απεριόριστες βόλτες από το πρωί ως το βράδυ

 

Είναι μέρες που αγαπώ την ησυχία μου και την επαφή με τον εαυτό μου,  πίνοντας καφεδάκια στον καναπέ μου,  ακούγοντας μουσική ή χαζεύοντας την τηλεόραση πάντα με κάποια δημιουργική δουλειά να απασχολούν τα χέρια μου. 

Άλλες πάλι φορές,  ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει ανάγκη από το να δραπετεύσει και καθώς βρίσκομαι στον καναπέ μου  όλα μου μοιάζουν άνοστα  και το μόνο που θέλω είναι να κάνω απεριόριστες βόλτες από το πρωί ως το βράδυ και ξανά το άλλο πρωί ως το άλλο βράδυ.  Αλλά εκεί είναι που δεν συμβαδίζει η επιθυμία με την πραγματοποίηση της.  Γιατί το σώμα δεν βοηθάει,  γιατί δεν έχω τις άκρες μου,  γιατί,  γιατί..  Επειδή δεν έχω δημιουργήσει το σκηνικό ενός κόσμου που βρίσκεται σε μια συνεχή δράση ακόμη κι αν αυτό πρόκειται για ένα φαγητό έξω το μεσημέρι,  για μπύρες ή καφέ με φίλους,  το κλείσιμο μιας εκδρομής μαζί με άλλους  άγνωστους ανθρώπους κλπ

Ακόμη επειδή πολλές φορές η στενή οικονομική κατάσταση δεν βοηθάει στην πραγματοποίηση τέτοιων ονείρων περισσότερο όμως θα έλεγα πως δεν πρόκειται για επιθυμία αλλά για παρόρμηση που σβήνει λίγο μετά τη γέννηση της,  ανίκανη να γίνει δράση.

**Αστεία αστεία,  πρέπει να ξεκινήσουμε τις καθημερινές εξορμήσεις στη θάλασσα έστω κι αν το νερό είναι ακόμη κρύο.  Τότε να δεις πόσα ''πρέπει''  θα εμφανιστούν από το πουθενά για να μας εξαναγκάζουν να μένουμε στο σπίτι.