στον φόβο μου λέω όλο αύριο, αύριο, αύριο

Έχω βάλει την εικόνα αυτή στην οθόνη από νωρίς το πρωί,  την έχω χαζέψει τόσες φορές που νιώθω το ζεματιστό νερό στα πόδια μου.
Είμαι επιβάτης σε ένα τραίνο.  Το τραίνο είναι σε κίνηση,  δεν γνωρίζω προορισμό,  νιώθω μόνο ότι κάπου πάει,  έχει μια κατεύθυνση,  φεύγει.  Αυτό με κάνει να νιώθω ευχάριστα.  Πιθανόν να διαβάζω το βιβλίο μου,  ή να συνταξιδεύω με πολύ αγαπημένο άτομο,  Η όλη αίσθηση είναι πολύ θετική.  Βρίσκομαι εκεί που θέλω να βρίσκομαι,  κάνω αυτό που θέλω να κάνω.  Δεν μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ οτιδήποτε.  Δεν υπάρχουν λέξεις,  με λίγα λόγια υπάρχει μόνο ''νιώθω''.
Ξαφνικά,  το τραίνο αρχίζει και γεμίζει ζεστό νερό.  Το νερό,  είναι περίπου σε ύψος ενός εκατοστού και αχνίζει.  Ξέρω πως το τραίνο θα γεμίσει.  Δεν σκέφτομαι να ανοίξουμε παράθυρα,  ή να κατέβω στην πρώτη στάση.  Θέλω τη διαδρομή και το ''νιώθω'' μου.  Το νερό ζεστό πολλαπλασιάζεται.  Τα πόδια μου αρχίζουν και μουλιάζουν.  Τα τρίβω μεταξύ τους,  τα πηγαίνω πέρα δώθε.  Το ζητούμενο και η ελπίδα μου είναι το νερό να γεμίσει τον χώρο μου όσο γίνεται με πιο αργή ταχύτητα.
Στον φόβο μου,  λέω όλο αύριο,  αύριο,  αύριο.  

προσωπικά

Εν τω μεταξύ,  ο καιρός άλλαξε μέσα κι έξω,  έξω βροχή,  μέσα καλοριφέρ.
Είναι ακόμη Οκτώβρης,  αλλά την Κυριακή τα ρολόγια θα τα ρυθμίσουμε μια ώρα μπροστά. Μικρότερη η μέρα,  λιγότερο το φως,  περισσότερο το σκοτάδι.
Ωστόσο,  κάπου εκεί μακριά,  αχνοφαίνονται τα χριστούγεννα!

Με τη νέα χρονιά,  φοβάμαι ότι πολύ λίγα πράγματα θα μείνουν ίδια και μακάρι να βγω ψεύτρα.
Ας ελπίσουμε στη δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

ρότα

Σήμερα θυμηθήκαμε αυτό που είχε συμβεί παλιά,  εκείνο τον Οκτώβρη του 1995.  Τότε,  είμασταν ακόμη παιδιά,  κι εμείς τα παιδιά,  αλλά και οι γονείς μας!  Με ένα βολικά περίεργο τρόπο,  ακόμη και τα πιο δύσκολα,  πήγαιναν καλά.  Όλα,  όσα συνέβαιναν,  ήσαν περαστικά.

Τίποτα από όλα αυτά δεν το βιώνουμε κατά αυτόν τον τρόπο πια,  αλλά τα γεγονότα μοιάζουν ίδια μέσα στην διαφορετική,  αρνητική τους ρότα.

Ο πόνος και η θλίψη,  δεν περιγράφονται,  μόνο βιώνονται πόντο πόντο,  σταγόνα σταγόνα,  από την αρχή τους ως το τέλος τους,  στον ίδιο καμβά και η υπομονή,  μαζί με την ελάχιστη αισιοδοξία αυτού του ''λίγο παραπάνω''  -  ''λίγο παραπάνω''  -  ''λίγο παραπάνω'' _

υ.γ.  ουδεμία σύνδεσις μεταξύ κειμένου και φωτογραφίας υπάρχει

παραμένει δύσκολο

Το πιο δύσκολο είναι να πετάξεις από τη ζωή σου συγγενείς εξ αίματος,  μάνα,  αδέρφια..

ακούγεται σκληρό ε;  κι αν πρέπει;

σκέψεις & αναλύσεις

Τι να πεις όταν διαβάζεις Ίρβιν Γιάλομ..  τι να πρωτοπείς!
Το ότι κάθε παράγραφος είναι ολόκληρη πρόκληση για περαιτέρω ανάλυση και σκέψεις;
Για το πόσο σημαντική είναι η αυτογνωσία;  Για το πόσο ουσιαστικό είναι να ζεις το παρών σου με όλες σου τις αισθήσεις;  Για τα χίλια μύρια όπου χωλαίνουμε;  Για την κατάθλιψη;  Για τις τάσεις αυτοκτονίας που έχει πολλά πολλά πρόσωπα;  Και το πιο σημαντικό από όλα,  για το θάνατο;  Που επιρεάζει όλο το σκεπτικό,  που στην απαίσια ιδέα του βασίζονται όλες μας οι κινήσεις;  που ο καθένας μας φτιάχνει ένα δικό του προσωπικό σκηνικό και κρύβεται μέσα;

Ό,τι και να πω,  μη έχοντας τις σχετικές γνώσεις μου φαίνεται τόσο απλοικό και λίγο.

Τις λατρεύω τις αναλύσεις.  Ταυτίζομαι απόλυτα και απίστευτα με τις συνεδρίες που εξιστορεί,  με τους ''ασθενείς''  του αλλά ακόμη και με τον ίδιο.

Κρατάω αυτό που διάβαζα λίγο πριν στην αναπαυτική πολυθρόνα μου πλάι στο παράθυρο και με τον πρώτο καφέ της ημέρας παρέα,  λέει κάπου ο Κάρλος τελειώνοντας στην δεύτερη ιστορία,  όλοι οι άνθρωποι έχουν καρδιά,  αν βγάλεις τα ρούχα,  το δέρμα ακριβώς από κάτω υπάρχει ένα κουτί με μια κατακόκκινη αιμάτινη καρδιά που χτυπάει τικ τακ τικ τακ τικ τακ.
Λέει επίσης πως δεν είμαι αυτό που χωράει στα παπούτσια μου,  δεν είμαι τα ρούχα μου,  δεν είμαι η δουλειά μου,  αυτά μπορούν να διαφοροποιηθούν από την μια στιγμή στην άλλη.  Είμαι τα πιστεύω μου και είμαι οι πράξεις μου,  όπως είμαι και οι 2-3 άνθρωποι που αγαπώ.  Δεν έχω ανάγκη να περιχαρακώνομαι σε πιο ευρεία κλίμακα,  άρα παύω να λειτουργώ αμυντικά.

με τον καφέ μου

Το βιβλίο του Ίρβιν Γιάλομ,  ο Δήμιος του έρωτα,  μου το είχαν συστήσει πριν πολλα πολλά χρόνια,  αλλά τώρα κατάφερα να το αποκτήσω,  συγκεκριμένα να το δανειστώ,  από την κεντρική δημοτική βιβλιοθήκη.  Ξεκινάει τόσο ωραία,  για το φόβο του θανάτου και πόοοοσα πολλά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι για να τον εκμηδενίσουμε. Τα πάντα κάνουμε.  Θα έλεγα πως ολόκληρη η ζωή μας επάνω εκεί στήνεται.
Το βιβλίο έχει πολλές υπογραμμισμένες φράσεις και παραγράφους,  κάπου κάπου σελίδες ολόκληρες,  προφανώς από την κοπέλλα που το αγόρασε,  το πρωτοδιάβασε και το άφησε κάποια στιγμή στην βιβλιοθήκη.  Έχει μέσα κι ένα λεπτό, όμορφο, χάρτινο σελιδοδείκτη διαφημιστικό ενός μαγαζιού που πουλάει χειροποίητες κούκλες και κοσμήματα στην Αλεξανδρούπολη.
Θυμήθηκα κι όλας,  παλιά πολύ παλιά,  όταν ήμουν 15-16 χρονών,  πήγαμε με φίλη μου για πρώτη φορά στη βιβλιοθήκη η οποία τότε λειτουργούσε στο κτίριο της ΧΑΝΘ.
Όλα τα βιβλία ήταν δεμένα με ένα χοντρό,  μπεζ λευκό εξώφυλλο.
Τώρα,  είναι καλυμμένα με ένα διάφανο αυτοκόλητο πλαστικό,  απλά!

πράγμα σπάνιο

Το έχω ξαναπεί και το πιστεύω και επιβεβαιώνομαι διαρκώς,  πως μόνο ένα άτομο υπάρχει στη ζωή του καθένα μας που θα είναι δίπλα του με ανιδιοτέλεια και ολοκληρωτικά,  όλοι οι υπόλοιποι,  και δεν μιλάω για ανθρώπους που γνωρίσαμε χθες αλλά για σχέσεις ετών,  περνούν ξώφαλτσα,  από δίπλα,  από μακριά κι από ακόμη πιό μακριά και ποτέ δεν μπορούν να συμμεριστούν τη λύπη μας ή τη χαρά μας στο μέτρο που τα βιώνουμε εμείς.  Υπάρχουν και δεν υπάρχουν,  αγγίζουν και δεν αγγίζουν..  είναι, αλλά και δεν είναι ποτέ, στο σημείο όπου βρισκόμαστε την εκάστοτε στιγμή μας!

αισιοδοξία

λες και άμα λες σε κάποιον χ ρ ό ν ι α  π ο λ λ ά και Χ Ρ Ο Ν Ι Α  Π Ο Λ Λ Α και χρόνια πολλάααα σε επανάληψη και με όλη σου τη δύναμη,  το φυσάς στα μούτρα του,  φυτεύεις χρόνο στην ψυχή του.

6.30 / Οκτώβρης / 2

Εν τω μεταξύ θέλεις να ξεσκίσεις εμπόδια και να αυξήσεις πιθανότητες..
-
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το χάσμα μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών γιατρών..  εγώ θα προτιμούσα να το κάψω το πτυχίο μου..
-
Μέσα σε όλα να προλάβουμε να θυμηθούμε να κρατήσουμε ένα σαββατοκύριακο για μας τους δυό!

Οκτώβρης

Θέλω κάποιος να με τρυπήσει και να σκάσω.  Σωστά διάβασες.  Να σκάσω και όχι να ξεφουσκώσω.  Σαν μπαλόνι από κόκκινο λεπτό καουτσούκ.  Με ένα μπαμ.  Να σκάσω.  Να ξεχυθώ.  Να διαλυθώ.    Να φύγει όλος αυτός ο μολυσμένος αέρας.  Να ξελυθεί ο  σπάγγος.    Να μείνουν κάτι ξέφτια και ένα μικρό τόσο δα κομμάτι μου.  Δεν έχει μετά..  Τώρα έχει!  Τώρα και χουφτώνει με κρύο χέρι την καρδιά μου.  Κάνει τρύπα στο στομάχι μου.  Σφίγγει τον αυχένα μου,  γουρλώνουν τα μάτια,  η γλώσσα στεγνώνει.  Ένα σπυρί ουρλιάζει βαθιά στο στόμα μου.  Οκτώβρης είναι και σπάει σα ρόδι παραγινωμένο.  Πεθαίνει σα μήλο σκουλικιασμένο___________