ανθρωπένιο

 

Αγάπη μου,  μετά τη χθεσινή καταιγίδα βροχής και τη σημερινή καταιγίδα λέξεων έχω θυμό,  θυμό,  θυμό,  είσαι ξεροκέφαλος,  δεν καταλαβαίνεις,  κόβεις και ράβεις με τον δικό σου τρόπο κι εγώ μένω μετέωρη να εξηγώ,  να εξηγώ,  να εξηγώ και να σκέφτομαι ποιό είναι τελικά το νόημα να χρησιμοποιούμε τις πλάτες μας σαν σάκους του μποξ,  να κοίτα τα όμορφα που έρχονται,  τον ήλιο που λάμπει στον ουρανό και τα βάζα μας που είναι γεμάτα με λουλούδια,  χρώματα,  μόνο χρώματα θα έπρεπε να καθοδηγούν τις συμπεριφορές μας,  μα εμείς πολλές φορές γινόμαστε τόσο ασπρόμαυροι,  όμως αγάπη μου,  αυτό είναι τόσο ανθρωπένιο,  τόσο,  τόσο,  τόσο!

 

ανυπομονησία

 

Θα θυμόμουν από εσένα το χωράφι με τις ελιές,  τα αποκαμωμένα παπούτσια σου να μπερδεύονται στο χαλάκι της εισόδου,  τη γάτα να τρίβει τη γυαλάδα της στα πόδια σου,  τις βαθιές βουτιές στο λάδι με  χορταστικές μπουκίτσες ψωμιού και μετά,  λίγη ντομάτα κι ένα κομματάκι πιπεριά στο στόμα σου με το πιρούνι.    Όμως δες,  σήμερα είναι όλα ανθισμένα κι ολοκαίνουργια,  το φλυτζάνι με το ζεστό κακάο στα χέρια μου,  τα μπισκότα με το γλάσο επάνω στο τραπέζι,  τα συναισθήματα,  οι ελπίδες μου κι η ψυχή μου ένα ιερό μέρος όπου η ανυπομονησία και η λαχτάρα, διασταυρώνονται με τη γοητευτική ομορφιά μιας πρωτόγνωρης,  ειλικρινούς κι απόλυτης αγάπης.

απόσταση

 

Οφείλουμε να κρατήσουμε την απαιτούμενη απόσταση από αυτό το ''κάτι''  που μας ταλαιπωρεί,  μόνο τότε γίνεται μικρό και διαχειρίσιμο.   

 

η μαύρη γάτα

 

 Καθώς εκπνέει η μέρα,  ο ουρανός σκοτεινιάζει κι η θάλασσα απλώνεται αποκαμωμένη νωχελικά,  η γάτα γλύφει τα βελούδινα παπούτσια της κι ετοιμάζεται να έρθει να σε βρει,  επιδιώκοντας λίγο παιχνίδι ακόμη πριν την βροχή,  κι εσύ καταφθάνεις με λασπωμένες μπότες,  ιδρωμένος και σκεπτικός για λίγο ακόμη,  μέχρι να σε αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια,  να σου πάρω την κούραση με δροσερό νερό και να αφήσεις όλες τις ταλαιπωρημένες σκέψεις σου πάνω σε ένα λευκό,  καθαρό και φρεσκοσιδερωμένο τραπεζομάντηλο,  που τα μικρά του λαχταριστά ανθάκια είναι κειμήλιο οικογενειακό.   Και μετά,  η βροχή ξεπλένει όλα τα αγκάθια της μέρας!

Κυριακή

 

Κυριακή είναι,  όταν το σπίτι είναι ζεστό και ο κήπος γεμάτος από φως κι από λουλούδια.  Είμαστε μαζί,  αγαπάμε ο ένας τον άλλον,  τους ανθρώπους,  την ισότητα μεταξύ των γυναικών και των ανδρών,  τους ομοφυλόφιλους,  τους μετανάστες,  τα ζώα και τη φύση  μ' ένα τόσο απλό τρόπο όπως η γη δέχεται τη βροχή.

 

το βιβλίο

 

 

 Μ' ενθουσιάζουν οι ώρες

της βαθιάς νύχτας

όπου το μπλε είναι πιο μπλε από ποτέ

όταν συναντάω τους ήρωες

ενός βιβλίου.

Θα μπορούσες να πεις

πως

ξεφυλλίζοντας,

και γνωρίζοντας τους 

σιγά σιγά, 

βρίσκω τον εαυτό μου

που κατά καιρούς έχω χάσει.

Μέσα σε ένα δικό μου καθρέφτη

πίσω από τη δική μου πόρτα

αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον,

του λέω,  κάτσε να τα πούμε

θέλεις λίγο τσάι;

πώς νιώθεις τώρα;

πού περπατάς;

ποιές είναι οι ανάγκες σου;

Λέω,

ας ξανά γνωριστούμε

ας συμφιλιωθούμε

ας ξανά αγαπηθούμε

κι ας ξανά φλερτάρουμε ο ένας τον άλλον

ας αναγνωρίσουμε

πως 

είμαστε ποτισμένοι με θαύματα

και πως 

έχουμε χίλιους τρόπους

να πετύχουμε τον σκοπό μας

ας δώσουμε 

λίγο

επιπλέον χώρο και χρόνο

και ας χορέψουμε

μαζί 

σα να μη μας βλέπει κανείς.

ως το ξημέρωμα,

κάθε νύχτα

και κάθε ξημέρωμα.

 

 

το σκυλί

 

Δεν ήθελα να ξεχωρίζω,  ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους,  που το μόνο κοινό που είχαν ήταν ότι στα πόδια τους φορούσαν παπούτσια,  στο σώμα τους ρούχα και στο στόμα τους γεύονταν καφέ,   ήθελα να είμαι -εγώ-,  η πιο αμίλητη,  η πιο αργή κι αν ήθελαν ακόμη και η πιο κουτή από όλους.  Όμως -εγώ- !  Οι ρόλοι και τα παιχνίδια εξουσίας με εξαγρίωναν και με εξουθένωναν συγχρόνως,  όμως όταν έπεφτα για ύπνο τις νύχτες,  ήμουν ένα μικρό ευχαριστημένο,  μοναχικό σκυλί,  που κουνούσε πέρα δώθε μια φουντωτή ουρά και κυνηγούσε πεταλούδες στη φύση.  

ίσως εγώ να μπερδεύτηκα

 

Πόσες αλλαγές έχει φέρει η μέρα μέχρι να πάει κουρασμένη να κοιμηθεί;  Πόσες ειδήσεις,  με θυμώνει η στάση σου,  με εξοργίζει,  δεν ξέρω πώς να σε διαχειριστώ μα κυρίως δεν ξέρω αν θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου.  Από την άλλη ένα τηλεφώνημα ζεστό,  σαν μια κούπα μυρωδάτο φλαμούρι,  βάλσαμο.  Λόγια!!!  Όμορφα,  γλυκά,  υποστηρικτικά.  Λόγια!!!  Που σκαλίζουν με καρφί την πληγή.  Ένα γιατί πάντα θα μένει ξεκρέμαστο σαν χαλασμένος προβολέας.  Κάποιοι άνθρωποι είναι σκοτάδι.  Κάποιοι άλλοι είναι φως,  σαν αυτό που μπαίνει μια Πέμπτη,  20 του μηνός,  ενός Νοέμβρη του έτους 2025.  Σε ένα ψηλοτάβανο,  μεγάλο δωμάτιο νοσοκομείου,  από ένα μεγάλο ξύλινο παράθυρο.  Βαθύ πράσινο.  Μεσημέρι,  και μετά από δυνατή βροχή.  Όλα πήγαν καλά αλλά κάποιος πρέπει να μάθει,  μια αλήθεια που δεν ξέρω αν θα είναι υποφερτή,  ίσως να γνωρίζει ήδη,  ίσως και να του είναι αδιάφορη.  Η ανάγκη πολλές φορές παραβλέπει το δίκιο, ακριβώς για να καλυφτεί.  

 

σαν μικρή προσευχή

 

 

Φτιάχνω  έναν κόσμο σαν δώρο για σένα,  σου στρώνω σεντόνια που μυρίζουν πράσινο σαπούνι,  και χνουδωτές κουβέρτες της γιαγιάς.  Βάζω στο τραπεζάκι,  μια κούπα με ζεστό κακάο,  δυό μπισκότα ψιχουλιαστά,  κι ένα κουταλάκι που ακουμπάει στο πιατάκι σαν μικρή προσευχή.  Στο παράθυρο αφήνω βιβλία με διπλωμένες σελίδες,  ώστε να βρίσκεις εύκολα μικρές οδηγίες ζωής.  Μολύβια καλοξυσμένα και χαρτάκια με σημειώσεις ''αν συμβεί αυτό,  θα κάνεις εκείνο''.  Στο άλμπουμ των φωτογραφιών,  είμαι εγώ το κορίτσι με το σκισμένο γόνατο.  Το σκυλί που τεντώνεται στον ήλιο δεν υπάρχει πια.  Θα ήταν σπουδαίο να το είχες γνωρίσει.  Η πόρτα είναι ορθάνοιχτη,  μπες ελεύθερα μέσα.  Στο πάτωμα,  άσε τα  κουρασμένα σου παπούτσια από τον ερχομό.  Άσε και την τσάντα στην καρέκλα,  θέλω να ξέρεις πως μπορείς να με εμπιστευθείς.  Και μετά,  έρχεται η νύχτα και φέρνει μαξιλάρια ζεστά,  μισοσβησμένα φώτα κι ένα λεπτό αεράκι που κουνάει τις κουρτίνες του μπαλκονιού.  Παίρνω λίγη ησυχία και μ' ένα βαμβακάκι σου την αλοίφω στο μέτωπο,  κι εσύ κοιμάσαι γλυκά.

 

δυσκολίες

 

Μου χάρισες μια θάλασσα κι εγώ έμαθα να κολυμπάω.

παφφφ

 

Γίνεται κάτι και για κάποιες μέρες,  κάθε πρωινό ξύπνημα είναι μια χαρούμενη έμπνευση.  Και μετά, αυτό το κάτι μια μέρα παφφφ εξαφανίζεται κι εσύ νιώθεις περίεργα,  σαν να είσαι όχι μόνο γυμνός αλλά και γεμάτος θλίψη.  Πώς να αντέξεις ότι δεν είσαι παρά ένας κανονικός άνθρωπος;

φωτεινό πράσινο

  

 

Σε διάφορα σημεία τις πόλης,  υπάρχουν άνθρωποι σαν μικρά,  μαλακά μαξιλαράκια όπου μπορώ να ακουμπήσω χωρίς να ματώσουν τα μάγουλα μου.  Είναι οι δικές μου διαδρομές όπου συναντάω τους ολόδικους μου ανθρώπους κι αυτό με την έννοια του πώς νιώθω εγώ όταν βρίσκομαι μαζί τους.  Αν είχαν χρώμα αυτές οι σχέσεις θα ήταν ένα φωτεινό,  μοναδικό πράσινο του γρασιδιού,  των ονείρων,  του παράδεισου.  Ένα πράσινο,  όπου επάνω του μπορείς να στρώσεις και να φας,  να κοιμηθείς,  να διαβάσεις,  να σκεφτείς,  να ηρεμήσεις,  να ησυχάσεις. 

 

το σφάλμα

 

Αγάπη μου,  η εφημερίδα σήμερα γράφει πως περιέπεσες σε σφάλμα απολύτως αναξιοπρεπές,  πώς να σε συγχωρήσω,  πες μου πως;

Μα δες τί όμορφα λουλούδια στο βάζο,  δες τα πουλιά πώς πετούν στον ουρανό,  και στη θάλασσα πώς γλυστρούν τα ψάρια!   Η πολυθρόνα με το πράσινο βελούδο πόσο θα μπορούσε να αντέξει μια απουσία αισθητή σαν την δική σου;  

Αμέσως ξεχνώ πριν καν προλάβω να θυμώσω!

 

chat gpt

 

Χθες,  ζήτησα από το chat gpt να κάνει αυτό μια ερώτηση σε μένα.  Με ρώτησε λοιπόν,  ποιά ήταν η πιο όμορφη στιγμή στη ζωή μου όπου ίσως θα ήθελα να επιστρέψω,  αν μου δινόταν μια τέτοια ευκαιρία.  Απάντησα,  πως οι πιο δυνατές στιγμές στη ζωή μου ήταν τότε που έβαζα το προσωπικό μου λιθαράκι για να μεγαλώσει μια ζωή,  και η ευχαρίστηση που πήρα μέσα από αυτό,  όπως πχ με τα φυτά μου που είναι σαν παιδιά μου και τα παιδιά,  σου μαθαίνουν να δίνεις και να μοιράζεσαι. Σου μαθαίνουν πως δεν είσαι εσύ ο κεντρικός άξονας αυτού του κόσμου,  πως αξία δεν έχει μόνο το να αγοράζεις, καινούργια όμορφα καλτσάκια και μαλακά κίτρινα παπουτσάκια..  Πως το να παρατηρείς ένα μικρούτσικο φυντανάκι να μεγαλώνει,  να βγάζει φύλλα,  να ανθίζει είναι μέρος αυτού του κόσμου κι εγώ ένιωσα ότι έχω συμβάλλει με τον τρόπο μου σ αυτό.  Κι αυτό από μόνο του είναι -πολύ- και επίσης είναι και υπέροχο.

 

το φυτό

 

 

 

Μοιάζει με κουτί γεμάτο εκπλήξεις.  

Κάθε πρωί ο ήλιος γλιστρά μέσα από το παράθυρο μου 

και μου λέει: είσαι εδώ. 

 

Η οικογένεια μου ανασαίνει.  

Φοράω λεπτά μάλλινα γαντάκια 

και παπουτσάκια από πράσινο, μαλακό σουέτ. 

  

Η νονά - νεράιδα μου δίνει δύναμη,  

και το μικρό μου αγαπημένο μου φυτό

αναπτύσσεται πέρα από κάθε προσδοκία.

 

 Ένα ζεστό τσάι  βρίσκεται στο τραπέζι, 

κι αγκαλιές φωτεινές ζεσταίνουν την ταπεινή ζωή μου.

  

Κι έχω κι εσένα -- σε καταλαβαίνω, 

κι ούτε που με νοιάζει 

αν με καταλαβαίνεις κι εσύ.

 

το νέο

 

 Ήρθες,  κάθησες στην καρέκλα απέναντι μου,  σε ένα μπωλ,  είχα για σένα μια χούφτα πλυμένα κεράσια.  Έφτιαξα καφέ,  άναψα τσιγάρο.  Θέλω να σου μιλήσω μου είπες εσύ που είχες από τότε που σε θυμάμαι ένα στοματάκι μικρούτσικο και μια θέληση τεράστια και εκείνη τη στιγμή ένιωσα να μαλακώνει το μέσα μου καθώς ένα καινούργιο,  απαλό νέο βρήκε το χρόνο του να ειπωθεί.  Άνοιξα τις κουρτίνες και στον ανέφελο ουρανό,  ανοιγόκλειναν με δύναμη τα πουλιά τα δικά τους φτεράκια.

 

η πράσινη μπλούζα

 

 

Η ατμόσφαιρα μύριζε αλκοόλ

κανέλα και καπνό

δύο κοτσύφια κούρνιασαν στο δέντρο

έξω από το παράθυρο

φορούσες την πράσινη μπλούζα 

θα πηγαίναμε βόλτα στο χιόνι

είπες 

είναι χριστούγεννα

και κάθε βήμα μας θα μοιάζει με στολίδι

ένα στολίδι γεμάτο φως

όμως τώρα

πρέπει να συνηθίσω στην αναμονή

να αγαπάω

τις ήρεμες στιγμές με τον εαυτό μου

ως προοίμιο

για μια όμορφη ζωή

ώστε να είμαι έτοιμος

όταν ακουστεί το χτύπημα

να έχω καρδιά ανοιχτή 

 

νύχτα

 

 

Το πρωί ρίχνω στο βάζο με τα λουλούδια, 

που εσύ μου έφερες,  

δυό σταγόνες από τη χθεσινή νύχτα 

και στο δωμάτιο μυρίζει η ανάσα σου 

κι εγώ όλη μέρα,  

σε αναπνέω βαθιά 

μέχρις ότου 

διαλυθούν 

όλοι οι φόβοι μου 

και λέω στον εαυτό μου 

πως από εδώ ξεκινούν 

κι εδώ 

κάποτε

θα τελειώσουν όλα

τσάι ζεστό

 

Βγάλε μας μια αναμνηστική είπαμε στον φωτογράφο κι εκείνος κλικ αποτύπωσε  όλων μας τα πρόσωπα,  χαμογελούσε ακόμη κι ο Κώστας που του έλειπαν κάποια δόντια.  Το μωρό στην αγκαλιά της Νίνας κοιμόταν.  Ο Ντάνος κοιτούσε τα πράσινα μάτια της Βέρας,  βαθιά ερωτευμένος κι ο Γιώργης ονειρευόταν ταξίδια.  Εγώ,  γέμιζα τα φλυτζάνια τους με τσάι ζεστό,  φλαμούρι κοκκινισμένο με λίγο νερό της βρύσης.  Μοσχομύριζε βότανα.  Στο σταχτοδοχείο αργόσβηνε ένα τσιγάρο.  

Πολλά χρόνια μετά,  καθισμένη στην ίδια καρέκλα,  στο ίδιο τραπέζι, με ένα φλυτζάνι τσάι κι ένα κομμάτι βουτυρένιο κέικ,  χαζεύοντας εκείνη τη φωτογραφία που με την ωραία κορνίζα της στόλιζε τον τοίχο με την λουλουδένια ταπετσαρία,  πάνω από το βάζο με τις φρεσκοκομμένες βερβερίδες, αναρωτιόμουν ποιοί ήταν όλοι αυτοί πίσω από το τζάμι που με παρακολουθούσαν και πώς θα τους προσδιόριζα σήμερα;

 

ανθάκια

 

Έχει μια ευελιξία αυτή η εποχή και μια ροπή προς το παιχνίδι,  πιτζάμες  με αλογάκια και κόκκινα χρώματα,  ανθίζει ο αλεξανδρινός και ο κάκτος των χριστουγέννων μου, γέμισε αμέτρητα μικρά σκούρα ροζ ανθάκια κι έχω να χαίρομαι κάθε πρωί που κάνω την βόλτα μου στον κήπο.  Πάντα υπάρχουν οι κουβέντες που δεν οδηγούν πουθενά και μετά το το τέλος τους αναρωτιέμαι πιο το όφελος της συμμετοχής μου,  αν και τελευταία έχω μάθει και επενδύω πολλές φορές στο παιχνίδι της αδιαφορίας.  Είναι μια λύση, απλά να υπάρχεις,  να είσαι εκεί χωρίς να παρεμβαίνεις,  χωρίς να θέλεις να αλλάξεις την άποψη του άλλου αλλά και χωρίς να δίνεις εξηγήσεις για την δική σου άποψη.  Αν θέλει κάποιος να σκέφτεται αδιέξοδα είναι θέμα του δικού του μυαλού και όχι του δικού μου.  Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που παρ' όλες τις δυσκολίες τους συνεχίζουν και ανθίζουν,  αυτούς τους αγαπώ.  

υ.γ.  έχω περάσει 64 χρόνια ζωής δικαιολογώντας συμπεριφορές που φυσικά καμία δικαιολογία από όσες υπολόγιζα εγώ δεν είχαν.  Κι αυτό ήταν δύσκολο,  πολύ δύσκολο γιατί αγαπούσα.

 

επίχρισμα

 

 

Συχνά,  θα ήθελα να επιστρέψω στις συναντήσεις μου με ανθρώπους,  που ενώ φαινομενικά η σχέση μας έφτανε σε μια κορυφή που μου προκαλούσε ευφορία κι ένιωθα να ακουμπάω σε ένα μαξιλαράκι πληρότητας,  την επόμενη μέρα,  με ένα μαγικό τρόπο,  το επίχρισμα της ευφορίας εξαφανιζόταν και η σχέση έφτανε στο τέρμα της.  Θα ήθελα να προσθέσω λίγο παραπάνω συνέπεια και υπευθυνότητα από την δική μου πλευρά στα υλικά και τότε αυτό το μαγείρεμα των σχέσεων θα μπορούσε να προχωρήσει με επιτυχία και να προσέδιδε ευτυχία στις τυχόν ανούσιες στιγμές μου .  Ίσως τότε οι σημερινές μου μνήμες να ήταν κατά τι πιο φιλικές.

ξεχωριστοί άνθρωποι

 

Να γιατί σ' αγαπώ,  γιατί μέσα σε ένα κύκλο ξεχωρίζεις,   γνωρίζεις την τέχνη της σύνδεσης,  τραγουδάς Σιδηρόπουλο,  διαβάζεις Φρόυντ,  αναγνωρίζεις την ανθρωπιά,  σκιαγραφείς ράμματα που σχηματίζουν μια διαδρομή,  αφηγείσαι ιστορίες ζωής,  μιλάς για τις αναμνήσεις σου με σεβασμό,  ακούς τη σιωπή,  ψιθυρίζεις τα όνειρα που ονειρεύεσαι κι έχεις μια ένταση όταν κοιτάς,  όταν με κοιτάς στα μάτια αγάπη μου.

 

 

αντιθέσεις

 

Πόσες αντιθέσεις μπορεί να έχει μια μέρα,  ένας άντρας που μου χαρίζει ένα κουλούρι,  ένα σφηνάκι κονιάκ,  ένα σοκολατάκι με γέμιση αμυγδαλόψιχας και ένα φλυτζάνι ελληνικό καφέ,  πικρό.

Ενώ ένας άλλος άντρας ήταν ήδη θαμμένος κάτω από το χώμα.

Μια ατέλειωτη ζάλη

Και τέλος ένας ήλιος στη δύση του,  μελένιος!

Ο πρώτος άντρας,  μοιάζει με λουκούμι.  Είναι τόσο γενναιόδωρος,  γλυκός και τρυφερός.  Ή μάλλον,  απαλός και γλυκός.  Γλυκός και μαλακός.  

 

ο αέρας θα μύριζε γλυκό πορτοκάλι

 

 

 

 

 

Πάντα είχα την εντύπωση πως ο Νοέμβρης κατέχει ουσιαστικό κομμάτι της αλυσίδας του χρόνου,  σαν ένας σύνδεσμος του χθες και του αύριο,  κι ό,τι έβαζα με το νου μου,  αφού το ανακάτευα  στην κατσαρόλα του κεφαλιού μου,  σιγά σιγά και στοργικά,  θα γινόταν μια όμορφη πραγματικότητα σαν παραμύθι γλυκιά και καθησυχαστική,  ενώ ο αέρας θα μύριζε γλυκό πορτοκάλι βουτηγμένο σε πικρή σοκολάτα και στο στόμα θα έλιωναν οι φρεσκοψημένες φλωρεντίνες,  και γύρω γύρω όλα σε χρώματα γήινα και τρυφερά,  υφάσματα βαμβακερά και βελούδα απαλά,  και μια χήνα,  ένα μισοφέγγαρο και μια μικρή αρκούδα,  τρία πράγματα με τα οποία θαρρώ γνωριζόμασταν καιρό,  κι ίσως κάποτε,  αν η γη συγκρουστεί με έναν άλλο πλανήτη,  εγώ,  κι εσύ,  κι όλα τα ωραία να χαθούν όμως τώρα,  σήμερα,  φωλιάζει σιγά σιγά μέσα μου,  μια αγάπη διαφορετική από τους τρόπους που ως τώρα ξέρω και που είμαι απόλυτα αποφασισμένη να συναντήσω και κατά συνέπεια να ζήσω και να φροντίσω. 

 

ταξίδι χωρίς επιστροφή

 

 Μερικοί άνθρωποι δεν το σκέφτονται ποτέ,  όμως αν κοιτάξουν καλά,  ανάμεσα από τα γυμνά κλαδιά των δέντρων,  τα αποξηραμένα φύλλα στο έδαφος,  πίσω από τα κλειστά φωτισμένα παράθυρα ή στο βάθος τα φώτα της πόλης που σβήνουν στην ομίχλη,  Αν ακολουθήσουν το φτερούγισμα των πουλιών και τον άνεμο που σφυρίζει πίσω από τις καμινάδες,  Αν κοιτάξουν βαθιά μέσα στην ψυχή τους ό,τι τους έκανε να χαμογελάσουν και να αγκαλιάσουν τότε,  θα βρουν όλους όσους από τους αγαπημένους τους χάθηκαν σε ένα ταξίδι άδικο,  χωρίς επιστροφή.