κλικ αριθμός 2

Τελειώνοντας ένα κουτί  Caprice,  έχω να πω πως είναι πολύ πιο δύσκολο να εντοπίσεις αυτό που ακριβώς θέλεις,  παρά να το κάνεις στόχο και να παλέψεις για αυτό..

Ειδικά όταν είσαι ''ψάρι''  κι όταν τυχαίνει να φοράς χοντρά μυωπικά γυαλιά.

Κυριακή απόγευμα

Τίποτα πιο όμορφο από μια χαλαρή,  δημιουργική παρέα.
Χωρίς βαριά βλέμματα και παγωμένα μάγουλα..

Μόνο γέλια κι ευχαρίστηση !

οι ώρες

Εν τέλει οι ώρες θα μπορούσαν να είναι τοσοδούλικες μπαλίτσες μέσα με πραγματάκια,  κάτι σαν τα αβγά κίντερ ένα πράγμα,  με τη διαφορά πως δεν σου προσφέρονται στο περίπτερο έναντι μικρού αντίτιμου,  αλλά είσαι εσύ αυτός που θα φτιάξει το περιτύλιγμα και κυρίως το γέμισμα.  Το δωράκι που θα ήθελες το τοποθετείς ο ίδιος,  και το ξετυλίγεις ο ίδιος.  Το βιώνεις ο ίδιος,  και είσαι πάντα προετοιμασμένος για μικρές ή μεγάλες παραλλαγές,  αιτία συνήθως εξωτερικών αλλά και  εσωτερικών παραγώντων.
Εδώ διευκολύνονται όσοι οργανώνουν ακόμη και το δευτερόλεπτο τους και όσοι ελίσσονται.

Για μένα ο χρόνος είναι πάντα ασαφής,  ακαθόριστος και απεριόριστος ;)

τρυφερότητα

Έχει και η τρυφερότητα τις δικές της πληγές όμως αυτές επουλώνονται γρήγορα..

αναμονή

Η μαγεία του να περιμένεις κάτι,  που σε επιστρέφει στην παιδική σου ηλικία..



σε 3 μήνες χριστούγενα !

πέρασμα

Η ώρα έξη το απόγευμα στης Α.  είχε φως..


..ζήλεψα !

γκρίζος καπνός

Μεταναστεύουν κομμάτια μου ολόκληρα,  κομμάτια από πηγμένο σκούρο αίμα βυσσινί.
Ανεμοστρόβιλος γύρω μου, σταθερός άξονας το ''εγώ''.  Νιώθω ευάλωτη.  Θυμώνω και πενθώ το χρόνο που έχασα χαρίζοντας στιγμές μου.  Στο πρόσωπο οργή.  Σπάω σε ήχους και σκορπάω σε χιλιάδες κραυγές.

-

Με τακτοποιώ σε ακριβό κουτί..

μωβ

Οι φίλοι μου μοιάζουν ακόμη με τα παιδιά που γνώρισα τότε,  30+ χρόνια πριν.  Οπτικά!  Ο χρόνος κι η φθορά τους έχει αγγίξει μόνο στην καρδιά.  Ουρλιάζουν τις νύχτες,  τρελαίνονται τα πρωινά..  έχουν ξεχάσει να ζητούν,  κουράστηκαν.  Δεν έχουν μάθει να ακούν.  Μιλούν ακατάπαυστα.   Πίνουν ποτά και ξενυχτούν. Στέλνουν μηνύματα :
''Είμαι μόνος..''
''μόνος..''
''μόνος..''

''Κοιτάζω τη θέα στην πόλη μέσα από ένα ποτήρι λευκό κρασί'' και μετά παφ..  παύση..  χάνονται στο θυμό τους,  κολυμπούν στις ενοχές τους,  παλεύουν να επιβιώσουν μέσα από τις αλλαγές τους..

-

Δεν είμαστε πια εμείς..
Δεν μπορεί να είμαστε εμείς ΕΚΕΙΝΟΙ..

-

Ετούτος ο Σεπτέμβρης είναι τόσο πολύ μωβ..  τόσο τόσο πολύ μωβ..

να στάζει ζωή

Ανεξαρτήτως όλων,  θα ήθελα να δω ένα παράθυρο,  να στάζει ζωή.

Έναν άνθρωπο να νιώθει ''χορτάτος'' με τις εκάστοτε επιλογές του.
Να μην ξεχειλώνει από δω κι από κει.
Να χρησιμοποιεί την δύναμη αλλά και την ευφυία του υπέρ του.
Να μην διαπληκτίζεται άσκοπα.

Να μη φτάνει στο άκρο,  σ' εκείνο το άκρο όπου όλα, ενώ εσύ σκέφτεσαι να τα κάνεις σκόνη,  αυτά έχουν ήδη χαθεί.
Κι είναι τόσα πολλά και τόσο πολύ σημαντικά.

η πόρτα

Συνήθως,  παραμένουμε στην είσοδο της πόρτας,  αδύναμοι να τραβήξουμε την κουρτίνα,  είτε επειδή η κουρτίνα είναι βαριά,  είτε επειδή μας φαίνεται βρώμικη,  κυριώτερη αιτία όμως είναι ο φόβος.  Απροσδιόριστος,  ασαφής κι ασυνείδητος βοηθάει να παραμείνουμε στην επιφάνεια,  στο φαίνεσθαι,  το οποίο σχεδόν πάντα,  διατηρεί μια ψεύτικη γαλήνη και νηφαλιότητα μια που μόνο εσωτερικά συμβαίνουν ''τα πάντα''.  Και το ''λίγο πιο βαθιά''  του άλλου,  ίσως μας συνταράξει,  ίσως μας κάνει να αναθεωρήσουμε ώστε να χρειαστεί να αλλάξουμε,  να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι,  ή πάλι ίσως μας γεμίσει ενοχές όταν βρούμε εκείνα τα κομμάτια που μοιραία έχει συμβάλλει κι η δική μας συμπεριφορά..
Δύσκολες διαδικασίες ειδικά όταν αυτός που έχεις απέναντι σου δεν απαιτεί αυτό το ''προσέγγισε με σωστά''..

HOW TO BE HAPPY

βροχερή διάθεση

Κι ενώ έχω κάνει τις προσθέσεις και τις αφαιρέσεις μου,  και νιώθω καλά και ασφαλής και λατρεία και αγάπη,  τα πάνω μου και τα κάτω μου επιμένουν να έχουν τις μεταξύ τους έντονες διαφορές και με μεγάλη διάρκεια,  χωρίς να μου αποκαλύπτουν το λόγο.

Πρέπει λέει να αποδέχεσαι τα όσα θέλεις να αλλάξεις στον εαυτό σου.  Φαίνεται πως μόνο μετά την αποδοχή έρχεται το επόμενο βήμα..  Όσο τα χτυπάς,  μένεις στάσιμος..  ίσως για αυτό και η τόση στασιμότητα πια..

η ασάφεια της βροχής

Όπου υπάρχει ασάφεια,  κρύβεται λαμογιά.  Αυτό το κάτι που χρειάζεται αποκρυπτογράφηση,  αν ήταν καθαρό θα ήταν ίδιο με τον ήλιο.  Ασαφής είναι η συννεφιά,  η βροχή,  η σκοτεινιά,  το μαύρο,  το δεν μπορώ,  το ναι μεν αλλά..

-

Βρέχει,  και πως να το πω στο άτυχο φιλαράκι μου που έρχεται από Αθήνα;
Φίλε Α.  δεν θα βρεις τον ήλιο να βασιλεύει ανάμεσα στις μεταλλικές ομπρέλλες..  είμαστε γεμάτοι μπουκωμένα,  υπερχορτασμένα σύννεφα που θέλουν να ξεράσουν τα σωθικά τους πάνω μας.
Και εχθές το βράδυ,  ψαρέψαμε μέσα από την ντουλάπα ένα πάπλωμα που κάποιος από μας πολύ το ευχαριστήθηκε και το βολεύτηκε,  για αυτό ελπίζω εκτός από κάποιο μπουφάν να φέρνεις μαζί σου και κανένα ζεστό μπλουζάκι..

Να μου προσέχεις στο δρόμο ρε..

97%

Έναν Οκτώβρη 2 - 3 χρόνια πριν, επί τριάντα μέρες έβρεχε ασταμάτητα.  Είμαι σίγουρη ότι τότε αγοράστηκαν πολλές ομπρέλλες,  υποπτεύομαι σε έντονα και φωτεινά χρώματα για να ανταγωνιστούν τα ''τριάνταμέρεςγκρίζασύννεφα''.  Φέτος,  το πάθαμε Σεπτέμβρη.  Ευτυχώς με μικρά ηλιοδιαλείμματα.  Αλλιώς δεν το αντέχεις.  Αλλιώς την κατάθλιψη την έχεις στο τσεπάκι.  Αλλά και πάλι πολύ νωρίς βρε παιδί μου.  Πολύ βροχή,  πολύ νωρίς.  Πολύ νωρίς,  πολύ ψύχρα.  Τόσο γκρίζο,  τόσο πολύ.. τοσο νωρίς..
Σήμερα,  είδα ένα παράδοξο,  γκρίζο ραντεβού στο πουθενά.  Όταν δίνεις ραντεβού στην παραλία,  μοιάζει να δίνεις ραντεβού στο πουθενά.  Δεν έχει γωνίες,  δεν έχει ονόματα δρόμων,  τι να πεις στον άλλον;  Έλα να βρεθούμε πίσω από το φανάρι που αν το περάσεις κάνεις ένα τσουπ και φτάνεις στο Ναταλί;  Το Ναταλί είναι κινηματογράφος.  Θερινός.  Είναι ο πρώτος που ανοίγει το Μάιο και ο τελευταίος που κλείνει το Σεπτέμβρη.  Παίζει το ''μαγεία στο σεληνόφως''  κι από ότι φαίνεται μ' αυτό θα κλείσει.  Το είδα,  μου άρεσε..  όχι στο Ναταλί,  στο άλλο, στο Πανόραμα.  Τρελαίνομαι για Κόλιν Φερθ.  Αλλά πιο πολύ μου άρεσε αυτό στον Απόλλωνα.  Το lunchbox. Ανώτερη κατάσταση.
Τι σου έλεγα;  για το ραντεβού το παράδοξο..  ναι !  Περίμενε,  όρθιος,  στο πουθενά.   Άσχημος τύπος.  Ίσως να περίμενε ώρα.  Ίσως το ραντεβού να ήταν στα τυφλά.  Ίσως,  αυτή να τον είδε από μακριά και να μην βρήκε λόγους να πλησιάσει..
Τον προσπεράσαμε και κάτι λέγαμε εκείνη την ώρα για αλλαγές.  Ψιλόβρεχε πάλι.  Περάσαμε απέναντι.  Είναι δελεαστικές οι αλλαγές και μόνο στο άκουσμα τους.  Ρεαλιστικές δεν είναι.  Ή μάλλον δίκοπο μαχαίρι είναι.  Γιατί αυτό το άλλο,  το δελεαστικό,  βιώνοντας το μόνο δελεαστικό μπορεί να μην είναι.
Βασ. Γεωργίου η ψύχρα έκοβε.  Δεν είναι για ζακέτα,  ιδρώνεις.  Μια ματιά στο laptop ενός Φαρμακείου.  Υγρασία 97%.

Η Θεσσαλονίκη που λατρεύεις !

μισά & ολόκληρα

Λοιπόν αυτό το καλοκαίρι δεν το βίωσα ολόκληρο,  το βίωσα μισό,  κουτσουρεμένο,  λίγο.  Το βίωσα από τη μέση του και μετά,  που όμως τελικά δεν ήταν μέση αλλά κάτι προς το τέλος.  Δεν με κάλυψε,  δεν με ολοκλήρωσε,  δεν διάβασα όσα βιβλία θα ήθελα εκείνες τις υπέροχα νωχελικές ώρες στην ξαπλώστρα,  δεν χόρτασα καπουτσίνους φρέντους,  δεν μούλιασα στην θάλασσα,  δεν το εξάντλησα βρε παιδί μου παρ ' όλο που με ένα σχετικό πάθος το έζησα αυτό το λιγοστό κομμάτι του που έζησα.
Και φτάνει ο Σεπτέμβριος στη μέση του,  και δεν έχω καμμία μα καμμία διάθεση να δω στάλα βροχής και φύλλο να πέφτει,   Ούτε διάθεση να διαβάσω κι ας έχω στην αγκαλιά μου βιβλίο τούβλο 900+ σελίδων.  Ούτε να δουλέψω θέλω.  Ούτε οι στάνταρ του Σεπτέμβρη επιθυμίες για καινούργια αρχή και νέους στόχους,  ήρθαν να με βρουν.
Και έπεσε και ψύχρα σήμερα κι έψαχνα κάτι τις να ζεστάνω τους γυμνούς μου ώμους.

-

πλέκω σου το είπα;  με ολόμαλλο νήμα και καλτσοβελόνες,  ναι αυτές που είναι μικρές και συμμαζεμένες και δεν περισσεύουν στο πίσω μέρος των χεριών..  θα φτιάξω ένα κασκόλ να το τριγυρνάω δυο και τρεις φορές στο λαιμό μου και μετά θα φτιάξω και γαντάκια..  είναι ο μόνος λόγος που με κάνει να θέλω να έρθει ο Οκτώβρης και υπόσχομαι να τα φορέσω με τις πρώτες ψύχρες ακόμη κι αν δεν θα είναι απόλυτη ανάγκη..  όπως τότε που ήμουν πολύ μικρή και λέει η μαμά μου πως είχα αγοράσει καινούργια γυαλιά και τα φορούσα στη συννεφιά.

-

Νομίζω πως χρειάζομαι πολύ ένα ταξίδι κι ας είναι και μικρό,  πολύ όμως..  πολύ !!!

σημείο / αναγνώριση / αγάπη

Είχαμε όλο το χρόνο στη διάθεση μας να αναρωτηθούμε,  να αμφισβητήσουμε,  να απορρίψουμε και να αποδεχτούμε..
Στο σημείο ακριβώς που ο κύκλος κλείνει συνειδητοποιήσαμε τι ακριβώς είναι και κυρίως τι δεν είναι αγάπη.
Μεγάλα κομμάτια αμφιβολιών μετατοπίστηκαν δίπλα,  παραδίπλα ή μπήκαν στο τούνελ του πουθενά.
Απόλυτη πλέον η αναγνώριση και η αξία.

Σταθερά..

-

Θέλω να βλέπω της βροχής τα χρώματα !

τρυφερή στιγμή

Ταπ..  ταπ..  ταπ..  έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου,  εγώ διαβάζω ξαπλωτά στον καναπέ,  κι αυτή κοιμάται στη φυσική γωνιά που σχηματίζει το πάτωμα..  μεσημέρια κυρίως,  κατά τη διάρκεια της ξεκούρασης λίγο μετά το φαγητό..  και με μισόκλειστα παραθυρόφυλλα για να ελαττώνεται το φως.

Αυτή η ώρα της ημέρας είναι η πιο τρυφερή,  η πιο συναπαρστική !

τρυφερή φωνή

Δεν ζω για να περιμένω αυτή τη στιγμή,  αλλά όταν έρχεται είναι σα να διανύει η ''τρυφερή φωνή''  όοολη εκείνη την απόσταση σε δευτερόλεπτα,  και μοιάζει με σκέπασμα σε πρωινή δροσιά,  με τάισμα στο στόμα μοιάζει.

Τα διαλείμματα μας φέρνουν πιο κοντά..  αν μπορεί να ειπωθεί έτσι..

πορτοκαλοκίτρινο φως

Τώρα,  υπάρχει φως,  τις περισσότερες μέρες του μήνα,  υπάρχει ένα φως πορτοκαλοκίτρινο,  ζεστό,  καλοκαιρινό σαν χαμόγελο πλατύ και δοτικό.  Το πηγάδι έχει ένα μεγάααλο,  πλατύ στόμιο που βλέπει καθαρά στον έξω κόσμο.
Υπάρχει κυμματισμός,  ανάλαφρα κυμματισμός που με πηγαίνει με ρυθμό,  πάνω - κάτω,  πάνω - κάτω.  Καμμιά φορά και με ένταση.  Κυρίως εσωτερική.
Η μυρωδιά,  και το θολό βάθος πεδίου φαίνονται να ανήκουν στον κόσμο ετούτο,  περισσότερο από το χθες.

τετ α τετ

Ένα ζεστό ντουζ και δεκαπέντε λεπτά ''νιώθω σαν κοριτσάκι'' περπάτημα,  κι έπειτα αναγκαίο τετ α τετ / ανακάλεσμα της μνήμης.  Ακολουθούν,  με αρκετό στρίμωγμα,  ένα χρώμα,  το μαύρο, μια διάσταση,  το βάθος,  κι ένα κατασκεύασμα,  πηγάδι.  
Μέσα στο πηγάδι είμαι εγώ,  ήμουν εγώ..  εύκολα θυμάμαι τη μεταλλική γεύση του,  εύκολα θυμάμαι την πυκνή σύνθεση του λιγοστού του αέρα,  εύκολα θυμάμαι πως το τόσο μακρινό φως του έξω κόσμου θόλωνε ότι βρισκόταν γύρω μου..

-

μη διαχειρήσιμο

Είναι κι εκείνο το συναίσθημα που στερείται δυνατότητα περιγραφής,  όπου όλα υπάρχουν σε διπλάσια ή τριπλάσια σχεδόν ανεξάντλητη ποσότητα χωρίς γεύση,  χωρίς ουσία.  Οι σκέψεις αδυνατούν να έχουν δύναμη ροής,  κι όπου όλα πολύ απλά θα μπορούσαν να είναι πολύ απλά και ''χαλαρά''  όμως κάτι μουλαρώνει κι αντιστέκεται..  μη διαχειρήσιμο σ' αυτό το χωροχρόνο..  ίσως κάποια στιγμή,  αύριο..  μεθαύριο..  στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον..

λατρεμένο όνειρο ζωής..  ποιότητας ζωής..

ΟΤΑΝ

Ο μόνος δικός σου είναι ο εαυτός σου κι αυτόν ακόμη κάποιες στιγμές τον χάνεις,  του προσάπτεις πράγματα,  του θυμώνεις,  διχάζεσαι..
Δικός σου είναι ο καθένας,  εκείνη τη δεδομένη στιγμή..  η επόμενη ακριβώς είναι μια άλλη με ότι σημαίνει αυτό..  φέρνει,  παίρνει,  ξαναφέρνει,  ξαναπαίρνει..
Για αυτό απολαμβάνουμε αυτό το ''ΟΤΑΝ είμαστε μαζί'' !  Και για ''ΟΣΟ''..

θρυματιστήκαμε στον καθρέφτη του f/b

Θυμήθηκα τώρα ότι κάποτε κάναμε λίστες για ό,τι αγαπημένο είχε ο καθένας μας και είχαμε και μια αγωνία για το ποιά κομμάτια της ζωής μας θα γίνουν φανερά..  ανοίγαμε τα χαρτιά μας σιγά σιγά και ένα ένα - άλλη κατάσταση τα blogs - μαγική - γιατί το κρυφό,  το σκεπασμένο,  κρύβει κι ένα μυστήριο κι έχει και μια ατμόσφαιρα !

Τώρα οι επιλογές είναι δύο,  γνωρίζεις τον ''φίλο''  σου από όλες του τις πλευρές,  τον σιδερώνεις από την καλή,  τσαλακώνεται από την ανάποδη..  τον έχεις μπροστά σου κάθε μέρα,  όλες τις ώρες της ημέρας,  έχεις δεν έχεις κέφια,  κάνεις ένα like έχεις δεν έχεις κέφια..  άλλωστε όλα είναι γρήγορα..  πατάς το enter και τρέχεις να πιεις το γάλα σου,  πατάς το enter και συγχρόνως κάνεις τη δουλειά σου,  πατάς το enter και σκέφτεσαι χίλια δυο πράγματα άλλωστε η κίνηση θα επαναληφθεί..  πόσες αναρτήσεις πια μέσα σε χρόνο dt  και τι να μάθεις που να μη το ξέρεις..  και ποιός νοιάζεται για τη γνώμη σου,  και για ποιόν νοιάζεσαι εσύ..  τζερτζελές να γίνεται..  να περνούν οι ώρες,  οι μέρες,  οι μήνες,  οι εποχές..  κομματιαζόμαστε στην πιο fake επικοινωνία που δημιουργήθηκε ποτέ..  κομματιαζόμαστε και μάλλον το 'φχαριστιόμαστε..

Η άλλη επιλογή είναι να μαζέψεις τα βαλιτσάκια σου και να φύγεις..  αλλά που να πας που όλοι / όλα αλέθονται στον ίδιο σκουπιδοφάγο..  που να πας μου λες;

διαβάζω / βλέπω / διασκεδάζω

νομιζω οτι το ''διαβαζω ενα βιβλιο'' ειναι λιιιγο κατι περισσοτερο απο το ''βλεπω μια ταινια''- διασκεδαση ειναι - περιπατος ειναι - το αν θα σε γεμισει ή αν σου αφησει μια μικρη γευση απογοητευσης ειναι σχετικο - εξαρταται απο το τι ειδους ιστοριες θελει να περιβαλλεται ο καθενας μας - για αυτο μην ντρεπεστε αν πχ αν ενα βιβλιο σαν το ''ψαχνοντας για κοχυλια'' σας εκανε να νιωσετε ομορφα - δεν χρειαζεται παντα να ειναι ολα τοσο μα τοσο ψαγμενα για να παμε ενα βημα μπροστα - αυτο μπορει να γινει και με πολυ πιο απλο τροπο ε;

ούτε μια πιθανότητα

Δεν είναι η έλλειψη του ήλιου που με σκληραίνει λίγο λίγο,  είναι οι πλακόστρωτοι δρόμοι και τα τεράστια μπετά,  είναι που δεν υπάρχει έστω κι ένα δέντρο,  κι ούτε μια πιθανότητα να περπατήσω ξυπόλητη σε χώμα,  ως το επόμενο καλοκαίρι,  δεν είναι ζωή η αναμονή,  δεν μπορεί να είναι δυό μήνες μόνο η χαρά,  τόση δύναμη πια αυτή η ενέργεια,  που τίποτα να μη μπορεί να την αντικαταστήσει;

επιστροφές

Είχα την εντύπωση πως οι χορεύτριες,  είχαν πάντα κάτι +συν,  ένα χάρισμα ας πούμε όπου η κίνηση και η αρμονία ήταν απλά επακόλουθα,  και πως το να εκφράζεσαι με το σώμα,  σημαίνει απόλυτη αυτοπεποίηθηση πάνω απ' όλα και υπέρτατο συγχρονισμό με ''τα πάντα''  και πως αυτή η ψυχή που κατά τα άλλα ξεχείλιζε δεν θα μπορούσε να είναι ατελής,  ή φτηνή ή λίγη.

Το ''τρίτο μάτι''  το είχαν οι συγγραφείς,  μια +διαίσθηση,  σαν να μπορούσαν να κοιτάζουν πέρα από το δέρμα και μέσα σε κάθε χαρακτήρα και πως τους ήταν απόλυτα αναγνωρίσιμοι οι άνθρωποι και όχι μόνο αυτό αλλά και το ότι πίσω από κάθε πράξη θα μπορούσε να κρύβεται  εκείνο ή το άλλο, κάθε πιθανός και απίθανος συμβολισμός.

Επίσης πίστευα,  πως κανείς μα κανείς που έχει ζήσει σε ένα τόπο σαν π.χ. τη Σκωτία,  με όλο αυτό   το γοητευτικό περιβάλλον και την επιβλητική φύση και την αριστοκρατική αρχιτεκτονική δεν θα ήθελε ποτέ και για κανένα λόγο να επιστρέψει..  η λέξη ''επιστροφή''  ήταν κάπως συνώνυμη με την ''αποτυχία'',  ή με μια ακύρωση ή μετάνοια μιας παλιάς,  πολύ παλιάς αλλά πολύ σημαντικής απόφασης.

-

Επιστρέφουμε,  εκεί που αγαπάμε και όταν αγαπάμε,  και είναι σαν να λυγίζουμε τα πόδια σε στάση εμβρυακή για να ξανανιώσουμε τη θαλπωρή της κοιλιάς της μάνας.  Κάποιοι επιστρέφουμε οριστικά και αμετάκλητα και κάποιοι άλλοι κάνουμε απλά μια βόλτα σε μέρη παλιά και γνώριμα.

Ανεξαρτήτου ειδικότητας,  σηκώνουμε τείχη,  φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας και προωθώντας τα ''προσόντα'' μας σε μια αλαζονική,  χορευτική επανάληψη.  Το ''χάρισμα''  είναι ό,τι και για τους πολλούς,  μια μικρή ή μεγάλη επίδειξη ικανοτήτων,  ή ένας τρόπος αποδοχής ή επιβολής του ''εγώ'',  κάποιοι είναι λίγο πιο έμμεσοι σ' αυτό.

Demiere Danse

Το αγαπημένο του αγαπημένου (μου),  είναι δυό φορές αγαπημένο..  από τις πιο όμορφες καλοκαιρινές αναμνήσεις

λατρεύω..

τακτοποιημένα

Βρήκε τακτοποιημένα πράγματα αυτός ο Σεπτέμβρης κι αυτό έχει από μόνο του μια ομορφιά. Ακόμη και τα υπόλοιπα,  κάτι ώρες για αυτό και κάτι ώρες για εκείνο,  βρήκαν τις θέσεις τους αριστερά και δεξιά.  Τις νύχτες,  όταν ακούω τη βροχή,  μέσα στο μυαλό μου είναι η θάλασσα.  Η συννεφιά,  προς το παρόν είναι μικρής διάρκειας και υπερισχύει ο ήλιος,  το πιο θετικό που έχει αυτή η χώρα.  
Αγόρασα ένα βιβλίο που έχει 900+ σελίδες.  Και διαβάζω αυτό που πέρσι τέτοιο καιρό είχα αφήσει μισοτελειωμένο στην άκρη.

λατρεύω

Ένα χρόνο+ μετά και λέω μπράβο,  αυτή ήταν επιλογή από τις πιο τυχερές μου..  σχέσεις που έχουν να προσφέρουν,  που σου κρατούν το χέρι και σε οδηγούν βήματα μπροστά,  σχέσεις που αξίζουν εμπιστοσύνη.  Μια χαραμάδα στην ζωή μου,  που έγινε παράθυρο και ίσως δρόμος!

Λατρεύω..

a sunny day

A Sunny Day On The Beach, Viareggio



Ξημερώματα θα ήταν,  άκουγα τη βροχή και σκεφτόμουν πλημμύρες,  κιβωτούς και τέτοια.
Σήμερα το πρωί,  χρειαζόμουν γυαλιά ηλίου,  ο ήλιος ντάλα.  Ο ήλιος φέρνει τη βροχή κι η βροχή τον ήλιο κι ο Σεπτέμβρης έχει κι από τα δύο,  που ο συνδιασμός τους διώχνει τη θάλασσα,  η οποία σπρώχνεται όλο και πιο πολύ στο βάθος του μυαλού μας.  Ότι θα πάμε ξανά θα πάμε,  ότι δεν θα είναι καλοκαίρι όμως αυτή είναι μια πραγματικότητα.  Μπαίνουμε σε μια άλλη εποχή,  αφήνοντας πίσω το κίτρινο,  το μπλε,  την ανεμελιά,  την ευχαρίστηση,  την διασκέδαση,  την ηρεμία,  τη ζεστασιά που αποπνέουν οι καλοκαιρινές μέρες.  Όλα κύκλος,  έτσι λέμε,  έτσι γίνεται,  όπως όλα,  όπως ακόμη και σ΄αυτές τις ανθρώπινες σχέσεις.  Ποικιλία για να μη βαριόμαστε αρκεί να περνάμε με ευκολία από την μια κατάσταση στην άλλη..

Στο μυαλό μου δεν θα πάψει ποτέ να είναι καλοκαίρι - σαν το φετινό,  ιδιαίτερο δικό μου καλοκαίρι - και οι μέρες ηλιόλουστες ακόμη κι όταν ρίχνει καρεκλοπόδαρα..