παραμονή πρωτοχρονιάς

Καθόμαστε στον καναπέ με τη φίλη μου την Δ. και περιμένουμε να μας σερβίρουν τσάι.  Φωτεινά αστέρια παντού,  επάνω μας,  πίσω μας,  σαν κουρτίνα στα τζάμια,  με προβολή στους τοίχους!  Περιβάλλον λαμπερό και συνάμα ατμοσφαιρικό και cozy.
- Τί έγινε το confiteor το ξεκίνησες;
-  Μπα,  μέσα στις γιορτές συνηθίζω να διαβάζω αστυνομικά και θρίλερ.  Ταιριάζουν με τα χριστούγεννα,  με το τέλος του χρόνου,  την αλλαγή,  την καρδιά του χειμώνα.
-  Μου φαίνεται λίγο δύσκολο το confiteor,  συνέχισα μετά από μια μικρή παύση.
Το τσάι σερβιρίστηκε καφτό,  μαζί του και ένα μικρό πορσελάνινο πιατάκι με διαφόρων ειδών μικρά γλυκάκια.
-  Ξέρεις,  είναι ένα βιβλίο που καθώς το τελειώνεις χαίρεσαι πολύ,  όχι από ανακούφιση,  ουφ τελείωσε,  αλλά από χαρά για όσα σου έμαθε.
-  Χχμμ  κάπως έτσι δεν έχει να κάνει και με τον χρόνο;  ήπια μια γουλιά από το τσάι μου.  Να,  δεν είναι κι ο χρόνος,  ο κάθε χρόνος,  κι όλα μαζί τα χρόνια,  σαν ένα βιβλίο που καθώς το κλείνουμε νιώθουμε ήδη μια μικρή νοσταλγία;  όχι τόσο εξ αιτίας της λύπης που αφήνει μοιραία ένα τέλος αλλά για όλα αυτά που μάθαμε βιώνοντας βήμα προς βήμα τις στιγμές μας,  αυτές τις υπέροχες στιγμές μας,  όρθιοι στις δύσκολες και γελαστοί στις εύκολες; 



Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα 
και με τα πιο μικρά.. 
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. 
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. 
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. 
[..] 
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. 
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους. 
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. 
Πολύ.. 
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. 
Πολύ.. 
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς. 
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. 
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. 
Που μπορώ και κλαίω ακόμα. 
Και που τραγουδάω..μερικές φορές.. 
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. 
Και ευωδιές που με γοητεύουν... 

Οδυσσέας Ελύτης


Καλή χρονιά,  με όμορφες στιγμές εύχομαι!

ανταλλαγές

Αυτές οι μέρες,  λόγω αργιών και αδειών,  είναι μέρες κυρίως τυχαίων συναντήσεων,  στις διαβάσεις,  στους δρόμους,  στην βόλτα στην παραλία,  έξω από τις βιτρίνες των μαγαζιών,  παντού.
Ανταλλάσουμε τα χρόνια πολλά,  βιαστικά μα χαμογελαστά.
Σκέφτομαι,  πως είναι τόσο ωραία που η πόλη μου είναι τόσο κομψά περιορισμένη σε μήκος και σε πλάτος!
Έτσι,  καθώς εμφανίζονται μπροστά μου,  μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω έναν απολογισμό των ανθρώπων αυτών,  που τόσο εύκολα υπήρξαν φίλοι μου κι ακόμη πιο
εύκολα πέρασαν στην όχθη των περαστικών ανθρώπων από την ζωή μου.
Δεν είναι κακό αυτό,
δεν είναι καθόλου κακό!


~smooth christmas jazz~

η ιστορία μιάς κολοκύθας

Η κολοκύθα,  μπήκε σαν κυρία,  αξιοπρεπής,  καλοντυμένη,  πρόσχαρη,  χρωματιστή,  στρουμπουλή και νοστιμούλα στο σπίτι μου το πατρικό,  περίπου πριν καμμιά 20ριά χρόνια.  Ήταν μέρες γιορτινές,  ήταν χριστούγεννα,  όπως ακριβώς της έπρεπε καθώς έκανε μπαμ πως ήταν μοναδική,  ήταν δλδ ένα δώρο,  αρκετά μεγαλούτσικο θα έλεγα στο κέντρο του γιορτινού τραπεζιού.  Την κοιτούσαμε όλοι,  τα παιδιά μου,  ο σύντροφος μου,  ο πατέρας μου,  η μητέρα μου και η αδερφή μου με μια εκστατική περιέργεια που ομολογώ παραμένει αναλείωτη μέχρι και σήμερα.  Γιατί δεν ήταν μόνο φουσκωτή,  ζουμπουρλούδικη και ωραιοτάτη,  αλλά ήταν και γεμιστή.  Το πρώτο πράγμα που αναρωτηθήκαμε ήταν τί να περιέχει στο μυστήριο εσωτερικό της.  Δεύτερο δεν προλάβαμε να αναρωτηθούμε,  μια που ευθύς αμέσως ένα μεγάλο κουτάλι άρχισε να σκάβει μέσα της και να μας σερβίρει στα πορσελάνινα πιάτα μας με το χρυσαφένιο γείσο. 
Σε λίγο,  δεν άκουγες παρά μόνο επιφωνήματα ευχαρίστησης!!!  Αυτό το πράγμα δεν ήταν μόνο όμορφο,  είχε και μια ιδιαίτερως πλούσια γεύση και νοστιμιά!!!

Ενθουσιασμένοι,  την αναζητούσαμε σε όλα τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια μας.  Ήταν μια συνταγή που την έφτιαχνε αποκλειστικά η μαμά μου.  Κάθε φορά,  περίεργη την ρωτούσα πώς την φτιάχνει,  κι εκείνη υπομονετικά ξεκινούσε να μου λέει,  αλλά να πω την αμαρτία μου,  το μυαλό μου σταματούσε κάπου στο ''και την ψήνω στο φούρνο,  σε χαμηλή θερμοκρασία,  μπορεί και 5 ώρες''.
Αυτές οι 5 ώρες ήταν πολύ για μένα,  τί λες ρε μάνα που θα κάτσω χριστουγεννιάτικα να μαγειρεύω τέτοια περίπλοκα πράγματα,  αφού σε έχουμε και μας την μαγειρεύεις,  όλα μια χαρά.

Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια,  μέχρι τα φετεινά χριστούγεννα,  εδώ κι 3 χρόνια ο πατέρας μου υπάρχει μόνο στις καρδιές μας,  οπότε η μαμά κάνει χριστούγεννα στην κόρη που ζει στην Αθήνα!
Πανικός!
Αλλά και ανακούφιση!  Τα γιατί και τα πώς με τις μαμάδες όλοι τα ξέρουμε,  όλοι τα έχουμε περάσει οπότε δεν εμβαθύνω άλλο.
Αρχικά,  θεώρησα βέβαιο ότι θα τρώγαμε οτιδήποτε άλλο εκτός από την κολοκύθα.  Ηταν έργο της μάνας μου και κανείς δεν θα μπορούσε να του βάλει χέρι και μάλιστα με επιτυχία.
Έλα μου όμως που ρώτησα τα παιδιά τί μενού θέλουν στο τραπέζι και το πρώτο που ζήτησαν ήταν την κυρία;

Τηλέφωνο στην μάνα!  Άντε να συνενοηθούμε τώρα σκέφτηκα,  θα μου πει,  τόσο αυτό με το μάτι,  τόσο το άλλο με το μάτι,  θα τα βγάλουμε τα μάτια μας.
Αντ'  αυτού η Πέρσα,  η μαμά μου,  μου είπε τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια,  με φωνή σιγανή και βραχνή γιατί η δόλια είχε κολλήσει μια ίωση.  Μαζί με τη συνταγή,  οι σημειώσεις μου κάλυψαν 1μιση σελίδα τετραδίου,  μου είπε και διάφορες συμβουλές και tips.  Μάνα δίχως συμβουλές γίνεται;  δεν γίνεται!
Κι αφού έλεγε,  κι έλεγε,  κι έλεγε,  στο τέλος μου σκάει το μυστικό.  Αν έχεις κι άλλες απορίες,  έχω το χαρτάκι με τη συνταγή,  άνοιξε το σπίτι μου και θα τη βρεις στο κάτω συρτάρι της ηλεκτρικής κουζίνας.
Ώστε υπήρχε συνταγή γραμμένη,  σαν ξαφνικά να λύθηκε ένα μυστήριο μέσα μου,  μπαίνω στο σπίτι της και πράγματι,  στο κάτω συρτάρι το μεταλλικό,  βρίσκω ένα σωρό από κομμένες σελίδες περιοδικών με συνταγές.
Μεσα στην καλή χαρά,  σκαλίζω από δω,  σκαλίζω από κεί,  τσουπ,  να και η σελίδα με τη μαγική κολοκύθα.  Είναι ακριβώς αυτή που βλέπετε στην παρακάτω εικόνα!

Έτσι λοιπόν,  φέτος τα χριστούγεννα,  μέσα σε όλα τα υπόλοιπα άδειασα μια κολοκύθα από τα σπόρια και τα μουστάκια της,  την παραγέμισα με την ψύχα της,  με μπεσαμέλ και με ζαμπόν και την έβαλα στο φούρνο να ψηθεί σαν μωρό,  όχι όμως 5 ολόκληρες ώρες αλλά 2μιση που μια χαρά της έφτασαν για να γίνει ακόμη καλύτερη και κυριολεκτικά πεντανόστιμη.
Είναι ένα έδεσμα,  που το λατρεύω!

Χρόνια πολλά!!!

παραμονή χριστουγέννων

Η παραμονή των χριστουγέννων έφτασε,  το σπίτι είναι έτοιμο να δεχτεί τους καλεσμένους του,  μυρίζει ο τόπος μέλι,  κανέλα και φρέσκο βούτυρο,  οι κουραμπιέδες μου μετά από 35 ολόκληρα χρόνια νομίζω πως είναι οι καλύτεροι,  σαν σύννεφο λιώνουν στο στόμα!

Στα μελομακάρονα,  δεν βρίσκω ποτέ κάτι τόσο ιδιαίτερο,  πέρα από το ότι είναι ένα γλυκό που μυρίζει χριστούγεννα.

Το δώρο μου κάτω από το δέντρο είναι το comfiteor.


Και η ανατολή,  σήμερα το ξημέρωμα!!!

Καλά,  χαρούμενα χριστούγεννα σε όλους μας!
Στην καρδιά μας,  όσους νοσταλγούμε και μας λείπουν.
Κάνουμε τα πάντα ώστε να χαμογελούν οι άνθρωποι που αγαπάμε.
Όχι,  στην αρνητική κριτική,  δεν χαλάμε το παραμύθι των άλλων με τον τρόπο μας!
Θετική σκέψη!

Να περάσουμε όμορφα!!!

σκέψεις

Αν δεν απλώσεις το χέρι δεν παίρνεις,  δεν ξεζουμίζεις,  δεν στίβεις την ημέρα σου στο ποτήρι.  Αν δεν οργανώσεις,  αν δεν ακολουθήσεις πιστά το σχέδιο,  ο χρόνος δεν είναι με το μέρος σου,  περνάει και χάνεται.

Τα συνταρακτικά νέα,  εκπλήσσουν,  σε πετάνε έξω από την ρουτίνα.  Λες,  κάτι έγινε τώρα,  όμως τι!  Να το συνειδητοποιήσω,  να το αφομοιώσω,  να το αφήσω παραδίπλα να κρυώσει,  να καταφέρω να πιάσω σιγά σιγά την άκρη του και να το διαχειριστώ,  να συνυπάρξω μαζί του.

Θετικότητα,  δεν είναι να βλέπεις ένα ποτήρι μισογεμάτο.  Είναι να μην κάνεις σπασμωδικές κινήσεις εστιάζοντας και προσπαθώντας να πετάξεις μακριά σου αυτό που σε στραβώνει.
Να τροφοδοτείς τον εαυτό σου μόνο με ότι σου κάνει καλό.

Έτσι απλά είναι
τα πράγματα!

η συνάντηση /2/

-  Δεν έχω χρόνο,  ήθελε να του πει,  μα μέσα της χτύπησε ένα καμπανάκι.
Παρατήρησε το όλο αγωνία πρόσωπο του.  ''Ναι,  πάμε''  του είπε κι εκείνος έλαμψε ολόκληρος!

Με τη ζεστή σοκολάτα μπροστά της και αυτόν απέναντι της,  είχε όλο το χρόνο να σκεφτεί.
Μέσα σε λίγα λεπτά,  αναίρεσε ό,τι μόχθησε τα προηγούμενα χρόνια να υπερασπίσει.  Όχι,  ο χρόνος δεν αλλάζει το συναίσθημα.  Η καρδιά συνεχίζει άτακτα να κτυπάει.  Το χέρι να τρέμει.  Ο εαυτός της να επιθυμεί.  Ό,τι  τα προηγούμενα χρόνια καλά προσπαθούσε να κρύψει,  ήρθε κι ξεχύθηκε από μέσα της.  Ο Γιώργος,  ήταν εδώ και ήταν ακριβώς απέναντι της.  Λίγα χρόνια μεγαλύτερος.  Λίγο πιό απόμακρος.  Με διαφορετικό backround.  Μα με τις ίδιες κινήσεις,  τα ίδια λόγια,  το ίδιο χαμόγελο.
Της μίλησε για την ζωή του!  Πάντα τον θαύμαζε.  Ήταν κι αυτός ένας από τους λόγους που έφυγε από κοντά του.  Ή ζωή του έδειχνε τόσο υπέροχη απέναντι στη δική της,  κι αυτός ο ίδιος ο Γιώργος είχε μια τόσο δυνατή προσωπικότητα,  ένα τόσο βαρύ εκτόπισμα.  Έμοιαζε σαν ένα μεγάλο,  θαλασσινό κύμα,  που όμως την σκέπαζε.  Την σκέπαζε επώδυνα.  Χανόταν δίπλα του,  ένιωθε κοντή,  άσχημη,  αδύναμη,  ατελής!  Ένοιωθε μειωμένη,  σαν να ζούσε σε μια σκιά,  προσπαθώντας μάταια,  καθημερινά να φτάσει τον ήλιο.

Βέβαια,  της ήταν δύσκολο τότε να σκεφτεί πως πολύ πιθανόν,  αυτόν τον ήλιο που έλεγε, να τον είχε πλάσει με την φαντασία της,  για αυτό και δεν μπορούσε ποτέ να τον φτάσει,  επειδή στην πραγματικότητα δεν υπήρχε.

Του μίλησε για την δική της ζωή.  Κυρίως,  προσπάθησα να σε ξεχάσω,  ήθελε να του πει.  Προσπάθησα και τα κατάφερα,  να σε θυμάμαι Γιώργο σαν όνομα,  σαν μια παλιά,  αφηρημένη κατάσταση.  Μα αν με ρωτήσεις δεν θυμάμαι τίποτα από γεγονότα,  τίποτα από όλα αυτά που ζήσαμε μαζί.  Θα έπαιρνα όρκο μάλιστα,  πως τα περισσότερα από αυτά που νόμιζα πως ζούσαμε τότε,  υπήρχαν μονάχα μέσα στην φαντασία μου.  Κι όταν το καταλάβεις αυτό,  την φαντασία εύκολα την ελέγχεις.  Και μετά,  υπάρχει μόνο ένα κενό,  ένα τίποτα,  μέχρι που..
Για λίγο,  η Άννα δεν μίλησε,  μα μέσα της φάνηκε να μετανοιώνει για αυτή την συνάντηση.
Αυτό δα της έλειπε,  μετά από τόση προσωπική δουλειά με τον εαυτό της,  μετά από τόσους κόπους και βάσανα,  να ξαναβρεθεί στην ίδια θέση,  ξανά ερωτευμένη με τον Γιώργο.

Αντ' αυτού του μίλησε για όλα τα όμορφα που της συνέβησαν από τότε.  Του είπε και για όλα τα άσχημα,  για αυτά που την ανησύχησαν,  για τις καινούργιες εμπειρίες της,  για τον διαφορετικό τρόπο που ζούσε,  που σκεφτόταν,  ένοιωθε πως είχε αλλάξει τόσο πολύ,  μα όσο κι αν προσπαθούσε να του περιγράψει τον καινούργιο της εαυτό όπως πίστευε,  τόσο ίδια ακόμη μπροστά στη δική του δύναμη αισθανόταν.

Την τρόμαξε αυτός ο εαυτός της,  η αλήθεια είναι πως καθόλου δεν τον εμπιστευόταν.  Καθόλου δεν εμπιστευόταν τον εαυτό της όταν ερχόταν αντιμέτωπη με την ύπαρξη του Γιώργου.  Μήπως για αυτό δεν είχαν συμβεί τότε,  πριν χρόνια όλα;  Αυτός δεν ήταν ο λόγος που είχε φύγει μακριά;

Μήπως θα έπρεπε να φύγει και πάλι;  Τώρα;  Αυτή τη στιγμή,  όσο ήταν ακόμη καιρός;
Ή μήπως όχι;

Από το παράθυρο,  τα φώτα της πόλης λαμπύριζαν χρωματιστά στα μάτια της.  Μια ψιλή,  κεφάλι καρφίτσας βροχή,  έπεφτε στο τζάμι τρυφερά και μετέφερε όλες τις αντανακλάσεις.  Η θερμοκρασία είχε πέσει επικίνδυνα αυτές τις μέρες κι από ότι φαινόταν οι μέρες των χριστουγέννων που θα ακολουθούσαν θα ήταν πολύ κρύες.  Ισως,  να έπεφτε και χιόνι κι αν πραγματικά συνέβαινε αυτό,  τα χριστούγεννα που τόσο της άρεσαν,  θα είχαν διπλή γοητεία και ομορφιά.

η συνάντηση

Συναντηθήκαμε μετά από πάρα πολλά χρόνια!
Έπεσα επάνω του σχεδόν,  καθώς έβγαινα από ένα μεγάλο κατάστημα καλλυντικών στο κέντρο.  Τελευταία Κυριακή πριν την παραμονή των χριστουγέννων και η αγορά έσφιζε από ζωή,  παρ'  όλη την οικονομική κρίση. Το πλήθος του κόσμου ήταν τόσο πολύ που αν δεν μου μιλούσε,  ίσως και να μην τον πρόσεχα.
- 'Αννα!
-  Γιώργο!
- Τί ευχάριστη έκπληξη,  πώς είσαι;
-  Είμαι καλά,  μα..  εσύ..  καθόλου δεν άλλαξες!
Αλήθεια,  δεν είχε αλλάξει καθόλου.  Μια ολόκληρη δεκαετία δεν είχε αφήσει ούτε ένα σημάδι επάνω του.  Αντιθέτως,  θα μπορούσα να πω πως από όσο τον θυμόμουν, φαινόταν ακόμη καλύτερος.
-  Θα ήθελες να πιούμε κάτι,  μαζί,  παρέα  μια που βρεθήκαμε, να μιλήσουμε;  Έχεις χρόνο;

Η σχέση μου με τον Γιώργο,  υπήρξε σταθμός στη ζωή μου σε μια εποχή που οι ορμόνες και τα σώματα είχαν τον λόγο.   Μια σχέση που ξεκίνησε με έρωτα,  εξελίχθηκε σε πάθος,  για να φτάσουμε σε έναν χωρισμό μίσους.  Ο Γιώργος,  υπήρξε μια δυνατή εμμονή μου.  Μια αδυναμία ελέγχου και αυτοσυγκέντρωσης.  Ένα κράμα συναισθημάτων βίαιων,  ακραίων.  Για πολλά χρόνια δεν μπορούσα να σκεφτώ με την λογική.  Έπρεπε εξ ίσου βίαια,  να αποκοπώ,  να αποστασιοποιηθώ,  να ξανασυναρμολογήσω τα κομμάτια μου,  να ξεχάσω αλλά και να νιώσω ξανά χαρούμενη και ευτυχισμένη.
Το πιο δύσκολο από όλα,  ήταν να αποστασιοποιηθώ και να ξεχάσω.  Το δυσκολότερο,  να ξεχάσω.  Το ακόμη πιο δύσκολο να ξανανιώσω ευτυχισμένη!  Τα κατάφερα όλα!!!

Τα φώτα του δρόμου θάμπωναν χρωματιστά στα μάτια μου!  Ένας σωρός από γεγονότα και καταστάσεις πέρασαν αστραπιαία από τη σκέψη  μου. Μέσα σε ένα λεπτό,  ανάβλησαν μέσα μου οι αναμνήσεις από ένα γενναίο κομμάτι,  σχεδόν μιας ζωής.

-  Λυπάμαι Γιώργο,  μα με περιμένουν.  Πόσο χαίρομαι που σε συνάντησα,  του έδωσα το χέρι μου.
-  Καλά χριστούγεννα μου ευχήθηκε
-  Καλά χριστούγεννα του ανταπέδωσα!

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι,  σκεφτόμουν στο δρόμο για την επιστροφή.  Δεν θα είχε κανένα νόημα να ανοίξουμε παρενθέσεις με αφορμή μια τυχαία συνάντηση.  Δεν είχαμε ποτέ,  κι ούτε πρόκειται να έχουμε τις συνθήκες υπέρ μας.  Αναλωθήκαμε σε μια σχέση,  όπου παρά τις όποιες προσπάθειες,  μας βούτηξε σε δυσκολίες και βάσανα.
Φυσικά και τον θυμόμουν.  Η σκέψη μου πήγαινε σ΄ αυτόν σχεδόν κάθε μέρα. Αλλά τί μπορεί να λέει αυτό;  Εκείνος είχε τον χαρακτήρα που είχε,  εγώ είχα τον χαρακτήρα που συνεχίζω να έχω,  τελικά σε τί ταιριάξαμε;  Τί καταφέραμε;  Ναι,  νιώσαμε χαρά που συναντηθήκαμε μετά από τόσο καιρό.  Κι έπειτα;  Πόσο σημαντική είναι η χαρά μιας στιγμής μπροστά στη χαρά μιας ολόκληρης ζωής;

πρόσωπα

Μέρες βροχερές και παγωμένες,  που αποζητούν την ζεστή γωνιά ενός μπαρ,  με καλή παρέα και ένα δυνατό ποτό ή το πιο χουχουλιάρικο σημείο του σπιτιού,  πλάι στο παράθυρο,  χαζεύοντας το ελαφρύ χιονόνερο που χαιδεύει τα πρόσωπα των περαστικών.  Κάποια από αυτά,  μοιάζουν ικανοποιημένα,  κάποια άλλα ευχαριστημένα,  μα δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να πει πως βλέπει πρόσωπα ευτυχισμένα!  Τα πρόσθετα,  γιορτινά λαμπάκια,  στις βιτρίνες των καταστημάτων,  στις αυλές και στα μπαλκόνια μοιάζουν να πιέζουν για ένα συναίσθημα γιορτινό,  που ουσιαστικά δεν υπάρχει.  Ίσως μόνο,  στα αφελή,  αθώα πρόσωπα των μικρών παιδιών.  Μια εκδρομή στα χιόνια,  ένα γράμμα στον άι Βασίλη,  οι δεκαπενθήμερες σχολικές διακοπές των χριστουγέννων,  ίσως να δημιουργούν στα λιλιπούτεια ανθρωπάκια την αίσθηση μιας χαράς ξεχωριστής,  αληθινής. 
Και γιατί όχι αφού  η ζωή ακόμη δεν τους έχει κάνει φανερό το σκληρό της πρόσωπο.  Δεν έχουν μάθει ακόμη λέξεις όπως ''διάλυση'' και ''συναρμολόγηση'' παρά μόνο όσο αφορά κάποιο συναρμολογούμενο αεροπλανάκι.  Και αυτή η περίοδος της ζωής τους,  αύριο μεθαύριο θα αποτελεί την πιο όμορφη,  την πιο νοσταλγική,  την πιο παραμυθένια,  την πιο γοητευτική τους ανάμνηση.

11 του Δεκέμβρη

Αυτό που αξίζει,  είναι ένα παράθυρο,  όπου ο ήλιος καίει το δεξί μου μάγουλο.  Αυτό που αξίζει,  είναι μια εκδρομή στο βουνό,  αλλά και η επιστροφή στο αγαπημένο μου σπίτι.  Αυτό που αξίζει είναι μετά τον προσωπικό μου,  μικρό γολγοθά,  που έχουν απαντηθεί όλες μου ερωτήσεις και που όλα πήγαν καλά.  Αυτό που αξίζει είναι η ενέργεια,  η υπερδύναμη που καταβάλλουμε όταν θέλουμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας πως είμαστε υγιείς και ζωντανοί.  Είμαστε μια υπερπαραγωγή από μόνοι μας,  ας μην το ξεχνάμε.  ή τέλος πάντων ας μη το θυμόμαστε μόνο όταν πλησιάζουμε στο χείλος του γκρεμού.

Αυτό που δεν αξίζει,  είναι η τόση βία που υπάρχει γύρω μας,  άρα στη ζωή μας.  Η βία είναι παντού κι έχει πολλές μορφές,  με τη τη χειρότερη της τα video που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.  Σωστά κυκλοφορούν;  Μας κάνει καλό που τα βλέπουμε;  Βοηθάει αυτό να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος;  Πολύ φοβάμαι πως κάποια πράγματα έχουν πάρει την κάτω βόλτα και πως τίποτα δεν μπορεί να τα συγκρατήσει.  Αυτή θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. 

11 του Δεκέμβρη σήμερα,  κι ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν οι μέρες και σε δυό βδομάδες έχουμε χριστούγεννα.   Έχει το δικό του,  μεγάλο παραμύθι ο Δεκέμβρης και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον αγαπάει.  Και να μην τον αναζητάει. 

Μεγαλώσαμε!!!  Κι όλο λέμε πως σκληρύναμε,  μα ποτέ δεν είναι αρκετό.  Καθημερινά,  συμβαίνουν πράγματα που μας σκληραίνουν όλο και περισσότερο.