό κλάμα,  να πλύνεις όλον αυτό τον πόνο που έζησες,  να τον καθαρίσεις με δάκρυα,  να εξαγνιστεί και να ξεχαστεί''.


   ''Τι λέτε,  κυρία Ρούλα μου,  αυτό δεν θα γίνει ποτέ.  Δεν θέλω να ξεχάσω.  Τον έζησα αυτό τον πόνο,  τον συνήθισα..  Κι εσείς τι μου ζητάτε τώρα;  Δε γίνεται κυρία Ρούλα,  δε γίνεται..  Θα ζω την ανάμνηση και θα τη χαίρομαι.  Σκεφτείτε κάποιους που δεν είχαν ποτέ τη χαρά να πονέσουν..''



''Παίξε μαζί μου''
Μικαέλα Σφηνιά

bad mood

Σας έχει τύχει ποτέ να ξυπνήσετε το πρωί και να νιώθετε πως όλα είναι στραβά;
Με ένα περίεργο συναίσθημα στο στομάχι;
Τα λάθη που έχετε κάνει να φαντάζουν βουνά;
'Ο,τι έχετε κατά καιρούς καταφέρει να δείχνει μηδαμινό;
Να σας περιτριγυρίζουν κάθε είδους φόβοι;
Να προσπαθείτε να εντοπίσετε τι συμβαίνει και να βρίσκεστε μπροστά σε ένα κενό;
Να προσπαθείτε να χαιδέψετε τον εαυτό σας ρωτώντας τον τι θέλει και να σας απαντάει ''τίποτα'';
Να θυμώνετε με όλους και με όλα;
Να δείχνει ξαφνικά το σπίτι πολύ μικρό και να χτυπάτε σε κάθε γωνία;
Ο καφές να μην έχει νοστιμιά;
Το φαγητό να μην έχει γεύση;
Το χθεσινό κάψιμο από τον ήλιο να τσούζει;
Να μιλάτε και να μη σας καταλαβαίνει κανείς;
Να λείπουν όλοι οι φίλοι σας σε διακοπές;
Να δηλώνετε ανικανότητα να δουλέψετε;
Να μη θέλετε ούτε να ξαπλώσετε ή να κοιμηθείτε;
Να σας ενοχλεί η ζέστη αλλά και το κλιματιστικό;
Να μη θέλετε να βγείτε έξω αλλά ούτε να μείνετε μέσα;
Να γράφετε μήνυμα στο κινητό ''σε χρειάζομαι''  και να μη το στέλνετε ποτέ;
Να πονάει εκείνη η γρατσουνιά στη γάμπα που δε ξέρετε πότε προέκυψε;
Να μισείτε τον κινηματογράφο ως πρόταση για το βράδυ;
Να μισείτε την ιδέα για μια εκδρομή;
Να μισείτε το σήριαλ που τόσο καιρό σας κρατάει καθηλωμένους τα απογεύματα στο σπίτι;
Να μισείτε τον εαυτό σας που ποτέ δεν ήταν όπως θα θέλατε να είναι;
Να μισείτε τους γύρω σας που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά;
Να μισείς τον εαυτό σου που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ πραγματικά για τους γύρω του;
Να θέλεις να ξεκινήσεις το καινούργιο σου βιβλίο και να ξαναδιαβάζεις την πρώτη σελίδα;
Να μισείς που μισείς;
Να μισείς το ότι θέλεις ή το ότι δεν θέλεις;

bad mood το λέμε αυτό νομίζω;

τι σου είναι η αγάπη τελικά

-Kι ο Μάριος;  Μίλησες καθόλου μαζί του;
-Στη Θεσσαλονίκη είναι.  Είχε κάτι συγγενείς εκεί και του πρόσφεραν στέγη και δουλειά.  Πέρασε πολλά ο καημένος.  Παραλίγο να τρελαθεί.  Στην αρχή λέει,  για πολύ καιρό,  ήθελε να τον σκοτώσει.  Τον καταριόταν συνεχώς.  ''Ζούσα'',  μου έλεγε,  ''γιατί με κρατούσε το μίσος μου.  Ή επιθυμία μου να εκδικηθώ.  Τώρα μαλάκωσα.  Πονάω όμως.  Πονάω πολύ.  Περάσαμε πολλά με τον Λεό.  Κι όλα σώπασαν μέσα μου.  Μια νεκρική σιγή.  Και ξέρεις τι με πονάει περισσότερο;  Ούτε οι παθιασμένοι έρωτες ούτε τα γλέντια ούτε τα ταξίδια.  Τις νύχτες,  που διψούσα,  και μου 'φερνε ένα ποτήρι νερό.  Η μυρωδιά του πρωινού καφέ που πλημμύριζε το σπίτι.  Πάντα σηκωνόταν πρώτος ο Λεό κι ετοίμαζε τον καφέ.  Τελικά,  τ' ασήμαντα,  καθημερινά πράγματα γράφουν την ιστορία μας''.  Αυτά μου έλεγε.  Α!  Και κάτι άλλο.  Μου 'κανε μεγάλη εντύπωση αυτό και το κράτησα κι εγώ για τον εαυτό μου.  Όπως περπατούσε λέει μια μέρα απελπισμένος,  στο δρόμο,  είδε γραμμένο σ'  'εναν τοίχο:

''Μην αφήνεις αυτό που σε τρώει μέσα σου να χορτάσει''.  ''Ήταν σα να γράφτηκε για μένα'',  μου είπε.  ''Σαν να μου 'στειλε ραβασάκι ο θεός''.  Μεγάλη κουβέντα πάντως ε;


''Τι σου είναι η αγάπη τελικά''
Αλκυόνη Παπαδάκη

διαφορετικότητα

Δε μ ενοχλεί η διαφορετικότητα των άλλων,  αντιθέτως θα έλεγα πως μ αρέσουν εκείνες οι ανταλλαγές απόψεων που μοιάζουν άλλοτε με απαλά συννεφάκια,  άλλοτε με βροχή κι άλλοτε με τις δυνατές ακτίνες του ήλιου.

Αυτό που φοβάμαι,  είναι οι μαχαιριές πίσω από την πλάτη κι αυτή η επιμονή αποδοχής κι επιβεβαίωσης.. το ψεύτικο χαμόγελο που σβήνει μετά το τέλος της συνάντησης κι αυτό το συνεχές αράδιασμα του ''εγώ'' και των ''επιδόσεων''..

Αυτό που χαίρομαι,  είναι οι άνθρωποι που έχουν να δώσουν και μη με ρωτήσεις πως τους αναγνωρίζω,  φωτεινά σημάδια..  που φωνάζουν από μακριά..

η πρώτη σκέψη

Συνήθως η πιο σωστή άποψη για ένα θέμα που δείχνει μπερδεμένο είναι η πρώτη σκέψη που θα σου έρθει στο μυαλό.

Από εκεί και πέρα σφηνώνουν ενδιάμεσα τα ίσως,  τα αλλά,  τα μπορεί,  τα ναι μεν αλλά δεν,  τα κομμάτια που θέλουμε δικά μας γιατί έτσι μας χρειάζονται,  ο εγωισμός,  η ανασφάλεια κλπ κλπ

Η πρώτη σκέψη είναι αυτή που έρχεται χωρίς ενδοιασμούς και κάθεται μέσα σου όπως η μέλισσα στο λουλούδι.

Και μη ξεχνάς,  ζεις σε ένα κόσμο από άποψη διαβρωμένο!

λέξεις

Έφτιαξα ένα διπλό ελληνικό για να έχω την αίσθηση πως είμαι εκεί.
Δεν πρόλαβα να τον τελειώσω,  δυό γουλιές και βρέθηκα στα στενά μιας πόλης που καίγεται.

Αγόρασα ένα βιβλίο,  βιβλίο παραλίας με στοιχεία πραγματικότητας!  Μη με ρωτήσεις τι ακριβώς σημαίνει αυτό,  ίσως σου απαντήσω όταν το τελειώσω,  αφού βέβαια φτάσω στο τέλος του αυτό που διαβάζω τώρα.

Ψώνισα,  όχι ρούχα,  αλλά από αυτά που πάντα ψώνιζα με μεγάλη ευκολία,  γέμισα μια σακούλα με πράγματα που δε χρειάζομαι αλλά θα πρέπει να στίψω το μυαλό μου για να τα βάλω στο δρόμο τους.

Πονάει το σώμα μου από τη ζέστη και αδειάζω όλο τον πάγο του ψυγείου επάνω μου.

Πολλές φορές σκέφτομαι πράγματα που θέλω να τα μεταφέρω εδώ,  και μετά τα ξεχνάω.
Δε ξέρω αν είναι θέμα μνήμης ή αυτή η απέχθεια που έχω με κόπο αποκτήσει σε κάθε είδος ανάλυσης.
Κι αν είναι έτσι ή αλλιώς τι σημασία μπορεί να έχει.
Άλλωστε από όσους αγαπώ,  με χωρίζουν χιλιόμετρα.  Κι αυτό δεν αλλάζει.  Τίποτα δεν αλλάζει..

Ραντεβού σου έκλεισα.  Να σε ξυπνήσω στις πέντε..
Μετά να φτιάξω πάλι καφέ,  να χαιδέψω το καινούργιο,  να διαβάσω το παλιό,  να βάλω το μαύρο φόρεμα,  να κάτσω στη βεράντα και να ευχηθώ να φυσάει..


update..
επανήλθα γιατί διάβασα το mail της γαλλίδας φίλης μου..  είναι απάντηση στη δική μου εξιστόρηση,  πως είμαστε λίγο δύσκολα στην ελλάδα,  πως δεν έχουμε δουλειές,  άρα και μεγάλες πιθανότητες μετανάστευσης των παιδιών μας..

μου απαντά..
Στέλλα ή θα πρέπει να σταματήσω εδώ αυτή την κουβέντα,  ή θα με πάρουν τα δάκρυα..
I LOVE GREECE, YOUR COUNTRY IS THE NICEST IN THE WORLD, THE HEART OF OUR CIVILIZATION, you can never loose that !!




πάω να φτιάξω εκείνο τον καφέ..

χωρίς λόγια

!!!!!!!!!!!!!

εε ναι ρε..  μ αρέσει..



και δε σηκώνω κουβέντα!

του νου

Για να ξεχάσω που ήμουν
να συνειδητοποιήσω που είμαι
για τη ζέστη και τον ιδρώτα
το λαχάνιασμα ενός σκύλου
τα μάτια ενός παιδιού
τη φωνή σου που με νοστάλγησε
τις ατέλειωτες σκάλες
την εξοχή
τη βόλτα
τη συνάντηση
το φιλί
τα παράπονα
την διαφορετικότητα
την επικοινωνία
την αγάπη
τον αέρα που εκπνέεις
την ομορφιά
την λεπτότητα
την διακριτικότητα
την ευγένεια
τα νόστιμα
τα ΔΕΝ
τα πριν και τα μετά
το μισοφέγγαρο
το υπόγειο
τη σοφίτα
τα χρυσά
τα λαμπερά
τα στρογγυλά


για τα mojito τις νύχτες
και τον διπλό ελληνικό τα πρωινά ρε γαμώτο

παιχνίδι

Όλα ένα απλό παιχνίδι είναι!

Άλλος φοβάται να παίξει,  άλλος δεν ξέρει να χάνει,  άλλος παλεύει να βγει νικητής..



Κι άλλος αρκείται στο να ρίχνει την μπίλια,  κι όπως κάτσει..

❤

Δεν είναι που είσαι μακριά,  είναι που κουράστηκες να ταξιδεύεις.
Είναι που δε σε βλέπω,  κι όταν σε δω σβήνει το βλέμμα σου στην ακροθαλασσιά.

Θέλω να μιλήσω αλλά να πω τι;  Πόσα καινούργια πια;

Χιλιοειπωμένα μηνύματα σε σφαλισμένα μπουκάλια έκαναν τις βόλτες τους σε βυθούς και επιφάνειες αλμυρών νερών..  πέρασαν αιώνες..

Μα εμένα μου φαίνεται τόσο λίγο..

αντιφάσεις

Kάτι δε μ αρέσει..  μου είπε πριν λίγες ώρες η μικρή του κομμωτηρίου..  είναι όλοι σαν υπνωτισμένοι.. κι εγώ μαζί..
..  κι από την άλλη που είναι η κρίση,  εγώ δε βλέπω κρίση..  τα σαββατοκύριακα η Χαλκιδική βουλιάζει,  στην αγορά γίνεται το αδιαχώρητο από τον κόσμο..



Κι εγώ της απάντησα πως το απόλυτο καλοκαίρι,  είναι ροδακινόζουμο με μέλι..

κόκκινα τραγανά κεράσια

..θυμήθηκα εκείνη την ταινία με την Μπέτυ Λιβανού,  που ήταν όλη η οικογένεια μαζεμένη στο μεγάλο τραπέζι της αυλής από νωρίς το πρωί,  ιούνιος μήνας,  κατακαλόκαιρο,  πόθοι κι επιθυμίες,
στο τραπέζι βουνά από κεράσια (ή βύσσινα,  εγώ το ίδιο τα βλέπω),  οι γυναίκες ξεκουκούτσωναν,  μετά θα τα έβραζαν με ζάχαρη μέχρι να γίνουν γλυκό του κουτουλιού,  ή μαρμελάδες ή κομπόστα, κι ήταν μια διαδικασία που θα κρατούσε ως αργά το βράδυ,    κατακόκκινο σκηνικό,  ζουμερό και προκλητικό.

..κι εκείνη την άλλη ταινία,  με την Νταιάν Κήτον,  πάλι ολόγλυκο σκηνικό με βάζα από μαρμελάδες και φρούτα να βράζουν με ζάχαρη,  για να πωληθούν ως προιόντα σπιτικά.  Είχε αφήσει πίσω της καριέρα,  φίλους και τη ζωή στην πόλη,  εξ αιτίας ενός μωρού που βρέθηκε ξαφνικά να έχει την ανάγκη της.

''ποιότητα ζωής'' νομίζω ονομάζεται αυτό..

*όποιος έχει περισσότερες πληροφορίες για τις δυο ταινίες,  ευπρόσδεκτες :)

τις Κυριακές

Θα κρύβω τον ήλιο πίσω από λεπτά υφάσματα
Θα γεμίζω τα βάζα με λουλούδια απ΄τον κήπο
Θα σε ταίζω μπουκιές με τυρί,  λάδι και ρίγανη


Θα αφήνω υγρά αποτυπώματα στην άμμο
Θα διαβάζω αλμυρές σελίδες
Θα μυρίζω αντιηλιακό
Θα μαζεύω κοχύλια
Θα φτιάχνω πύργους
Θα ακούω τα γέλια των παιδιών

τι σου είναι η αγάπη τελικά

Ήσυχη νύχτα..  Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια.  Και στη γωνιά του δρόμου κάποιος έπαιζε από νωρίς φυσαρμόνικα.  Δυο κάργιες,  σ΄ένα γέρικο κυπαρίσσι,  ξενυχτούσαν στολίζοντας τις φωλιές τους με πολύχρωμα γυαλάκια που είχαν μαζέψει από τα σκουπίδια.

-..  Τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί κάτω κι αντί να στολίζουν τις φωλιές τους τρέχουν συνεχώς..  Τι ψάχνουν..  ρώτησε η μια,  ενώ καθάριζε με προσοχή το λαιμό ενός σπασμένου μπουκαλιού.

-..  Α!  Το κομματάκι που λείπει από την ψυχή τους ψάχνουν.  Και τρέχουν.  Και κολλούν ό,τι βρεθεί στη θέση του προσπαθώντας να παραστήσουν την εικόνα που ονειρεύτηκαν.  Και όλο βρίσκουν κάτι παράταιρο.  Που δεν κολλάει.  Και όλο η εικόνα παραμορφώνεται.  Και όλο το όνειρο χάνεται.  Έτσ΄ είναι οι άνθρωποι.  Μην ασχολείσαι.
-  Κι αυτός εκεί..  τόση ώρα στη γωνιά παίζει φυσαρμόνικα..
-  Άσ΄ τον αυτόν.  Μαδά τ΄ 'ονειρό του και ταίζει τα σκυλιά.
-  Άσ΄ τον αυτόν..  Μπορεί κάτι να ξέρει παραπάνω..,  αλλά δε θα τον ρωτήσει ποτέ κανείς.

Ήσυχη νύχτα.  Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια.
Κι εκεί,  στη γωνιά του δρόμου,  κάποιος έπαιζε συνέχεια φυσαρμόνικα..

Αλκυόνη Παπαδάκη
''Τι σου είναι η αγάπη τελικά''

...

και όμως ζήσαμε