καλαμποχώραφο

 

Δεν θυμάμαι,  αλλά ίσως και να με κρατούσε από το χέρι.  Σίγουρα οι δυό μας μοναχοί πηγαίναμε.  -Πού πάμε παππού;  - Θα σου δείξω.  Αφού διασχίσαμε όλο το χωριό,  μετά τα τελευταία σπίτια,  βρεθήκαμε σε ένα χωράφι με σπαρτά.  - Τί είναι αυτά παππού;  - Καλαμπόκια μου απάντησε και μου έδειξε με τα χέρια του.  Έψαχνα με μανία να τα βρω να ξεχωρίζουν από τα φυτά που για πρώτη φορά έβλεπα.  Μα αυτά κρύβονταν από τα μάτια μου.  -Μα πού είναι παππού,  εγώ γιατί δεν τα βλέπω;  Τότε έπιασε ένα που ήταν καλυμμένο, στο ίδιο χρώμα με όλο το υπόλοιπο φυτό, και το ξεγύμνωσε.  Πέταξε τις φλούδες του κάτω στο χώμα κι έτσι αποκαλύφθηκε στα μάτια μου η αλήθεια πως τα καλαμπόκια στη φουφού ήταν κατακίτρινα σα το χρυσάφι μα στο καλαμποχώραφο κρύβονταν και σκεπάζονταν τάχα μου μη κρυώσουν.  - Γιατί είναι έτσι παππού;  - Για να μη τα βλέπουν και τα τρώνε τα πουλιά!  Αλήθεια ή ψέμματα δε ξέρω μα από τότε εκείνη τη μέρα,  εκείνο το χωράφι κι όλη την συζήτηση τα έβλεπα συχνά πυκνά στα πιο όμορφα όνειρα του ύπνου μου.  Στα όνειρα που πραγματικά γαλήνευα.  Μέχρι και σήμερα!