ελπίδα

Το μαύρο είναι η θλίψη αυτοπροσώπως.  Το κόκκινο η φωτιά.  Βρήκα στις αποθήκες μου τα υφάσματα και άρχισα να κόβω με το ψαλίδι.  Άναρχα,  χωρίς κανένα μέτρο.  Το γκρι,  είναι η ρουτίνα μας,  η βάση μας,  αυτό που όλοι πιστεύουμε συχνά,  πως είναι γερά θεμελιωμένο και πως τίποτα δεν μπορεί να το γκρεμίσει.  Την προηγούμενη εβδομάδα,  των παθών όπως άκουσα να λέει μια φίλη,  το μαύρο με το κόκκινο κάναν χαρά μεγάλη.  Έτσι,  ήρθε μια τεράστια θλίψη και φώλιασε στην καρδιά μας.  Πόνος και δάκρυα.  Χθες βράδυ,  η πανσέληνος,  η γη και ο ήλιος μας χάρισαν ένα υπέροχο θέαμα έκλειψης.  Πως γίνεται να πιστεύουμε σε ένα θεό αόρατο,  και να μην πιστεύουμε πως  θεική είναι η ίδια η φύση!  Πάνω πάνω,  έραψα σε πράσινο φόντο την Ελπίδα.  Δύσκολα έδεσε χρωματικά με τα υπόλοιπα.  Έγραψα με βελονιές.  Όταν ξεκίνησα,  ήμουν πολύ φορτισμένη,  τελειώνοντας ένιωσα πιό ανάλαφρη.

ξερολισμός

Αυτό το καλοκαίρι,  με πλημμύρες και με βροχές το κάψαμε.  Μόνο η θερμοκρασία δεν αλλάζει.  Υγρασία και ζέστη,  ανεμιστήρες,  κλιματιστικά,  βεντάλιες.  Ό, τι και όποτε βρεθεί καλό είναι.  Την τοξικότητα,  το δηλητήριο,  το έχουμε όλοι μέσα μας.  Την εκδίκηση,  τον ανταγωνισμό,  τον ξερολισμό,  τον εγωισμό,  το υπερεγώ.  Δεν αγαπάμε τον άλλον γιατί είμαστε ανίκανοι να το πράξουμε.
Θέλεις να κρατηθείς μακριά,  μα η απομόνωση μοιάζει χειρότερη. 
Να μαζεύαμε τις γλώσσες μας όλοι μας,  τι ευτυχία!!!

απόηχος

Αυτό που έμεινε σαν απόηχος στα αυτιά μου,  αυτό που κράτησα μέσα μου,  μετά από όλα όσα είδα και άκουσα και διάβασα τις τελευταίες μέρες,  είναι πως υπήρξαμε ένας λαός σκλαβωμένος για 400 ολόκληρα χρόνια.  Από το 1922 δε,  έχουμε ζήσει την καταστροφή της Σμύρνης,  έναν πόλεμο,  έναν εμφύλιο,  μια χούντα.  Ίσως κάτω από αυτό το ιστορικό,  μας δικαιολογώ,  αν και σε καμμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι αξίζουμε οποιαδήποτε δικαιολογία.  Είμαστε,  ανεπαρκείς είμαστε!!! Διανοητικά,  αισθητικά,  οργανωτικά.

Χειρότερο από τη φωτιά και τους 82 νεκρούς,  το δηλητήριο που ρίχνουμε (με κάθε ευκαιρία) μεταξύ μας. 

υ.γ. Η φωτογραφία με το κοριτσάκι που τρέχει στο καταπράσινο λιβάδι,  με γοήτευσε.  Ήρεμα,  καλοζωισμένα προσωπάκια δεν υπάρχουν στην χώρα μου.  Σε ένα άλλο κράτος ίσως,  σε έναν άλλο πλανήτη,  σε ένα άλλο σύμπαν.
Πολύ λυπάμαι,  πολύ!

''η μαμά έχει άδικο''

Μια σκέψη τον εκνεύρισε καθώς αναβόσβησε τα φώτα του αυτοκινήτου:  πάντοτε αναρωτιόταν πώς τα χορευτικά ζευγάρια,  είτε με παπούτσια του μπαλέτου είτε με γυαλιστερά παπούτσια,  είτε με πατίνια,  έτσι που τα κορμιά τους αγγίζονταν για χρόνια ολόκληρα,  κατάφερναν να μην ερωτευτούν ο ένας τον άλλον.

Michel Bussi
Η μαμά έχει άδικο
σελ. 482

επιθυμίες

Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσα να είμαι γλάρος.
Να χτυπώ με την άκρη του ράμφους μου,  το παράθυρο σου.
Να τραβώ την προσοχή σου πάνω μου!

Κυριακάτικες σκέψεις

Χρειαζόμαστε πίστωση χρόνου για να ''εξελίξουμε'' όλες τις επιθυμίες,  τα ''ταλέντα'' ή τα χόμπυ που έχουμε.  Να μπορούσαμε να μπούμε σε όλα τα βαθιά όπου θα μπορούσαμε να βρούμε τους θησαυρούς μας!  Να μην αρκούμαστε σε ένα ή δυό.
Ή,  να είχαμε την ικανότητα να παίζουμε σε πολλά ταμπλώ συγχρόνως,  χωρίς να χάνεται η ουσία,  η ποιότητα,  το βάθος,  το συναίσθημα.
Μάλλον για αυτό τον λόγο σταματάμε κάποια πράγματα και ξεκινούμε άλλα.  Ίσως κι επειδή μας λείπει το απαιτούμενο πάθος.  Ή δεν δίνουμε την αξία που θα έπρεπε.

Μπορεί τελικά να είμαστε επιφανειακοί,  να κινούμαστε οριζόντια και ό,τι μας κάτσει στο διάβα μας.
Κάπως έτσι είναι!

υ.γ.  να ήμουν σε μια θάλασσα λέμε,  όπως της φωτογραφίας!!!  Αντ'  αυτού,  πλένω τζάμια και ρούχα στρατιωτικά.  Ξεσκονίζω dvd μαζεμένα από περιοδικά και εφημερίδες, τον παλιό  καλό καιρό.
Και ιδρώνω με το κλιματιστικό να καίει στο φουλ.

υ.γ.  2  χθες στη θάλασσα φυσούσε τόσο και έκανε μια ψύχρα που αναγκάστηκα να βάλω μπλουζάκι.  Τι ωραία που είναι εκεί.  Δεν σκέφτομαι τίποτα,  δεν με πονάει τίποτα,  άντε το πολύ πολύ να με ενοχλήσει το τσιγάρο του διπλανού που έρχεται στα μούτρα μου.

υ.γ. 3  να,  τώρα που ξαναδιαβάζω αυτό το ποστ,  λέω πως σίγουρα είμαι ανίκανη να τελειοποιήσω κάτι,  να το κάνω δικό μου,  να εκφράζομαι μέσα από αυτό στο 100% του.  Ούτε το 10%  δεν πιάνω.  Άντε το 30%  με επιείκεια.  Πηδάω από εδώ κι από εκεί σαν το κριαράκι στο λιβάδι.  Έτσι είμαι εγώ!

τριήμερο

Πέρασα τρεις νύχτες στο σπίτι που είχα ζήσει τα 9 χρόνια της εφηβείας μου,  κι αυτό το σκέφτομαι μόλις τώρα.  Τίποτα δεν μου θυμίζει το παρελθόν,  ίσως επειδή η μητέρα μου δεν κράτησε τίποτα από το τότε.  Ενθουσιαζόμουν,  με την ιδέα,  που τηρούσαν άλλοι γονείς,  κι εγώ κατά μια έννοια,  να κρατούν τα πάντα μέσα στο παιδικό δωμάτιο, όπως είχαν.  Η δική μου μάνα πάντα ξόρκιζε το παρελθόν,  πετώντας αντικείμενα,  αφίσες,  κρεββάτια,  βιβλιοθήκες.  Το σύνθημα μέσα στο μυαλό της ήταν ''αλλαγή''.
Πόσο διαφορετικές είμαστε!!!
Μπορεί να βγάλει ακόμη και την μπλούζα που φοράει για να σου τη χαρίσει αν της πεις πόσο πολύ σου αρέσει.  Εγώ όχι!
Μπορεί να σου δώσει ακόμη και το τελευταίο 100ρικο που έχει.  Εγώ όχι!
Μπορεί να πει ψέμματα.  Εγώ όχι!
Της αρέσει να κρύβει πράγματα.  Μπορεί πχ να αγοράσει μια μπλούζα και να μη σου πει αχ πήρα αυτό.  Εγώ όχι!
Χθες βράδυ,  νομίζω δοκίμαζε να φορέσει το παντελόνι μου.  Στα κρυφά.  Εγώ όχι!
Γενικότερα,  φοβάται να είναι ''καθαρή''.  Ατόφια!  Εγώ όχι!
Σου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις.  Εγώ όχι!

'Ομως είναι ένας άνθρωπος με τη δύναμη και τις αδυναμίες του.  έντονος χαρακτήρας.  Αυτόφωτη με την έννοια ότι διαθέτει προσωπική ενέργεια.  Με τις καλοσύνες της που σε κάνουν να τρίβεις τα μάτια σου,  αλλά και με υπόγειες κακίες με τις οποίες επίσης τρίβεις τα μάτια σου.  Είναι αυτές οι κακίες που όλοι λίγο πολύ τις έχουμε,  ανθρώπινο κακό,  και που στις σχέσεις μας χτυπούν το καμπανάκι.  Κάθε φορά άλλος ήχος.  Μια γέρνει προς τα αρνητικά και μια προς τα θετικά.

Και όταν σε κουράσουν πολύ,  απομακρύνεσαι,  ή φεύγεις τελείως.

πες μου εσύ τον τίτλο

Κάτι τοπία παραδεισένιου τύπου δεν περνούν καν από το μυαλό μας.
Τόσα καλοκαίρια,  έπρεπε να υιοθετήσουμε ένα νησί.
Να αγοράσουμε έναν παράδεισο.
Αντ'  αυτού λιώνουμε στο πήγαινε έλα.
Αυτό το καλοκαίρι το προγραμματίσαμε πιεστικό.
Μαλώνουμε μεταξύ μας μήπως και φέρουμε στα μέτρα μας την ανυπόφορη ζέστη.
Μετακομίζουμε,  βάφουμε και τρώμε.
Κυρίως μαλώνουμε.
Το κεφάλι μου μοιάζει τεράστιο.
Με ενοχλεί;  ρωτάνε.
Το έχω συνηθίσει!  απαντώ.
Όπως και το ότι ποτέ δεν θα γίνω γοργόνα.
Ούτε μανεκέν!
Η θεά Κάλι με τα χίλια χέρια δε,  με τίποτα!
Ούτε να βρω ένα έρημο νησί να κρυφτώ μπορώ.
Δεμένη εδώ,  γύρω μου τοίχοι.  Βρώμικοι
από τα χρόνια που έχουν να βαφτούν.
Κάποιες φορές,  χοντρές,  ξανθιές κατσαρίδες περπατούν επάνω τους.
Το σκυλί,
αν βγήκε,  αν έκανε τις ανάγκες του.
Τα φρούτα από το μανάβη,
αν είναι όλα εποχής,
ποικιλία αν υπάρχει,
όχι δεν υπάρχει!
Σκοτωμένο μωβ τρέχει από τις φλέβες μου
ελείψει κόκκινου.
Να δοκιμάσω τον καινούργιο χυμό,
από ρόδι που βρίσκεται στο ψυγείο.
Να αφουγκραστώ τον εαυτό μου,
να μεγενθύνω τις ενοχλήσεις μου,
να μικρύνω τους φόβους,
να δω τι μπορώ να κάνω με τις αιτίες.
Τίποτα.
Όλα αυτά τα χρόνια τούτο έχουν δείξει.
Κουτσοβολέματα.
Πίεση!
Μισογεμάτο το ποτήρι.
Και αγάπη,  αγάπη,  αγάπη.
Γιατί κάποιος πρέπει να μου μιλήσει για αυτήν;
Δεν θέλω να μου μιλάει κανείς.
Να μου σηκώνει το δάχτυλο.
Ό,τι έμαθα έμαθα!
Ό,τι έζησα έζησα.
Όλα υπέροχα.
Και δύσκολα.
Αδυναμία μου τα πρωτόγνωρα.
Ατέλειωτα!
Μοναδικά!

αναμνήσεις;

Ενώ,  βλέποντας τη φωτογραφία σου,  τίποτα δεν μου θυμίζει κάτι πέρα από αυτό που παρατηρώ την παρούσα στιγμή,  δλδ έναν άνδρα που έχει φωτογραφηθεί στον τόπο της εργασίας του,  σοβαρό,  με τραβηγμένα χαρακτηριστικά,  περασμένα τα 60 χρόνια της ηλικίας του κλπ κλπ,  πιάνω τον εαυτό μου,  να είμαι ακόμη εκεί,  όταν π.χ.  πρότεινα σε ένα κορίτσι να διαβάσει την τριλογία του Γιώργου Θέμελη.  

καλοκαιρινά

Αν το καλοσκεφτώ,  όλο μου το βιός το καλοκαιρινό,  είναι μια μικρή λεκάνη φρεσκοπλυμμένα μακώ.  Μια μπαλίτσα ρούχα που στάζουν νερό.  Δυό σκοινάκια γεμάτα βαμβακερά,  πιασμένα με ξύλινα μανταλάκια. 

Ο ήλιος,  τα σύννεφα,  είναι όλα δανεικά.

του Ιούλη

Η ζωή θέλει έρωτα.  Να είσαι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο,  να είσαι ερωτευμένος με μια ιδέα.

Αγάπη!!!  Πάνω απ'  όλα.

Ερωτεύομαι πάντα τους ίδιους χαρακτήρες,  αλλάζουν τα πρόσωπα.

Το καλοκαίρι,  είναι τόσο αναγκαία η δροσιά,  θεσπέσια, ο θερινός κινηματογράφος και τα τζιτζίκια.

Αυτό,  το ουσιαστικό κομμάτι του Αλχημιστή,  του Κοέλιο,  ισχύει.  Επιστρέφω στην αφετηρία συχνά πυκνά,  ακόμη και για να σπάσω για άλλη μια φορά τα μούτρα μου.  Όμως είναι ένα είδος πολλαπλής ευτυχίας.  Και είναι και η έκπληξη.  Του τι χάνεις όταν απορρίπτεις και φεύγεις,  ή τι θα κέρδιζες αν παρέμενες.  Όμως δεν είναι έτσι.  Γιατί η επιστροφή,  μπορεί να θεωρηθεί και αρχή.  Και η κάθε αρχή,  δεν περιέχει τη φθορά.  Θα την αποκτήσει σιγά σιγά.