γκρίνια!

Προετοιμαζόμουν για ένα ποστ χχμμμ..  κάτι σαν αποχαιρετιστήριο αυγούστου και καλοκαιριού,  αλλά παρ όλο το χθεσινό αεράκι και τη ζακέτα στους ώμους το βράδυ στη βεράντα,  η σημερινή μέρα στη θάλασσα ευτυχώς με διέψευσε..
Η πιο ζεστή,  η πιο διάφανη,  και η πιο ηλιόλουστη βουτιά όλου του καλοκαιριού,  το οποίο με επιμονή και θάρρος δηλώνει έντονα και καυτά ακόμη την παρουσία του..

Το άλλο όμως που ήθελα να συμπληρώσω,  και θα το πω,  ασχέτως καιρού είναι οι σκέψεις μου για την γκρίνια..
Δεν ξέρω αν απλά είμαστε γκρινιάρικος λαός μέσα σε όλα τα υπόλοιπα στραβά που μας χαρακτηρίζουν ή αν είναι πρόβλημα των ανθρώπων όλου του κόσμου..  αλλά όλα αυτά που άκουγα στις αρχές του καλοκαιριού..  κινδυνολογίες,  αχ και βαχ και μιζέρια,  πολύυυ μιζέρια..

δεν είχαν καμμία σχέση με το μετά..  όπου όλοι λίγο πολύ κάναμε κουτσά στραβά αλλά και ολόκληρα τις διακοπούλες μας,  τις βολτίτσες μας στη θάλασσα,  τις βουτιές μας και τις εκδρομούλες μας,  κι έτσι περάσαμε ένα μούρλια καλοκαιράκι,  και χαλαρά και φραπεδένια και με βιβλιαράκια και με παρεούλες και χωρίς να μας λείπουν τα βασικά..  σωστά;

Μήπως τελικά το κάνουμε κέφι το κλάμα έτσι ώστε μετά να μπορούμε να  αποδείξουμε το πόσο ωραία ξέρουμε να περνάμε καλά;

''Ο ερωτευμένος Πολωνός''

''Aρπάζονταν απεγνωσμένα σαν ναυαγοί μεταξύ τους,  ο βόμβος από το νυχτερινό πλοίο τους προσπερνούσε,  δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τι ακριβώς ήθελαν,  να πνίξουν τον άλλον για να σωθούν ή να θυσιαστούν για να τον σώσουν.''


απόσπασμα από τον ''ερωτευμένο Πολωνό''
της Μάρως Βαμβουνάκη

καλοκαιρινές στιγμές

Θέλω να πιστεύω πως είσαι κάπου εκεί..

Ανακαλύπτεις νέους τρόπους επικοινωνίας και προσέγγισης..
Τριγυρνάς σε απάτητους δρόμους..
Γυρίζεις τις σελίδες του αγαπημένου σου βιβλίου..
Ξυπνάς..  Κοιμάσαι..
Σκέφτεσαι..
Ξεπλένεις την αλμύρα από το δέρμα σου..
Απλώνεις τα ρούχα σου στη βεράντα..
Στεγνώνεις την βρεγμένη σου πετσέτα..

και ρουφάς την κάθε σου στιγμή,  αντίδοτο στην μελαγχολία ενός φθινόπωρου που έρχεται..

καλοκαίρι και καταχνιά

''Η ζωή είναι γεμάτη από μικρές ευλογίες σαν κι αυτήν  -  όχι μεγάλες και σπουδαίες ευλογίες,  αλλά μικρές και βολικές..  Έτσι,  μπορούμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας..''


καλοκαίρι και καταχνιά
Τένεσυ Ουίλιαμς

ψευδαισθήσεις

Σε φανταζόμουν σ' ένα παράθυρο που έβλεπε σε κάποιο δρόμο άγνωστο για μένα,  είχες αλλάξει γειτονιά χωρίς ένα αποχαιρετισμό,  έλεγα πως θα γελούσες αφήνοντας μας πίσω σου,  σαν ένας ηθοποιός που βαρέθηκε να παίζει το ρόλο του και έφυγε διπλωματικά από τη σκηνή,  κρυφογελώντας μέσα του από τα σαστισμένα πρόσωπα των θεατών..


Πέρασε καιρός,  συνήθησα..  όλους και όλα εύκολα μπορείς να τους ξεχάσεις ή να τους αντικαταστήσεις,  και εκεί επάνω σε είδα ξανά..

Άλλο πρόσωπο,  άλλα ρούχα ακόμη κι ο τρόπος που μιλούσες στη συντροφιά σου είχε αλλάξει,  όμως όχι όσο θα ήθελες ή μήπως δεν ήθελες;

Σε πρόδωσαν τα ποιήματα που ξεχείλιζαν λέξεις στο πέρασμα σου και τα δάχτυλα σου που έσφιγγαν έναν πίνακα του Η....  Το δειλό περπάτημα και ο τρόπος που λύγιζες το πρόσωπο προς τον συνομιλητή..

Θυμάμαι πως κάποτε λέγαμε πως δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.  Τουλάχιστον επάνω σ αυτό δεν διαψευστήκαμε ως τώρα!

ΚίΤΡινΟ

Jack Vettriano


Όλο και κάπου θα την έχω ξαναδεί αυτή την εικόνα,  ειλικρινά δε θυμάμαι,  ή που έχει αρχίσει να χτυπάει την πόρτα το αλτσχάιμερ ή που οι πληροφορίες είναι πια τόσες πολλές κι η μνήμη ανίκανη να τις συγκρατήσει όλες.
Βρέθηκε μπροστά μου σε μια αναζήτηση στο google,  και την λάτρεψα,  κυριολεκτικά χάθηκα μέσα της.

Παλιά λοιπόν,  το καλοκαίρι δεν ήταν ΜπΛε,  παρ' όλο που περνούσαμε όλο τον Ιούλιο τότε στη θάλασσα,  γιατί αυτός ήταν ο μήνας ο καλός,  τον Αύγουστο ερχόταν οι αέρηδες και γέμιζαν τα νερά μέδουσες,  και βρώμιζαν από τα φύκια..  ήταν καθαρό,  λαμπερό,  ΚίΤΡινο..  εκτυφλωτικό θα έλεγα..

Τα ψάθινα καπέλλα μας,  τα ποδήλατα,  τα σορτς,  η άμμος,  ο ήλιος,  οι διαφημίσεις των αντιηλιακών,  οι φιλίες,  το γδάρσιμο στο γόνατο,  ο πόνος,  η αναμονή,  η βόλτα,  τα πέδιλα,  τα πεζοδρόμια,  οι καλαμιές,  τα στάχυα,  τα καλαμποκοχώραφα,  οι πλαγιές,  τα γέλια,  το παιχνίδι,  η ειλικρίνεια,  το κλάμα,  η μεσημεριάτικη ξεκούραση,  τα πρωινά,  τα άστρα τις νύχτες,  τα θερινά σινεμά..

όλα μαζί έφτιαχναν ένα καλοκαίρι που αν με ρωτούσες θα σου έλεγα πως είχε ένα χρώμα γεμάτο,  απόλυτο και κιτρινοχρυσαφένιο!

ΜπΛέ

Ήμουν σε ένα τόπο όπου ο χρόνος ήταν απλωμένος σαν ωκεανός στα πόδια μου..

μόνο αυτό..

σκέψεις

Zω τον πιο αποσυντονισμένο Αύγουστο της ζωής μου..
τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο έλκοντας σα μαγνήτες τα άσχημα τα καλά και το ανάποδο..  οπότε καταλαβαίνετε το σφίξιμο στο στομάχι δίνει τη θέση του στην τρελλή χαρά και πάει λέγοντας..

Το σίγουρο είναι ότι όλο αυτό,  έχει βοηθήσει σε γενικότερο ξεκαθάρισμα σκέψεων και αποφάσεων,  δε ξέρω το πως,  αλλά νιώθω για τα καλά το που είμαι,  ποιά είμαι,  τι έχω και τι θέλω..  ακόμη και το τι δεν θέλω..
Πρόσωπα πολλά που είχαν πάρει σημαντική θέση στην ζωή μου και στην καρδιά μου,  βγαίνουν από το παιχνίδι και το ανάποδο..

Ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού σβήνει σιγά σιγά,  οι μέρες μικραίνουν,  ο ήλιος δύει νωρίτερα,  συννεφιάζει συχνότερα και γενικότερα όλα δείχνουν ότι έρχεται Σεπτέμβρης κι αυτό μ αρέσει πολύ,  πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεστε..

Γεμίζει και η blogόσφαιρα με posts,  εμπειρίες,  φωτογραφίες και συναισθήματα,  τις κάνω κέφι αυτές τις επιστροφές,  κι εύχομαι την επόμενη εβδομάδα που θα τα ξαναπούμε να είστε πια όόόόόλοι εδώ..

αυτό

Θα μπορούσα να γυρίσω τον κόσμο με ένα τροχόσπιτο κι ένα φόρεμα..  να το πλένω το βράδυ,  να κοιμάμαι γυμνή και να το ξαναφοράω το πρωί..

Αντ'  αυτού  είμαι εγκλωβισμένη σε μια πόλη που με τη σειρά της είναι εγκλωβισμένη,  δε ξέρω που,  κι αυτη..

Παντού κάγκελα.  Κάποιες φορές τόσο ψηλά και με τόση απόσταση μεταξύ τους που μπορείς να περάσεις με άνεση από ανάμεσα,  αλλά είναι ο αέρας που πιέζει είναι και το ότι δεν υπάρχει αυτό το ''άλλο''  για το οποίο θα μπορούσες να το κάνεις αυτό..  κίνητρο το λένε ή σκοπό;

Εγώ το λέω ''φόβο''.
Είναι σα να έχει βρέξει ''φόβο'',  σα να έχει χιονίσει ''φόβο'',  σαν κάθε βήμα που κάνεις με λίγο περισσότερο θάρρος να υπογραμίζεται με τον ''φόβο''.

Δε ξέρω πως το διώχνεις αυτό,  κι αν είναι συνώνυμο της ανασφάλειας ή της κατάθλιψης ή αν πρέπει να το παλέψεις ή να παραμείνεις αδρανής,  αλλά νιώθω πως όπου και να πάω,  εδώ πάλι είμαι μ αυτό το κάτι τις να με πολεμάει και να βαραίνει τις σκέψεις και το στομάχι μου..

παρένθεση

Εdward Hopper




Ήθελε να τον κάνει να τρέχει πίσω της αδύναμος,  να φωνάζει το όνομα της και να την παρακαλεί πεσμένος σα σκυλί στα τέσσερα..  μα αντί για αυτόν,  σύρθηκε αυτή..


..σύρθηκε τόσο,  που δεν έμεινε τίποτα,  παρά ένα σώμα από δέρμα,  κόκκαλα.. και μια ψυχή..

μήτε σκέρτσο, μήτε νάζι, μήτε φωνή..
μόνο ένα ''δε θέλω,  μη''  σαν ψίθυρος σιγανό σε κάθε έναν που πήγαινε απαλά να την αγγίξει από τότε και στο εξής..

Μια μέρα με καλή παρέα ισοδυναμεί με ενός έτους blogging  +  facebook  +  twitter μαζί!

ουτοπία

Το μυαλό του κάθε ανθρώπου μου θυμίζει δάσος πυκνό,  δυσδιάβατο και ακατανόητο..

Μου έχει τύχει να θαυμάσω τέτοια δάση από μακριά,  δίχως να προσπαθήσω καν να ακουμπήσω έστω το πρώτο δέντρο..  ίσως και να το απέφυγα θέλοντας να κρατήσω την αρχική μου εντύπωση και εικόνα..

Μου έχει τύχει να περπατήσω για λίγο ένα τέτοιο δάσος προσπαθώντας να κάνω το δύσκολο κατανοητό..  πολλές φορές θα ήθελα να έχω εκείνες τις μαντικές ικανότητες που θα με βοηθούσαν στην κατάκτηση του..

Το  ακατόρθωτο όμως είναι να βρω ένα δάσος όμοιο με το δικό μου..  ίδιος αριθμός δέντρων,  ποιότητα,  ποσότητα,  ατμόσφαιρα,  μυστικές κρύπτες και χιλιάδες ζωάκια που θα με έκαναν να αποκρυπτογραφήσω εύκολα κάθε του κρυφή γωνιά.. 

πεφταστέρια

Θα σουρουπώνει,  όταν θα δεις στον ουρανό ένα κατακόκκινο μπαλόνι ελευθερωμένο από τα δάχτυλα ενός  μικρού παιδιού.

Θα ανάψεις μια φωτιά

Θα ξαπλώσεις στην αμμουδιά
τα χέρια κάτω από κεφάλι

Θα ξεχαστείς στην απειρία
Θα θαυμάσεις
Θα απορήσεις
Θα νιώσεις μικρός

Θα μου ζητήσεις ένα ποτό,  ίδιο με τότε

Και χωρίς να στρέψεις το βλέμμα από τα άστρα
Θα γεμίσεις τις τσέπες σου μ αυτά..




''Και μες το αίμα σου
Έν'  άστρο πάντα ταξιδεύει''

Είσαι όμορφη
Αλφαβητάριο,  1954
Τάκης Βαρβιτσιώτης

βροχερό απόγευμα

Έχει μια μελαγχολία η βροχή.  Κάτι σου παίρνει και κάτι σου αφήνει.  Ανάκατο κι ακαθόριστο συναίσθημα.
Μολυβένιος ουρανός,  γκρίζα θάλασσα,  νοτισμένοι δρόμοι.  Στα τζάμια ριπές νερού.  Ιδανική μια κούπα ζεστού,  μυρωδάτου καφέ,  αλλά παρασύρομαι στο να παραγγείλω παγωμένο φραπεδάκι.

Απόψε,  ο καιρός μοιάζει λίγο με τα δικά σου συναισθήματα.  Πότε έτσι και πότε αλλιώς,  το πρωί έκαιγαν οι πατούσες σου καθώς άπλωνες ξυπόλητη τα ρούχα στην αυλή.  Το απόγευμα με διάθεση Φθινοπωρινή,  σου απαγόρευσε να φορέσεις το φόρεμα με τις λεπτές τιράντες.

Κι η χθεσινή παραδεισένια θάλασσα σου,  ίσως να σε φιλοξένησε για τελευταία φορά παραδομένη σε μια καυτή,  νωχελική  ηρεμία.
Ίσως ένα δυνατό αεράκι να γυρνάει από εδώ και στο εξής τις σελίδες του βιβλίου σου κι η θάλασσα σου να δείχνει οργισμένη.

Και τότε θα αρχίσεις να της μιλάς..  για να την ημερέψεις πάλι!