Από μια ηλικία και μετά παύουν να υφίστανται του μυαλού τα ''αν'' και τα ''ίσως'', παύουν τα ερωτηματικά και οι νοσταλγίες μοιάζουν με χρόνο χαμένο. Είναι χρόνος χαμένος! Είμαστε εδώ γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί οι επιλογές που ακολουθήσαμε ήταν το καλύτερο για μας. Γιατί μόνο εμείς ξέραμε την κάθε στιγμή τις προσωπικές μας αντοχές. Και γιατί στην τελική, ο δρόμος που επιλέξαμε ήταν ωραίος και παραμένει εξαίσιος. Έτσι κι αλλιώς είναι ο ολόδικος μας, προσωπικός, μοναδικός δρόμος!
big thief - Paul
Δεν υπάρχει σχόλιο και για να πω την αλήθεια προβληματίστηκα λιγάκι.
ReplyDeleteΚαμιά φορά οι αναρτήσεις σου προκαλούν τριγμούς. Σαν τη χθεσινή που νόημα δεν έβγαλα και σαν και τούτη που μπερδεύεται λιγάκι η νοσταλγία με τις επιλογές. Σέβομαι απόλυτα την άποψή σου, αν αυτό πιστεύεις. Εκ διαμέτρου αντίθετη η δική μου. Στοίχημα πως δεν θα σου αρέσει. Αν μου επιτρέπεις λοιπόν μπορώ να πω, πως η ευαισθησία από ένα ευτυχισμένο παρελθόν είναι νοσταλγία. Σ’ ένα ποίημα διάβασα «Αχ και να γύριζαν τα μακρινά εκείνα χρόνια πίσω, πάνω στου μέλλοντός μας τις φτερούγες» Μέσα απ’ τις εικόνες που διαφυλάξαμε στην ψυχή μας, η νοσταλγία υποκινεί τη μνήμη σε μια αέναη πορεία της ύπαρξής μας, αυτή που μας διαμόρφωσε, αυτή που μας οδήγησε σ’ αυτό που είμαστε. Συνεπώς μόνο χαμένο χρόνο δεν τη θεωρώ. Φτάνοντας στην ωριμότητα μέσα απ’ τον καθρέφτη του χρόνου, η νοσταλγία τρέφει τη συνείδησή μας και τη σκέψη μας, κάθε μικρό κομμάτι του εαυτού μας που μας επέτρεψε να σφυρηλατήσουμε τον όποιο χαρακτήρα, με αξία, με αισθητική, με πνευματικές αναζητήσεις, με αντιμετώπιση των ένδον και εκτός ψυχής προβλημάτων. Μια λάβα συναισθημάτων είναι η νοσταλγία που εκρήγνυται ή καταλαγιάζει τα πάθη. Νομίζω!
Φιλιά και μια όμορφη Κυριακή !
Θέλω μόνο να σου πω πως μια άλλη άποψη για ποιό λόγο να μην μου αρέσει; Κι αν μου αρέσει ή όχι δηλαδή τί;
DeleteΓια τους δρόμους που διαλέξαμε επίσης θέλω να πω πως ίσως τελικά να ήταν και μονόδρομοι μέσα από τις δικές μας πάντα επιλογές. Και πως τα ''αν'' και τα ''ίσως'' του τότε καμμία σημασία δεν έχουν σήμερα. Είναι χάσιμο χρόνου το να μας χτυπάει την πλάτη το παρελθόν και να γυρνάμε πίσω κάθε δυό και τρεις, μας απασχολεί από το υπέροχο παρόν.
Νιώθω ότι δεν έχω πια απεριόριστο χρόνο μπροστά μου για αφηρημάδες Αννίκα. Θέλω να ζω τον χρόνο μου με την συνειδητότητα του σήμερα. Του τώρα..
Το ζητούμενο μου δεν είναι τα σχόλια οπότε δεν με απασχόλησε καθόλου.
Το να είμαι ακαταλαβίστικη συχνά το επιδιώκω. Για την εκτόνωση γίνονται όλα. Εντάξει μ' αρέσει να κάνω κείμενα δεν μπορώ να πω :-)))
φιλάκια!
Να προσθέσω Αννίκα πως συμφωνώ απολύτως με το σχόλιο σου εκτός όλων των άλλων!
DeleteΜια καλή εβδομάδα να έχεις εύχομαι :)