στον φόβο μου λέω όλο αύριο, αύριο, αύριο

Έχω βάλει την εικόνα αυτή στην οθόνη από νωρίς το πρωί,  την έχω χαζέψει τόσες φορές που νιώθω το ζεματιστό νερό στα πόδια μου.
Είμαι επιβάτης σε ένα τραίνο.  Το τραίνο είναι σε κίνηση,  δεν γνωρίζω προορισμό,  νιώθω μόνο ότι κάπου πάει,  έχει μια κατεύθυνση,  φεύγει.  Αυτό με κάνει να νιώθω ευχάριστα.  Πιθανόν να διαβάζω το βιβλίο μου,  ή να συνταξιδεύω με πολύ αγαπημένο άτομο,  Η όλη αίσθηση είναι πολύ θετική.  Βρίσκομαι εκεί που θέλω να βρίσκομαι,  κάνω αυτό που θέλω να κάνω.  Δεν μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ οτιδήποτε.  Δεν υπάρχουν λέξεις,  με λίγα λόγια υπάρχει μόνο ''νιώθω''.
Ξαφνικά,  το τραίνο αρχίζει και γεμίζει ζεστό νερό.  Το νερό,  είναι περίπου σε ύψος ενός εκατοστού και αχνίζει.  Ξέρω πως το τραίνο θα γεμίσει.  Δεν σκέφτομαι να ανοίξουμε παράθυρα,  ή να κατέβω στην πρώτη στάση.  Θέλω τη διαδρομή και το ''νιώθω'' μου.  Το νερό ζεστό πολλαπλασιάζεται.  Τα πόδια μου αρχίζουν και μουλιάζουν.  Τα τρίβω μεταξύ τους,  τα πηγαίνω πέρα δώθε.  Το ζητούμενο και η ελπίδα μου είναι το νερό να γεμίσει τον χώρο μου όσο γίνεται με πιο αργή ταχύτητα.
Στον φόβο μου,  λέω όλο αύριο,  αύριο,  αύριο.