σήκω..κάτσε..

O ήλιος έπεφτε στο παλιό κουζινάκι.Ήταν κτισμένο χωριστά από όλο το υπόλοιπο σπίτι.Έβαζε σημάδι η γριά τον ήλιο κι έβλεπε την ώρα!Ένας τσιμεντένιος νεροχύτης,μία παγονιέρα κι ένα μεγάλο φανάρι.Στο πάτωμα χώμα τσιμεντωμένο πρόχειρα και βιαστικά.

Η γριά τσιρτσίριζε κοχλιούς.Μικρούς,κατάλευκους,τους βούταγε πρώτα στο αλάτι,μετά στο αλεύρι κι έπειτα σε λάδι καφτό.Μπουμπουριαστούς τους έλεγε!

Ο μπαμπάς ,δοκίμαζε κι επιδομακίμαζε!

Κι ο θείος Γιώργος,το μικρότερο από τα έξι αδέρφια,τα τρία πεθαμένα από χρόνια και τα άλλα τρία εν ζωή,με έπαιζε προστάζοντας..

-Σήκω..κάτσε..σήκω..κάτσε..

Μη του χαλάσω χατήρι,που ήταν από τους αγαπημένους μου,παιδάκι δυό τριών χρονών,καθόμουν την μιά στα γόνατα και την άλλη τιναζόμουν όρθια ψηλά!Πάλι και πάλι!

-Κουράστηκες; με ρώταγε κάθε τόσο.

-Όχι όχι,κι άλλο κι άλλο ικέτευα εγώ!

Έξω έκανε ζέστη,Αύγουστος μήνας ήταν,αλλά μέσα είχε πολύ δροσιά!

Και μόλις ο ήλιος φλέρταρε με το δοκάρι της πόρτας κι έφτιαχνε ένα αυτοσχέδιο ηλιακό ρολόι,ήταν πιά μεσημέρι και η γριά μας καλούσε στο καλοστρωμένο τραπέζι.

Παράξενο,μα όταν ακούω κοχλιούς,και λέω ακούω γιατί πιά δεν τους τρώω,αυτό το σκηνικό θυμάμαι..και κάποιον να με παίζει..σήκω..κάτσε..σήκω..κάτσε..

ούτε κι εγώ

-Γμτ σαν δεκαεξάχρονο τον πίστεψα ο μλκς!
-Δες το σαν εμπειρία.
-Δηλαδή;
-Το έζησες,τον χόρτασες,πέρασες καλά...
-Σαν δίκιο να έχεις!!
-Πάμε γιά άλλα τώρα..
-Γιά άλλα; απαπαπαααα..
Δεν πρόκειται ποτέ ξανά!!
-Ούτε κι εγώ..

λάθος κουμπί

-Nαι αλλά εγώ είμαι πάντα δίπλα σου,δεν είμαι;Αν χρειαστείς κάτι ξέρεις που θα με βρεις.
-Ναι ξέρω που θα σε βρω selinicreations@yahoo.gr!!
Ο διάλογος μεταξύ εμού και του υιού!


Σε ποιά στιγμή πάτησα το λάθος κουμπί και δεν το πήρα είδηση βρε παιδιά;;

καινούργιο καφέ

Kαινούργιο καφέ.Πάνω στην Τσιμισκή.Στον πρώτο όροφο ενός διατηρητέου.Με άψογο σέρβις,και υπέροχο περιβάλλον.Με τοίχους γεμάτους πίνακες από ιδιωτική συλλογή,με λουλούδια,μπαλαρίνες και κυρίες με ψάθινα καπέλλα!Με τραπεζάκια και καρεκλίτσες ξύλινες,και μαρμαράκι από πάνω,και παλιά έπιπλα σαν από αντικερί.Πανέμορφα σερβίτσια εποχής (βλ. φωτό) και παράθυρα ζωγραφισμένα!Και αντί άλλου γλυκού,κέρασμα χαλβαδάκι με σιρόπι σοκολάτας!Μιαμμμμ..βρήκαμε καινούργιο καταφύγιο γιά τα χειμωνιάτικα πρωινά!Εγώ που πάντα αισθάνομαι 'καπως' στα καινούργια μαγαζιά,πέρασα υπέροχα!
Η μέρα ήταν μουτζούφλικη,πήγαμε κι από το hondos για κάτι καλλυντικά,είκοσι λεπτά στην ουρά του ταμείου,όχι γιατί είχε κόσμο,αλλά γιατί η υπάλληλος ήταν υπερβολικά αργή,και μετά επιστρέψαμε από παραλία.Έβγαλαν πιά τις σιδεριές και τα απαγορευτικά,τέλειωσαν τα έργα,στο έδαφος ένα βοτσαλάκι διάσπαρτο..ναι μου άρεσε!
Η βρώμικη θάλασσα δεν μου άρεσε και η βρώμικη πλατεία Αριστοτέλους,κρίμα στην ομορφιά που δίνουν τα περιστέρια!Βέβαια δεν μπορώ να πω,το κέντρο είναι πάντα ευνοημένο από πλευράς έργων,τα παρτέρια εκεί μπροστά στην χανθ γεμάτα λουλούδια,και τα πεζοδρόμια φρεσκοστρωμένα πλακάκια!Μόνο που εμείς δεν ζούμε στο κέντρο!!
Το βράδυ έχουμε ποτάκι με φίλους,από σινεμά δεν έχω δει καν τις καινούργιες ταινίες,και πριν από το ποτό λέω πάλι αν τα καταφέρουμε να πάμε σε μία έκθεση ζωγραφικής που γίνεται στο αλατζά ιμαρέτ.
Εαν έλεγα πως τα κέφια μου σήμερα είναι ότι καλύτερο,θα έλεγα ψέμματα!!Είναι μάλλον από αυτές τις μέρες που τα ιδιαίτερα εσωτερικά ψαξίματα σε ρίχνουν,σε κάνουν χώμα.Ξέρετε εσείς όλα αυτά τα 'ποιός είμαί','που πάω'κλπ κλπ!!
Ίσως πάλι να είναι που τα τριήμερα και τα σ/κ χάνομαι..ποιός ξέρει που!!
Τα λέμε..αύριο πάλι!!

τα προσωπικά μου στη φόρα

Υποσχέθηκα στις αγαπημένες μου dee dee και amo,να βγάλω τα προσωπικά μου στην φόρα,κάτι σαν τα άπλυτα δηλαδή!Ξεκινώ με τα είδη ζωγραφικής(ανοίγω κανονικά μαγαζί με όλα αυτά που αγοράζω κατά καιρούς).Κουτί με 60 παστέλ,μπλοκ σχεδίου,ένα μεγάλο κι ένα ακόμη μεγαλύτερο,μπλοκ ακουαρέλλας,μπλοκ γιά παστέλ,τέμπερες,πινέλα σε διάφορα μεγέθη,και αυτό το γαλάζιο που φαίνεται είναι ένα σπραίυ στερεωτικό γιά κάρβουνο και παστέλ.

Η αγαπημένη μου λαγουδίνα μου έχει κάνει συνροφιά σε δυσκολούτσικες στιγμές,αγαπημένο βιβλίο που διαβάζω αυτή τη στιγμή(αναφορά στον Γκρέκο,ναι ακόμη το λιβανίζω,αλλά το διαβάζω πολύ πολύ προσεκτικά!).πολύ πολύ αγαπημένο άλμπουμ με φωτογραφίες από διάφορες εκπληκτικές καλοκαιρινές στιγμές σε νησιά όπου τα παιδιά μου είναι σε μικρότερη ηλικία και τρελλαίνομαι όταν τις βλέπω και τις ξαναβλέπω!

Και δύο λατρευτές ταινίες τις οποίες δεν θα τις χορτάσω ποτέ,είναι ο άγγλος ασθενής και το πιάνο,και από τις δύο έχω και τα cd με την μουσική!

Ααα ναι ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου,είναι κι ο αγαπημένος μου σελιδοδείκτης,αγορασμένος ένα ευτυχισμένο καλοκαίρι από την Σκιάθο!

Ουφφφ!!σαν πολλά να έβαλα!Εδώ,αα εδώ φαίνεται το λουράκι της τσάντας μου,ένα μαντηλάκι γιά το λαιμό δώρο από την μαμά μου,δε το φοράω ποτέ,αλλά το έχω πάντα μέσα στην τσάντα μου,γιατί μ αρέσει το χρώμα του,το κινητό μου το οποίο στην εξωτερική του μικρή οθόνη,έχει το προσωπάκι της κόρης μου,το πακέτο με τα τσιγάρα μου(άλλαξα μάρκα πρόσφατα)κι ένα μωβ αναπτηράκι(αναπτηράκια έχω πολλά και διάφορα γιατί ή τα χάνω ή τα ξεχνάω,οπότε συνεχώς αγοράζω),τα ροζέ γυαλάκια της πρεσβυωπίας μου με την θήκη τους,ένα ροζ κεντημένο πορτοφολάκι γιά τα ψιλά δώρο από την κόρη μου,το μωβ μου λουστρινένιο πορτοφόλι,με πολλές πολλές σημειώσεις μέσα,μία ΄μαύρη διχτιωτή θήκη με φερμουάρ όπου μέσα υπάρχει μία σβύστρα,μία ξύστρα και 2-3 μολύβια,ένα λαστχάκι γιά τα μαλλιά με διάφανες χάντρες και το καλυτερότερο,ένα ημερολόγιο του 2008,δώρο από την αδερφή μου πρίν λίγες μέρες που ήταν Θεσσαλονίκη.Φοβερό το ημερολόγιο,έχει ένα ροζ καταπληκτικό και είναι λέει γιά γυναίκες που θέλουν να γοητεύουν!

Εδώ;Τα σχετικά με το γράψιμο,έναν φάκελλο που αγόρασα από το πλαίσιο,όπου βάζω τις φωτοτυπίες από τα σεμινάρια,το μπλόκ που γράφω,και τα μολύβια μου.Το μικρό τετράδιο που φαίνεται είναι ένα moleskine όπου όμως γράφω πιό σπάνια,και το αγαπημένο μου μολυβόστυλο της fabercastell,δώρο από τον άντρα μου κάποια Χριστούγεννα!

Ότι φοράω,όταν φοράω κάτι,το τετραγωνισμένο ρολόι και τα σκουλαρίκια με τις κόκκινες καρδούλες και τις κόκκινες χάντρες είναι δώρα από τον άντρα μου,το πρώτο Χριστούγεννα και τα δεύτερα σε γιορτή μου,αγαπημένα πολύ και τα δύο,ένα βραχιόλι απομεινάρι από την διάλυση ενός μαγαζιού,όμως με πολύ θετική ενέργεια,και δύο δαχτυλίδια,το ένα έχει επάνω το φεγγάρι με τα άστρα και είναι δώρο από την κόρη μου και το άλλο έχει μία καρδούλα.Αυτό με την καρδιά είναι δώρο απο εμένα προς την κόρη μου,αλλά της ήταν πάντα μεγάλο..κι έτσι..(να πω την αλήθεια σαν να νιώθω τύψεις γιά αυτό το δαχτυλίδι αλλά μ αρέσει πολύυυ!!)

Επιτέλους τέλειωσα,αλλά μόλις θυμήθηκα πως έχω κι άλλα αγαπημένα,είναι μία Μίνυ χνουδωτή,δώρο των παιδιών μου σε κάποια γιορτή μου,ένα αρκουδάκι που γράφει best mum,δώρο από την κόρη μου σε μία κρίση μου πως δεν είμαι καλή μητέρα,και μία χιονόμπαλα που την είχα κάνει δώρο στον εαυτό μου σε κάποια γιορτή μου..θα σας τα βάλω να τα δείτε στο επόμενο ποστ μου..δε γλυτώνετε με τίποτα!! :)))

θα ήθελα να δω αγαπημένα αντικείμενα από τον εραστή της ζωής,την βασιλική
και την ηλιαχτίδα,εάν βεβαίως θέλουν!!

πες την σωστή λέξη

-Μ' αγαπάς;
-Σε λατρεύω!
-Σε θέλω στην καθημερινότητα μου!
-Εγώ θέλω όμορφες στιγμές.
-Μα δεν είναι αγάπη αυτό!
-Και τι είναι;
-Πες την σωστή λέξη..
-Μμμμ..
-Έλα τώρα!
-Σε θέλω.
-Ξέρεις πόσο καιρό έχεις να με διεκδικήσεις;
-Λάθος κάνεις!
-Εγώ σε θέλω στην καθημερινότητα μου.
-Δεν ταιριάζουμε!
-Άρα δεν μ αγαπάς.
-Πες τη σωστή λέξη.
-Μα..
-Είσαι ανώριμος.
-Έτσι λες;
-Σε θέλω στην καθημερινότητα μου.
-Μα δεν βλέπεις πως δεν κάνουμε μαζί;
-Τότε γιατί είσαι μαζί μου;
-Γιατί σ αγαπώ!
-Έτσι νομίζεις;
-Μμμμ..
-Εσύ τι λές;
-Λέω να το πεις σωστά..
-Εντάξει μωρέ σε ποθώ..τι αλλάζει;
-Ο.κ.
-Φεύγω.
-Γειά.
-Γειά!!



στα βατραχάκια που δεν έγιναν ποτέ πρίγκηπες!

ντροπή

Συναντιέμαι με μιά φίλη μου,χαιρετιόμαστε,μιλάμε,γελάμε και όλα πάνε καλά!Σε λίγο έρχεται ένα ακόμη άτομο,ανταποδίδω χαιρετισμό,φιλί κλπ..όλα καλά.Είμαι χαλαρή,νοιώθω όμορφα,είμαι 'εκεί'.Όμως τα άτομα αυξάνονται σταδιακά,φτάνουν τα δέκα,άλλωστε έτσι είναι προγραμματισμένο!Σταδιακά λοιπόν, ενώ όλοι οι υπόλοιποι μιλούν και γελούν δυνατά,συμμετέχουν και δείχνουν να το διασκεδάζουν,εγώ γίνομαι σκληρή και άκαμπτη,χώνωμαι όσο πιό βαθιά μπορώ στην καρέκλα μου και η γλώσσα μου δένεται στον πιό σύνθετο κόμπο που μπορεί να υπάρξει ποτέ!

Πες μου γιατρέ μου είμαι η μοναδική 'έτσι'στον κόσμο;υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσω αυτή την 'γελοία' κατάσταση ποτέ;;

η γραμματέας

Ένα πλατύ χαμόγελο,τράβηξε τις άκρες των χειλιών της ψηλά!Έσβησε τα κεράκια.Τριανταέξι στον αριθμό.Χειροκροτήματα και φιλιά διπλά στα μάγουλα.

Ο Στέφανος την πλησίασε και της έδωσε το δώρο του μαζί με ένα φιλί!Άνοιξε το κουτάκι.Ανάμεσα στα μεταξωτά χαρτιά,ξεχώρισε μιά γραφομηχανή,ίσαμε ένα σπιρτόκουτο.Από κρύσταλλο διάφανο.Έλαμψε στο φως!

-Γιά να σου φέρει γούρι στο βιβλίο που γράφεις..της είπε..

Θόλωσε!Τράβηξε πίσω,δεκαέξι χρόνια μακριά.Μηδαμινές οι αποστάσεις του μυαλού.

Ήταν τότε που απευθύνθηκε σ αυτόν,στον διευθυντή του τμήματος πωλήσεων,ενός μεγάλου εργοστασίου.Του μίλησε γιά τις σπουδές της,προυπηρεσία καμμιά,με σώμα ευθυτενές και άκαμπτο από ντροπή κι ένα παράξενο συνδιασμό από πρώιμη ωριμότητα και νεανική ματαιοδοξία.

Φύση διακριτική,ευγενική,οργανωτική αλλά και κυκλοθυμική,τρυφερή και χαμηλών τόνων.Κοινωνική δεν ήταν,ούτε εξωστρεφής!

Σαν θαύμα της φάνηκε όταν την προσέλαβε.Ιδιαιτέρα γραμματέας!Μετρίου αναστήματος,πολύ θηλυκή,καλοφτιαγμένη και περιποιημένη,ταγιεράκι,τακουνάκι και άψογα λιμαρισμένο και βαμμένο μανικιούρ!

Ατέλειωτη αλληλογραφία πίσω από την γραφομηχανή,τακ..τακ τα πλήκτρα με τα κόκκινα νυχάκια,πρώτη στην ταχύτητα,να σηκώνει τα τηλέφωνα,κι άλλες φορές στο πλάι του στις εξωτερικές δουλειές,δεν άργησε να της μιλήσει γιά την ζωή του,πόσο άτυχος και δυστυχισμένος ήταν στον γάμο του,πόσο υπέφερε που ήταν υποχρεωμένος να ζει με άτομα που δεν τον καταλάβαιναν και πως αυτή ηταν μικρή και αθώα και δεν ήξερε, κι όλα αυτά τα μικρά τρυφερά-κουτά που λένε όλοι οι άντρες όταν θέλουν να ρίξουν μία γυναίκα και που φαντάζουν τόσο μεγάλα στα θηλυκά,λιγομίλητα κι ευαίσθητα,άμαθα μάτια!

Σε κάποιο ταξίδι επαγγελματικό την πήρε μαζί του.Σε ένα άλλο ,χαλαρώνωντας από την κούραση της ημέρας,της έδωσε τα χάδια του!Στρώθηκε χαλί στα πόδια του!Άργησε να σκεφτεί τι σήμαινε αυτό.

Αργότερα πολύ, συνειδητοποίησε τα αδιέξοδα,το κενό,το παράδοξο,την πραγματική εικόνα και την μιζέρια της ψυχής του.Κουράστηκε να γλύφει σαν γάτα τα αποφάγια κι έδωσε τέλος αλλάζοντας ρότα,ψάχνοντας γιά άλλη δουλειά κι άλλη αγκαλιά.Λένε πως αυτός που φεύγει πονάει πιό πολύ,όμως απομακρύνοντας πιά κάθε διάθεση αυτοκαταστροφής από πάνω της,κατάφερε και τον στρίμωξε σε μιά γωνιά της ψυχής της σε μία βελούδινη ακριβή θήκη και δεν ξαναμίλησε ούτε ξανα άκουσε ποτέ γιά αυτόν!

Και σήμερα τι σύμπτωση η μέρα των γενεθλίων της συνέπιπτε με την ημέρα της γνωριμίας τους τότε,σήμερα αυτή η μικροκοπική γραφομηχανή στάθηκε ικανή να ξυπνήσει μέσα της θαμμένες μνήμες.

Ένοιωσε μιά ζάλη στην αρχή ελαφριά κι έπειτα τον κόσμο να χάνεται.

Συνήλθε μουδιασμένη στην αγκαλιά του άντρα της.

Της κρατούσε τρυφερά το χέρι ο γυιός της,δεκατριών χρονών αντράκι πιά!

Αλλά χαιρόταν..αχ ποσο χαιρόταν που ήταν ανάμεσα στους αγαπημένους της!!

I Love Shopping..!!

Το Παλιό Αρχαιολογικό μουσείο ήταν κλειστό.Σάββατο 18.00-21.00 έγραφε στην πλαστική ταμπελίτσα.Κρίμα,αλλά το προγραμματίσαμε για το απόγευμα.Μιά που πήραμε με τη σειρά τις εκθέσεις ζωγραφικής!
Ο καιρός συννεφιασμένος,αλλά εγώ φύση αισιόδοξη,πήρα μαζί μου γυαλιά ηλίου,αλλά και ομπρέλλα και φωτογραφική μηχανή!Το κέντρο είχε πολύ κόσμο,τα μαγαζιά πολύ όμορφα πράγματα,είχαμε δυό δουλειές κι ένα σκοπό.Η μία δουλειά έγινε,πήγα στο art time και αγόρασα ένα χοντρό πινέλο γιά καλύτερο δέσιμο των χρωμάτων,στις τέμπερες που χρησιμοποιώ στη σχολή κι ένα χρώμα κόκκινο που ακούει στο όνομα scarlet!
Η άλλη δουλειά ήταν επαγγελματικής φύσεως και ήταν να πάρουμε κάποια χρήματα,τα οποία όχι δεν πήραμε τελικά.Επειδή ο γυιός της πελάτισσας αρρώστησε κι έτσι δεν έγινε η δουλειά που περίμεναν,και τελικά η δική τους πελάτισσα ήρθε και πήρε τα εμπορεύματα δίχως να αφήσει λεφτά,κι ο άρρωστος γυιός είχε πάει γιά τσιγάρα,κι ότι καταλάβατε εσείς κατάλαβα κι εγώ πάντως λεφτά γιόκ!!
Το καφέ είχε πολύ κόσμο,αυτός ήταν ο σκοπός,παρ ολίγο θα παρακαλούσαμε γιά τραπέζι,η Ναταλία,η σερβιτόρα, μας έφερε έναν εσπρέσσο κι έναν γαλλικό χωρίς να μας ρωτήσει,σκούρη ζάχαρη κι ένα μικροσκοπικό πιατάκι με δύο σοκολατένια μπισκοτάκια κι ένα σε σχήμα μαργαρίτας και γέμιση μαρμελάδα φράουλα!
Έπειτα πέρασα να δω μαγαζιά με χρωματιστές χαρτοπετσέτες γιά μία κατασκευή που θέλω να κάνω,όμως καμμία δεν ήταν του γούστου μου οπότε γλύτωσε κι αυτή η κατασκευή από εμένα!
Επειδή όμως τρωγόμουν με τα ρούχα μου,και κάτι ήθελα να ψωνίσω,κι επειδή έκανε κρύο κι ήθελα να απαλύνω τον πόνο μου που όχι μόνο πάει το Καλοκαίρι,αλλά πάει πιά και το Φθινόπωρο,
όπως περνούσαμε από ένα γνωστό βιβλιοπωλείο,μου έκανε κλικ αυτή η κούπα.Έτσι μετά το μεσημεριανό φαγητό,γαριδούλες,πιλαφάκι,κολοκυθάκια,μελιτζανούλες,μαριδούλες και άφθονο λευκό Σπυρόπουλου,έβαλα την καφετιέρα να μας φτιάξει Γαλλικό καφέ,μετά την γέμισα και την έστησα σε περίοπτη θέση γιά να σας την βγάλω φωτογραφία!Μάλιστα τώρα που την έχω στα χέρια μου και την παρατηρώ καλύτερα,έχει επάνω μία μοντέρνα κοπέλλα,με ξανθά μαλλιά κοτσίδες, μέσα σ ένα κατάστημα με παπούτσια διάφορα,με φιογκάκια,με πουά κόκκινα κλπ κλπ και γράφει..I Love Shopping!!
Σε λίγο..πω πω πάει κι αυτό το Σάββατο,θα πάμε σ αυτή την έκθεση ζωγραφικής του Πάνου Φειδάκη κι έπειτα στο El Greco,το οποίο μόλις είδα στον εξώστη πως δεν έχει καθόλου καλές κριτικές,αλλά όπως και νάχει θα είμαστε με καλή παρέα,με την Χρύσα και την Αργυρώ,τον Δημήτρη και τον Γιάννη,θα ακολουθήσει και κανένα ποτάκι και καταλαβαίνετε τώρα εσείς!!

μία ανάμνηση

Oκτώβρης 1995

μία ανάμνηση

-Γυναίκες..τς!! μονολογούσε καθώς βημάτιζε πάνω κάτω στο διάδρομο.Έξω από την πόρτα του δωματίου,βαμμένη σε μία ώχρα που είχε από καιρό ξεφλουδίσει,μία σειρά από βάζα και γλαστράκια που πλήθαιναν σε κάθε επισκεπτήριο.

Αυτή,η γυναίκα,ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεββάτι σιδερένιο,με κατάλευκα σεντόνια.Της είχαν ελαφρώς ανασηκωμένο το κεφάλι,περιορισμένες τις κινήσεις των χεριών και πολλά σωληνάκια διάσπαρτα σε διάφορα σημεία του σώματος!Δεν είχε επαφή με το περιβάλλον.Μέσα σε λίγες ώρες ήταν ένα ''σώμα''στα χέρια ανήμπορων ειδικών.Κοιτάζονταν με ερωτηματικά κι έφτιαχναν πηγαδάκι στην είσοδο του δωματίου.Ένας κύκλος από άσπρες μπλούζες και διαγνώσεις!

-Γυναίκες..αν είχαν λίγο μυαλό..ξαναμουρμούρισε κι έφτυσε,ένα σάλιο πίκρα στο απότιστο χώμα της γλάστρας.Πήγε και στάθηκε σε εκείνο το σημείο του διαδρόμου που του επέτρεπε να βλέπει ένα μέρος του σώματος της,πάνω από το μισό.

-Βρες την δύναμη, σκέφτηκε,βρες την δύναμη να το ξεπεράσεις κι αυτό,σε παρακαλωΈκλεισε τα μάτια,υγράθηκαν τα βλέφαρα.Ήταν κι εκείνες οι άσπρες μπλούζες που δεν έδιναν εξηγήσεις πολλές.Πήγε και κάθισε κοντά της.

ο άντρας

Ξημέρωνε,νύχτωνε,μονορούφι ο χρόνος!Ούτε που προλάβαινε να σκεφτεί.Δουλειά.Βιοπάλη.Μεροκάματο.Φύση ανεξάρτητη και το εμπόριο άλλες φορές μήλα κι άλλες φύλλα!Μικροεμπόριο,όσο πατούσαν τα πόδια.Μικρούτσικα ποδαράκια!Το μυαλό να περισσεύει,τα χρήματα ίσα γιά να ζουν καλά.Διεκδικούσε την ζωή,με στόχους,σχέδια και εφαρμογές γεμάτα εγωισμό!

Μέτριος στο ανάστημα,νευρώδης,με λεπτά όμορφα χαρακτηριστικά,θα έκαιγε καρδιές στα νιάτα του,γατίσια γαλανά μάτια και την έπαρση μιάς κρητικής καταγωγής!

Και μία μόνιμη ανασφάλεια μη ξεγελαστεί.Τα κοιτούσε και τα ξανακοιτούσε όλα δυό και τρεις φορές.Κι έφταναν λίγες λέξεις να σε βάλει στη θέση σου,να σου κόψει τον αέρα!

Οκτώβρης 2007

η στιγμή

Κατηφόριζε την οδό Σόλωνος,όταν σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό.Στο βάθος το γκρίζο κτίριο του νοσοκομείου κι ο ουρανός πάντα στην ίδια μπλε απόχρωση αυτής της εποχής!Όπως τότε!Θυμήθηκε τις ημέρες που αγαπημένο του άτομο τον περίμενε εκεί μέσα.Υπολόγισε με το νου τα χρόνια που πέρασαν.Οκτώβρης και τότε στην καρδιά του Φθινοπώρου!Επιτάχυνε το βήμα του,άλλωστε πάντα το βάδισμα του ήταν δυσανάλογο με το άνοιγμα των ποδιών του.Σα να ήθελε να ξεγελάσει!

Να βρεθεί μιά ώρα αρχύτερα στο σπίτι ήθελε.Να την δει.Να μοιραστεί την ανάμνηση μαζί της!!

υ.γ.

στα σεμινάρια αυτη τη φορά,μας ζητήθηκε μία ανάμνηση,η περιγραφή του ανθρώπου που την είχε και ποιά ήταν η στιγμή που τον έκανε να θυμηθεί.

Σε κάθε κομμάτι έχω χρησιμοποιήσει τρεις λέξεις που τυχαία βρήκα σ ένα βιβλίο!

Κάτι σαν το παιχνίδι που παίζαμε με τις λέξεις μεταξύ μας!!

Η ανάμνηση είναι πραγματική!

απόλυτη ευτυχία; ...μπααα

Απλοικός επαρχιώτης,όλο χνούδι ακόμα,που πρώτη φορά περπατούσε ολομόναχος και λεύτερος στην ξενιτιά,και τόσο πολλή η χαρά μου που κάποτε,θυμούμαι,με κυρίευε φόβος,γιατί,τό 'ξερα καλά,οι θεοί ζηλεύουν,κι είναι ύβρις νά 'σαι ευτυχής και να το ξέρεις.
Γιά να ξορκίσω το κακό μάτι τους κατέφευγα σε κωμικά τεχνάσματα να ελαττώσω την ευτυχία μου.
Θυμούμαι στη Φλωρεντία ήμουν τόσο ευτυχισμένος που κατάλαβα πως αυτό πιά ξεπερνάει τ' ανθρώπινα δικαιώματα και πρέπει να βρω τρόπο να υποφέρω. Πήγα λοιπόν κι αγόρασα ένα ζευγάρι παπούτσια πολύ στενά μου, τα 'βαζα το πρωί,και πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να περπατήσω,πηδοκοπούσα σαν το κοράκι,όλο το πρωί,ως το μεσημέρι,ήμουν δυστυχής,μα το απόγεμα που άλλαζα παπούτσια κι έβγαινα να σεριανίσω,τι ευτυχία ήταν εκείνη! περπατούσα ανάλαφρος,πετούσα,ο κόσμος ξαναγίνουνταν παράδεισος,σεριάνιζα στους όχτους του Άρνου,περνούσα τα γεφύρια,ανέβαινα στο Σαν Μινιάτο,και το βραδάκι φυσούσε ένα αγεράκι δροσερό κι οι ανθρώποι περνούσαν μέσα στις στερνές αχτίδες του ήλιου,ντυμένοι κατάχρυσα.
Μα την άλλη μέρα το πρωί,ξανάβαζα τα στενά παπούτσια,ξαναγίνουμουν δυστυχής,κι οι θεοί δεν είχαν πιά λόγο να επέμβουν,πλέρωνα,μαθές,κι εγώ τον φόρο του ανθρώπου.



απόσπασμα από το βιβλίο του Καζαντζάκη αναφορά στον Γκρέκο


υ.γ.
τώρα εγώ γιατί πιστεύω πως απλά εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την απόλυτη ευτυχία;δε την σηκώνει η ψυχή μας βρε παιδί μου..

νυχτερινό περπάτημα

Περπατούσε κατά μήκος της λεωφόρου. Είχε μία ψύχρα Φθινοπωρινή, βουτηγμένη στο μπλέ της νύχτας. Το κόκκινο και το πράσινο στα ανθρωπάκια των φαναριών. Ένα ζευγάρι ζογκλέρ, με χρωματιστές ριγέ κάλτσες ψηλά ως το γόνατο και πρόσωπα πουπεδίστικα βαμμένα. Κορίνες στον αέρα!
Πεζοδρόμιο ίσαμε τέσσερα μέτρα φαρδύ και λουλούδια να μοσχοβολάνε! Προσηλώθηκε στον ήχο των τακουνιών της. Τακ..τακ..τακ..τακ..τακ..
Έψαξε στην τσάντα, τράβηξε το κινητό, σχημάτισε το νούμερο του. Ήταν σε διάσταση, χωρισμένοι δεν το λένε; Αλλά μιλούσαν καθημερινά και χωρίς διακρίσεις σε όλη τη διάρκεια της ημέρας! Σχημάτισε το νούμερο του και του έκανε μία αναπάντητη. Σε λιγότερο από δύο λεπτά την πήρε.
-Βλαμμένο..του είπε !
Φαγώνονταν σαν τα σκυλιά τις τελευταίες μέρες. Αυτή, μεταξύ αστείου και σοβαρού, του μιλούσε άσχημα, τον αποκαλούσε ψεύτη, τον μείωνε. Αυτός θύμωνε, της ανταπέδιδε και μετά από λίγο ξαναμιλούσαν στο τηλέφωνο γιά να πουν πως ναι μεν εντάξει, είχε δίκιο ο ένας γιά τον άλλον αλλά ας έκαναν τα στραβά μάτια προς το παρόν, ας έμεναν φίλοι μιά που τόση επίσης ανάγκη είχαν ο ένας την παρουσία του άλλου.
-Βλαμμένο..επανέλαβε..φοβήθηκε πως δεν την άκουσε..
Αυτός γέλασε ειρωνικά, μισοναζιάρικα.
Σήκωσε το κεφάλι της και είδε ένα φεγγάρι, δαχτυλίδι μάγισσας παραμυθιού.
-Κοίτα το φεγγάρι του είπε,το είδες; Είναι πανέμορφο!
-Δεν πρόλαβα όλη μέρα να σηκώσω κεφάλι..πολύ δουλειά..σου υπόσχομαι όμως να το δω!
Εσύ πως είσαι;
-Μιά χαρά!Κι εσύ;
-Χαίρομαι που είσαι καλά..κι εγώ μιά χαρά!
-Ααα..τότε χαίρομαι κι εγώ γιά σένα..αυτό το τελευταίο το είπε ειρωνικά,γιατί και οι δύο ήξεραν πως πίσω από τα τυπικά τι κάνεις,πως είσαι,μιά χαρά,κρύβονταν συναισθήματα βαθιά και πληγωμένα.
Άκουγε την φωνή του από μέσα να την ρωτάει,ανακατεμένη με τον θόρυβο των αυτοκινήτων, που ήταν, πως πέρασε, αν κρύωνε !
Τον άκουγε σαν από πολύ μακριά.. κοίταξε το φεγγάρι ..
-Μου λείπεις του είπε.. αυτός ακούστηκε διαφορετικός, έκπληκτος, δεν το περίμενε , η φωνή του σαν να έγινε πιό τρυφερή.. μου λείπεις του είπε, μου λείπεις.. αλλά το παλεύω !!

διαφορά ηλικίας

Aπλούστατα ήταν πολύ νεότερη του. Όλη κι όλη αυτή ήταν η αιτία. Ούτε πως δεν τον αγαπούσε, ούτε πως υπήρχε κάποιος άλλος στη ζωή της. Αλλά η ηλικία της δεν της επέτρεπε να συμβαδίσει με την δική του ωριμότητα. 25 χρόνια διαφορά ήταν πολλά! Τα ζητούμενα διαφορετικά και τα δεδομένα στάσιμα. Η κοπελίτσα ήθελε να χαρεί την ζωή της. Κι αυτός πλήρωνε και το πλήρωνε! Καθημερινά η ανησυχία του μεγάλωνε,καθώς και οι τύψεις πως την σταύρωνε τοποθετώντας την σε όρια και πλαίσια. Κυρίως ήταν ζήτημα εγωισμού η επιμονή του, αλλά πάλι γιά πόσο ακόμη θα είχε την δυνατότητα να τη κρατήσει κοντά του; Είχε πλέον εξαντληθεί οικονομικά, σωματικά και το χειρότερο ψυχικά!

περίεργες γνωριμίες

Ένα μεγάλο ουράνιο τόξο..ότι θυμόταν από εκείνη τη μέρα.

Δεν είχε βρέξει,απλά ξαφνικά,ήταν στο τέλος της συνάντησης τους,της πρώτης συνάντησης γιατί μετά ακολούθησαν πολλές,πάρα πολλές,γύρισε και είδε εκείνη την καμπύλη στον ουρανό γεμάτη χρώματα!Το είδε σαν θετικό σημάδι.Δεν είναι λίγο στο πρώτο σου ραντεβού να χρησιμοποιεί ο ουρανός τα φτιασίδια του να σε πλανέψει!
Στην πραγματικότητα δεν ήταν πρώτο μα δεύτερο ραντεβού.Αλλά ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.Να σαν ένα όμορφο παραμύθι.
Όλα ξεκίνησαν λίγα χρόνια πριν.Αυτή πολύ μικρή,ήταν δεν ήταν δεκατρία στα δεκατέσσερα.Μέσα στα παιχνίδια της παιδικότητας,της αθωότητας και της ανωριμότητας της ήταν και η τηλεφωνική συσκευή.Με την πρώτη ευκαρία που έμενε μόνη στο σπίτι,σήκωνε το ακουστικό.Την τελευταία φορά,σχημάτισε ένα νούμερο που της ήρθε στο μυαλό.Νούμερα στην τύχη..234 τα πήρε με τη σειρά κι έπειτα το παιδικό μυαλό θέλοντας να σπάσει τη σειρά πήρε τα επόμενα τρία αλλά ανάποδα..765..και περίμενε.Τουουτ..τουουτ..από την άλλη γραμμή άκουσε την φωνή ενός άντρα.Μμμμ ενδιαφέρουσα της φάνηκε!Αντάλλαξαν κάποιες κουβέντες,αυτός μερικές φορές ακουγόταν λίγο έκπληκτος ή ειρωνικός,προφανώς δεν ήταν στην καθημερινότητα του να μιλάει με άγνωστους στο τηλέφωνο και μάλιστα με ένα κοριτσάκι στην Δευτέρα γυμνασίου.
Τα τηλεφωνήματα επαναλήφθηκαν.Έδωσαν ραντεβού.Δεν κατάφεραν να συναντηθούν.Τα χρόνια περνούσαν,τα τηλεφωνήματα άλλες φορές αραίωναν κι άλλες ήταν πιό πυκνά,θα μπορούσε θα πει κανείς χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Άλλωστε ο καθένας είχε την προσωπική του ζωή.Η μικρή μεγάλωσε κι έφτασε στην Πέμπτη γυμνασίου.Και μία μέρα τον ξαναπήρε τηλέφωνο αλλά αυτή την φορά είχε σκοπό να εκμεταλευτεί το ότι αυτός φοιτούσε στην μαθηματική σχολή.Θέλω να με βοηθήσεις στα μαθηματικά μου τον παρακάλεσε.Κι αυτός ήρθε.Ναι,αυτή ήταν η πρώτη τους συνάντηση.Σε ένα παγκάκι στην παραλία,αυτός σκυμμένος στο τετράδιο των μαθηματικών της κι αυτή μέσα στη χαρά που θα είχε λυμμένες τις ασκήσεις.Αυτό ήταν όλο,τον ευχαρίστησε και ξαναχάθηκαν γιά ένα δύο χρόνια.
Τέλειωσε και την Έκτη γυμνασίου και μπήκε σε μία ιδιωτική σχολή.Λίγες μέρες μετά το Πάσχα εκείνης της χρονιάς τον ξαναθυμήθηκε.
Σχημάτισε το νούμερο του δειλά αυτή τη φορά,γιατί δεν ήξερε πως θα την αντιμετωπίσει μετά τόσο καιρό.Είπε πως την θυμόταν.Μίλησαν πολύ.Ήταν και οι δύο μόνοι.Μετά από δυό τρεις μέρες έδωσαν ραντεβού.
Μιλούσαν ασταμάτητα.Έδειχναν να ταιριάζουν.Αυτός ήταν πολύ γλυκός,τρυφερός,όμορφος,ερωτικός,και υπομονετικός!Στο τέλος της συνάντησης τους είδε τον ουρανό βουτηγμένο σε μία λωρίδα χρώματα.Γούρι σκέφτηκε,κι από τότε είχε κάνει το ουράνιο τόξο,τυχερό της σύμβολο.Μπήκαν στο αυτοκίνητο κι αυτός της σιγοτραγούδισε..χάρτινο το φεγγαράκι..αυτή του απήγγειλε ένα ποιηματάκι που θυμόταν από τα παιδικά της χρόνια κι έτσι τράβηξε η ζωή τους ίσαμε εικοσιπέντε χρόνια..

Τώρα θα μου πείτε τι θέλω και τα θυμάμαι όλα αυτά..Ε να τις περίεργες γνωριμίες σκεφτόμουν.Αυτές που όλη η πλάση συνομωτεί να σου αλλάξουν την ζωή!!Και μη ρωτήσετε εάν αυτός είναι ακόμη γλυκός,τρυφερός και υπομονετικός..!!

σ αγαπώ

-Τον αγαπώ..μου είπε καταενθουσιασμένη η κόρη της φίλης μου.. τον αγαπώ, τον αγαπώ..
-Μα μόλις σήμερα τον γνώρισες..
-Όμως εγώ τον αγαπώ είπε κι έκλεισε σφιχτά τα βλέφαρα σαν να είχε κρατήσει, πολύτιμο πορτραίτο, την εικόνα του μέσα της!! Δεν πέρασαν δεκαπέντε μέρες και ήρθε με δάκρυα στα μάτια.. μαλώσαμε.. γιατί μου φέρεται έτσι αφού λέει πως μ αγαπάει!
Ήταν ακριβώς εκείνο το βράδυ..που κοιμήθηκα στο σπίτι τους. Με φιλοξενούσαν συχνά πυκνά. Γιά την ακρίβεια, το δωμάτιο των ξένων ήταν κάτι περισσότερο από δικό μου. Ανάψαμε λοιπόν κεριά, βάλαμε παντόφλες και πυτζάμες, ποτάκια και ξηρούς καρπούς και πιάσαμε την κουβέντα γιά την αγάπη. Μεγάλη κουβέντα μάτια μου. Η πιό παρεξηγημένη και με τις περισσότερες ερμηνείες. Άλλος το λέει έτσι κι άλλος αλλιώς. Άλλος ψιθυριστά κι ερωτικά , άλλος δυνατά σαν να θέλει να το ξεκολλήσει από τα μέσα του. Και πάντα η ίδια μικρή λεξούλα. Όλα κι όλα έξη γράμματα. Έξη γράμματα χωμένα τρυφερά σε μία αγκαλιά, βυθισμένα σε δύο σοκολατένια μάτια!! Σκαλωμένα σε σφιχτοδεμένα δάχτυλα, στην υγρασία ενός φιλιού, σ ένα δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο. Στα βήματα τεσσάρων ποδιών που περπατούν μαζί.
Κι άλλοτε πάλι σε χέρια που υποδεικνύουν. Σε χείλη που κατηγορούν. Ανακατεμένο με λόγια που πονούν. Με έννοιες που πληγώνουν.
Μετά,είναι και το άλλο σ αγαπώ.Το ναι μεν αλλά.
-Σ αγαπώ αλλά δεν αντέχω άλλο..χωρίζουμε.-Σ αγαπώ αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί!!
-Φυσικά και αγαπώ τον Πέτρο αλλά.. εε καλάαα.. δεν πειράζει εάν το βράδυ βγω με τον Δημήτρη! Μήπως θα το μάθει; εε;; :)))

ένας ολόκληρος χρόνος

Ένας ολόκληρος χρόνος με ένα φεγγάρι στην αγκαλιά μου. Μέρα με τη μέρα, σαν γλυκιά καραμέλα στο στόμα,με γεύση βανίλιας. Με δυσκολίες κι ομορφιές. Όλα εδώ. Ένας χρόνος 222 post. 222 ανάσες. Κι άλλες τόσες κι ακόμη περισσότερες,ανταλλαγές σκέψεων και απόψεων. Μαζί σας!

Με κάποιους μιλήσαμε και μιλάμε ακόμη με e-mail και msn.Με άλλους γνωριστήκαμε,βρήκαμε κοινά σημεία,γίναμε φίλοι,ήπιαμε ατέλειωτα καφεδάκια και όχι μόνο!

Σας ευχαριστώ γιά την αγάπη σας.

Ευχαριστώ γιά την εκτίμηση και την παρέα σας!

Γιά όσα καθημερινά μου προσφέρετε!

Σας φιλώ διπλά και στα δύο μάγουλα..

και μία πολύυυυυ μεγάλη ζεστή αγκαλιά!!

επεισόδια δύο

Επεισόδιο πρώτο

Το έμαθα χθες το απόγευμα.

Ο Α. είναι ο γυιός μου.Ο Κ. και ο Δ. είναι κάποιοι από τους φίλους του.Ο Κ. και ο Δ. λοιπόν ένα απόγευμα πριν δύο μέρες βρέθηκαν σε ένα παρκάκι της γειτονιάς μας.Κάπου μεταξύ σπιτιού και σχολείου.Μιλούσαν με τέσσερα κορίτσια,όλα τα παιδιά είναι περίπου στα δεκαεπτά.Τα κορίτσια είχαν και μία φίλη μαζί τους που δεν γνώριζαν τα δικά μας παιδιά.

Μετά από λίγο κατέφθασαν καμιά δεκαπενταριά άλλα παιδιά,ομάδα ολόκληρη,Αλβανοί και ο ένας από αυτούς αδερφός του σχετικά άγνωστου κοριτσιού.

Με το έτσι θέλω και χωρίς αιτία,έπεσε ξύλο.Γιά πλάκα και γιά το τίποτα.

Χωρίς υπερβολή,τα δεκαπέντε παιδιά είχαν σιδηρογροθιές.Ήρθε ασθενοφόρο.Τρία ράμματα στο κεφάλι ο Δ. και πέντε ο Κ.

Ο γυιός μου έλειπε από το γεγονός γιατί εκείνη την στιγμή βρισκόταν στο καράτε.Ευτυχώς λοιπόν που δεν ήταν παρών.Ευτυχώς που τα παιδιά ξεμπέρδεψαν με λίγα ράμματα,ευτυχώς που είχαν μόνο σιδηρογροθιές,ευτυχώς που δεν είχαν μαχαίρια!!

Οι γονείς του Δ. μπάτσοι και οι δύο.

Προσπάθησαν να βρουν τους γονείς των παιδιών ώστε να γίνουν οι σχετικές συστάσεις.Χα χα..ποιοί γονείς;ο ένας πατέρας είναι στην φυλακή και ο άλλος μπαινοβγαίνει στην φυλακή.Κι έτσι όλοι παρακαλούν απλά να ξεχαστεί το γεγονός.Καταγγελία;Μπαα..μάλλον φόβος.Που να μιλήσουν φοβούνται γιά χειρότερα!

Αναρωτιέμαι..πόσο ασφαλής μπορεί να νιώθει ο καθένας σ αυτό το κράτος(ήθελα να βάλω μία κακή λεξούλα μπροστά αλλά είμαι ευγενικό κοριτσάκι!).

Αναρωτιέμαι εαν υπάρχει κάποιος τρόπος να βρεις το δίκιο σου.

Αναρωτιέμαι εαν υπάρχει κάποιος τρόπος προστασίας.

Θα πρέπει να μας έρθουν τα παιδιά μας μαχαιρωμένα γιά να μπορούμε να κάνουμε κάτι;

Και επιτέλους..αντί κάθε ώρα της ημέρας, καθώς κάνω την βόλτα μου να βλέπω το μπατσοαυτοκίνητο να πετάει χαρταετό κάπου εκεί κοντά στην έκθεση..λέω τώρα εγώ ο απλός άνθρωπος..μήπως θα έπρεπε να πάρουμε λίγο πιό σοβαρά την αστυνόμευση αυτής της κ...πολης (να που δεν την απέφυγα την κακή λεξούλα) ;

Ή θα συνεχίσουμε να μετράμε καθημερινά θύματα;;

Επεισόδιο δεύτερο (τελείως άσχετο με το πρώτο)

Στο ''Πλαίσιο''στην παλαιών πατρών(κατάστημα που πουλάει υπολογιστές,συγκεκριμένα στο τμήμα των ειδών γραφείου) το μεσημεράκι.

Κάνω το λάθος να ζητήσω από μία νεαρή κοπελίτσα ''ντοσιέ''ενώ χρειάζομαι ''φάκελλο''.

Ορκίζομαι πως δεν είχα απασχολήσει πάνω από μισό λεπτό την πωλήτρια,όταν εμφανίζεται μία άλλη κοπέλλα λίγο μεγαλύτερης ηλικίας.

Απευθύνεται σ εμένα εκτός κι αν είχε κάποιο πρόβληματάκι με τα μάτια της.

-Επειδή μας ζαλίσατε και πηγαίνουμε από τον ένα διάδρομο στο άλλο..λέει..με άσχημο τρόπο και αρκετά επιθετικά.

-Στην κυρία μιλάτε έτσι;ρωτάει ο άντρας μου.Η κυρία ήμουν εγώ και πολύ χάρηκα εκείνη τη στιγμή που πήρε το μέρος μου.

-Μήπως χρειάζεστε την βοήθεια μου ψέλισσε..

Την ευχαρίστησα γιά το ''ενδιαφέρον'' με μιά κοφτή ματιά και της είπα πως θα βρω αυτό που θέλω χωρίς την ''βοήθεια της''.

Βρήκα ένα πάρα πολύ ωραίο φάκελλο.Εν τω μεταξύ ρωτήσαμε την πρώτη πωλήτρια γιά πιό λόγο η άλλη ήταν τόσο επιθετική!

-Εκπαιδεύομαι απάντησε η κοπελίτσα..

Προφανώς είχε εντολές να ''βοηθήσει''στην εκπαίδευση..

Κοίτα να δεις τι κάνει ένα γραμμάριο εξουσίας λοιπόν!!

τρεις ψυχές

Τρεις ψυχές, τρεις προσευκές:

α) Δοξάρι είμαι στα χέρια σου, κύριε..
τέντωσε με, αλλιώς θα σαπίσω.

β) Μη με παρατεντώσεις, κύριε..θα σπάσω.

γ) Παρατέντωσε με, κύριε, κι ας σπάσω!!

Νίκος Καζαντζάκης
Αναφορά στον Γκρέκο
Να δω πως θα προλάβω να το διαβάσω μέσα σε 19 μέρες!!
Πω πω μπελάς!! :)))

χέρι με χέρι

Είναι εύκολο να φέρεις κοντά σου μία γυναίκα ή έναν άντρα αντίστοιχα,να την κρατήσεις όμως;Βρίσκεσαι σε μία συνεχόμενη προσπάθεια,αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν μόνα κι αυθόρμητα;Δείχνεις τον καλύτερο σου εαυτό;Δεν κουράζει αυτό;Και τέλος πάντων πιά είναι αυτή η δύναμη που κάνει τον άλλον να είναι πραγματικά δεμένος μαζί σου;Ολόδικος σου;

***Ερωτικά βότανα και ματζούνια διάφορα ..απαγορεύονται είπαμε!! :)))

κόκκινο λοιπόν

Κόκκινο λοιπόν είναι η λέξη που σας δίνω κι εσείς με μιά γραφή,δίχως ανάσα θα πρέπει να γράψετε,μέσα σε πέντε λεπτά ένα κείμενο που μπορεί να είναι οτιδήποτε.Μία ή δύο παράγραφοι,μία εικόνα,μία σκέψη,διάφορες λέξεις ή προτάσεις,ένας διάλογος!

Σκύβω το κεφάλι και γράφω στο moleskine που έχω πάρει μαζί μου,πάντα με μολύβι..αυτό το πράσινο της faber castel Νο 2Β.Ακουμπάω την καλοξυμμένη μύτη στο χαρτί και περιμένω να τραβήξει το δρόμο της..μπααα..τίποτα..δεν υπακούει!Επαναλαμβάνω την λέξη μήπως και πάρει μπρος η μηχανή..αλλά μάλον πάλι ξέχασα να αλλάξω τις ληγμένες μπαταρίες.Κόκκινο,κόκκινο,κόκκινο τραπέζι,αβγό,πάσχα,φαγητά..το νιώθω πως είναι πολύ πεζό κι ανέμπνευστο αλλά συνεχίζω..κόκκινο παραβάν,γκέισα..άλλωστε η συγγραφέας που μας υπόσχεται πως θα μας μάθει να γράφουμε είπε να κάνουμε την άσκηση δίχως ιδιαίτερη σκέψη,ότι μας βγει αυθόρμητα λέει..κραγιόν,κόκκινο φιλί στα χείλη,ζωγραφιές..νάτες πάλι οι ζωγραφιές παρούσες στα καλά καθούμενα..κόκκινο,κόκκινο..προσπαθώ να συντονιστώ με την μουσική που ακούγεται μήπως και βγάλω άκρη,κόκκινο τριαντάφυλλο,αγκάθι..πέταλα..φύλλα..τέλος χρόνου!

Σηκώνω το κεφάλι.Βρίσκομαι κάπου στο κέντρο ενός αμφιθέατρου με άλλους 149 περίπου εν δυνάμει συγγραφείς.Μπροστά και πλάγια, βλέπω το πίσω μέρος από κεφάλια γυναικεία και αντρικά.Πίσω μου άλλοι τόσοι.Χαμογελάω στον εαυτό μου λίγο ειρωνικά.Κοίτα να δεις κόσμος που ασχολείται με την τέχνη λέω.Η κυρία Αλίκη είναι η συγγραφέας.Κλείνει την μουσική.Ας μας διαβάσει όποιος θέλει αυτό που έγραψε..λέει.Χώνωμαι στην καρέκλα μου βαθύτερα.Δεν είναι στον τύπο μου να πάρω το μικρόφωνο στα χέρια και να απαγγέλω..οτιδήποτε.Στο σχολείο,στις εθνικές και εποχιακές γιορτές εγώ ήμουν πάντα ή εξαφανισμένη ή άρρωστη!Και δεν έχω αλλάξει καθόλου από τότε τρομάρα μου!Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που σηκώνουν τα χέρια.Διαβάζουν αυτό που έχουν γράψει..περιμένω να ακούσω κάτι αντίστοιχο με τη δική μου σκέψη..Χα χα!Πόσο γελασμένη είμαι.Τα κείμενα που διαβάστηκαν όχι απλά είχαν συνοχή,εικόνες,χρώμα,διάλογο κλπ κλπ αλλά είχαν και τόσο όμορφη χροιά φωνής οι δημιουργοί τους..ήταν το λιγότερο καταπληκτικά.Μα τι θέλουν αυτοί εδώ σκέφτομαι με περίσσια κακία και ζήλεια μπορώ να πω!

Μέσα στην πίκρα μου κατάλαβα πως μάλλον εγώ ήμουν η παρείσακτη!Οι άνθρωποι ήταν ταλέντα.Για να καταλάβετε η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου,μόνο ποίηση γράφει η καημένη και μόνο δύο ποιήματα της έχουν μελοποιηθεί κι όλας!

Το δίωρο τέλειωσε γρήγορα.Μάζεψα moleskine,μολύβια και σκέψεις έβαλα την ουρά στα σκέλια κι όπου φύγει φύγει λέμε..

Αλλά θα ξαναπάω..την άλλη Τρίτη..!! :)))

το γράψιμο

To γράψιμο μ αρέσει! Γιά την ακρίβεια το θαυμάζω και ιδιαίτερα αυτούς που ασχολούνται με επιτυχία μ αυτό. Είχα πάντα μία περιέργεια γιά το πως δημιουργείται όλο αυτό το μαγικό σύνολο που αποτελεί ένα βιβλίο ή μία ιστορία. Αναρωτιόμουν δε εάν κάπου το μαθαίνεις όλο αυτό,εάν συμβαίνει κάτω από το πρίσμα μίας συνταγής ή είναι πηγαίο και αυθόρμητο. Επίσης,είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως εάν μάθω γιά κάποια σεμινάρια σχετικά στην πόλη μου θα πάω..τόσο μεγάλη η περιέργεια μου!

Το όνειρό μου λοιπόν έγινε πραγματικότητα. Σεμινάρια σχετικά γίνονται κι εγώ έχω ήδη πάρει την απόφαση να τα παρακολουθήσω! Κι έχω μεγάλη αγωνία. Γιά τον κόσμο,την συγγραφέα που παραδίδει τα μαθήματα,όλο το τι και το πως! Μετά την πρώτη συνάντηση υπόσχομαι να σας ενημερώσω ανάλογα. Όλα θα σας τα πω. Με το νι και με το σίγμα.

Ορκίζομαι πως δεν έχω τις ικανότητες να γράψω ένα βιβλίο, ούτε έχω τέτοιο σκοπό. Μία φορά πριν μία δεκαετία περίπου έτσι μισοαστεία μισοσοβαρά είχα πιάσει να γράφω και γέμιζα σελίδες ολόκληρες. Πετάχτηκαν αυτά, περισσότερο συσώρευση συναισθημάτων ήταν και κάπου έπρεπε κι αυτή να εκτονωθεί. Ούτε ένα απλό καθημερινό ημερολόγιο δεν έγραφα ποτέ, παρά μόνο από τότε που έγινε αυτό το μπλογκ κι ότι γνωρίζω εγώ το ξέρετε κι εσείς ίσως καλύτερα από τον καθένα! Αφήστε που έχω βάλει σκοπό να ζωγραφίζω πιό συχνά..μου άρεσαν τόσο πολύ αυτά τα μολυβένια παιδάκια που λέω να φτιάξω ολόκληρη σειρά και μετά ίσως να προκύψει και καμμιά εκθεσούλα μικρή.. τι λέτε;;

Καλόν Οκτώβρη εύχομαι ολόψυχα και δημιουργικό!!