1 euro can make a difference

Από το προφίλ της Ναταλίας στο facebook
*


Έχω την τύχη φέτος να δουλεύω σε δύο ταινίες!
Δύο ταινίες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους αλλά και ταυτόχρονα πολύ ξεχωριστές.
Η μία (στην οποία έχω αναλάβει τη σκηνοθεσία), φιλοδοξεί να γίνει ένα από τα πρώτα ελληνικά sci-fi και να αποδείξει ότι μπορούμε και στην Ελλάδα να γυρίζουμε ταινίες επιστημονικής φαντασίας!
Η δεύτερη (στην οποία ασχολούμαι με τα σκηνικά και τα κοστούμια) είναι ένα θρίλερ- σπλάτερ για να είμαστε πιο ακριβείς- που θέλει να ξεχωρίσει και να αποκτήσει τη θέση του σε ένα είδος που στον Ελληνικό χώρο ανεπαρκεί (αν δεν εκλείπει πλήρως).

Οι δύο ομάδες αποτελούνται από άτομα ιδιαίτερα συνεπή και ταλαντούχα, με αγάπη στον κινηματογράφο τα οποία κάνουν πραγματικά επαγγελματική δουλειά (χωρίς βέβαια να πληρώνονται!)

Λόγω της έλλειψης πόρων και χρηματοδότησης, στραφήκαμε στην χρηματοδότηση μέσα από το crowdfunding. Το crowdfunding είναι ένας τρόπος όπου όλοι μπορούμε να γίνουμε “συμπαραγωγοί” και να βοηθήσουμε στη δημιουργία μιας ταινίας.
Το ζητούμενο δεν είναι να βάλουμε πολλά χρήματα. Το ζητούμενο είναι το μικρότερο ποσό, το οποίο όμως όταν δίνεται από πολλούς ανθρώπους αρχίζει να πολλαπλασιάζεται και να παίρνει αξία και δύναμη!
Όλα αυτά βέβαια, αν το project μας αρέσει και μας καλύπτει! E-very contribution counts/ Even 1 euro can make a difference! Αν σας φαίνεται ενδιαφέρουσα κάποια, μπορείτε να γίνετε μέρος αυτής!

Ευχαριστούμε πολύ! Παρακάτω παραθέτω τις δύο καμπάνιες στο indiegogo
http://www.indiegogo.com/projects/e-social 
http://www.indiegogo.com/projects/support-carnivore-a-greek-splatter-film

νιώθω σαν κονσέρβα με σαρδέλες

Νιώθω σαν κονσέρβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν να 'ρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα να 'ναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.
Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.
Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.
Νιώθω σαν να 'χεις δίκιο, είπα.
Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.
Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.
Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.
Νιώθω σαν να μην μ’ αγαπάς, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σ’αγαπώ εγώ πιο πολύ απ’ ό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.

 Charles Bukowski / Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ
Mετάφραση: Νίκος Αδαμόπουλος

ελαφρότητα

Αχ από μόνο του αυτό..  τι ωραίο !!!

Δεν είναι ο
έρωτας που με μαγεύει,  είναι αυτή η ελαφρότητα..  αυτό το δε με μέλει κι η ξεγνοιασιά μέσα από τη σιγουριά του πόθου και της επιθυμίας..

ένα κορίτσι διαβάζει αναγκαστικά

Kαλύτερα δε γίνεται..  ελπίζω ούτε χειρότερα..  και μια που οι καταστροφές δεν έρχονται μια μια αλλά όλες μαζί..  με το που πιάνεις πάτο λέει η Α. αν ήδη επιζείς..  παίρνεις βαθιά ανάσα και ανασηκώνεσαι.  Επανάληψη κουραστική αλλά αναπόφευκτη..  με απλά λόγια ''αν μπορείς κάνε και αλλιώς''.
Βύθισμα σε σελίδες βιβλίων οπότε,  μοιάζει με νεράκι στην έρημο αυτό τον καιρό και κάνω πως δε θυμάμαι το ''δε μπορώ να επικεντρωθώ'' και έχω στα χέρια το ''γενέθλια ξανά''  κι ας ακούγεται επαναληπτική κι η Βαμβουνάκη,  είναι από τις επαναλήψεις που όσο κι αν επαναλαμβάνονται διατηρούν την έκσταση της πρώτης φοράς..  και με την άκρη του ματιού στον ''εκατοντάχρονο που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε'' που στις πρώτες του σελίδες μου φάνηκε χαρούμενο κι αισιόδοξο,  ότι πρέπει για τη φάση μου δηλαδή..  και που μιλάει για ένα παππού που όχι μόνο το έσκασε από το πάρτυ των γενεθλίων των 100 του χρόνων αλλά τριγυρνάει και σε μέρη απρόβλεπτα κουβαλώντας μια κλεμμένη βαλίτσα..  του συνομήλικου μου Γιούνας Γιούνασον..  εκδόσεις ψυχογιός

48

Yπολογίζω πάντα βήματα και κινήσεις,  όσο για να συνειδητοποιήσω το ανεξέλεγκτο..  που εξαντλεί την υπομονή μου και στέλνει χιλιόμετρα μακριά την αισιοδοξία μου..
Διπλώνομαι προς το εσωτερικό του σώματος μου,  παύω να αναζητώ.
48 υπέρβαρες μέρες..

σημεία αναφοράς

Oι λεπτομέρειες χάνονται και μια δύναμη χωρίζεται σε φάσεις..  ανά δεκαετίες κυρίως..  παραγωγικές ή όχι με σημείο αναφοράς την τοποθέτηση του ''ήμουν''.  Με ερωτηματικά ή χωρίς,  το πιο σημαντικό είναι η συνείδηση..  δεν είναι καθόλου χειροπιαστό το ποιός ήμουν / είμαι..  ποιός είναι ο δρόμος που θέλω να διανύσω,  που θέλω να φτάσω οι περισσότεροι είμαστε σαν το φύκι..  μας παρασύρει το πιο ασήμαντο αεράκι..

η πιο τρυφερή μορφή αγάπης

Το ξέρω πως κάποιος ιστορίες επιρεάζουν αρνητικά πολύ περισσότερο τους γύρω από μένα παρά εμένα την ίδια..  μοναδικός λόγος πως εγώ προσπαθώ να επιβιώσω ζώντας την κάθε λεπτομέρεια,  άλλες φορές υπερβάλλοντας κι άλλες αδιαφορώντας..  και κάθε εμπόδιο που ξεπερνώ είναι ένα βήμα..  ενώ όλοι όσοι είναι έξω από μένα αλλά πολύ κοντά μου παρακολουθούν την εξέλιξη..  χωρίς να μετρούν τα βήματα κι αυτό τους τσακίζει..  τόσο όσο να βλέπουν όνειρα που περιέχουν λυγμούς
..  είναι κι αυτός ένας τρόπος να καταλάβεις την επιρροή που έχεις απέναντι σ' αυτούς που είναι δίπλα σου αλλά και το πόσο σ' αγαπούν..  μια αγάπη που πνίγεται στην καθημερινότητα αλλά εκδηλώνεται στον πόνο με την πιο τρυφερή της μορφή..

νύχτα / μέρα

Στο κρεββάτι λίγο πριν τον ύπνο οι σκέψεις χουχουλιάζουν κι ανθίζουν σα λουλούδια την άνοιξη,  έτοιμα να δώσουν καρπούς.  Η νύχτα είναι μια ψευδαίσθηση..  που χάνεται πριν καν προλάβεις να την περιγράψεις..  τόνοι χαρτιών και λέξεων θυσιάζονται στην πραγματικότητα μιας μέρας που ξεκινά βαμμένη με φως

κάθε φορά, για πάντα

Κάθε φορά που ντύνομαι με νέα φορεσιά λέω αυτό είναι,  αυτή μου ταιριάζει κι άλλη καμιά,  διαλέγω τα χρώματα,  την χαίρομαι,  την καμαρώνω,  κοιτάζομαι για ώρες στον καθρέφτη..  λέω να..  έτσι να ντύνομαι πάντα..  προχθές ήταν το μαύρο,  χθες το λευκό και σήμερα ερωτευμένη με το μωβ..  για πάντα λέω..  αυτό θα είναι το χρώμα μου για πάντα κι εννοώ όλους τους προσεχείς μήνες κι όλες τις προσεχείς εποχές..



                                                               ________________

σάββατο

Kάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες είναι και τέλος και αρχή μαζί.  Το πιο ανώδυνο τέλος κι η πιο γλυκιά,  η πιο αυθόρμητη αρχή.  Σιγή και φασαρία μαζί..  το γαλάζιο της θάλασσας και το κίτρινο του ήλιου..  κι αν τα σπίτια κρύβονταν μέσα στην ομίχλη θα ήταν η πιο τρυφερή στιγμή..  

σκέψεις

«Τα απλά πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Είναι πάντα προτιμότερο να είσαι ειλικρινής και αληθινός. Να κάνεις ό,τι καλύτερο με αυτά που έχεις. Να είσαι χαρούμενος με τις απλές απολαύσεις. Και να έχεις θάρρος όταν τα πράγματα πάνε στραβά»

Laura Ingalls Wilder


Κι όταν πάνε στραβά να θεωρείς ότι είναι μια ευκαιρία για ένα βήμα παρακάτω !

λάθος στιγμή

κρυώνω ακόμη και κάτω απο πολλά σκεπάσματα και μια ζακέτα χωρίς να έχω πυρετό..  έλεγα στην Α.  πως έχω περίπου ένα χρόνο να πάθω αυτό που ονόμαζα αλλά δεν ήταν ''κατάθλιψη''.  Όμως λίγο,   αυτές τις μέρες,   ένιωσα πάλι αυτη την αίσθηση..  σα να ήμουν σε ένα τούνελ αλλά σα να το συνειδητοποίησα με το που έβγαλα το κεφάλι μου έξω από αυτό..  και σαν μόλις να ξαναβγήκα στη ζωή και στον κόσμο και να φοβάμαι μήπως δεν μπορέσω να βγω ολοκληρωτικά..  που όμως πριν να ολοκληρωθεί αυτός ο φόβος μου εγώ είμαι ήδη έξω..
Υπήρξαν εποχές που με κατάπιαν.  Και που εγώ μου έδωσα το δικαίωμα να κοπώ σε χιλιάδες κομμάτια..  μέχρι που άρχισα να φωνάζω πως δεν θέλω άλλο αίμα να τρέχει άφθονο ανάμεσα από τα μπούτια μου και είπα φτάνει,  είπα με θέλω ολόκληρη κι άρχισα να με μαζεύω χιλιοστό χιλιοστό κι από τότε έχουν περάσει χρόνια και πονάω με κάθε άγγιγμα στο καθ' ένα από αυτά τα απειροελάχιστα κομμάτια.
Όταν φοβάσαι ή που μαζεύεις τα πόδια σου ή που σαν κι εμένα κλωτσάς με όση δύναμη κι ας μην ξέρεις τι κλωτσάς.  Καμμιά φορά νομίζεις ότι είσαι στη θάλασσα και παλεύεις με τα κύμματα και καμμιά φορά τα κύμματα είσαι εσύ κι η αναμέτρηση με την άλλη πλευρά του εαυτού σου. Τι θέλει αυτή η άλλη πλευρά;  Και ποιός της επιτρέπει να υπάρχει και να έχει λόγο και εξουσιοδότηση να μιλάει για πάρτι σου;
Αυτοκαταστροφή είναι όταν κάνεις κάτι που εκείνη τη στιγμή δεν λειτουργεί η λογική αλλά η παρόρμηση και δεν μπορείς να σκεφτείς ότι αυτή η πράξη θα σου προκαλέσει πονοκέφαλο,  ή κρίση πανικού ή τρέμουλο σε όλο σου το σώμα και θα σε ρωτούν ''θές τσιγάρο'';  και θα το πέρνεις χωρίς σταθερή κίνηση και θα τραβάς την πρώτη ρουφηξιά αλλά το μυαλό σου και το σώμα σου θα είναι ξύλινα σε σχέση με την όλη κατάσταση που θα είναι τόσο δύσκολη που θα θες απελπισμένα να τελειώσει αλλά οι άλλοι θα ρουφάνε όλο κι ακόμη λίγο από σένα που σύρθηκες κι έπεσες γεμάτος λάσπη στα χώματα.
Μερικοί άνθρωποι δεν σε ακολουθούν.  Τραβούν το δικό τους δρόμο,  με σκέψη ή χωρίς,  με ωριμότητα ή χωρίς δικό τους πρόβλημα..  Με κάποιους ανθρώπους δεν έχεις σημείο επαφής..  μόνο που όταν το καταλαβαίνεις είναι πια αργά..  είναι σαν το μήλο που το τρως με τη φλούδα του και άπλυτο και στο τέλος νιώθεις στο στόμα σου την πικράδα του φαρμάκου που το έχουν ραντίσει.  Αυτό που σε ενώνει μαζί τους είναι αυτό που έχεις στο μυαλό σου..  αυτό που ΘΑ ήθελες..  αυτό που κάποια στιγμή έβαλες στόχο..  λάθος στόχο..  λάθος ανάγκη..  λάθος στιγμή..  

παρεπιπτόντως

Καμμιά φορά ο χρόνος σταματάει σε φάσεις περίεργες,  ας πούμε χθες σταμάτησε στη φάση ''πάω στο γιατρό''..  ένας ξανθός,  ξενέρωτος,  γελαστός..  προσποιητά ξανθός,  φυικά ξενέρωτος,  γελαστός..  τι έξυπνος τρόπος να κάνεις promotion και να πάρεις και 40 ευρώ..  κανείς γιατρός που σέβεται τον εαυτό του δεν είναι πια στο Ε.  δεν έχει μείνει άνθρωπος που να θυμάται πως κάποτε σεβόταν τον εαυτό του..  θέλω να φύγω μακριά από μηχανήματα που ξεμπλοκάρουν τους μυς..  θέλω να φύγω μακριά από ανόητες επισκέψεις..  θέλω να φύγω μακριά από το καινούργιο μαγνητικό μηχάνημα..  φοβάμαι τους τεράστιους μαγνήτες και τα κλειστοφοβικά μαύρα δωμάτια..  φοβάμαι να βλέπω οθόνες και πλάκες με φθαρμένα κόκκαλα..  θέλω να πλένω τα δόντια μου τις νύχτες φορώντας πυτζάμες με ροζ αρκουδάκια..  θέλω να πάω ξανά σχολείο,  να γίνω μικρή και δυνατή και να πηγαίνω εκδρομή ημερήσια,  και να μιλάμε με τις φίλες μου γι αγόρια και η Γ. να είναι κολλημένη με τον ΠωςΝαΤονΕλεγανΑραγεΔεΘυμαμαιΠιαΤοΟνομαΤου..  κι εμένα να με περιμένει έξω από τα κάγκελα ο Σ.  και η αλλη Γ.  να μην έχει γκόμενο και να γελάμε και να τσατιζόμαστε και να έχουμε εγωισμούς και μικροπρέπειες και να υπερβάλλουμε με το ΕΓΩ μας..  τώρα πιο ''εγώ''..  τρια γράμματα όλα κι όλα τσαλαπατειμένα κι η οξεία ολόκληρος,  απόλυτος,  ατόφιος πόνος να υπογραμμίζει μια ύπαρξη που έχει πάρει την φθίνουσα..

εκείνος θα αργούσε

Έβαλε σε μια μεταλλική λεκάνη χλιαρό νερό.  Βούτηξε τις κάλτσες που φορούσε μέσα από τις μπότες όλη τη βδομάδα.  Τις άφησε να μουλιάσουν.  Έπιασε με το δεξί τον κύβο από πράσινο σαπούνι.  Άρχισε να τρίβει μάλλινες φτέρνες και δάχτυλα.  Τις ξέπλυνε..  τις στράγγιξε.. τις άπλωσε να στεγνώσουν πλάι στη φωτιά.  Έξω χιόνιζε..  Εκείνος θα αργούσε να 'ρθει.

Είχε μια γλύκα χαλάρωσης όλο αυτό..

ροζ-μωβ

Ξεχνάω.  Με ρωτούν κάτι και πιέζω το μυαλό μου να θυμηθεί..  βασικά πράγματα..  ας πούμε το τι κάνω τώρα..  ίσως γιατί πρέπει να απαντήσω με μια λέξη ''υπομονή''  κι η ''υπομονή'' είναι λέξη με μεγάλες απαιτήσεις και με κουράζει..  τόσο που θα μπορούσα και να πεθάνω από αυτή την κούραση..  Θυμάμαι μόνο νούμερα που τα λένε κωδικούς και μπαίνω στα παράθυρα και για να βρω ονόματα..   κι από όλα αυτά πρέπει να διαλέξω ένα που θα γίνει το αγαπημένο μου ή το μισητό μου..  η κομμώτρια μου μου δηλητηριάζει τα μαλλιά βάφοντας τα μπλε..  δεν μ ' αρέσει το μπλε αλλά αυτή επιμένει..   πονάω..  στην καρέκλα..  στον καναπέ..  στο κρεββάτι..   γιατί οι άνθρωποι όταν είναι να πεθάνουν δεν το κάνουν με απλό τρόπο αλλά πιό πριν αρρωσταίνουν και ταλαιπωρούνται και κλαίνε και πονάνε και απελπίζονται - δεν έχω πόδια να περπατήσω χιλιόμετρα..  το μυαλό μου έχει σβήσει κάθε σκέψη και κάθε πράξη..  και το ''καλά''  παίζει σε δίσκο βινυλίου..  α ρ γ ά..
Μη κινείς αυτό,  μη τεντώνεις το άλλο..  πρόσεχε πως κάθεσαι..  ξάπλωσε..  πονάω..  σήκω..  περπάτα..  μικρά βήματα..  όχι απότομες κινήσεις..  θα σπάσεις..  θα χωρίσεις στα δύο  ή στα πέντε ή στα δέκα..  πρόσεχε λοιπόν..

Θέλω να ανοίξω μια τρύπα στη γη και να χωθώ για να το πω..
Μου λείπουν εκείνες οι μέρες που ήταν ροζ-μωβ..  καθαρό,  λαμπερό,  ατόφιο ροζ-μωβ κι εμένα δεν μου άρεσε τίποτα γιατί πάντα ήθελα το άλλο..  αυτό όμως δεν έκανε τίποτα να χάσει την αυθεντικότητα του.. 

όλα θα πάνε καλά;

Και αφού χριστούγεννα δεν είδες
μπορείς να πεις τώρα ανάσταση;


Κι αν ναι θα αποδειχθεί στο χρόνο;

λεζάντα

Πιέζω το μυαλό μου να σκεφτεί κάποια λεζάντα..  έτσι για να δικαιολογήσω την ύπαρξη αυτής της φωτογραφίας (αλλά και κάθε φωτογραφίας) στον χώρο μου..  μάταια..

εφευρέσεις

Το   α ν έ φ ι κ τ ο   έχει κατασκευαστεί /
για να υπάρξει /
η    π ο ί η σ η /

σ.β.

do what you love

Η πρώτη λέξη που είπα από μέσα μου με το που άλλαξε ο χρόνος ήταν ''αγάπη''..
Το 2014 μας βρήκε να παίζουμε ''σοκολατάκια''..
Ξύπνησα νωρίς,  έφτιαξα καφέ και διάβασα λίγες παραγράφους από Βαμβουνάκη (είπα και μου έφεραν το ''γενέθλια ξανά'')..
Έπλεξα μερικές σειρές..
Είδα το ''the call''..
Δεν σκέφτηκα τίποτα αρνητικό..
Πήρα αποφάσεις..