φωτιά

 

Έχω χάσει οκτώ ολόκληρα κιλά για να είμαι κοντά στην παλιά μου εμφάνιση αν ποτέ τύχει να ξανασυναντηθούμε.  Μήπως χωρέσω  για ακόμη μια φορά με ευκολία στην αγκαλιά σου.  Λυπάμαι!  Όταν κάποια πρωινά κουδουνίζει μελωδικά το κινητό μου,  ξέρεις,  πάντα έχω μια ελπίδα πως θα είσαι εσύ,  ηθελημένα είτε από λάθος και πάντα απογοητεύομαι.  Φαίνεται στη φωνή μου καθώς εξηγώ στον άγνωστο συνομιλητή μου,  -συγγνώμη..  πήρατε λάθος-!  Το τυχαίο λάθος ενός τυχαίου ανθρώπου που υγραίνει τα μάτια μου και στεγνώνει την ψυχή μου καθώς βάζω τις σκέψεις μου επάνω σε μια κόλλα χαρτί με ένα μολύβι.  Γεμίζω παραγράφους μα τί νόημα έχει η φωτιά δεν σβήνει μέσα μου ενώ εσύ κρύβεσαι πίσω από τα κουτάκια της καθημερινότητας σου κι όλων των προστατευτικών που έχουν μπει πια ανάμεσα μας ως δικλείδες ασφαλείας.  Μας διέλυσαν τα πρέπει και η διαφορετικότητα των επιθυμιών/αναγκών.  Μια ελαφριά ζάλη με αποσυντονίζει,  στο ραδιόφωνο παίζει μουσική που μόνο με την δική σου παρουσία δίπλα μου,  μαζί μου, θα είχε αξία ύπαρξης.  Και να ξέρεις,  το -αγάπη μου-  δεν είναι προσφιλής προσφώνηση,  είναι συναίσθημα,   βαθύ,  σκληρό,  αναλλοίωτο!

ένα απόγευμα

 

Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί εκεί στο τέλος της πόλης,  ήταν γκρίζα και γεμάτα,  με κρόσια που χρύσιζαν από τη δύση του ήλιου και ο νους μου ξέφυγε προς εκείνη την δική μας χωμάτινη γλώσσα της γης,  με τη θάλασσα αριστερά και δεξιά,  τα αγκαλιάσματα με τα φιλιά,  τα δάκρυα κάτω από την ομπρέλλα,  ωστόσο ο οδηγός του αυτοκινήτου όπου επέβαινα,  έστριβε το τιμόνι προς μια νέα αρχή,  κι εκεί δεν χωρούν οι νοσταλγίες ενός σβησμένου παρελθόντος χρόνου όση δύναμη κι αν κρύβει αυτός!

Βρήκα

 

...μια υπέροχη,  κομψή και ιδιαίτερη μωβ/ροζ ομπρέλλα για την Αννίκα!  Αννίκα μου τώρα θα είσαι πια προστατευμένη και από τον ήλιο και από την βροχή :)  Δες όμως και τι περιβάλλον,  σπίτι,  ποταμάκι,  φύση!  Όλα δικά σου :)

Κι εμείς όλοι οι υπόλοιποι ας απολαύσουμε το καφεδάκι μας κι ας είναι κάπου εκεί κοντά για να μην αποχωριζόμαστε ο ένας από τον άλλον.

Ζεστούς καπουτσίνους σας προσφέρω,  ωραία ατμόσφαιρα με την ευχή να πάει καλά και χωρίς δυσκολίες η καινούργια εβδομάδα.

Φίλοι μου σας αγαπώ,  σας φιλώ,  και σας ευχαριστώ!

βροχή

 

 

Πόσο θα ήθελα έναν αδερφό που να μ'αγαπάει και να με προσέχει.  Και να αναλαμβάνει αυτός τις ευθύνες!

Να μου κρατούσε την ομπρέλλα μια μέρα βροχερή όπως η σημερινή και να πίναμε καφεδάκι συζητώντας ατέλειωτες ώρες τα υπαρξιακά μας!

 

φθινοπωρινά φύλλα

 

Τόσοι όσα τα φθινοπωρινά φύλλα οι άνθρωποι,  που οι διάφορες συμπτώσεις ή συγκυρίες μας έφεραν λίγο πιο κοντά.

Με έλκει η ομορφιά,  τα ισορροπημένα χαρακτηριστικά,  η ηρεμία στο πρόσωπο,  τα γαλάζια σαν χάντρες μάτια.  Η καλή κουβέντα!

Με απωθεί η ασχήμια της ψυχής,  ο πικρόχολος χαρακτήρας,  ο ελεγκτικός,  ο ξερόλας,  ο κριτής.

Κάποιες φορές το ένα κρύβεται πίσω από το άλλο,  δλδ πίσω από μια δήθεν ηρεμία βρίσκεται ένα καζάνι που βράζει κι αλοίμονο όταν πέφτω μέσα.  Όχι πως δεν θα τρέξω να φύγω,  καθώς χάνεται εκείνο το φως που θα μου δημιουργούσε την επιθυμία να ψάξω τον άλλον στα βάθη της καρδιάς του,   όμως όσο να πεις κάποιες λιγοστές τριχούλες από την ουρά μου προλαβαίνουν και τσουρουφλίζονται :)

 

ο χρόνος του ''πολύ''

 

Ο χρόνος!

Ο χρόνος μέσα μας,  ο απέραντος,  ο ατέλειωτος,  το άπειρο,  το για πάντα.

Ο χρόνος του ρολογιού,  το ''σε δύο λεπτά'',  σε ''μια ώρα'',  ''πω πω πως πέρασε ο μήνας''  κλπ

Είναι κι ο χρόνος ο ποιοτικός και ο ουσιαστικός,  είναι κι ο άλλος του τρεξίματος,  του κάθε σκοπού που τοποθετούμε εμείς οι ίδιοι σαν στόχο να αιωρείται πάντα μπροστά μας,  είναι κι αυτός της πλήξης και της ανίας.  Ο χρόνος που περιμένω,  που νοσταλγώ,  που χαίρομαι και λυπάμαι.

Είναι κι ο χρόνος που αφιερώνεις στον άλλον όντας ερωτευμένος.  Ο χρόνος της λαχτάρας,  του πόθου,  του ''σε θέλω'',  του ''είσαι η ανάσα μου'',  ο χρόνος του ''για πάντα'',  ο χρόνος ο τέλειος,  ο υπέροχος,  ο ιδανικός,  ο χρόνος ''του ρήματος με το πολύ'',  πολύ..  πολύ..  πολύ..

του Σαββάτου (το ψάρι)

 

 

Καθώς ψήνω το ψάρι μου για το γεύμα του Σαββάτου,  έχω είκοσι λεπτά καιρό  να σου πω πως,  εγώ παλιότερα δεν μιλούσα.  Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις ότι δεν ήμουν χωρίς φωνή,  απλά δυσκολευόμουν να εκφράσω αυτό που την κάθε στιγμή σκεφτόμουν.  Μπα,  δεν έχω αλλάξει και πολύ,  αν και τώρα πια αυτό που θέλω θα το πω ο κόσμος να χαλάσει,  μόνο που κάποιες φορές νιώθω ενοχές (κατάλοιπα από τα παλιά),  σαν ο κόσμος να χαλάει και η αιτία είμαι εγώ.

 Θα σου εξηγήσω αμέσως για ποιό θέμα μιλάω.  Μη μπεις στη διαδικασία να μου πεις αν έχω ή δεν έχω δίκιο!

Στο φράγμα της Θέρμης,  έχει δέντρα,  νερό που εγώ το ονομάζω λιμνούλα,  παπίτσες που τις θυμάμαι από παλιότερες επισκέψεις αλλά έχω καιρό να τις δω,  παλιότερα επίσης υπήρχαν διάφορα πουλιά κορμοράνοι αλλά κι άλλα είδη που επίσης δεν τα βλέπω τώρα.  Τα μισά δέντρα εκεί στο δημοτικό αναψυκτήριο έχουν ξεραθεί,  αλλά στο σύνολο το έργο παραμένει σαν ένα ωραία αξιοποιημένο κομμάτι της φύσης.

Στο νερό,  κολυμπούν χελώνες και υποπτεύομαι ότι είναι οι μόνες που έχουν απομείνει.  Δεν ξέρω αν έχει ψάρια πάντως υπάρχει ταμπέλα με απαγορευτικό για το ψάρεμα.

Μία οικογένεια λοιπόν,  μαμά και μπαμπάς όχι πάνω από τα σαράντα,  με τα ''καλομαθημένα''  παιδάκια της,  δύο στον αριθμό,  είχαν μια μεγάλη κίτρινη απόχη,  είχαν αράξει σε ένα βολικό σημείο στην όχθη και τάιζαν τις χελώνες.  Έριχναν κομμάτια από ψωμί,  πλησίαζαν οι λαίμαργες και τσουπ,  τις έπιαναν μία μία με την απόχη.  έτρεμε η χελώνα μέσα στο δίχτυ,  κλωτσούσε μέσα από το καύκαλο χέρια και πόδια σε κατάσταση πανικού,  γελούσαν με τις περιπαιχτικές φωνές τους τα παιδιά τις χάζευαν για μερικά λεπτά και τις ξαναέριχναν μέσα - και ωωω τί καλά που θα γυρνούσαν ήρεμα στο σπίτι τους για φαγητό μετά από αυτό το ωραίο παιχνίδι.

Να πω την αμαρτία μου,  λίγα χρόνια πριν σημασία δεν θα έδινα σε ένα τέτοιο γεγονός και ούτε καν θα μου περνούσε από το μυαλό πως ένα ζωάκι μέσα από ένα τέτοιο παιχνίδι θα μπορούσε να υποφέρει.  

Ούτε και η μαμά των παιδιών το καταλάβαινε.  

-Μα δεν τους κάνουμε κακό μου απάντησε όταν της επισήμανα πως το ζώο υποφέρει.

-Δεν ξέρω,  σκεφτείτε το της απάντησα,  σκεπτόμενη το πώς δλδ θα ήταν το ''κάνουμε σε ένα ζώο κακό'',  μόνο αν πχ το σκοτώσουμε;

Μετά από λίγο ζήτησα συγγνώμη για την παρέμβαση μου,  από την οικογένεια.  Δεν ήθελα να έχουν μια αρνητική φωνή μέσα στο μυαλό τους από μια κυρία που τυχαία βρέθηκε στον δρόμο τους και τους μάλωσε.  Δεν ήθελα ούτε καν να τους μαλώσω,  ήθελα όμως να τους προβληματίσω.  Αλλά πολλές φορές όταν μιλάς μόνο κακός γίνεσαι,  όχι;

 

διάφορα

 

 

Η Bonnie,   είναι από το πρωί, συνεχώς δίπλα μου όπου κι αν βρεθώ μέσα στο σπίτι,  στην κουζίνα καθώς μαγειρεύω,   στην γωνιά του καναπέ μου με τη μουσούδα πάνω στα μαξιλάρια καθώς πίνω τον καφέ μου, έχω δε την εντύπωση πως κάτι της συμβαίνει,  με κάτι παλεύει μέσα της,  είτε ακούει το δυνατό αέρα και φοβάται,  είτε την ενοχλούν η πρόσφατη πεφυκίτιδα (της βάζουμε σταγόνες) και το σπυράκι στο δέρμα που μεγάλωσε και είπε η γιατρός της πως αν δεν θεραπευθεί με την fucicort θα χρειαστεί χειρουργείο.  Θέλει χάδια και στενοχωριέμαι που της τα έχω στερήσει τελευταία.  Μεγάλωσε,  πονούν τα ποδαράκια της και πρέπει να χάσει κιλά.

_______________________________________________________________________________

 

Πονάει το γόνατο της μαμάς.  Η δική μου απόφαση είναι να μην μπει στην διαδικασία της αρθροσκόπησης μια που δεν ένιωσα να μου δίνει ο γιατρός της τα εχέγγυα.  Μίλησε,  μόνο για συντήρηση,  ίσως προλάβουμε μια επιδείνωση ωστόσο δεν ξέρει πότε θα ξαναχαλάσει.

Πόσο θα ήθελα να πάρει κάποιος άλλος την ευθύνη!

_______________________________________________________________________________

Δοκίμασα την μαρμελάδα της Μαρίας.  Δαμάσκηνο!  Είπε πως της παράπεσε η ζάχαρη,  δεν φάνηκε σ' αυτό το μισό κουταλάκι του γλυκού αλειμμένο πάνω στο ψωμί μου.

το ''τώρα''

 

Το ''τώρα'' συμβαίνει όταν αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματα μας την δεδομένη στιγμή και μπορούμε να τα εκφράσουμε.  Όταν ζούμε συνειδητά και έχουμε την δυνατότητα να το περιγράψουμε!

Πχ τώρα φορώ ένα πλατύγυρο ψαθάκι  για να με προστατεύει από τον ήλιο,  ένα δροσερό μπεζ λινό φόρεμα και τα πόδια μου είναι βυθισμένα σε μια κυμματιστή θάλασσα καθώς διαβάζω κάτι πολύ ενδιαφέρον.  Ο ουρανός,  είναι καθαρός,  γαλάζιος και κάπου κάπου διακρίνω μερικά μικρά λευκά συννεφάκια.  Ένας γλάρος πετάει γύρω μου με τα μεγάλα και επιβλητικά που είναι τα φτερά του! 

Ίσως βρίσκομαι στη μέση του πουθενά,  μα νιώθω όμορφα σ' αυτή την τόσο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα παρ'όλη τη μοναξιά μου,  παρ'όλο που δεν έχω κάποιον να με φροντίζει τόσο όσο το έχω ανάγκη.

Όσο μπορώ,  φροντίζω εγώ τον εαυτό μου,  φροντίζω να ζω τις όποιες στιγμές μου στον υπερθετικό βαθμό!

Δώρο

 

 

Προσπάθησα να χωρέσω όλο αυτό τον θησαυρό σε μια φωτογραφία,  ελπίζω να τα κατάφερα!

Ναι είναι πραγματικότητα,  παρέλαβα δώρο και δεν φαντάζεστε την χαρά μου,  ένα φουσκωτό και βαρύ πακέτο,  με μια γενναία ποικιλία από μικροπράγματα μέσα,  πάρα πολλά πανάκια για patchwork,  κάρτες,  βιβλία,  και χειροποίητα γάντια που θα ζεστάνουν τα χεράκια μου το χειμώνα που μας έρχεται.

Το δώρο για μένα είναι κάτι με μεγάλη αξία,  πρώτα από όλα γιατί σπάνια πια κάνουμε δώρα μεταξύ μας,  από την άλλη είναι κάτι πολύ σπουδαίο γιατί σημαίνει ότι έχεις σκεφτεί τον άλλον,  έχεις μπει στη διαδικασία να ανακαλύψεις τί του αρέσει,  με τί θα του προσφέρεις χαρά!

Πόσο μάλλον όταν αυτό το δώρο προέρχεται από έναν άνθρωπο παντελώς άγνωστο,  και από το πουθενά, πείτε μου δεν μοιάζει σαν κάπως να έχει σταλεί από έναν καλό σου άγγελο;

Βασιλική μου ένα μεγάλο ευχαριστώ κι από εδώ με την ολόψυχη ευχή μου να είσαι πάντα καλά!  Να χαμογελάς :-)

σκέψεις

 

Αυτό που μου λείπει πιο πολύ,  είναι εκείνη η εποχή που οι κινηματογραφικές παραγωγές ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία σε ποιότητα και όλος εκείνος ο καθόλου τυχαίος ενθουσιασμός μας από τη στιγμή που στεκόμασταν στην ''ουρά''  για ένα εισιτήριο μέχρι την ώρα που μπαίναμε στην αίθουσα,  έσβηναν τα φώτα και γέμιζε η οθόνη ολοκληρωτικά! 

Μια δεύτερη ζωή την ζούσαμε,  μη σου πω και τρίτη και τέταρτη! 

Ούτε αυτό το σκουληκάκι τώρα πια,  να αναταράσει την φαντασία μας,  το τόσο μηδαμινό,  το τόσο δεδομένο.

η Κ.

 

 

Η Κ. στο κατάστημα της,  την μάσκα την έχει επανειλημμένα κρεμασμένη στο δεξί αυτί σαν σκουλαρήκι κι έχει να κάνει με του κόσμου τις μεγάλες σε ηλικία γυναίκες!  Δυσανασχετεί όταν καταλαβαίνει πως αυτό με ενοχλεί.

Προχθές,  ήθελα να μπω στο μαγαζί της,  και στην είσοδο,  έψαξα στην τσάντα μου για μάσκα μα είδα ότι είχε σπάσει,  της μίας και μοναδικής που είχα μαζί μου,  το λαστιχάκι.  Την φώναξα από την πόρτα,  αναγκάστηκα να προχωρήσω μέσα,  χαιρετηθήκαμε και με την Μ. της οποίας κάποτε τα παιδιά ήταν συμμαθητές με τα δικά μου.  Την Μ. την βρίσκω συχνά σ'  αυτό τον χώρο  να κάνει παρέα με την Κ.

Ούτε εσύ φοράς μάσκα παρατήρησα!

Η απάντηση της ήταν τουλάχιστον αφελής,  και το λέω γνωρίζοντας τα πιστεύω της περί συνομοσιών κλπ φοράω όποτε κρίνω ότι χρειάζεται μου είπε.  

Τελικά βέβαια καμμία μας δεν φορούσε η κάθε μία για τον δικό της λόγο.

Παλιότερα,  ήθελα να πιώ καφεδάκι και με τις δυό,  γιατί μου άρεσαν οι κουβέντες τους,  σήμερα πάλι όχι,  ούτε να με παρακαλούσαν!

exit

 

 

 Έψαχνα για μια φωτογραφία που θα συνόδευε αυτή την ανάρτηση,  ατμοσφαιρική αλλά και αισιόδοξη,  τελικά όμως με κέρδισε αυτή η έντονα κλειστοφοβική  ατμόσφαιρα κι αυτό το ''exit'' που λάμπει κατακόκκινο σαν να θέλει να μου θυμίσει πως ακόμη και οι πιο ''κλειστές'' και δύσκολες καταστάσεις έχουν μια διέξοδο.  

Με προβλημάτισε η ίδια μου η επιλογή,  με κάνει να αναρωτηθώ για το σημερινό μου backround και για το ανάλογο σημερινό μου συναίσθημα.

Σκέφτομαι ωστόσο,  πως ακόμη κι αυτός ο ίδιος ο εγκλωβισμός έχει να κάνει με προσωπική συναίνεση έστω κατά ένα μέρος,  και πως όταν λέω ''ας κάνω αυτό που αυτή τη στιγμή μου αρέσει κι ας γίνει ότι θέλει'',  τις επόμενες μέρες θα το βρώ μπροστά μου.   Κι αυτό ισχύει στα πάντα,  αν δεν προνοήσεις κι αν δεν έχεις τον έλεγχο,   το πέρασμα από το ταμείο είναι κατά συνέπεια οδυνηρό!