σε είδα

ΣΕ ΕΙΔΑ

Ένα αστυνομικού περιεχομένου βιβλίο που κράτησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Τελειώνοντας το πριν λίγο,  μπήκα στις ρυθμίσεις απορρήτου του facebook και δεν άφησα καμμία μου ανάρτηση δημόσια.  Είναι αστείο το πόσο εύκολα δινόμαστε στα media.  Είναι απίστευτα αφελές.
Βέβαια,  αυτό σημαίνει πως το βιβλίο ήταν τόσο πειστικό όσο έπρεπε,  κι αυτό ήταν ένα στοίχημα που η συγγραφέας του η Clare Mackintosh το κέρδισε.

Ένα πιάσιμο στη μέση τελικά με έκανε να αλλάξω συνήθειες,  δυό ώρες ξεκούραση το μεσημέρι κι άλλη μια ώρα πριν τον ύπνο και οι 460 σελίδες έφυγαν χωρίς να το καταλάβω.
Το βιβλίο θέλει να του δώσεις χρόνο,  πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι.  Μια και δυο σελίδες την ημέρα φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα από το να το καταλάβεις και να το αγαπήσεις.

προσωπικά

Ό,τι κορόιδεψα το λούστηκα,  όποτε είπα εγώ ποτέ,  το έζησα μου έλεγε μια καλή μου φίλη κι εγώ συμπλήρωσα πως κι εγώ όποτε έκανα σχέδια, το σύμπαν γελούσε σπαρταριστά!

ένα βιβλίο

Τις στιγμές που θέλω να σε συναντήσω μα οι συνθήκες δεν μου το επιτρέπουν,  οι σελίδες ενός βιβλίου είναι ο πιο καλός,  ο πιο ευγενικός,  ο πιο ευρηματικός,  ο πιο πνευματώδης φίλος.
Αφήνομαι χαλαρά στις ιστορίες του,  που με οδηγούν σε μονοπάτια που δεν έτυχε να περπατήσω ακόμη.  Παραδίνομαι στη γλύκα των χυμών του.  Το γύρισμα του κάθε φύλλου,  έχει να μου δώσει κι άλλο,  κι άλλο,  κι αν κουραστώ,  διπλώνω την χάρτινη γωνίτσα του και το αφήνω να περιμένει. Καθώς απομακρύνομαι,  τα λόγια του όλο και πιο πολύ ζυμώνονται με την ψυχή μου!

στα νερά της λίμνης

Όταν βγάζεις τα ρούχα σου και επιτρέπεις στο δέρμα σου να περιφερθεί ολόγυμνο,  να βουτήξει στο ηλιοβασίλεμα που καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης,  να ενοχληθεί ίσως από κάποιο έντομο,  να νιώσει την πίεση του ντουζ,  να τυλιχτεί σε φορέματα καθαρά και μοσχομυριστά,  να πιεστεί από ένα άλλο δέρμα,  να τσιμπηθεί,  να χαιδευτεί,  να αγγιχτεί,  να αφεθεί σε κόμπους ιδρώτα,  να ρουφηχτεί από ένα φιλί..  να ανιχνευθεί,  να ζυμωθεί από δάχτυλα..

ποδήλατο

Μία από τις διαφορές της γραφής σε ένα τετράδιο ή μιας κόλλας χαρτί με στυλό,  μαρκαδοράκι ή μολύβι,  σε σχέση με αυτή της οθόνης με την βοήθεια του πληκτρολογίου,  είναι πως ενώ στην πρώτη περίπτωση το κείμενο μοιάζει απόλυτο και  άκαμπτο,  σκληρό παρ'  όλη την ευχέρεια των διορθώσεων συνήθως με κόκκινη μελάνη στο πλάι,  εδώ,  στην οθόνη έχουμε μια φόρμα που συνεχώς και με μεγάλη ευκολία μπορεί να μεταβάλεται,  οι λέξεις που απορρίπτουμε κατά την διόρθωση,  σβήνονται εξ ολοκλήρου και στη θέση τους μπορούν να μπούν άλλες που θα αλλάξουν όλο το νόημα του κειμένου,  χωρίς να υπάρχουν ίχνη του πριν και του μετά.

Αν μπορούσε να εφαρμοστεί στην ζωή,  αυτή η εύπλαστη δυνατότητα,  αυτό το ξερίζωμα από τη ρίζα,  αυτή η ολοκληρωτική αποκοπή του πριν από το μετά,  η ευκολία να αφαιρείς και να προσθέτεις μα κυρίως να λαθεύεις δίχως ίχνη,  πιθανόν να έδινε την προυπόθεση για τη δημιουργία μιας ευτυχισμένης καθημερινότητας,  δημιουργώντας συνεχώς νέες φόρμες κατά το δοκούν.

Ωστόσο κάτι τέτοιο ανήκει στα παραμύθια που αγαπάνε την πολύ ζέστη,  την ζέστη που αυτό το τελευταίο πενθήμερο του Ιουλίου,  αφήνει ελεύθερο τον ιδρώτα να τρέχει από τους ιδρωτοποιούς αδένες και μουσκεύει τα ρούχα μας.

Τί λες,  αν δροσίσει προς το απογευματάκι πάμε για ποδήλατο;
 

τα μπλε της θάλασσας

Σκέφτομαι να μεταφέρω τη θάλασσα σε πανί κι έχει το μυαλό μου χρώματα και νήματα και φόρμες και βελονιές πολλές.  Με τον πιό απλό τρόπο την θέλω.  Δεν μ'  ενδιαφέρει η πιστή απόδοση ή η σωστή σειρά,  όσο η γενική συμβολική εικόνα και το συναίσθημα.


Αυτό το συναίσθημα καθώς το μάτι βουλιάζει στα μπλε μα συγχρόνως ελευθερώνεται και φεύγει μακριά στον ορίζοντα.

Αυτό το συναίσθημα επίσης  (δεν χορταίνεται ποτέ) που νιώθεις πως κάποιος είναι δίπλα σου και σ'  αγαπάει με αγάπη αδελφική.  Ένας ξένος ίσως.  Ή μια ξένη.  Ένας άνθρωπος που δεν γνώρισες ούτε που θα γνωρίσεις ποτέ.  Ένας άνθρωπος τόσο μπλε,  όσο και η θάλασσα.

υ.γ.
στη φωτογραφία,  όσα μπλε και πράσινα είχα στο κουτί με τις χρωματιστές κλωστές.  Τί λέτε;  Κάνουν τη θάλασσα;

ροή

Σε εμένα κάπως ήρθε και κούμπωσε,  μα πες μου εσύ τί ζητάει μια τέτοια ''φωτογραφία''  στο μεσοκαλόκαιρο!

Μιλούσα με μια φίλη και μου έλεγε πως τελευταία όλο προσπαθεί να ξεδιαλύνει καταστάσεις κι όλο αντί για το ναι ή το όχι του ξεκαθαρίσματος,  έρχεται ένα μπέρδεμα μεγαλύτερο από το πρώτο.
Κι όλο αναλωνόμαστε σε αλυσίδες αναλύσεων άστοχες,  που με το έτσι θέλω γεννούν η μία την άλλη.

Μα ξεδιαλύνονται ποτέ τα πράγματα;  Υπάρχει μία απάντηση;  Ένα θέλω;  Μία οπτική γωνία;

*όταν έρχονται τα πράγματα όπως ποτέ δεν θα ήθελες,  τότε νιώθεις πόσο σημαντικές ήταν οι εποχές που η ροή ήταν η επιθυμητή.


**το βάθος της ψυχής σε ποιόν αριθμό σταματάει;

pepanthol

ο πίνακας του Jack Vettriano




- Δεν εμπιστεύομαι κανένα,  μου είπε ο φίλος μου και συνέχισε,  όταν καείς στον χυλό,  φυσάς και το γιαούρτι.  Συνήθως νοιώθεις καμμένος από αυτούς από τους οποίους με κάποιον τρόπο έχεις ''φάει'' το μεγαλύτερο παραμύθι.

Είμασταν από το πρωί στη θάλασσα,  είχε κοκκινήσει κι έτσουζε το δέρμα του απ΄τον ήλιο,  έτσι,  για να τον ανακουφίσω,  του έκανα μια επάλλειψη με κρέμα ανάπλασης pepanthol.

- Και ποιός φταίει για αυτό;  τον ρώτησα!  Αυτός που σερβίρει το παραμύθι ή εσύ που το πίστεψες;
 

επανεκκίνηση

Κάποιος το μάτιαξε,  δεν είναι πετυχημένο καλοκαίρι αυτό.

Να κάνει επανεκκίνηση παρακαλώ!

η πιο άκαμπτη λέξη

η πιο πέτρινη κι από την πέτρα
η πιο σιδερένια κι από το σίδερο
η πιο γρανιτένια κι από τον γρανίτη
η πιο μαρμάρινη κι από το μάρμαρο
η πιο παγωμένη κι από τον πάγο
η πιο σκοτεινή κι από το πιο πηχτό σκοτάδι
η πιο συμπαγής κι από το πιο στερεό
η πιο βαρύγδουπη
η πιο απόλυτη
η πιο άκαμπτη
η πιο τρομερή κι από τον τρόμο
η πιο φοβική κι από τον φόβο
η πιο μαύρη κι από το μαύρο
η πιο κοφτερή κι από τη λεπίδα

είναι η λέξη  θ ά ν α τ ο ς..
όταν χτυπάει το τηλέφωνο και μια φωνή σου λέει  πως  π έ θ α ν ε  η θεία Μ.

η θεία Μ.  π έ θ α ν ε   μ ό ν η!

εθισμοί

Κοίταξε να δεις καλοκαιριάτικα,  πού πάω και μπλέκομαι!
Έχω κάνει φύλλο και φτερό την αναζήτηση της google,  γιατί κάτι μου είπαν και δεν το πίστευα.
Οπότε διάβασα για αυτή την κατάσταση που δεν την ελέγχεις και δεν μπορείς να δώσεις ένα τέλος και λέγεται εθισμός εδώ.

Μετά,  ήθελα να διαβάσω πώς μπορείς να απαλλαγείς από ένα εθισμό.  Πχ καπνίζω πολύ,  πάρα πολύ,  τρία πακέτα την ημέρα (προσωπικά ευτυχώς το έχω κόψει τελείως μα τελείως από το 2013).
Πρέπει λοιπόν να το κόψω επειδή οι ιατρικές μου εξετάσεις ήταν χάλια,  ή επειδή έτσι θέλω βρε παιδί μου,  έχω βάλει ένα ωραίο στοίχημα με τον εαυτό μου ότι μπορώ.
Επισκέπτομαι επίσημους φορείς,  ξεκινάω πλάνα και κανόνες.

Κατεβάζω λοιπόν και διαβάζω μερικές σελίδες από ένα βιβλίο σχετικό στο διαδίκτυο.
Λίγο πολύ,  αυτό που σε βάζουν να κάνεις,  σε επίσημους πάντα φορείς,  είναι να πιστέψεις σε μια ανώτερη δύναμη.  Εδώ,  όπως λέει το βιβλίο χωράνε όλες του είδους οι θρησκείες ακόμη και οι άθεοι.
Ωραία,  συμφωνώ,  είμαι άθεη,  δεν πιστεύω σε κανέναν θεό,  μα για να ξεπεράσω τον εθισμό μου πρέπει να αποκτήσω πίστη,  δλδ να αποκτήσω έναν θεό.  Σωστά;
Κι αυτό είναι όλο (για μένα ακατόρθωτο)!

Το ακατόρθωτο δεν είναι να πιστεύω σε κάτι,  ακόμη και το σύμπαν θα μπορούσε να είναι που μπορεί να συνομωτήσει όπως έλεγε ο Κοέλιο,  το ακατόρθωτο είναι αυτό το κάτι να συμβάλλει στο να ξεφύγω εγώ από τον δικό μου εθισμό.  Να αναθέσω δλδ σ αυτό το κάτι που πιστεύω,  να με βοηθήσει,  να κάνει την δουλειά,  να έχω βοηθό και συνοδοιπόρο.
Και μάλιστα εντύπωση μου έκανε που διάβασα πως με την πίστη χάνεται κάθε ανασφάλεια και κάθε φόβος.

Μα αν ήταν έτσι όλοι οι βαθιά πιστεύοντες κλπ θα ήταν ελεύθεροι από κάθε ανασφάλεια και φόβο.
Ισχύει;

πόνος

Αυτό που δεν θέλεις να παραδεχτείς,  μου είπε,  είναι πως τον πόνο,  δεν τον αντέχεις.
Ούτε την ανημπόρια.
Ούτε αυτό το να ξυπνάς το πρωί και να θέλεις να πετάξεις στα σύννεφα και κάτι να σε κρατάει σταθερά βιδωμένο στη γη.

Μερικοί άνθρωποι,  δημιουργούν μόνοι τους τα δεσμά τους,  του απάντησα.
Άλλοι δυσανασχετούν και δεν ξέρουν πώς να αποδεσμευτούν κι άλλοι νιώθουν την ευτυχία αλυσοδεμένοι.

Είναι κι άλλοι,  πουλάκια στους αγρούς,  μέλισσες στα λουλούδια,  ρουφούν κι ευχαριστιούνται,  δημιουργούν πόρτες,  τις ανοίγουν και τσουπ,  μέσα!  Απαλλαγμένοι κυρίως από τον πόνο της ψυχής.   Ίσως αυτοί,  κατάλαβαν νωρίς κι έπραξαν αναλόγως!

θέλω και δεν θέλω

Φοράω ένα λευκό καλοκαιρινό παντελόνι που αγόρασα τελευταία.  Κι ένα λευκό μπλουζάκι.  Παρ'  όλο που κάπως δρόσισε,  πιό πολύ εχθές,  λιγότερο σήμερα,  γύρισα καταιδρωμένη από την βραδυνή μου βόλτα.

Θέλω να ξεκινήσω κάτι.  έχω ασχοληθεί μαζί του πάρα πολλές φορές,  από το 2012,  μια φορά τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά μα γρήγορα βρέθηκα πάλι στην αρχή,  και μετά μια άλλη αρχή,  κι άλλη,  κι άλλη κι ένας σωρός από αποτυχημένα ξεκινήματα,  τόσο που απορώ με τον εαυτό μου που δεν θέλει να το βάλει κάτω και ψήνεται για άλλη μια [αποτυχημένη (?)] φορά.

Ένας φίλος λέει δεν συμβιβάζεται ποτέ.
Θα έλεγα πως απλά δεν θέλει να το παραδεχτεί.
Επίσης,  πραγματικά κάποιοι άνθρωποι τριγυρνούν σαν τις μέλισσες από γύρη σε γύρη και ό,τι αρπάξουν.  Άνθρωποι βαμπίρ.  Αυτοί οι άνθρωποι δεν αγαπούν. Επιβιώνουν!

Το άγχος είναι τεράστιος ανασταλτικός παράγοντας και όσο παλεύεις να το διώξεις τόσο πιό πολύ σου καμτσικώνεται.  Δεν είναι καλό εργαλείο,  δεν δουλεύει τίποτα έτσι.
Αν έρθεις σε επαφή με άτομα που πραγματικά,  έχουν το μπουκάλι γεμάτο απλά δεν ξέρουν πως να το σφραγίσουν,  πως να κλείσουν το καπάκι,  πως να νιώσουν εμπιστοσύνη και σιγουριά,  σου φεύγει κάθε φοβία και κάθε ανασφάλεια.  Καθρεφτίζουν τον εαυτό σου και βλέπεις καθαρά μέσα σου τί σου συμβαίνει.  Τί είναι αυτό που κάνει το μυαλό σου μπεσαμέλ.  Θέλεις να τους πάρεις στην πλάτη σου,  να τους ταρακουνήσεις,  να τους δείξεις το προφανές,  μα πώς δεν το βλέπουν,  αλήθεια πώς δεν το βλέπεις !

Αυτό που θέλω και δεν θέλω δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σένα.
Πχ θέλω να πάρω τον εαυτό μου και να διακοπεύσω από το διαδίκτυο,  αλλά θέλω και να είμαι εδώ.

όπου γέρνει η βάρκα

Διαλέγοντας αυτή την μπλε θάλασσα της φωτογραφίας,  σκεφτόμουν,  τρεις μέρες μετά το αποτέλεσμα των εκλογών,  πως το μπλε,  αυτό το χρώμα με τις μοναδικές αποχρώσεις,  θα το ήθελα στην θάλασσα και μόνο και όχι στη πολιτική πόσο μάλλον στην εξουσία.

Σκεφτόμουν επίσης,  πόσο εύκολα αλλάζουν τα δεδομένα,  ένα πιάσιμο στη μέση και ούτε βόλτες,  ούτε συναντήσεις με φίλους,  ούτε μπάνια.
Κάτι ξέρει ο σοφός λαός που λέει,  σαν την υγεία δεν έχει.

Αυτή τη στιγμή ακούω τη βροχή στο μέταλλο της τέντας και νιώθω το αεράκι.
Πολύτιμη η βροχή και η δροσιά,  ειδικά κάτι τέτοιες μέρες που το μυαλό μας και το κορμί μας έχουν βράσει στην κυριολεξία στον ατμό των υψηλών θερμοκρασιών.

Απορώ με τον εαυτό μου όταν για αλλού κινώ κι αλλού βρίσκομαι.  Ή μάλλον ποτέ δεν με θέλει το ''εκεί''  για όπου κινώ.
Όπου γέρνει η βάρκα,  αυτό ναι.. αυτό είναι ανάγκη και καθόλου επιλογή.

υ.γ.  νομίζω πως θέλω να κάνω μετρήσιμο για άλλη μια φορά το ''τίποτα'' μου! Πληθυντικός αριθμός,  διορθώνω,  Τα ΤίΠοΤα μου!!!

ο χαρακτήρας

Μου είχε πει,  πως την ερωτεύτηκε μετά,  κάποιους μήνες αφού έκαναν σχέση,  για τον χαρακτήρα της!  Τότε,  συζητώντας το με την Α.,  η οποία ήξερε τις φλέβες που έκοβα για αυτόν,  περιγελαστικά μου είπε πως αφού την ερωτεύτηκε μόνο για τον χαρακτήρα της,  προφανώς και δεν θα διέθετε περαιτέρω χαρίσματα.  Δεν την έχαψα την απάντηση της Α.,  ωστόσο είχα μια ανάγκη να το πιστέψω,  πληγωμένη βαθιά από μια αδιέξοδη όμως πολύ σπουδαία για μένα σχέση (τόσο ψηλά την είχα τοποθετήσει),  έτσι  το άφησα στην άκρη όλο αυτό μέχρι που το ξέχασα.

Κοίταξε όμως πώς τα φέρνει η ζωή,  γνωρίζω μια κοπέλα,  ολότελα τυχαία και παρορμητικά,  αν σκεφτώ ποιό ακριβώς ήταν το αρχικό κλικ.  Από τις σπάνιες φορές που τα αισθήματα έδειχναν αμοιβαία,  είχε ανάγκη κι αυτή από μια φίλη όπως είχα κι εγώ.  Έχει περάσει λίγο πάνω από χρόνος κι από τα λεγόμενα της καθώς μου ξεδιπλώνει την ζωή της σιγά σιγά,  εργασία,  αρρώστειες,  απώλειες,  κακοτυχίες και ενέργειες με πολύ έκπληξη διαπιστώνω πως είναι αυτή.

Η κοπέλα την οποία ερωτεύτηκε αυτός τότε που εγώ τον ήθελα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου,  η κοπέλα που τότε αυτός μου έλεγε πως τον άφησε για τους δικούς της προσωπικούς λόγους είναι μπροστά μου όταν συναντιόμαστε και μιλάμε και πίνουμε καφέ,  και διαπιστώνω καθημερινά,  πως έχει ένα τέτοιο χαρακτήρα,  που δικαιώνει τον τότε έρωτα μου,  και δικαιώνει κι έμένα που την αγαπώ όλο και περισσότερο.

Βέβαια,  κρατάω μικρό καλάθι και δεν έχω μεγάλες προσδοκίες,  άλλωστε η κάθε φιλία είναι για τόσο και για όσο οι ανάγκες του ενός καλύπτονται με τις ανάγκες του άλλου,  αλλά ακόμη κι αν σήμερα,  μετά από μια ώρα,  συνέβαινε κάτι που θα με έκανε να την απορίψω σαν άνθρωπο,  αυτή η ομορφιά,  το ερωτεύσιμο και η σπουδαιότητα του χαρακτήρα της,  και το πόσο σημαντικός είναι εν τέλει αυτός για να έρθεις κοντά με έναν άνθρωπο θα παρέμενε ορόσημο στην μνήμη μου.

βιβλίο στην παραλία

Πριν λίγο μου χαρίστηκε η φωτογραφία αυτού του υπέροχου πίνακα,  πόσο εγώ!!!

Σήμερα πήγαμε πολύ νωρίς στη θάλασσα,  μ'  αρέσει το πρωινό φως κι όλο αυτό το συναίσθημα του ότι όλος ο τόπος είναι δικός σου,  αυτό,  μέχρι να κατέβουν οι βάρβαροι και να γεμίσει ως πίσω από κόσμο το μπιτσόμπαρο.
Φυσούσε αέρας,  σήκωνε (όχι ψηλά) κύματα κι εγώ απόλαυσα βιβλίο και καφέ με τη σχετική δροσιά κάτω από μια μεγάλη ψάθινη ομπρέλλα.
Ήθελα,  καθώς πιστεύω πως το ζητάει το καλοκαίρι,  να διαβάσω κάποιο βιβλίο περιπετειώδες και αστυνομικό,  αλλά το χάρισα.  Μετά σκέφτηκα πως πολύ έχω αφεθεί στα εύκολα,  ας διαβάσω κάτι που να με ωθήσει να σκεφτώ πράγματα,  να έχει μια ουσία αλλά και μια στρωτή διατύπωση της γλώσσας.
Παίρνοντας πληροφορίες από ένα αγαπημένο γκρουπ στο facebook,  απέκτησα τον ''γαλατά''.
Ωραία γραφή,  χωρίς πλοκή,  για έναν κόσμο σκούρο,  μαύρο,  ζοφερό.
Είμαι ακόμη κάπου στη σελίδα 150 κι έχουν ξεπεταχτεί ένα δυό υπέροχα διαμαντάκια που λάμπουν στο σκοτάδι,  που σκέφτομαι πως για αυτό την θέλησε ο συγγραφέας την τόση αντίθεση για να ξεπηδήσει το φως που θα έκανε την διαφορά.
Εντάξει δεν είμαι και η καλύτερη αναγνώστρια,  το confiteor το εγκατέλειψα κάπου στη σελίδα 250,  λίγο πριν πιάσω τον εαυτό μου να χασμουριέται υπνωτισμένος από την πολύ επανάλειψη κι από την έλειψη δράσης και ενδιαφέροντος.  Όμως δεν βρίσκω τον λόγο να διαβάσω τέτοιου είδους βιβλία,  βέβαια η ερώτηση είναι,  αν όχι αυτά,  τότε τι;.
Μετά από τις ''ερωτοτροπίες'',  την ''καρδερίνα'' και τα ''έθιμα ταφής''  νομίζω πως τίποτα δεν με κέρδισε ξανά.
Ακόμη και τα περιπετειώδες και αστυνομικά,  διαβάζονται έτσι για να διαβαστούν,  τυχαίνει όμως καμμιά φορά να με κάνουν να τα σκέφτομαι και να αγωνιώ για το παρακάτω,  πράγμα που επιθυμώ από ένα βιβλίο.

Ιούλιος

ο πίνακας της Ειρήνης Κανά

Τα πυρωμένα,  υγρά βράδια του Ιουλίου,  μετά τη θάλασσα,  φορώντας ακόμη τα ψάθινα καπέλλα στο κεφάλι,  θα ανεβαίνουμε στις σέλες των ποδηλάτων για να μας οδηγήσουν στα χρυσαφένια σταροχώραφα.  Ανάσκελα,  ανάμεσα στα σπαρτά,  θα χαζεύουμε για μία ολόκληρη νύχτα,  τους συνδιασμούς των αστεριών που τρεμοπαίζουν  και το φεγγάρι στην πιό εικαστική του εμφάνιση,  λεπτό,  διακριτικό,  υπόλευκο και δηκτικά ετερόφωτο απόκομμα με φόντο το πιο δυνατό μπλε του ουρανού.
Θα αφεθούμε,  λέγοντας τρυφερά ''σ΄αγαπάω'',  ''σε χρειάζομαι'',  και οι ώρες θα μοιάζουν μεθυσμένα ανάλαφρες,  δίχως τελειωμό.  Ενδοιασμοί,  ανησυχίες,  ανασφάλειες,  λέξεις με θρασύτητα τυπωμένες σε κάποιο λεξικό, δεν θα υφίστανται παρά  αναφορικά και μόνο.  Θα παίζουμε με ανιδιοτέλια την ''εμπιστοσύνη''  σαν να έχουμε στα χέρια μας ένα νεογέννητο ροδαλό μωρό. Για χάρη της αθανασίας που προσφέρει το καλοκαίρι..



/Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένο 
Φαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι 
Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς 
Μεγάλο ἀνέμισμα τῆς κόμης λυγαριᾶς 
Ἄχνα βασιλικοῦ πάνω ἀπὸ τὸ σγουρὸ ἐφηβαῖο 
Γεμᾶτο ἀστράκια καὶ πευκοβελόνες 
Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας!/ 

Σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ 
Οδυσσέας Ελύτης